Haukur - 01.01.1914, Blaðsíða 3

H AU KUR.
»Hvað þá?« gall Breddubeitir við, »vorum við
ekki saman á galeiðunum?«
Rúdólf gaf Bxeddubeiti bendingu um að þegja,
en hjelt sjálfur áfram:
wÞú heitir Anselm Duresnel — þú skalt verða
að meðganga það, þótt síðar verði; — þú hefxr
bæði rænt og myrt nautasala á veginum til Poissy!«
»Það er Iýgi!«
»Þú skalt verða að meðganga það líka, áður
en langt um líður«.
Skólameistarinn starði forviða á Rúdólf.
»Nú í kvöld ætlaðir þú að fremja húsbrots-
Þjófnað bjerna í húsinu; þú hefir drepið eiganda
hássins . . . .«
»IJað voruð þjer, sem stunguð upp á þessum
tjófnaði!« mælti Skólameistaiúnn töluvert öruggari.
»Það var ráðizt á mig, — og jeg varð að verja
Þf mitt!«
»Maður sá, er þú myrtir, rjeðst ekki á þig —
hann var vopnlaus. Það er satt, að jeg stakk upp
a þessum þjófnaði við þig; en nú skal jeg bráðum
segja þjer, í hverju skyni jeg gerði það. Þegar
i>ú rjeðst á karlmanninn og kvennmanninn i karl-
'Hannsfölunum í Cité-hverfinu, og stalst frá þeim
Þessu veski, þá bauðst þú til að drepa mig, ef
Þau borguðu þjer þúsund franka fyrir það«.
»Jeg heyi’ði þig segja það«! gi'eip Breddubeitir
fiam í.
Skólameistarinn leit til hans xneð heiftarfullu
aUgnaráði. Rúdólf lijelt áfram:
»Þú sjer það nú, að þú þarft ekki mig til að
úeista þín til illverkanna«.
»IJjer eruð enginn rannsóknardómari — jeg
sVara yður ekki lengur«.
»Nú skal jeg segja þjer, hvers vegna jeg stakk
upp á þessum þjófnaði við þig«, mælti Rúðólf:
»Jeg vissi, að þú hafðir strokið af galeiðunum, og
að þú þekktir foreldra ungrar stúlku einnar, sem
hefir lifað mjög óhamingjusömu lífi. Uglan, sem
ee samsek þjer, er að mestu leyti völd að óláni
Þessarar ungu stúlku. — Og af því jeg vildi ná
Þjer hingað, þá var jeg neyddur til að viðhafa
ema agnið, sem jeg vissi að mundi ginna þig hing-
að: glæpaverk. Svo liafði jeg hugsað mjer það, að
Þegar jeg væri búinn að ná þjer á vald mitt, þá
skyldi jeg lofa þjer að velja um, hvort þú vildir
neldur að jeg afhenti þig íjettvísinni, sem hlaut að
refsa þjer fyrir það að þú myrtir nautasalann...«
»Lygi! — Jeg heíi ekki gert það!«
»— Eða að jeg ljeti fara með þig á einhvern
afskekktan stað fyrir utan landamæri Frakklands,
Þar sem þú yrðir ætíð einmana og afkróaður frá
úðrum mönnum, — en með því skilyrði, að þú
8®fir mjer vitneskju um allt það, sem jeg vildi
v,ta. — I>ú varst dæmdur til æfilangrar galeiðu-
Þrælkunar, en straukst úr fangelsinu. Með því að
na í þig og gera þig óskaðvænan eftirleiðis, gerði
Jeg þjóðinni greiða, og vitneskja sú, sem þú gazt
veitt mjer, gerði mig færan um að koma veslings
°lánssömu barni til skila til foreldra sinna. Þetta
Var upphaflega áform mitt. Það var ekki lögum
Samkvæmt; en þú hafðir, bæði vegna brotthlaups
Þíns og hinna nýju glæpaverka þinna, verið lýstur
— 53 —
rjettdræpur skógarmaður. Fyrir ráðstöfun guðs
fjekk jeg i gær vitneskju um hið rjetta nafu þitt.. .«
»Það er lygi, jeg heiti ekki Duresnel!«
Rúdólf tók hálsfesti Uglunnar, sem lá á borð-
inu, sýndi Skólameistaranum verndargripinn litla
úr bláa steininum, og mælti með ógnandi röddu:
»Þú ert samvizkulaus fantur, lygari og guð-
níðingur! Þú hefir svívirt þennan helga menjagrip,
með því að gefa hann ærulausu glæpakvendi —
reglulegu úrþvætti. Hann hefði þó átt að vera þjer
helgur dómur, því að sonur þinn hafði hlotið hann
að gjöf frá móður sinni og ömmu, er höfðu haft
miklar mætur á honum.«
Skólameistarinn varð agndofa, og honum varð
algei'lega orðfall, þegar hann heyrði að Rúdólf
hafði komizt að sannleikanum, einnig um þetta;
hann laut höfði og svaraði engu.
