Haukur - 01.01.1914, Blaðsíða 7

H AUKUR.
Hann getur ekki komizt úr sporunum hjálparlaus;
hann á það á hættu, að ekið verði ofan á hann
a götunni. Má jeg ekki fylgja honuin eitthvað þang-
að sem hann getur hvílt sig og verið í friði?«
»Jú, gerðu það«, svaraði Rúdólf og tók inni-
i hönd Breddubeitis; hann komst mjög við
af þessari göfugmennsku hans.
»Farið þið núl«
Breddubeitir lagði höndina á öxl Skólameist-
aranum. Skólameistarinn hrökk við, og spurði með
d'tnmri röddu:
»Hver er það, sem kcmur við mig?«
»Jeg«, svaraði Breddubeitir.
»Hver?«
»Breddubeitir?«
»Þú ætlar víst að
^efna þín, þú líka, eða
er ekki svo?«
»Þú ratar ekki út —
taktu í handlegginn á
lttjer, þá skal jeg leiða
Þig«.
»Þú, þú?«
»Jeg, já; jeg kenni
1 brjósti um þig —
^omdu nú!«
»Þú ætlar aðteyma
mig
í einhverja gildr-
eða er ekki svo?«
»Nei, það kemur
ekki til hugar; þú
'eizt það vel, að jeg
er enginn níðingur.
^°nidu nú, við skul-
U(n fara. Það fer bráð-
''Oi að birta af degi?«
»Birta af degi! Ó,
Íeg fæ aldrei að sjá
dagsljós framar — aldr-
ei'« mælti Skólameist-
arinn og stundi við.
Rúdólf þoldi ekki
ad hlusta lengur á þetta.
^ann gaf þjónunum
endingu um að fara,
fór sjálfur út með
^kninum.
Breddubeitir og
^olameistarinn urðu einir eftir.
»Er það satt, að það sjeu peningar í þessu
>ki, sem mjer var fengið?« spurði Skólameistar-
lan eftir langa þögn.
»Já, jeg Ijet sjálfur fimm þúsundir franka í
f ð. Fyrjr þá upphæð getur þú fengið fæði og
nsnæði — t. d. í sveit — það sem þú átt eftir
°'ifað. Eða kannske þú viljir heldur að jeg fari
Þig til krárkerlingarinnar í »Hvítu kanín-
Unni«?((
»Nei, hún mundi stela Qenu frá mjer«.
»Eða til Rauðarms?«
»Nei, nei, hann mundi byrla mjer eitur!«
»Hvert viltu þá fara?«
»Jeg veit það ekki. Þú, Breddubeitir, þú ert
Og svo leiddust þeir, Skólameistarinn og Breddubeitir, burt
úr Ekkju-trjágöngunum. (Sjá 64. dálk).
ekki þjófóttur. Gerðu svo vel, taktu við veskinu,
og komdu því vel fyrir í frakkavasa mínum, svo
að Uglan sjái það ekki. Annars ruplar hún því
frá mjer«.
»Uglan? Hún var flutt á sjúkrahúsið í kvöld.
Þegar jeg var að fljúgast á við ykkur í kvöld, þá
sneri jeg svo upp á handlegginn á henni, að hann
fór úr liði um olnbogann«.
»Hvað í ósköpunum á jeg að gera af mjer?
Ó, guð minn góður, hvað get jeg gert með þetta
svarta tjald fyrir augunum sí og æ? Ef jeg sæi
nú á þessu svarta tjaldi helbleik andlit þeirra, sem
jeg . . . .«
Hann nötraði allur og spurði með veikri röddu:
»En maðurinn sem
í kvöld? Er hann dauð-
ur?«
»Nei«, svaraði
Breddubeitir.
»Það er gott!«
Skólameistarinn
þagði stundarkorn. Því
næst grenjaði hann allt
í einu, hamslaus af
reiði:
»Það ert þú, sem
ert valdur að þessu
öllu saman, þorparinn
þinn! Hefðir þú ekki
komið að okkur, þá
hefði jeg gert út af við
manninn og náð i pen-
ingana hans! Það er
þjer að kenna, að jeg
er blindur, eingöngu
þjer að kenna!«
»Vertu ekki að
hugsa meira um það;
þú hefir ekki gott af
því. Viltu nú koma með
mjer, eða viltu það ekki?
Jeg er þreyttur og þarf
að fara að sofa. Á morg-
un fer jeg aftur að
vinna við timbur-upp-
skipunina. Jeg skal fara
með þig hvert sem þú
vilt, og svo fer jeg að
sofa«.
»Jeg veit ekkert hvert jeg á að fara. Jeg þori
ekki að fara þangað, sem jeg held til, því að þá
yrðum við að segja frá því, að . . . .«
»Taktu nú eftir: Viltu gera þjer að góðu bæl-
ið mitt, þangað til við getum fundið einhverja
brjóstgóða menn, sem kannske fengjust til þess að
taka þig að sjer, ef þeir þekkja þig ekki, og heyra
að þú ert örkumla maður? Bíddu við, jeg þekki
mann einn, sem vinnur við St. Nikulásarhöfnina,
og hann á móður, sem býr úti á landi. Það er
allra bezta kona. Kannske hún fengist til að taka
þig að sjer. Ætlarðu nú að koma með mjer, eða
ekki?«
»Það er víst alveg óhætt að reiða sig á þig,
— 61 —
62