Haukur - 01.01.1914, Blaðsíða 2

HAUKUR.
»Já, alveg frjálsan«.
»0g einan sjer?«
»Já«.
»0g fara hvert sem hann vill?«
»Hvert sem hann vill, já«, svaraði Rúdólf og
brosti svo einkennilega, að Breddubeitir varð dauð-
skelkaður.
Svertinginn kom nú inn aftur.
»Nú—nú, Davíð, hvernig líður Múrf?« spurði
Rúdólf.
»Hann er sofandi, náðugi herra«, svaraði
læknirinn; »en því miður er honum þungt fyrir
brjóslinu enn þá«.
»Er þá tvísýni á lifi hans?«
»Ur allri hættu er hann því miður ekki enn
þá, náðugi herra; en það er engan veginn vonlaust
um að hann lifi«.
»Veslings Múrfl Hans skal vissulega hefnt?«
mælti Rúdólf með gremjuþrunginni röddu. Og
svo hvíslaði hann nokkrum orðum í eyra lækn-
inum, er varð auðsæilega bilt við.
»Eruð þjer hikandi?« spurði Rúdólf. »Jeg
hefi þó svo ofl látið þessa hugsun í ljós við yður
— og nú er einmitt tími og tækifæri til að fram-
kvæma hana«.
»Jeg er alls ekki hikandi, náðugi herra. Jeg
er alveg sömu skoðunar og þjer. Þetta er í sjálfu
sjer svo mikil umbót frá hinum venjulegu hegn-
ingaraðferðum, að rjett er að gera tilraun með
slíkt á verztu glæpamönnum. Hegning þessi er
einföld og óbrotin, hræðileg og rjettlát. Og eins
og hjer stendur á, er auðvelt að koma henni við.
Þótt ekki sje tekið tillit til glæpa þeirra, sem þessi
þorpari var dæmdur fyrir til æfilangrar þrælkunar
á galeiðunum, þá er nóg samt, því að þrjú ný-
framin morð hefir hann á samvizkunni — hann
hefir drepið nautasalann, Múrf og yður — það er
ekki honutn að þakka, þótt honum mistækist með
ykkur tvo — refsingin er því í alla staði rjettlát,
og sízt of hörð«.
»Hann fær þá tíma til að iðrast synda sinna.
— Jæja, þjer skiljið mig þá, Davíð?«
»Já, við hjálpumst að með þetta, náðugi herra«.
Það varð dáiílil þögn. Því næst sneri Rúdólf
sjer að lækninum og mælti:
»Ætli fimm þúsundir franka sje nægileg upp-
hæð?«
»Fullkomlega nóg, náðugi herra!«
»Hej'rðu, góðurinn minn«, mælti Rúdólf við
Breddubeili, er hafði setið eins og höggdofa af
undrun, »jeg þarf að tala dálítið meira við þennan
mann. Viltu ekki fara fyrir mig á meðan hjerna
inn í næsta herbergi . . . þú finnur þar rautt veski
á skrifborðinu........gerðu svo vel og taktu úr
því fimm þúsundfrankaseðla, og komdu með þá
hingað«.
»Og hver á að fá þessar fimm þúsundir
franka?« spurði Breddubeitir ó jálfrált.
»Skólameistarinn. — Og biddu um leið menn
þá, sem gæta fanganna, að fara með Skólameist-
arann upp í salinn hjerna á efri hæðinnk.
0
21. k ii p í t u 1 i.
Hegningin.
Vjer biðjum lesendurna að koma með oss
inn í fagurlega uppljómaðan sal með rauðum vegg'
tjöldum. Þar munum vjer sjá Rúdólf við borð
eitt á miðju gólfi. Hann er í svörtum flauels-
sloppi, og sýnist því enn þá fölari í andliti en
hann er í raun og veru. Það er dýrindisdúkur á
borðinu, og á því liggja tvö veski — annað er
veski Skólameistarans, en hitt er veski það, er
hann stal frá Tom. Þar er og hálsfesti Uglunnar
með verndargripnum litla, sem áður hefir verið á
minnst: ofurlítilli dúfu úr bláum steini. Þar er
einnig rýlingur sá, sem Skólameistarinn veitti Múrf
áverkann með, og er hann enn þá blóðugur;
enn fremur eru þar áhöid þau, sem Skólameistar-
inn notaði, þegar hann sprengdi upp dyrnar á
liúsinu. Hjá þessum munum liggja og þúsund-
frankaseðlarnir fimm, sem Breddubeitir var sendur
eflir inn í hliðarherbergið. Læknirinn situr öðru
megin við borðið, en Breddubeilir liinumegin. A
stórum völtrustóli rjett hjá borðinu situr Skóla-
meistarinn svo rammlega tjötraður, að hann getur
hvorki hreyft legg nje lið. Menn þeir, er koniið
höfðu með þorparann upp í salinn, eru farnir ino
í annað herbergi, og Rúdólf, læknirinn, Breddu-
beitir og morðinginn eru einir eftir.
Rúdólf er ekkert æstur. Hann er rólegur,
stilltur og raunalegur á svipinn. Hlutverk það, er
hann ætlar að fara að inna af hendi, er bæði ha-
tíðlegt og hræðilegt.
Læknirinn situr hugsi.
Breddubeitir slarir látlaust á Rúdólf, og er
auðsjáanlega hálf-kviðafullur.
Skólameistarinn er náfölur — hann er hræddur.
Sennilega hefði hann borið sig betur framm*
fyrir venjulegum borgaralegum dómstóli, heldur
en hann gerði nú, og líklega sýnt af sjer meiri o-
svífni og óskammfeilni.
Nú er hann bæði forviða og óltasleginn. Hann
skilur það, að hann er algerlega á valdi Rúdólfs
— þessa manns, sem hann hafði haldið að væri
ekki annað en venjulegur iðnaðarmaður — mað-
ur, sem gæti haft hvorttveggja til, að svíkja sig
eða taka þátt í glæpaverkunum með sjer — mað-
ur, sem hann áleit rjett að stytta aldur, bæði
vegna þess, að hann grunaði hann um svikráð og
líka til þess að geta einn orðið aðnjótandi all®
þýíisins. Nú fannst honum Rúdólf miklu óttalegn
og ægilegri, heldur en rjettvísin sjálf.
Regnið buldi enn þá á húsinu. Að öðru ley*1
var kyrð og dauðaþögn úli fyrir.
Rúdólf hvessir nú augun á Skólameistarann
og segir:
»Þú hefir strokið úr fangelsinu í Rochefort ■
þú varst dæmdur til æfilangrar galeiðuþrælkunar
fyrir fölsun, morð og þjófnað — þú heilir Anselm
Duresnell«
»Það er lýgi — sannið það!« öskraði Skóla-
meistarinn, hamslaus af bræði, og leit flóttaleg®
kringum sig.
51 -
52 —