Haukur - 01.03.1913, Síða 1

HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNOUM.
HT—^ gi> <g>> <gi> <f) ^|> <f) <fjT <§j>
£eynðarðimar parísarborgar.
Saga eftir Eugene Súe.
Með myndum eftir frakkneska dráttlistarmenn.
(Framh.
Hann grjet vin sinn, er hann bjóst við að nú
®gi fallinn fyrir morðkuta Skólameistarans. Hann
raðist þess sárlega, hve óliyggilega og djarflega
ann hafði teflt, þótt tilgangurinn væri góður og
göfugllr rifjaðist það upp fyrir honum, hve
°endanlega inikla vináttu og liollustu Múrf hafði
sýnt honum — hann,
Seni hafði verið auð-
^gnr og mikils mel-
m°» en yfirgefið ást-
j a konu og elsku-
eg börn, til þess að
fara með Rúdólf og
* aðstoða hann í .
Slsefraför þeirri, sem
^ann hafði tekizt á
nendur í yíirbótar-
skyni.
Vatnið hækkaði
Jafnt og þjett. Tröpp-
arnar voru allar
°ninar í kaf. Hann
Stóð á efsta þrepinu,
gat nú talið á
lngrum sjer, hve
marga stundarfjórð-
^ga helstríðið mundi
Vara. Ef hann hefði
ekki verið jafnhrædd-
'lr og hann var um
•f Múrfs, þá hefði
ann beðið dauðans
með ró og jafnaðar-
§eði- Hann hafði elsk-
að og lifað og gert
^ikið golt, og guð vissi, að hann hafði liaft full-
vilja á því, að láta miklu meira gott af sjer
’ða. Hann möglaði ekki og æðraðist ekki, því
hann áleit þelta ekki annað en rjettláta refs-
lrigu fyrir brot, sem hann hafði ekki enn bætt að
ft>Uu.
Hn nú bættist ný plága við, er reyndi á þol-
§3eði °g rósemi Rúdóifs. Rotturnar höfðu flúið úr
^e8gjarholunum undan valninu, og af því að þær
°must hvergi út, höfðu þær hörfað upp tröpp-
^rnar, þrep af þrepi, og nú, þegar efsta þrepið var
°mið í kaf, tóku þær að klifra upp eftir fötum
Vatnið hækkaði sí og æ
Itúdólfs. Það fór hryllingur um hann, þegar hann
varð þess var, að rotturnar hjengu alstaðar utan
í honum. Hann reyndi að fæla þær burtu, en
þær bitu í hendurnar á honum. Vatnið hækkaði
sí og æ. Það náði honum nú í mitti. Þegar
Skólameistarinn fleygði honum ofan í neðri kjall-
arann, hafði blússan
og vestið hneppzt frá
honum á bringunni,
og nú fann hann
kaldar lappir og loðna
búka hreyfast á beru
brjóstinu á sjer. Hann
greip'rotturnar, hverja
á fætur annari, og
fleygði þeim burt, en
það var árangurslaust
— þær syntu allt af
til hans aftur.
Hann mundi nú
eftir skammbyssunni
sinni, en hún var far-
in . . . annað hvort
hafði hún hrokkið
upp úr vasa hans, er
liann fjell ofan stig-
ann, eða Skólameist-
arinn hafði tekið hana.
Rúdólf æpti enn
hástöfum, en enginn
heyrði til hans. Hann
vissi það, að eftir fáar
mínútur mundi hann
ekki geta kallað leng-
ur, því að nú náði
vatnið honum orðið upp i háls. Bráðum hlaut
munnurinn að fara í kaf. Það var farið að verða
loftlítið þarna, og hann fann það, að hann var
að kafna. Æðarnar í gagnaugunuin hömruðu ótt
og títt. Hann var magnþrota. Dauðinn var fyrir
dyrum.
Hann liugsaði enn til Múrfs, og bað guð heitt
og innilega — ekki um það, að mega lifa lengur,
heldur um náð og miskunn lians að þessu stríði
loknu. Nú náði vatnið vitum hans, og hann
fleygði sjer til sunds, þó lítil væri von um það,
að hann gæti haldið sjer á floti. Kraftarnir voru
IX. BINDI
Nr. 4.—(í.