Haukur - 01.01.1913, Blaðsíða 12

H A U Iv U R.
löng og mjög hátíðleg ávörp. Ráðherrarnir brostu vingjarnlega,
fylgdu konunum til dyra og hneigðu sig kurteislega. Árang-
urinn varð enginn. — Pá breyttu konurnar um aðferð. Þær
tóku ráðherrana á götunni — tvær hvern ráðherra, og leiddu
hann ástóðlega milli sín. Og þær töluðu um atkvæðisrjett
kvenna, og orðvaðallinn streymdi yfir ráðherrana eins og foss
af bjargi. Veslings ráðherrarnir voru alveg ráðalausir. En
svona má ekki fara með æðstu embættismenn ríkisins. Eftir
þetta gengu leynilögreglumenn ætíð í hámót á eftir ráðherr-
unum, þar sem þeir voru á ferðinni, og bægðu atkvæðisrjett-
arkonum frá þvi að ná í þá. — Nú breyttu konurnar um
orustuvöll. Þær höfðu um langt skeið barizt á strætum uti;
nú fluttu þær sig inn í þinghúsið. Niðri í fundasalnum sátu
670 einstaklega alvörugefnir menn og rjeðu ráðum sínum um
heill og hagsæld ríkisins. Uppi á áheyrendapöllunum sátu
meðal áheyrendanna milli tíu og tuttugu konur, og æptu og
öskruðu, svo að þingmennirnir heyrðu ekkert hver til annars.
Hvað var þá annað fyrir hendi, en að fleygia ólátabelgjunum
út? Handsterkir menn voru sendir upp á áheyrendapallana.
En hver þekkir öll vjelabrögð kvennfólksins? Blessaðar kon-
urnar höfðu tjóðrað sig með járnhlekkjum við grindurnar,
sem voru fremst á pöllunum. Það var því ekki annað ráð
fyrir hendi, en að losa grindurnar, og fleygja þeim út ásamt
konunum. — Og ekki var atkvæðisrjettur kvenna samþykkt-
ur fremur eftir en áður. Öll þessi mikla fyrirhöfn atkvæðis-
rjettarkvennanna var með öllu árangurslaus. Þær urðu því
að sýna enn þá meiri rögg af sjer. Þær sneru ranghverfunni
út, og breyttust í reglulegar vítisnornir. Á fundi einum í
»Royal Albert Hall«, þar sem 7—8000 menn voru saman
komnir, hófst þetta nýja límabil í sögu þeirra. Konurnar
rjeðust á ræðumennina, og börðu þá með svipum, og þær
urðu ekki teknar fyr en eftir mikinn og harðan bardaga.
Eftir þetta rak hvert ofbeldisverkið annað. Menn fengu hjer
að sjá aðdáanleg sýnishorn af því hversu kvenfólkið getur
verið gersneitt allri rökvísi. Einn góðan veðurdag æddu þær
um göturnar með harnra og axir, og brutu hundrað til tvö
hundruð króna rúður í búðargluggum fjölda kaupmanna —
manna, sem vitanlega. höfðu aldrei mælt nokkurt orð, hvor 1
með nje móti atkvæðisrjetti kvenna. Þær rjeðust á P°st
brjefakassana, brutu suma en helltu bleki eða sýrum í surna>
og ónýttu öll brjef, sem í þeim voru. Þær slitu símana, ri
upp járnbrautarteina, o. fl. o. fl. Ástandið fór að verða há
ískyggilegt. En konurnar urðu æ trylltari og hamslausan-
Það var kominn á þær berserksgangur. Þær kveiktu í j^rn
brautarstöðvum, höllum og íbúðarhúsum einstakra nianna,
eða sprengdu þau í loft upp. Nærri hundrað brunarustu
bera vitni um ærsl og óvitahátt atkvæðisrjettarkvennanna-
Almenningur er orðinn svo vanur þessum ósköpum að hann
er hætrur að kippa sjer upp við þau. Hann veit, að hann
má ætíð búast við því versta. Og þó var ekki laust við a
ótti færi um menn, þegar það vitnaðist, að vítisvjel haf 1
fundist í St. Pálskirkjunni, þessari kirkju, sem allir Englen^
ingar álíta þjóðarhelgidóm. Er það hugsanlegt, að þessi ny-
tízku-nornasveimur geti komizt öllu lengra en þetta? Hv?rt
skyldi næsta tiltæki þeirra verða? Þannig spyrja Eaglení^
ingar, og heimurinn stendur á öndinni af eftirvænting11
Hvað gera þær næst? — — Myndirnar sjö á næstu síðn
hjer á undan, sýna ýmsar af þessum baráttu-öðferðum enskn
aikvæðisrjettarkvennanna.
