Haukur - 01.03.1913, Blaðsíða 6

HAUKUR.
báða upp á von og óvon, og var svo heppinn, að
ná í aðra Iöppina á Skólameistaranum, svo að
hann fjell á grúfu á tröppunum.
wÞetta var nú ágætl!« mælti jeg »Það er jeg
— Breddubeitir! Hjálpið þjer mjer hjerna, hr.
Múrf!«
»Hver djöfullinn er þetta? Hvaðan sprettur
þú upp, þorparinn þinn?« grenjaði Skólameistar-
inn forviða.
»Hvað þú ert forvitinn!« svaraði jeg, og hjelt
annari löppinni á honum fastri milli læranna á
uijer, eins og í skrúfstykki, en tók með annari
hendinni dauðahaldi um þá krumluna, sem hjelt
á rýtingnum.
»En Rúdólf — hvar er hann?« spurði Múrf
og reyndi að hjálpa mjer eftir megni.
»Jeg veit það ekki; — ef til vill hefir hund-
ingi þessi drepið hann«, svaraði jeg.
Jeg varð að taka á öllum mínum kröftum, til
þess að halda Skólmeistaranum, sem var að reyna
að stinga mig með rýtingnum, þótt honum tækist
það ekki, af því að jeg lá með bringuna ofan á
handleggnum á honum.
»Eruð þjer einn lijer, hr. Múrf?« spurði jeg,
þegar jeg gat sagt nokkuð fyrir umbrotunum í
Skólameistaranum.
»Það er fólk hjer í grenndinni; en það mundi
ekki heyra, þótt jeg kallaði«.
»Er það langt hjeðan?«
»Það má ganga þangað á tíu mínútum«, svar-
aði Múrf.
»Við skulum kalla á hjálp. Ef einhverjir
ganga hjer fram hjá, þá heyra þeir það, og koma
okkur til lijálpar«, mælti jeg.
»Nei, úr því að við erum búnir að koma hon-
nm undir, þá sleppur hann ekki auðveldlega frá
okkur. En jeg býst við að falla í ómegin þegar
minnst varir, — jeg er særður«, svaraði Múrf.
»Hver þremillin! Það var slæmt!« sagði jeg.
»Hlaupið þjer þá undir eins eftir hjálp, ef þjer
getið. Jeg skal reyna að halda honum á meðan.
Takið þjer af honum hnífinn, og hjálpið mjer bara
að ná honum betur undir mig. Auðvitað er hann
helmingi sterkari en jeg; en jeg skal samt treysta
nijer til að ráða við hann, þegar jeg hefi náð al-
mennilegum tökum á honum«.
Skólameistarinn sagði ekkert, en hann bljes og
hvæsti og rak stundum upp öskur eins og naut,
og — hvað hann gat brotizt um! Hr. Múrf hafði
ekki getað tekið rýtinginn af honum, því að kruml-
urnar á honum eru eins og þær sjeu úr járni. Jeg
lá allt af ofan á handleggnum á honum, og loks-
ins tókst mjer að vefja báðum handleggjunum
um hálsinn á honum — nærri því eins og jeg ætl-
aði að faðma hann að mjer — og herti að af öll-
«m kröftum. Mig hafði lengi langað til að ná
þessum tökum.
»Flýtið yður að komast af slað — jeg skal
bíða hjerna«, mælti jeg við Múrf. Ef þjer getið
náð í einn eða tvo til hjálpar, þá látið þá taka
Ugluna um leið og þeir koma. Hún liggur hjerna
skammt frá dyrunum«.
Nú varð jeg einn eftir með Skólameistaran-
um. Og það er svei mjer ekkert sjálfshól, Þ0*
jeg segi það, að jeg var um tíma í skratti sl8einrl
klípu. Við lágum þarna í faðmlögum, hálfir a
götunni og hálfir á neðsta þrep:nu í tröppunum
brjóst við brjóst — kinn við kinn. Jeg hjelt haod
leggjunum um hálsinn á honum. Jeg heyrði a
hann gnísti tönnum af bræði. Það var sama ng11
ingin og sama myrkrið — að eins ofurlitil skíns3
af ganglampanuin. Jeg hjelt allt af annari lópP'
inni á honum milli hnjánna. Hann brauzt ui» a
hæl og hnakka og tókst allur á loft um miðjuna.""
Hann reyndi að bita mig, en gat það ekki ""
aldrei heíir mjer fundizt jeg vera jafn sterkur °$>
í þetta skifti. Hjartað barðist víst töluvert ótt, eU
ekki seig það um þumlung. Jeg hugsaði með mjer'
þú ert eins og maður, sem heldur óðum hund’’
til þess að hann geti ekki unnið neinum mein.
»Slepptu mjer — þá skal jeg láta þig fara
friði«, mælti Skólameistarinn.
»0, þú ert gunga!« svaraði jeg. »Hugrekk*
þitt er þá bara fólgið í kröftunum? Þú hefóír
ekki þorað að drepa nautasalann frá Poissy, lI,
þess að stela af honum peningunum, ef hann hefd1
verið nokkurnveginn eins sterkur og jeg?«
»Nei, en þú skalt fara sömu för og hann
jeg skal drepa þig líka!« grenjaði hann.
Og í sömu svipan tókst honum að sparka
löppinni út undan sjer, og snúa svo snöggt upp a
efri hluta skrokksins, að hann gat komið mjer a
hliðina. Úlnliðurinn á mjer vazt eitthvað til. sV<7
að jeg varð að sleppa takinu með þeirri hend'
inni. Það ætlaði að fara alveg með mig. ^a'
hver þremillinn! hugsaði jeg með mjer; — han0
ofan á, og jeg undir — nú drepur hann mig!
það er það sama, — jeg vil heldur deyja en vera
í hans sporum. Hr. Rúdólf hefir sagt, að jeg
eitthvað af óspiltu hugarfari og sómatilfinningUf
og nú finn jeg að það er satt. — — Allt í eluU
kom jeg auga á Ugluna, sem stóð þarna rjett fiJa
okkur með kringlóttu, grænu glirnuna og rauða
sjalið sitt. Dauði og djöfull, það lá við að je^
fengi martröð!«
»Tófa mín!« grenjaði Skólameistarinn til henn
ar, »jeg missti hnífinn þarna áðan. Taktu haIlU'
þarna — undir honum — og rektu hann í bak1
á honum, milli herðablaðanna!«
»Já, já, bíddu bara svolítið við, meðan je^
átta mig dálítið«, svaraði Uglan og fór að brinf?
sóla kringum okkur eins og lirafn í kringum bríe'
Loksins sá hún rýtinginn og ætlaði að grípa ban11,
Jeg lá flatur, en mjer lieppnaðist að sparka s'
óþyrmilega í vömbina á henni, að hún skall upP1
loft á götuna. Hún brölli á fætur og kom aftur-
Nú gat jeg ekki meira; jeg hjelt allt af dauða
haldi um hálsinn á Skólameistaranum, en halU
gaf mjer svo ómjúkl högg í kjálkann, að jeg vaf
alveg ringlaður, og það lá við að jeg sleppti ^
unum. En í sama bili komu þrír eða fjórir vopu
aðir menn hlaupandi að okkur, — hr. Múrf k0115
í hámól á eftir, náfölur og studdi sig við lækmu
Frh.
— 35
- 36 -