Haukur - 01.03.1914, Blaðsíða 6

H A.UKUR.
hús, sölubúð og peningar í haugum — það er svei
mjer ekki annað en fíflalæti! Nei, djöfullinn hafi
það, það skal enginn telja mjer trú um!«
Og hann hló svo hátt og dátt að glumdi i
stofunni.
»En takið þjer nú einu sinni eftir . . .«
»í hreinskilni sagt, náðugi herra, held jeg, að
þjer hafið ætlað að leika laglega á mig. Jeg sagði
líka við sjálfan mig: Hr. Rúdólf er reglulega
gamansamur náungi«.
Rúdólf var nú orðinn hjer um bil ráðalaus
með að sannfæra Breddubeiti, og mælti þess vegna
alvörugefinn og með hálf-óþýðri og bjóðandi röddu:
»Jeg hefi þakklátssemina aldrei í fíflskapar-
málum, og ekki heldur hluttekningu þá, sem göf-
ugmannleg breytni vekur hjá mjer. Eins og jeg
liefi margsagt yður, þá gef jeg yður þetta hús og
þessa peninga. Og úr því að þjer eigið svona
bágt með að trúa mjer, þá sver jeg yður við
drengskap minn, að þetta er allt yðar eign, og að
jeg gef yður það af áður nefndum ástæðum!«
þegar Breddubeitir heyrði þetta og sá, hve
alvörugefinn Rúdólf var á svipinn, gat hann ekki
lengur efazt um það, að þetta væri satt. Hann
starði litla stund þegjandi á Rúdólf, og mælti síðan
blátl áfram, og svo klökkur, að hann ætlaði varla
að koma orðunum út úr sjer:
»Jeg trúi yður, náðugi herra, og þakka yður
innilega. Svona vesalingur, eins og jeg, segir ætíð
það, sem lionum hýr í brjósti — krókalaust. Jeg
þakka yður innilega og af hrærðu hjarta. Jeg get
ekki sagt yður neitt, nema það, að jeg skal aldrei
neita óláns-aumingjum um hjálp eða aðstoð, því
að hungur og eymd eru slæmar ókindur, sem
ginna mennina — eins og veslings Sólskríkjuna —
ofan i forardíki spillingarinnar, — og vegna þess,
að þeir, sem einu sinni eru fallnir í það, eiga mjög
erfitt með að komast upp úr því aftur«.
»Þjer getið ekki heldur sýnt þakklátssemi yð-
ar á fegurri eða betri hátt. Þarna í skrifborðs-
skúffunni finnið þjer skjöl um fasteign þessa. Jeg
hefi þar kallað yður hr. Franceur, og afsalað eign-
inni í yðar hendur«.
»Franceur?« hafði Breddubeitir upp eftir
honum.
»Vegna þess að þjer hafið aldrei hlotið neitt
skírnarnafn, og ættarnafn yðar er ókunnugt, gef
jeg yður þetta nafn. Það er fallegt nafn, og jeg
er sannfærður um að þjer fáið mætur á því, og
gerið því aldrei neitt til vanvirðu«.
»Þvi lofa jeg yður náðugi herra«.
»Og verið nú hugrakkur og ókvíðinn, vinur
minn! Þjer getið hjálpað mjer til að gera dálítið
góðverk«.
»Jeg, náðugi herra?«
»Já. Þjer skuluð ganga á undan öðrum með
góðu eftirdæmi. Þessi góða staða, sem torsjónin
hefir veitt yður, á að sýna, að jafnvel djúpt fallnir
menn geti komizt á fæturna aftur, ef þeir iðrast
misgerða sinna og hafa varðveitt eitthvað af hin-
um góðu eiginlegleikum sínum. Þegar aðrir fallnir
menn sjá það, hvað þjer eruð hamingjusamur —
þrátt fyrir það, þótt þjer hafið gert yður sekan
um hegningarvert athæfi og þolað þunga refsing11
fyrir — af því að þjer voruð allt af ráðvanduf
maður og drengur góður, — munu þeir gera a^t
sem þeir geta, til að bæta ráð sitt. Jeg vil e^'
að neinn fái vitneskju um fyrri æfi yðar. En Þa
er samt sem áður bezt að vera við því búinn, a
það vitnist hver þjer eruð. Að lítilli stundu 1$
inni komið þjer með mjer til bæjarstjórans.
heyri sagt að hann sje maður vel fallinn til ÞesS
að taka þátt í starfsemi ininni. Jeg segi honum
nafn mitt og tek yður í ábyrgð. í tvö ár ætla je$
í hverjum mánuði að senda yður þúsund franka>
sem þjer, bæjarstjórinn og sóknarpresturinn, ele
að útbýta meðal fátæklinga. Ef annarhvor þessara
manna skyldi vera nokkura vitund hikandi í ÞV1
að umgangast yður, þá mun slíkt hverfa af sjálfu
sjer, þegar þið farið að vinna saman að kristile£rl
líknarstarfsemi. Og þegar þið svo eruð byrja®1^
að starfa saman, þá er það undir sjálfum ýdul
komið, að ávinna yður traust og virðingu þessara
mikilsmetnu sæmdarmanna, og jeg er viss um a
þjer munuð kappkosta það«.
»Jeg skil yður, náðugi herra. Það er ekk*
einungis jeg, Breddubeitir, sem þjer sýnið ÞessU
dæmalausu hjálpsemi og góðvild — þjer vllJlu
hjálpa öllum þessum vesalingum, sem hafa fram1
glæpi, eins og jeg, og þolað hegningu fyrir, °&
hafa — eins og þjer sögðuð um mig — kom12*
klaklaust frá því, og varðveitt eitthvað af göfug
um hugsunarhætti og sómatilfinningu«.
Rúdólf hafði hlustað með athygli á allt Þa
sem Breddubeitir hafði sagt, og var hrifinn a
inörgu af því. Með því að vekja hjá þessutn mauu1
virðinguna fyrir sjálfum sjer og hjálpa honum 1
að meta sjálfan sig rjettilega, hafði Rúdólf jalu
framt tekizt að vekja hjá honum ýmsar skynsam
legar, virðingaverðar og jafnvel hlýlegar hugsanlf
og tilfinningar.
»Við skulum nú litast um í húsinu yðar<<>
mælti Rúdólf. »Múrf gamli, vinur minn, hefir
þegar leyft sjer þá ánægju, og jeg vil gjarnan njóta
hennar líka«.
Rúdólf og Breddubeitir fóru nú ofan stigau11'
Þegar þeir komu út í garðinn, kom búðarpilf°r
inn til þeirra og mælti við Breddubeiti:
»Þjer eruð víst nýi húsbóndinn minn, Þr'
Franceur. Jeg ætlaði bara að segja yður, að verzl'
unin gengur þegar ágætlega. Öll rifjasteikin
kindalærin eru þegar seld, svo að við verðuu1
undir eins að slátra tveimur eða þremur kinduur
í viðbót«.
»Þarna sjáið þjer«, mælti Rúdólf við Breddu
beiti; þjer fáið undir eins tækifæri til að sýua
kunnáttu yðar og dugnað, og jeg vil gjarnan njóla
góðs af því. Sveitaloftið hefir geíið mjer gú^a
matarlyst, og jeg vil feginn fá að bragða á rif)a'
steikinni yðar«.
»Það er fallega gert af yður, hr. Rúdólf
sæmd fyrir mig. Jeg skal gera hvað jeg get!«
(Framh.)
Orð rógberans eru svipuð kolunum: brenni ÞaU
ekki, þá sverta þau þó að minnsta kosti.
83 -
— 84 —