Haukur - 01.01.1913, Blaðsíða 2

H A U K U R.
mig«, svaraði Skólameistarinn; »jeg geng í svefni,
skal jeg segja yður«.
Vagninn nam nú staðar á Magdalenutorginu.
Regninu hafði stytt upp í svip; en hann var svo
dimmur í lofti, að það var orðið skuggsýnt mjög,
þegar þau Rúdólf, Skólameistarinn og Uglan lögðu
af stað inn í Drottningargötuna.
»Nú deltur mjer nokkuð i hug, sem er ekki
svo vitlaust«, mælti Skólameistarinn.
»Hvað er það?« spurði Rúdólf.
»Jeg ælia að komast fyrir það, hvort það er
allt satt, sem þjer hafið sagt rnjer um húsið í
Ekkju-trjágöngunum«.
»Þjer ætlið þó víst ekki að fara að sveima
um í Ekkju-trjágöngunum nú þegar? I’að mundi
vekja grun«.
»Nei, svo vitlaus er jeg þó ekki, maður minn
góður. — Til hvers haldið þjer að jeg hafi hana
Tófu mína?«
Uglan leit upp.
»Sko, — alveg eins og vopnhestur, þegar blás-
ið er til atlögu«.
»Ætlið þjer að senda hana til að njósna?«
»Já, auðvitað«.
»Ekkju-trjágöngin nr. 17, eða er ekki svo?«
spurði Uglan óþolinmóð. »Auðvitað hefi eg ekki
nema annað augað, en það er gott og gallalaust!«
»Sko bara, livað hún er áköf að komast af
stað!« mælti Skólameistarinn hrifinn.
»Ef hún getur komizt inn í húsið án þess
að vekja nokkurn grun, þá liefi jeg ekkcrt á móti
því að liún fari«, mælti Rúdólf.
»Að hálfri stundu liðinni kem jeg aftur, og
þá skuluð þið sjá, að jeg hefi lokið erindi mínu
með heiðri og sóma!« mælti Uglan.
»Ríddu við, Tófa mín! Við förum inn í »Hið
blæðandi hjarta« — við erum rjett komin að því
— og ef liann Skakkur litli er lieima, þá tekur þú
hann með þjer, og lætur hann vera á verði við
dyrnar, meðan þú fer inn«.
»Það segir þú satt — það er óskaráð. Litli
Skakkur er slunginn eins og refur. Hann er ekki
fullra tíu ára að aldri, og þó var það hann, sem
um daginn..........«
Skólameistarinn gaf henni merki, og þagnaði
hún þá allt í einu.
»Er það veitingahús, þetta, sem þið kallið
»Blæðandi hjarta«? það er einkennilegt naín á
veitingahúsi«, mælti Rúdólf.
»Það verðið þjer að kvarta um við gestgjaf-
ann«.
»Hvað heitir hann?«
»Gestgjafinn í »Hinu blæðandi hjarta«?«
»Já«.
»Hann spyr aldrei um nöfn gesta sinna«.
»En samt sem áður...........«
»Kallið hann hvað sem þjer viljið, Pjetur,
Tómas, Kristófer eða Barnabas — hann gegnir
öllu. En nú erum við komin að því, og það er
einrnitt hæfilega snemma, því að nú er hann að
skella á aftur með úrhellisrigningu . . . . og hvað
áin er mikil .... það er að koma flug á hana.
.......Ef hann rignir svona einn eða tvo daga
enn þá, þá er jeg alveg viss um að hún fer yí'r
brýrnar«.
»Komin að því, segið þjer........... Hvar *
fjandanum er þá þessi krá? .... Jeg sje ekki
nokkurt hús lrjer nálægt«.
»Lítið þjer kringum yður«.
»í lrvaða átt?«.
»Niður fyrir fæturna á yður, þá sjáið þlel
þakið á húsinu«.
Þetta var rjett. Fyrir framan þau var klai'f
í árbakkann, og ofan í klaufinni var lágur og °'
þrifalegur kofi, mjög fornfálegur, grafinn að nokkr«
leyti inn í bakkann. Mosavaxið tiglþakið var tæp'
lega jafnhátt bakkanuin. Þettavarein af neðanjarðai
drykkjukrám þeim, sem fyrir nokkrum árum vora
hjer og hvar á þessu svæði, einkum í námunfia
við Drottningargétuna. Tröppur lágu ofan í klauf'
ina, með fram kofagafiinum. Hrörlegur geymslu'
skúr var við hinn klaufarbakkann. Rj'ðgað og °'
hreint járnspjald hjekk á staur við efra kofahorU'
ið, og gegnum óhreinindin á því sást votta fyrir
rauðmáluðu hjarta, sem ör var stungið gegnuin.
Það var orðið hálfdimmt, og rigningin vat
skollin á aftur.
»Hvernig geðjast yður að þessari gistihöHr
ungi herra«, spurði Skólameistarinn.
»Pað lítur út fyrir að vera nokkuð saggasaiuf
þarna niðri, og satt að segja er þessi gryfja líkust
forarvilpu — en við skulum bara lialda áfram!«
ii
1 7. k íi ]> í t u 1 i.
»llið blœðandi hjavlav.
Þau lögðu af stað ofan tröppurnar niður 1
klaufina, og gekk Uglan á undan, Rúdólf í nri®Í'
unni og Skólameistarinn siðastur. Pað var sleip*
í tröppunum vegna bleytunnar. VeitingamaðuriuU
kom út í dyrnar og bauð þau kurteislega velkom111'
Maður þessi, sem Rúdólf hafði áður leitað að
í Cité, en þekkti ekki enn þá, var enginn anna1
en Itauðarmur. Hann var lágur vexti, magur og
veiklulegur útlits, og var á að gizka fimmtugur að
aldri. Andlilið minnti bæði á mörð og rottu. Ha1111
var hvassnefjaður, hökustuttur og kinnbeinaha r
smáeygur og augun hvöss og tinnusvört, og svip'
urinn slægðarlegur og lymskulegur. Hann hafö1
gamla, upplitaða liárkollu á höfðinu, og niðuf
undan lienni sást í gráleitt hár í hnakkanuO1-
Hann var í sluttum jakka og með síða svunh1'
eins og þjónn í drykkjukrá.
Við hliðina á Rauðarmi stóð hjer um bil f'11
ára gamall drengsnáði, veiklulegur og granm11'
lymskulegur á svipinn, lialtur og hálf-bæklaður'
Hann var svo nauðalíkur Rauðarmi, að eng11111
gat efast um, að hann væri sonur hans. HallU
hafði mikið, gult hár, er byrgði ennið að mes*11
leyti. Hann var í mórauðum buxum, grárri blússUr
og hafði leðuról um mittið. Vegna líkamslýta11119
var hann ætíð kallaður Skakkur eða Litli Skakl'
• • • 0$
ur. Hann stóð þarna á heila fætinum einum.
hjelt hinum uppi, eins og hegri á keldubakka.
»Sko, þarna er strákurinn einmitt«, llice
— 3 —
— 4 —