Haukur - 01.03.1914, Blaðsíða 3

HAUKUR.
naut og sauðfje, og koma svo heim aftur í hlýju
notalegu stofuna sína, þar sem ráðskonan tæki
a móti manni — geðgóð, feit, hraust og fjörug
ynði hún að vera — með heilan hóp af börnum
1 kringum sig, sem leituðu í vösum manns, til
t>ess að gæta að því, hvort ekki hefði verið keypt
eúthvað handa þeim. Og svo morguninn eftir út
í slátrunarhúsið aftur, taka í liornin á einu naut-
lnn, binda það við járnliringinn, svæfa það, flá
það og brytja það sundur — — þetta er það, sem
Jeg liefi ætíð þráð mest — eins og Sólskríkjan að
korða brjóstsykurinn, þegar hún var lítil«.
Breddubeitir og Múrf höfðu komið inn um
kakdyr á húsinu, er þeir komu utan úr garðinum.
*eir fóru nú fram í búðina, heilsuðu búðarpiltin-
nm og litu á vörurnar. Þaðan fóru þeir út í gripa-
^yrgið. þar voru þrjú
^eit og falleg naut, og
ntn tuttugu sauðkindur.
*v> næst skoðuðu þeir
þesthúsið, vagnbvrgið og
s'atrunarhúsið, — allt
'ar vel útlítandi og bar
v°tt um þrifnað og vel-
^egun. I3egar þeir höfðu
^tið á allt, nema efri
þ^ð hússins, mælti Múrf:
»Fjer sjáið það víst
a öllu, að vinur minn
er vel efnaður maður,
eða er ekki svo? Auk
þ^sa þessara, verzlunar-
lnnar og innanstokks-
^unanna, á hann 5000
fr^nka í peningum, sem
i'ann notar sem reksturs-
^e. Hann er ekki nema
^ ára að aldri, hraust-
nr eins og hestur og
sterkur eins og naut,
°g unir sjerlega vel stöðu
Slnni. Röski og vandaði
P^iturinn, sein þjer sáuð
1 búðinni, annast um
verzlunina með dugnaði og samvizkusemi, þegar
e,gandinn þarf að ferðast út um sveitirnar til þess
a^ kaupa naut eða sauðfje«.
»Já, hann er lánsamur maður, það má nú
Segja«.
»Viljið þjer nú koma með mjer og líta á efri
þ®eð hússins?«
»Já, það vil jeg gjarnan, hr. Múrf«.
»Maðurinn, sem ætlar að taka jrður í vinnu,
er einmitt þarna uppi«.
»Maðurinn, sem ætlar að taka mig í vinnu?«
»Já«.
»En hvers vegna hafið þjer ekki sagt mjer
^a því fyr?«
»I3að skal jeg segja yður siðar«, svaraði Múrf.
»Bíðið þjer ofurlílið við«, mælti Breddubeitir
^aufur og hálfvandræðalegur, og tók í handlegg-
'nn á Múrf. »Jeg verð að segja yður nokkuð,
sem yður er ef til vill ókunnugt um, og ekki má
halda leyndu fyrir liinum nýja húsbónda mín-
um . . .«
»Nú, hvað er það?« spurði Múrf.
»Það er . . .«
»Hvað?«
»Að jeg er gamall glæpamaður, og hefi verið
á galeiðunum . . .« svaraði Breddubeitir hikandi
og dapur í bragði.
»Ekki annað!« sagði Múrf.
»En annars hefi jeg aldrei viljandi gert nein-
um manni rangt til, og jeg vildi heldur drepast
úr hungri en að stela. Samt sem áður hefi jeg
gert það, sem er miklu verra en að stela«, bætti
Breddubeitir við og laut höfði; »jeg hefi drepið í
bræði . . . Jeg ætla að segja húsbóndanum frá
öllu saman. Jeg vil lieldur láta hafna mjer strax,
en láta reka mig síðar.
Þjer þekkið liann, og ef
þjer haldið að hann vilji
mig ekki, þá segið mjer
það fyrirfram, svo að
jeg geti farið burt undir
eins«.
»Komið .þjer bara
óhræddur«, mælti Múrf,
og fór með Breddubeiti
upp á loftið. Þar var
lokið upp dyrum, og
þeir stóðu þar allt í einu
frammi fyrir Rúdólf.
»Lofið okkur að
vera einum svolitla stund,
Múrf minn góður«, mælti
Rúdólf.
*
2, k a p i t n 1 i.
Launin.
»Lifi frelsið! Jeg ræð
mjer ekki fyrir fögnuði
yfir því að sjá yður aft-
ur, lir. Rúdólf, nei —
náðugi herra, vildi jeg
sagt hafa!« mælti Breddubeitir.
Hann sagði þetta satt. Hann varð hjartanlega
feginn að sjá Rúdólf, því að honum þótti bæði
innilega vænt um hann, og bar djúpa virðingu
fyrir honum, þótt hann gæti ekki gert sjer grein
fyrir orsökinni.
»Komið þjer sælir, vinur minn; jeg varð líka
hjartanlega feginn því, að sjá yður aftur«.
»En hrekkjatólið liann Múrf — hann sagði
að þjer væruð farinn burt úr borginni! Heyrið
þjer, náðugi herra . . .«
»KalIið mig bara Rúdólf, það vil jeg helzt«.
»Nú, jæja, fyrirgefið hr. Rúdólf, að jeg kom
aldrei lil yðar aftur eftir nóttina góðu . . . Mjer
finnst einhvernveginn, að það hafi verið ókurteist
af mjer. En þjer misvirðið það víst ekki við mig?«
»Nei, það er auðvelt að fyrirgefa yður það«,
svaraði Rúdólf brosandi. »Hefir Múrf sýnt yður
hvernig hjer er umhorfs — úti og inni?«
— 77 —
— 78 —