Haukur - 01.01.1913, Blaðsíða 7

HAUKUR.
»Þetta er einkennilegt safn«.
»Já, mjög einkennilegt; en þó inun yður þykja
e°n þá einkennilegri sagan, sem er í sambandi
það«.
»bylgir einhver saga þessum menjagripum?«
»Já, eða rjettara sagt — þeir eru saga«.
»Hvað eigið þjer við með því?«
Sherlock Holmes tók muni þessa upp úr kass-
anum og raðaði þeim á borðbrúnina. Svo hag-
laeddi hann sjer á stólnum, og virti þá fyrir sjer
lneð einstaklegum ánægjusvip.
»t*etta«, mælti liann, »er allt það, sem jeg á
minja um Shirleya-siðbókina«.
Jeg liafði oflar en einu sinni lieyrt hann minn-
asl á þetta mál; en hann hafði aldrei sagt mjer
frá þvj.
»Mjer þætti gaman«, mælti jeg, »ef þjer vild-
nð segja mjer frá því máli«.
»Og láta allt draslið liggja«, mælti liann ó-
nptalega. »Reglusemi yðar á sjer ekki sjerlega
(jápar rætur, Watson; hún fýkur út í veður og
'lnd, óðara en á hana reynir. En jeg hefi ekkert
a móti því, að þjer bætið þessu æfintýri við hin,
Sem þjer haíið þegar látið prenta, því að það er
^iislegt í því, sem gerir það lalsvert ólíkt öðrum
k^pamálasögum, bæði hjerlendum og erlendum.
' t,fn af sögum um þetta litla, sem jeg hefl haft
nieð höndum, væri líka næsta ófullkomið, ef sög-
l'tmi nní þetta einkennilega mál væri sleppt með
Þjer munið víst eftir því, að þegar jeg sagði
?ður söguna um »Gloria Scott«, þá sagði jeg yður
JMnframt frá því, að viðtal mitt við veslings
^amla manninn, og örlög hans, hefðu orðið lil
Uess, að jeg hefði farið að hugsa um að nota
l3ehleika þá, sem forsjónin hafði gefið mjer, í þarfir
starfs þess, sem með tímanum hefir orðið mjer
að atvinnuvegi. Nú er jeg orðinn töluvert nafn-
nnnur maður, og bæði lögreglan og almenningur
alítur mig þá hjálparhellu, sem svo að segja aldrei
regðist, og sjálfsagt sje að leíta til, þegar hugvit
aHra annara bregzt. Og þegar við kynntumst fyrst,
atn það leyti sem jeg hafði með höndum mál
f að, sem þjer liafið sagt frá undir fyrirsögninni:
''Rauðar rúnir«, hafði jeg fengið töluvert mikið
að gera, þótt það gæfi stundum litlar tekjur. En
Ujer gelið sjálfsagt ekki hugsað yður það, hve
erfilt jeg álti uppdráttar fyrst í stað, og hve lengi
■jeg varð að bíða þess, að menn tækju almenni-
ega eftir mjer og hæfileikum mínum.
eg kom fyrst til Lundúna, hjelt jeg til
-stræti, rjett við hornið á bókasafns-
____la, og þar sat jeg og beið þess að menn
en notaði allar tómstundir, sem því miður
jV°ru nokkuð margar, til þess að kynna mjer ræki-
e8a allar þær greinar vísindanna, sem gátu gert
'nig færari um að leysa af hendi starf það, er jeg
^fiaði að gera að æfistarfi mínu. Endur og sinn-
Ulíl Var jeg beðinn að grafast fyrir eitt eða annað,
°8 var það einkum gegnum gamla skólabræður
^ina, því að síðustu árin, sem jeg var á háskól-
a,lnm, höfðu stúdentarnir ofl talað sín á milli um
^ÍS og aðferðir mínar. Þriðja málið, sem jeg
, Hegar j
1 Montague
tll'sinu mik
fjekk þannigtil meðferðar, var viðvíkjandi Shirlejra-
siðbókinni, og það varð einmitt til þess, að jeg á-
kvað að helga mig að öllu starfi því, sem jeg nú
hefi með höndum.
Reginald Sbirley hafði verið mjer samtíma á
háskólanum, og við höfðum verið beztu kunningj-
ar, jafnvel þótt vinátta okkar ætti sjer ekki djúp-
ar rætur. Hann þótti lítt við alþýðu skap og var
talinn drambsamur í meira lagi. En jeg leit allt
af svo á, að þetta sem aðrir álitu dramb, væri
ekki annað í raun og veru, en tilraun af hans
hendi til þess að leyna meðfæddu vantrausti á
sjáifum sjer.
Hann var snyrtimenni, bæði í framgöngu og
klæðaburði. Hann var mjóleitur, fyrirmannlegur
í sjón, og nefið var mjólt og dálítið íbjúgt. Augun
voru stór og augnaráðið þunglyndislegt. Lima-
burður hans var hálfletilegur, og lireyíingar hans
sömuleiðis, en þó prúðmannlegar mjög. Hann var
líka af góðum og gömlum ættuni, einhverri elztu
ættinni í konungsrikinu. A sextándu öldinni liafði
einn af forfeðrum hans flutt sig norðan úr landi
og setzt að í Sussex, og er búgarður ættarinnar
þar, Hurlstone, ef til vill elzti bústaðurinn í greifa-
dæminu.
Manni datt ósjálfrátt í hug, að þessi gamli
herragarður liefði sett svip sinn og útlit á inann-
inn, eða að minsta kosti duttu mjer ætíð í hug
grámúraðir bogagangar, oddbogagluggar og aðrar
miðaldaleifar, sem þessir gömlu lierragarðar hafa
ætíð að geyma, — þegar mjer varð litið á náfölt
og skarpleitt andlitið hans, og það, hvernig hann
bar höfuðið. Af einberri tilviljun liöfðum við
nokkrum sinnum talazt eitthvað við, og urðum
brátt beztu kunningjar, og mjer er það í minni,
að hann dáðist oft að athugana- og ályktana-
aðferðum mínum.
En svo liðu fjögur ár, er jeg frjetti ekkert af
honum. Þá bar það við morgun einn, að hann
kom allt í einu inn til min, þar sem jeg átti
heima í Montaguestræti. Hann hafði lítið eða
ekkert breytzt frá því er við sáumst síðast. Hann
var klæddur eftir nýjustu tízku — hann hefir ætíð
verið töluvert spjátrungslegur — og hann var jafn
letilegur í hreyfingum, og jafn kurteis og prúð-
mannlegur, eins og hann hafði ætíð verið.
»Nú, það er langt síðan við höfum sjezt —
hvernighefiryðurliðið allan þennan tíma, Shirley?«
spurði jeg, er við höfðum heilsazt alúðlega með
handabandi.
»Þjer haíið sjálfsagt lieyrt lát föður míns«,
mælti hann. Hann andaðist fyrir tveimur árum,
og síðan hefi jeg auðvitað orðið að stjórna búinu.
Auk þess hefi jeg, sem herragarðseigandi, orðið að
hafa á hendi ýms störf í almenningsþarfir, svo að
jeg hefi haft ærið að gera. En hvernig líður yð-
ur, Holmes? Jeg hefi heyrt, að hæfileikar yðar,
sem oft gerðu okkur alveg forviða, sjeu nú farnir
að koma yður að góðu gagni, og að þjer notið
þá óspart«.
»Já«, sagði jeg, »jeg er farinn að lifa á skarp-
skygni minni og skynsemi«.
»Það þykir mjer vænt um að heyra, því að
— 13 —
— 14 —