Haukur - 01.05.1914, Blaðsíða 3

H A U K U R.
og duglegur bóndi. Maður sá, sem nú stýrir
búskapnum þar í fjarveru eigandans, mun fræða
J’ður um allt það, sem þjer þurfið að fá vitneskju
Hann er sagður ráðvandur og heiðarlegur
'baður, og trúr húsbónda sínum. Þjer getið haft
fisnn hjá yður, meðan þjer þurfið á honum að
halda. Þegar þjer eruð seztur að þar syðra, þá
hafið þjer ekki einungis tækifæri til að auka auð-
^fi yðar með iðni, atorkusemi og þolgæði, heldur
getið þjer einnig gert ættjöiðinni ómetanlegt gagn
^eð hugrekki yðar og kjarki. Ef nýlendubúarnir
'’ildu mynda lierlið til varnar landinu, þá gætu
fiaendurnir á leigujörðunum kringum yður gert
yður að foringja fyrir all-álitlegri lierdeild, og ef
Þeir tækju sjer til fyrir-
^yndar hetjuskap yðar
°§ hugprýði, þá gætu
þeir orðið allri nýlend-
anni til gagns og sóma.
^eg hefi, sem sagt, valið
yður þessa stöðu, ein-
•öitt vegna þess, að hún
er töluverðri hættu bund-
ln — jeg vildi gefa yð-
færi á að nota með-
f®dda hugdirfð yðar og
^arlmensku, sjálfum yð-
nr og öðrum til gagns.
^ð jeg ekki bauð yður
fyrst þessa stöðu, var
eingöngu vegna þess, að
Jeg hjelt að hin staðan
v*ri yður meira að skapi;
þessi er svo æfintýraleg,
að jeg vildi ekki bjóða
yður hana, nema þjer
fiefðuð um fleiri að velja.
Enn þá er timi til að
fireyta þessu. Ef yður
Seðjast ekki að stöðunni,
Þá segið mjer það blátt
úfram og hreinskilnis-
lega, og þá skal jeg leita að einhverju öðru handa
yður. En ef þjer takið við stöðunni, þá verður
að útkljá það mál á morgun. Þjer farið þá til
Algier, og setjist að eignum yðar þar. Eftirgjaldið
af leigujörðunum er um 3000 frankar á ári. Þjer
e>gið þar til góða eftirgjald jarðanna fyrir síðast-
fiðin tvö ár, og getið þjer hafið það undir eins og
Þjer komið þangað suður, og notað það til rekst-
úrs búsins á heimajörðinni. Vinnið að endurbót-
á öllu, eins og yður er auðið; verið starf-
samur, stjórnsamur og eftirlitssamur, þá munuð
tjer auðveldlega komast í góð efni, og auka sí og
^ velgengi yðar og leiguliða yðar. Og jeg er líka
v>ss um það, að þjer munuð verða örlátur og
góður við þá, sem bágt eiga, og hafið það hugfast
aó auðmenn eiga að vera höfðingjar. — Heimili
•fiitt verður langt frá heimili yðar, en jeg mun
Samt sem áður aldrei missa sjónar á yður, og
aidrei gleyma því, að þjer hafið bjargað lífi mínu
°g Hfi bezta vinar míns. Eini þakklætisvotturinn,
sem jeg óska að fá frá yðar hendi, er það, að
þjer Iærið svo fljótt, sem yður er auðið, að lesa
og skrifa, svo að þjer getið skrifað mjer einu sinni
í hverri viku, og sagt mjer, hvernig yður líður, og
getið snúið yður beint til mín, ef þjer þurfið á
ráðum eða aðstoð að halda«.
Það er óþarft að lýsa því, með hve miklum
fögnuði Breddubeitir tók tilboði þessu. Lesendurn-
ir eru orðnir nægilega kunnir skaplyndi hans, til
þess að geta sagt sjer það sjálfir, að ekkert tilboð
gat verið honum kærara en þetta.
Daginn eftir lagði Breddubeitir af stað til
Algier.
Múrf kinkaði kunnuglega kolli til barónsins,
4. k a p í t n 1 i.
Eflirgrennslanirnar.
Hús það, sem Rúdólf
átti við Ekkjutrjágöngin,
var ekki hinn reglulegi
aðseturstaðurhans. Hann
hjelt aðallega til í ein-
hverri stærstu og vegleg-
ustu gistihöllinni í gömlu
undirborginni St. Ger-
main, rjett við endann
á Plumetgötu. Til þess
að losna við allar við-
hafnarviðtökur og sæmd-
armerki, sem ætíð þykir
sjálfsagt að sýna hans
líkum, hafði hann tekið
sjer annarlegt nafn, er
hann kom til Parísar-
borgar, og látið sendi-
herra sinn við frakkn-
esku hirðina tilkynna,
að hann mundi veita
hinar nauðsynlegu ern-
bættisheimsóknir undir
dulnefninu »greifinn af
Diiren«.
Vjer biðjum nú lesendurna að koma með oss
inn í gistihöllina í Plumetgötu.
Morgunin eftir að Breddubeitir lagði af stað
til Algier, sat Múrf gamli við skrifborð í stóru
herbergi einu á neðsta gólfi gistihallarinnar, og
lakkaði sendibrjef nokkur, er lágu á borðinu.
Klukkan hafði nýskeð slegið tíu. Svartklæddur
dyravörður, með silfurfesti mikla um hálsinn, lauk
upp vængjahurðunum á herberginu og tilkynnti
komu »hans hágöfgi von Graun baróns«.
Baróninn kom inn og Múrf kinkaði vingjarn-
lega og kunnuglega kolli til hans, en stóð ekki
upp frá vinnu sinni.
»Viljið þjer ekki verma yður ofurlítið við eld-
inn, hr. sendiherra?« spurði Múrf brosandi. »Jeg
verð undir eins tilbúinn að tala við yður«.
»Verði yðar vilji, hr. Walther Múrf, handritari
hans konunglegu tignar. Jeg skal bíða, unz þjer
bjóðið mjer að tala«, svaraði baróninn glaðlega,
og hneigði sig í gamni með einstakri lotningu fyrir
gamla óðalsbóndanum.
— 101 —
— 102 -