»Fyrir fimmtán árum rændir þú syni þínum
frá móður hans, og þú einn vissir, hvað af hon-
um varð. Þessi var ein ástæðan til þess, að jeg
vildi ná í þig. — Þú reyndir að drepa mig, en
það tel jeg ekki með, — því að jeg hefni min
ekki; — þú hefir nú í kvöld úthellt blóði alveg
tilefnislaust. Maður sá, sem þú myrtir, kom til
dyranna án þess að eiga sjer neins ills von — án
þess að hafa nokkurn grun um blóðþorsta þinn
og grimmd. Hann spurði þig hvert erindi þitt væri
og hvað þú vildii'. — »Peningana og lífið!« svar-
aðir þú og lagðir rýtingnum í brjóst lionum.«
»Hr. Múrf sagði mjer þetta sjálfur, þegar jeg
var að athuga sár hans,« mælti læknirinn.
»Þá hefir hann logið,« svaraði Skólameistarinn.
»Múrf lýgur aldrei,« mælti Rúdólf kuldalega.—
»Þú ruddist vopnaður inn i þetta hús, og myrtir
mann til þess að ræna hann; og annað morð hefir
þú framið nýlega; — nú getur þú biiizt við dauða
þínum bjer. — Af meðaumkun með konu þinni
og syni þínum skalt þú verða laus við að deyja
smánarlegum dauðdaga á höggstokknum, — það
er hægt að segja, að þú hafir fallið í atlögu. Bústu
við dauða þínum, — byssurnar eru blaðnar!«
Það brann heiftareldur úr augum Rúdólfs.
Skólameistaranum varð nú litið á tvo menn, er
stóðu með byssur í höndum í næsta herbergi . . .
Menn vissu hver hann var, og hann trúði því í
raun og véru, að það ætti að drepa sig hjer í
kyrþey, til þess að hlífa venzlafólki hans við nýrri
smán. Hann átti það sammerkt við flesta ef ekki
alla stórglæpamenn aðra, að hann var ragmenni
og bleyða, þótt grimmdin væri nóg. Nú, er hann
hjelt að siðasta stund sín væri komin, tók hann
að skjálfa eins og hrisla, varirnar urðu fölar, og
hann stamaði út úr sjep með hásri íödd:
»Yægð!«
»Þú skalt ekki vænta neinnar vægðar framar,«
svaraði Rúdólf. »Verðir þú ekki skotinn lijer, þá
skalt þú verða leiddur á höggstokkinn!«
»Jeg kýs heldur að farið verði með mig á
höggstokkinn, ef það gæti orðið til þess, að jeg
fengi að lifa tvo eða þrjá mánuði enn þá. Yður
má á sama standa, því að jeg slepp þó ekki við
hegningu hvort sem er. Vægið þjer mjer! Vægið
þjer mjer!«
— 54 —