Haukur - 01.01.1914, Blaðsíða 1

HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM.
<jÉ>- (j§> <(g) (g) (jt)- <(f> (g> <js> <(|> <fj) <<|> <§j) <gj) <gj) <|j) <j|) <§j) <j§)
£eynðarðömar parísarborgar.
Saga eftir Eugene Sue.
Með myndum eftir frakkneska dráttlistarmenn.
(Framh.
Mennirnir tóku Ugluna og Skólameistarann,
og bundu þau. En jeg var ekki ánægður enn þá,
Jeg vildi og varð að fá að vita, hvar hr. Rúdólf
var. Jeg rjeðst allt í einu á Ugluna, þreif í hand-
legginn á henni og sneri upp á hann. »Hvar er
hr. Rúdólf?« spurði jeg. En hún opnaði ekki
kjaftinn. Jeg sneri þá
betur upp á handlegg-
•nn á henni og spurði
aftur. »í hinu r>Blœdandi
hiartaa — í kjallaran-
nm hjá Rauðarmi«,svar-
í|ði hún þá.
Þelta var nú gott og
blessað. Á leiðinni þang-
að ætlaði jeg að taka
Litla-Skakk úr gulrófna-
beðinu; en hvað finn jeg
þar? Ekkert annað en
hlússuna mína — hann
hafði nagað gat á hana
nteð tönnunum. Svo
skundaði jeg sem mest
jeg mátti til hins »Rlæð-
andi hjarta«, tók báðum
höndum fyrir kverkar
Rauðarmi og grenjaði í
eyrað á honum:
»Hvar er ungi mað-
urinn, sem kom hingað
fyrir skammri stundu
nteð ' Skólameistaran-
«m?«
»Ef þú kreistir mig
ekki svona fast, þá skal
Jeg segja þjer það. — Skólameistarinn og Ugl-
an ætluðu víst að leika eitthvað á hann, og lok-
nðu hann þess vegna inni í kjallaranum hjerna.
Komdu, við skulum Ijúka upp fyrir honum«.
Við fórum ofan i kjallarann, — þar var engin
hfandi sál, en töluvert vatn á gólfinu.
»Hann hlýtur að hafa farið út, meðan jeg
shrapp eitt andartak burtu áðan«, mælti Rauðarm-
ur. »Þú sjer vist, að hjer er enginn!«
Jeg ætlaði að snúa við aftur, og mjer var
heldur þungt í skapi. En þá sje jeg i skímunni
frá skriðbyttunni dyr úti í horninu. Jeg hljóp að
Rúdólf, læknirinn, Breddubeitir og morðinginn
voru einir eftir. (Sjá næstu bls.)
dyrunum og dró slagbrandinn írá hurðinni —
hurðin hrökk upp með heljarkrafti, og jeg fjekk
alveg eins og brimsjó yfir mig. Jeg sá handleggi
fálma upp úr vatninu; jeg náði í yður og bar
yður hingað á bakinu. — Svona atvikaðist nú
þetta, hr. Rúdólf, og án þess jeg vilji hæla mjer
sjálfur, þá verð jeg að
segja það, að jeg er vel
ánægður með dagsverk-
ið«.
»Jeg á þjer lífið að
launa, drengur minn, og
þjer er óhætt að treysta
því, að jeg skal gera það
sem jeg gel í því efni«,
sagði Rúdólf. Því næst
sneri liann sjer að lækn-
inum og mælti; »Davíð,
viljið þjer ekki gera svo
vel að lita inn til Múrfs
og koma svo strax aftur
og segja mjer, hvernig
honum líður«.
Sverlinginn fór.
»Veiztu hvar Skóla-
meistarinn er nú, maður
minn góður?«
»Hann er lokaður inni
í herbergi hjerna niðri,
og Uglan sömuleiðis. Á
eg að senda eftir lög-
reglunni?«
»Nei«.
»Þjer ætlið þó víst
ekki að sleppa honum
aftur, hr. Rúdólf? Slík göfugmennska á ekki við
hjer. Þetta er blóðvargur, óður víghundur, sem
alls ekki má ganga laus«.
»Þjer er óhætt að treysta því, að hann skal
ekki fá að bíta neinn hjer eftir«.
»Þjer ætlið þá að láta loka hann inni ein-
hverstaðar?«
»Nei, langt frá því! Að hjer um bil hálfri
stundu liðinni, lofum við honum að fara«.
»Skólameistaranum?«
»Já!«
»Án þess að lögreglan fylgi honum?«
Nr. 7.-9.
IX. BINDI