Haukur - 01.01.1913, Blaðsíða 8

H A U K U R.
einmitt nú gælu ráð yðar orðið mjer að ómetan-
legu gagni. Það hafa gerzt mjög einkennileg at-
vik úti í Hurlestone, og lögreglunni hefir ekki
tekizt að grafast fyrir, hvernig á þeim stendur.
Það er allt saman með öllu óskiljanlegt og ó-
mögulegt að skýra það á nokkurn hátt«.
— Þjer hljótið að skilja það, Watson, að
jeg fór að verða meira en lílið forvitinn. Jeg hafði
hvern mánuðinn eftir annan orðið að sitja með
hendurnar í kjöltunni, vegna þess að enginn kom
með neitt verkefni handa mjer, og nú kom loks-
ins mál, sem jeg vonaði að gæti orðið til þess að
vekja athygli á mjer. Jeg fann það á mjer, að
mjer mundi áreiðanlega lánast að grafast fyrir
margt það, sem aðrir væri uppgefnir við, og nú
var hjer tækifæri til að sýna það.
»Viljið þjer gera svo vel og skýra mjer ná-
kvæmlega frá efni málsins og einstökum atriðum
þess?« mælti jeg.
Reginald Shirley settist gagnvart mjer og kveikti
í vindlingi, sem jeg hafði ýtttil hans eftir borðinu.
»Fyrst af öllu verðið þjer að gera yður ljóst,
að jeg hefi mjög margt fólk í minni þjónustu, þótt
jeg sje ókvongaður«, mælti hann, »því að Hurl-
stone er ákaflega umfangsmikið heimili, og út-
heimtir margt vinnufólk, mikla vinnu og margs-
konar umsjón. Þar við bætist, að jörðinni til-
heyra ágæt veiðihjeruð, svo að húsið er ætíð fullt
af gestum, meðan veiðitíminn stendur yfir, og þá
vil jeg ógjarnan láta standa á frammistöðunni.
Jeg hefi þess vegna alls — auk bryta og kjallara-
varðar — tvo þjóna, einn dreng og átta stúlkur —
bara til innanhússverka. Svo er auðvitað annað
vinnulið í garðinum, og enn annað í hesthúsun-
um o. s. frv.
Af öllu þessu vinnuliði hefir Brunton, kjallara-
vörðurinn, verið lengst í okkar þjónustu. Hann
var kornungur barnakennari, atvinnulaus, þegar
faðir minn tók hann. En hann var ákaflega
duglegur og kappsamur maður, og þótti því brátt
ómissandi á heimilinu. Hann var laglegur á velli
og fríður sýnum, og hafði aðdáanlega fallegt enni.
Og þó að hann hafi nú verið hjá okkur í full
tuttugu ár, þá getur hann ekki verið meira en
fertugur, eftir útliti hans að dæma. Þegar tekið
er tillit til þess, hver myndarmaður hann er og
hve mörgum góðum hæfileikum hann er búinn,
hann talar sem sje fjölda tungumála, og leikur á
hjer um bil öll hugsanleg hljóðfæri, — þá sýnist
það i meira lagi einkennilegt, að hann skuli um
svo langan tíma hafa gert sig ánægðan með stöðu
þá, sem hann hefir haft á heímili okkar. En
honum hefir sjálfsagt þótt staðan þægileg, og ef
til vill er það af meðfæddu framkvæmdarleysi, að
liann hefir ekki borið sig eftir annari slöðu. Kjall-
aravörðurinn á Hurlestone er svo einkennilegur
maður, að allir, sem gist hafa hjá okkur, munu
sjálfsagt minnast hans lengi. En einn galla hefir
hann: hann er mesti kvennabósi. Og þjer hljótið
að geta skilið það, að annar eins maður og hann
muni hafa átt hægt moð að krækja í stúlkur þarna
út í sveitakyrðinni.
