Haukur - 01.03.1914, Blaðsíða 5

H A U K U R.
’fieira fyrir suma þeirra, heldur en jeg uú geri
fyrir yður. En ef maður á stuðning skilið fyrir
Það, að hann heldur áfram að vera heiðvirður og
raðvandur meðal heiðvirðra manna, þá á sá marg-
fremur skilið hluttekningu og stuðning, sem
^tir meðal eintómra stórglæpamanna, og heldur
Samt áfram að vera ráðvandur maður. Auk þess
hafið þjer ekki einungis bjargað lífi mínu, heldur
°8 Múrfs — bezta vinar mins. Það er þess vegna
baeði þakklátsemi við yður, og löngun til að draga
afvegaleidda, en þó ekki glataða, göfuga og sterka
Sal upp úr eymd og niðurlægingu, sem knýr mig
fi' að gera það fyrir yður, sem jeg nú geri. En
Þjer hafið gert fleira . . .«
»Hvað er það, hr. Rúdólf?«
Rúdólf tók innilega í hönd hans og mælti:
»Þjer höfðuð svo mikla meðaumkun með
^nni einum, sem nýlega hafði reynt að myrða
Í'ður, að þjer buðust til þess að hjálpa honum og
feiða hann. Þjer veittuð honum meira að segja
hfisaskjól i fátæklega heimkynninu yðar«.
»Hvað þá? Þjer vitið þá hvar jeg held til,
br- Rúdólf?«
»Jafnvel þótt þjer gleymduð því, sem þjer
fierðuð fyrir mig, þá gleymdi jeg yður ekki. Þegar
Þjer fóruð burt úr húsi mínu, þá Ijet jeg menn
veita yður eftirför, og þeir sáu yður leiða Skóla-
^eistarann heim til yðar«.
»En hr. Múrf sagði að þjer vissuð ekki, hvar
íe8 hjeldi til?«
»Jeg vildi reyna yður enn einu sinni — í
Slðasta skifti — komast fyrir það, hvort göfug-
^ennska yðar væri laus við alla eigingirni. Þegar
tjer höfðuð gert þessi góðverk, hurfuð þjer aftur
fi* hinnar illa launuðu vinnu yðar, möglunarlaust
°8 ámæltuð mjer ekki einu sinni með einu orð,
tyeir það, hvað jeg sýndist vanþakklátur. Og
Þegar hr. Múrf bauðst i gær til þess að útvega
yður vinnu, sem var ekki neitt að ráði betur laun-
uð heldur en yðar venjulega vinna, þá tókuð þjer
fiiboði hans með þökkum!«
»En þjer hljótið að skilja það, hr. Rúdólf,
að fjórir frankar á dag er fullkomlega nóg fyrir
^ig. Og þó jeg kunni að hafa gert yður greiða,
ba er það miklu fremur jeg, sem má vera þakk-
*átur yður, heldur en þjer mjer«.
»Hvað eigið þjer við?«
»Hm, já, — jeg skal segja yður, hr. Rúdólf«,
Breddubeitir, raunalegur á svipinn, »að frá
bvi er þjer sögðuð við mig: »f*ú átt enn þá tölu-
Vert eftir af óspiltu hugarfari og sómatilfinningu«,
fiefi jeg ætíð verið að hugsa um þessi orð, og það
er merkilegt, hver áhrif þau hafa haft á mig. En
það er nú einu sinni svo, að þegar sáð er góðu
Saðkorni, hversu smátt sem það er, þá vex upp
þvi stórt ax og ber margfaldan ávöxt«.
Rúdólf varð forviða á þvi, að heyra svona
fittittilega og næstum því skáldlega samlíkingu af
vörum Rreddubeitis. En satt var það — orð þessi
hófðu fallið i góðan jarðveg, og vakið og þroskað
Sv° að segja á svipstundu þær góðu og göfugu
fi'hneigingar, sem skaparinn hafði gróðursett í
Salu þessa vesalings manns.
— 81 —
Rúdólf vildi nú láta Breddubeiti hætta þessum
hugleiðingum og spurði:
»Voruð það þjer, sem komuð Skólameistar-
anum út í Saint-Mandé?«
»Já, hr. Rúdólf. — Hann bað mig um að
skifta seðlunum í gull og kaupa sjer belti, og svo
sauinaði jeg beltið fast utan um hann, og ljet
peningana í það. Hann fær nú fæði og húsnæði
fyrir hálfan annan franka á dag hjá góðu, siðsömu
fólki, og hefir það um leið ofurlitlar aukatekjur
af þessu. þegar jeg má vera að, ætla jeg að
skreppa til hans, og vita hvernig honum líður«.
»Þjer verðið að gera mjer einn greiða enn þá,
vinur minn góður«.
»Jeg er fús til alls, sem þjer óskið, hr. Rú-
dólf«.
»Þegar þjer að nokkrum dögum liðnum hafið
komið yður á laggirnar, þá verðið þjer að fara
fyrir mig með þetta skjal til Skólameistarans.
Það veitir honum aðgang að »Hæli fyrir heiðar-
lega, nauðstadda fátæklinga«. Það er allt undir-
búið og umsamið. Hann fær þar húsnæði, fæði
og alla aðhlynningu það sem hann á ólifað æfi
sinnar, og þarf því ekki að hugsa um annað en
iðrast synda sinna. — Jeg iðrast þess, að jeg
skyldi ekki senda hann þangað þegar í stað, í
stað þess að láta hann fá peningafúlgu, sem menn
geta eytt eða stolið frá honum. En jeg hafði svo
mikla andstyggð á honum, að jeg hugsaði ekki
um annað þá í svipinn, en að losna við hann sem
fyrst. Þjer bjóðið honum þetta, og farið sjálfur
með hann til hælisins. Ef svo skyldi óliklega fara,
að hann hafnaði þessu tilboði, þá verðum við að
finna einhver önnur ráð. Þjer gerið þetta fyrir
mig, eða er ekki svo?«
»Jú, mjer er sönn ánægja að því, að gera yð-
ur þennan greiða, hr. Rúdólf. En jeg veit ekki,
hvenær jeg fæ tíma til þess, þvi að hr. Múrf hefir
ráðið mig hjá manni, sem hann þekkir, fyrir fjóra
franka á dag«.
Rúdólf leit forviða á Breddubeiti og spurði:
»Hvað eruð þjer að segja? En búðin yðar
þá? Og húsið yðar?«
»Nei, heyrið þjer nú, hr. Rúdólf — þjer meg-
ið ómögulega vera að gabba annan eins veslings
aula og jeg er! Nú hljótið þjer að vera búinn að
»reyna« mig nóg, eins og þjer komizt að orði.
Hús og búð, ætíð sama viðkvæðið. Þjer hafið
hugsað sem svo: Við skulum sjá, hvort Breddu-
beitir, þessi veslings asni, er ekki svo fullur of-
metnaðar, að hægt sje að telja honum trú um að
. . . Nei, við skulum ekki tala meira um það,
hr. Rúdólf. — Þjer eruð dálítið smáhrekkjótfur!«
»Hvað er þetta maður? Jeg skýrði þetta svo
ljóslega fyrir yður áðan . . .«
»Til þess að gera það ögn trúlegra. — Já,
jeg þekki það. — O, nei, svo heimskur er jeg
nú ekki!«
»En góði vinur, eruð þjer alveg vitlaus?«
»Nei, það er öðru nær, náðugi lierra. En við
skulum heldur tala um hr. Múrf. Fjórir frankar
á dag er býsna mikið meira en maðpr á að venj-
ast — þó get jeg nokkurnveginn skilið það. En
- 82 —