Haukur - 01.01.1913, Síða 1
HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNOUM.
£eynðarððmar parisarborgar.
Saga eftir Eugene Súe.
Meö myndum eftir frakkneska dráttlistarmenn.
(Framh.
•m-
Að fjórðungi stundar liðnum kallaði Skóla- aftur á bak í sætinu og svaf, eða rjettara sagt,
•^eistarinn til ökumannsins: ljet svo sem liún svæfi, og því sagði hann við
»Hæ, ökumaður! Akið til Magdalenutorgsins. Rúdólf:
höfum breytt ferðaáætlun okkar«. »Fyrirgefið, maður minn, en vagntitringurinn
Rúdólf leit forviða á hann. hefir þau áhrif á mig, að mig er farið að syfja«.
, »SkiIjið þjer það ekki, maður minn góður? Þorparinn liafði ásett sjer, að nota þennan
^ðan liggja einmitt vegir í allar áttir, svo að uppgerðarsvefn til þess að komast fyrir það, hvort
Mtnisburður öku- _____._________________________________ ekki sæust nein geðs-
lTl3nnsins verðuralveg
§agnslaus, þótt svo
fai'i. að einhver grun-
llr falli á okkur«.
t íj
^egar þau voru
°min út undir vígin,
f>eysti maður á stór-
llm og fallegum veiði-
lesti fram hjá þeim.
* ^aðurinn var stór og
j^kill vexti, hafði
atlinn niðri í augum
u8 var í síðri, ljósleitri
iaPn yfir sjer.
^Hvað þetta er lag-
e§nr hestur, og hvað
aðurinn situr liann
aUega!« mælti Rúd-
°*f> og heygði sig út
j!’11 opinn gluggann,
1 þess að horfa á
eftir Múrf. »Hvað
a°n ríður hart.svona
siór 0g feitur maður;
Sailð þið hann ekki?«
^Nei, hann reið svo
lart fram lijá, að jeg
°k ekke.rt eftir hon-
Ulil«, svaraði Skóla-
llleistarinn.
j ^nrf hafði auðsæi-
komizt fram úr orðum þeim, sem Rúdólf
afði párað á miðann. Rúdólf varð fegnari því
Cl1 fr
þvi
a verði sagt; en hann ljet auðvitað ekkert á
ber
ra.
^ Skólameistarinn leit út um vagngluggann, og
,r hann hafði gengið úr skugga um það, að eng-
1 veitti vagninum eftirför, datt honum í hug, að
ía Ugluna sjer til fyrirmyndar, er hallaði sjer
hræringa-svipbrigði á
andliti Rúdólfs.
En Rúdólf grunaði
hann líka einmitt um
þetta og svaraði:
»Jeg er líka syfjað-
ur, því að jeg fór svo
snemma á fætur í
morgun; jeg held jeg
verði að fara að ykk-
ar dæmi og fá mjer
ofurlítinn dúr«.
Hann lj>gndi aftur
augunum.
Skólameistarinn og
Uglan drógu svo þungt
og reglulega andann,
og hrutu svo eðlilega,
að Rúdólf lijelt að
l>au væru í raun og
veru sofnuð, og opn-
aði því ofurlítið aug-
un. Sá hann þá, að
þau sátu bæði með
opin augun, og töluð-
ust við á einhverju
óskiljanlegubendinga-
máli.
En alt í einu hættu
þau þessum bending-
Fau lögðu af stað ofan tröppurnar . . . (sjá 4. dálk.) unl Skólameistarinn
hafði án efa orðið þess var, að Rúdólf var vak-
andi. Hann sneri sjer að honum og mælti hlæj-
andi:
»Nú, þjer hafið þá bara verið að reyna vini
yðar, kunningi, eða er ekki svo?«
»Yður getur varla furðað á því, þegar þjer
hrjótið með opin augun«.
»Hm, það er nú öðru máli að gegna með
'!
IX. BINDI
Nr. 1.—3,