Haukur - 01.01.1914, Blaðsíða 4

H AU KU R.
»En konan þín . . . og sonur þinn . . . þau
bera nafn þitt . . .«
»Nafn mitt er þegar orðið svo atað smán og
svívirðingum, að einni vanvirðu meira eða minna
gerir því ekkert til. Vægið þjer mjer, þótt ekki sje
nema eina viku!«
»Það er ekki einu sinni svo, að hann meti
lífið að engu, eins og oft er þó um stórglæpamenn!«
inælti Rúdólf með fyrirlitningarsvip.
»Annars banna lögin mönnum, að taka sjer
sjálfir dómsvald yfir öðrum,« mælti Skólameistar-
inn öruggur.
»Lögin!« mælti Rúðólf; »lögin! .... dirfist
þú að bera fyrir þig lögin, þú, sem í tuttugu ár
hefir lifað í fullum fjandskap við lögin — breytt
þvert á móti guðs og manna lögum?«
Skólameistarinn ljet höfuðið síga niður á bring-
una. Eftir litla þögn sagði hann með auðmjúkri
röddu:
»Verið þjer þó að minnsla kosti svo miskunn-
samur, að lofa mjer að lifa 1«
»Viltu segja mjer, livar sonur þinn er?«
»Já . . . já . . . jeg skal segja yður allt, sem
jeg veit um hann.«
»Þú þekkir ungu stúlkuna, sem Uglan píndi
mest og kvaldi; viltu segja mjer hverjir eru for-
eldrar hennar?«
»í veskinu mínu þarna eru skjöl, sem geta
gefið yður nokkra upplýsingu um það. Það lítur
svo út, sem móðir hennar sé kona af heldra taginu«.
»Hvar er sonur þinn?«
»Ætlið þjer að lofa mjer að lifa, ef jeg segi
yður allt eins og er?«
»Segið mjer fyrst allt eins og er!«
»Já, en þegar þjer fáið vitneskju um . . . .«
mælti Skólameistarinn hikandi.
bÞú hefir myrt hann!«
»Nei, nei, jeg fól hann á hendur manni einum
sem var samsekur mjer, en komst undan, þegar
jeg var tekinn höndum«.
»Og hvað gerði hann við hann?«
»Hann ól hann upp, og kendi lionum það,
sem nauðsynlegt var að kunna, til þess að komast
að verzlunarstörfum, því að hann átti að hjálpa
okkur, og — —- nei, jeg segi ekki meira, nema
þjer lofið mjer því, að þjer skuluð ekki drepa mig!«
»Hvað þá?! Dirfist þú að setja skilyrði, guð-
lausi syndaselur?«
»Nei, nei, sannarlega ekki. En verið nú misk-
unsamur, og lofið mjer að lifa!«
^Þú vilt þá umfram allt lifa?«
»Já — þó það ætti að vera í fjötrum, og þó
ekki væri nema mánuð, eða viku, bara ef jeg
losna við að deyja nú þegar!«
»Játaðu allt, og þá skaltu fá að lifa«.
»Lifa? Á jeg að fá að lifa?«
»Heyrðu nú! Af meðaumkvun með konu
þinni og syni þínum vil jeg gefa þjer eitt heilræði:
deyðu nú þegar i kvöld . . . .«
»Æ, nei, nei! svíkið ekki loforð yðar — lofið
mjer að lifaí Óttalegasta og hörmulegasta líf, er
ekkert í samanburði við dauðann!«
»t*ig langar þá mikið til að lifa?«
— 55 —
»Já, og jeg skal aldrei kvarta«.
»Nú, hvað hefir þú svo gert við son þinn?«
»Vinur minn, sá sem jeg gat um áðan, hafði
látið hann læra bókfærslu, og tókst að koma hon-
um að stöðu í banka. Hann átti að koma sjer
vel, og ávinna sjer traust bankastjórans, en auk
þess átti hann að gefa okkur nákvæma vitneskju
um bankann, og aðstoða okkur í vissum efnum,
ef svo bæri undir; — þetta var samkomulag ökk-
ar í milli. E*ó jeg væri í Rochefort eða á galeið-
unum, treysti jeg þvi allt af, að mjer mundi nieð
tímanum takast að komast þaðan, og jeg stjórn-
aði öllum undirbúningi fyrirtækis þess, sem við
höfðum i hyggju, og skrifaðist ætíð á við vin
minn með villiletri«.
»Guð minn góður! Sonur hans, sonur hans!«
mælti Rúdólt fullur skelfingar, og byrgði andlitið
í höndum sjer.
»Það var einungis um fölsun að ræða«, mælt'
Skólameistarinn, »og samt sem áður varð sonur
minn alveg hamslaus af bræði, þegar hann komst
að því, hvers við höfðum vænzt af honum. Hann
jós óbotnandi skömmum yfir mann þann, sem
hafði alið hann upp, og rauk síðan á brott og
hvarf með öllu. Það eru nú liðnir átján mánuðh'
síðan, og enn þá hefir ekkert lil hans spurzt. í
veskinu mínu finnið þjer skýrslu vinar míns um
tilraunir þær, sem hann gerði til að finna hann
aftur. Þær urðu allar árangurslausar. t*að síðasta
sem menn vita um hann, er það, að hann átti
heima í húsi einu í Musterisgötunni, og kallaði
sig þá Franz Germain. Þjer sjáið nú, að jeg hefi
sagt frá öllu sem jeg veit .... Efnið nú loforð
yðar, og látið bara taka mig fyrir þjófnaðartil-
raunina hjerna i kvöld«.
»Ertu búinn að gleyma nautasalanum fr®
Poissy?«
»Það er óhugsandi að það geti komizt upp>
því að þar hafa þeir engar sannanir. Jeg skal
gjarnan játa það fyrir yður; en fyrir rjettinum
neita jeg . . . .«
»Þú játar það þá?«
»Neyðin rak mig til þess; jeg hafði ekkert til
þess að lifa á; Uglan rjeð mjer til þess. Nú iðrast
jeg þess, eins og þjer sjáið, þar sem jeg játa þ^ð-
Ef þjer bara væruð nú svo göfuglyndur, að afhenda
mig ekki rjettvísinni, þá skyldi jeg gefa yðnr
drengskaparorð mitt upp á það, að jeg skyldi ekkJ
byrja á neinu slíku aftur!«
»Þú skalt fá að lifa, og jeg skal ekki aflrenda
þig rjettvísinni«.
»Þjer fyrirgefið mjer?« spurði Skólameistarinn,
er þorði varla að trúa sínum eigin eyrum.
»Jeg dæmi þig . . . . og refsa þjer!« mselh
Rúdólf með þrumandi röddu. »Jeg afhendi Þ'fi
ekki dómurunum, því að þá yrðir þú annað hvort
settur í fangelsi eða leiddur á höggstokkinn,
það vil jeg ekki — nei, það vil jeg ekki. —■ f*jer
þykir sómi að skömmunum, og í fangelsinu mundir
þú aftur gera þig að drottnara yfir hinum föng'
unum, og stórspilla þeim — og þeir mundu liræð-
ast þig og — fyrirlíta þig eins og áður. Þú ert
hraustur og heilsugóður, svo að þrælkunin á ga*'
— 56 —