Lloyd George, fjármálaráðherra Breta, er 11 u
tekinn að berjast fyrir nýju áhugaefni — einu enn. Það erU
óræktuðu löndin á Englandi. Herragarðseigendurnir, st0*
eignamennirnir, eiga flestir víðlend svæði óræktuð, er þe’r
nota eingöngu sem veiðilönd. Safnast þangað nokkurn tíma
að sumrinu fjöldi manna úr borgunum, til þess að skjota
bæði dýr og fugla, og bafa jarðeigendurnir meira gaman etl
gagn af því. Lloyd George stingur nú upp á því, að myn^
að verði nýtt ráðuneyti, landeignaráðuneyti, og á starf Þe5S
að vera það, að kaupa smám saman öll óræktuð lönd, °&
mæla þau út í ábýlisjarðir. Þetta er umbótaverk, sem mund1
kosta ríkið ótölulegar miljónir króna. En að það sje Þar '
verk, hljóta allir að vera samdóma um.
SRríííur.
HROKINN HEFNIR SÍN.
Danska kýmniskáldið, Wessel, var einu sinni á gangi í
grennd við skemmtislað nálægt Kaupmannahöfn, og vegna
þess að hann var orðinn þreyttur, settist hann á bekk einn
við hliðina á hávöxnum manni og merkilegum á svip.
Föt Wessels voru öll rykug, og fóru ekki sem bezt.
Hávaxna manninum þótti óvirðingað þessum fjelagsskap;
hann ræskti sig nokkrum sinnum, leit á Wessel, ræskti sig
enn einu sinni, og spurði því næst yfirlætislega:
»FIvaða maður er þetta, snm sezt svona við hliðina á
mjer, án þess að spyrja um leyfi?«
Wessel leit upp og tók ofan hattinn.
»Jeg er nautakaupmaður«, svaraði hann.
»Nautakaupmaður!« át hinn eftir honum, og spratt upp
af bekknum. »Og slíkur maður dirfist að setjast við hliðina
á mjer!«
»Sitjið þjer bara rólegur, góðurinn minn«, mælti Wessel
hlæjandi. »Jeg hefi svei mjer engan hug á að kaupa ýður«.
Maðurinn ætlaði að svara einhverju; en í sama bili gengu
einhverjir fram hjá, og heilsuðu Wessel með nafni, og kaus
hann þá heldur að fjarlægja sig, en að verða fyrir fleiri skeyt-
um skáldsins.
A. (hrifinn); „Ekkert er eins gott og gæsasteik!"
B. „Nú segir þú ekki satt. Gæsasteik er svei mjer
betri en „ekkert".
Maður einn korn nýlega inn í kaffihús eitt hjer í bænum,
og bað um eplaköku, En þegar komið var með hana, hafði
honum snúizt hugur, og bað hann nú um að láta sig fá
tertu í stað eplakökunnar. Þegar hann hafði borðað tertuna,
ætlaði hann að fara, en stúlkan, sem hafði afgreitt hann»
kallaði á eftir honum;
„Þjer hafið ekki borgað tertuna!"
„Nei. jeg fjekk hana f skiftum fyrir eplakökuna!«
„Já, en þjer hafið ekki heldur borgað eplakökunal"
„Nei, en hana hefi jeg ekki heldur jetið!“
•
Okrari (f glugganum): »Hver er það, sem vekur rnlr’
svona um miðja nótt?«
Skuidun autur: Það er jeg! Jeg átti ómögulegt me
að sofna, vegna þess að víxillinn; sem jeg skulda yður, fellut
í gjalddaga á morgun, og þessvegna fór jeg á fætur aftur«-^
Okrarinn: Nú, jæja; en það lá nú ekki svo míkið a
þvf, að þjer þyrftuð að vera að vekja mig um miðja nótt •
Skuldunauturinn: »Nei, en jeg ætlaði bara að seg]a
yður, að jeg get ekki borgað víxilinn, og nú vona jeg að je?
geti sofnað. — Nú, eruð það þjer, sem ekki getið sofnað4-
•
»Þjer verðið að senda eftir öðrum lækni«, mælti læknirinrl'
»Er jeg svo hættulega veikur?« spurði sjúklingurinn
stundi við.
»Nei, en skömmu eftir að jeg varð læknir, ljetuð þjel
einu sinni taka Iækningaáhöldin mín lögtaki. Samvizka 111111
bannar mjer að drepa yður, og jeg myndi aldrei geta fyr,r
gefið sjálfum mjer það, ef jeg læknaði yður«.
Verzlunarm.: „Gerið þjer svo vel, ungfrú, fjórar áln'r
af silkiborðum! Þeir hafa hækkað dálítið í verði, vegna Þe5S
að silkiormaræktin hefir gersamlega brugðizt í sumar".
Stúlkan: „Þá verð jeg heldur að notast við venjtileS
bendla".
Verzlunarm.: »Já, en þeir hafa lfka hækkað í verði8,
Stúlkan: »Einmitt það! Hefir bendilormaræktin þá l^a
misheppnazt?« _,
Ritstjóri: STEFÁN RUNÓLFSSbN, Reykjavík-
- 23 -
Prentsmiðjan Gutenberg. — 1913,
— 24 -