Þegar hann loksins kvongaðist, hætti hann
— 15 —
þessum skolla að mestu leyti, en síðan hann varð
ekkjumaður, hefir hann hvað eftir annað koniið
okkur í meslu vandræði með kvennaslarki sínu-
Fyrir nokkrum mánuðum voruin við farin
vona, að hann væri i alvöru farinn að hugsa uiö
að kvongast aftur, því að þá trúlofaðist hann einm
stofuþernunni hjá okkur, Rachel Hovells að nafnn
En það stóð ekki lengi. Hann sagði lienni bráð-
lega upp aftur, og tók að daðra við Janet TregiHeS’
dóttur yfirskógvarðarins míns. Rachel er mest®
myndarstúlka, en nokkuð viðkvæm og geðmikil*
eins og flestar stúlkur frá Wales, og hún tók sjei
þetta svo nærri, að hún lagðist í heilabólgu og
lá lengi milli heims og lielju, og er nú ekkeit
nema skinnið og beinin.
Þetta er nú fyrsti raunaviðburðurinn þarna
úti hjá okkur. En þess var ekki langt að bíða
að fleira gerðist sögulegt, er gæfi okkur annað uffl'
hugsunarefni, og tildrögin til þess voru óráðvendm
Bruntons, og brottrekstur hans af heimilinu.
Og nú skal jeg segja yður söguna af Þvl’
Jeg hefi þegar sagt yður, að Brunton var gáfu'
maður og mjög fróðleiksfús, og það var einniitt
þessi fróðleiksf5rsn lians, sem fór með hann, Þv|
að hún virðist hafa vakið hjá honum óseðjandi
forvitni um ýnrsa hluti, sem alls ekkert koma
honum við. Jeg hafði enga hugmynd um þa®»
til hvers þessi forvitni hans hafði leitt hann, fy1
en jeg komst að því af hreinni tilviljun.
Hurlstonehöllin er stórhýsi töluvert, eins og
jeg gaf áðan í skyn. Kvöld eitt í vikunni sem
leið — svo jeg komist nákvæmar að orði: síðast'
liðið fimmtudagskvöld — gat jeg ómögulega sofn'
að, líklega vegna þess, að jeg hafði verið svo o-
varkár, að drekka bolla af sterku kaffi á efhr
miðdegisverðinum. Þegar jeg hafði legið og ve*^
mjer í rúminu til kl. 2, komst jeg að þeirrl
niðurstöðu, að það væri ekki til neins að ligða
svona lengur, og jeg fór þess vegna fram úr rúm'
inu og kveikti á lampanum, í því skyni að ljúka
við skáldsögu eina, sem jeg hafði byrjað að lesa
kvöldið áður. En jeg hafði skilið bókina efbf
niðri í knattborðsstofunni, og fleygði jeg því ydr
mig slopp og fór ofan til þess að sækja hana.
Til þess að komast ofan í knattborðsstofuna>
varð jeg að fara ofan tvo stiga, og því næst þvefl
yfir endann á gangi þeim, sem liggur að bókastof'
unni og vopnabúrinu. Eins og þjer getið skili^’
varð jeg ekki lítið forviða, þegar mjer varð^ld*^
eftir ganginum, og jeg sá að bókastofan var op111
og ljósglælu lagði úr henni fram á ganginn. Je^
mundi það svo greinilega, að jeg hafði bæði slökkt
á lampanum og Iokað hurðinni, þegar jeg fór það'
an upp til að hátta. Eins og eðlilegt var, dad
mjer fyrst í hug, að þjófar hefðu brotizt inn *
hiísið. Allir gangar í höllinni eru skreyttir gömi'
um vopnum, skjöldum og öðrum hergögnum
sigurmerkjum frá miðaldastríðunum, — og jeg túk
þegar öxi eina mikla, skildi ljósið eftir bak v1^
hurðina í dyrum þeim, sem jeg hafði komið út
um, og læddist á tánum eftir ganginum, þangað ti
jeg gat sjeð inn í bókastofuna. (Framh.)
- 16 —