Haukur - 01.05.1914, Blaðsíða 4

HAUKUR.
Baróninn var hjer um bil fimmtugur að aldri,
gráhærður nokkuð, en hárið þunnt og dálítið
hrokkið. Hakan var nokkuð löng, og var hún að
nokkru leyti hulin breiðum netludúksborða, er
hann hafði um hálsinn. Andlitið var fyrirmann-
legt og gáfnalegt, framkoman öll glæslmannleg, og
augun undir gullspangagleraugunum hvöss og
slægðarleg.
Hann lagði hattinn sinn á stól, og fór yíir að
eldstónni.
»Hans konunglega tign hefir auðsæilega farið
seint að hátta í nólt, Múrf minn góður«, mælti
hann eftir litla þögn. »Jeg sje að þið hafið haft
mjög miklar brjefaskriftir«.
»Hans konunglega tign fór ekki í rúmið fyr
en klukkan sex í morgun. Hann skrifaði meðal
annars átta blaðsíðu bfjef til yfirdróttstjórans, og
las mjer fyrir annað fullt eins langt til formanns-
ins í ríkisráðinu«.
»Á jeg að bíða eftir hans konunglegu tign,
til þess að skýra honum frá því, sem jeg hefi að
segja«.
»Nei, kæri barón. Hans konunglega tign hefir
lagt svo fyrir, að ekki mætti vekja hann, fyr en
klukkan tvö eða þrjú í dag. Hann óskar þess,
að þjer sendið þessi brjef með hraðboða nú þegar
í dag, í stað þess að láta þau bíða eftir ferðinni
á mánudaginn. Fregnir þær, sem þjer hafið feng-
ið, getið þjer sagt mjer, og skal jeg þá flytja hans
konunglegu tign þær, þegar hann vaknar. Hans
konunglega tign hefir lagt svo fyrir«.
»Það er ágætt. Jeg vona að hans konunglega
tign verði ánægður með skýrslu mina. Og jeg
vona líka, kæri Múrf, að þessi hraðboðasending
sje ekki neinn illsviti. Síðustu brjefin, sem jeg
færði hans konunglegu tign . . . .«
»Skýrðu frá því, að allt væri í góðu lagi þar
eystra, og einmitt vegna þess að hans konunglega
tign óskar að láta sem allra fyrst í ljós ánægju
sína yfir því, vill hann láta senda hraðboða nú
þegar í dag«.
»Þarna er hans konunglegu tign rjett lýst.
Þyrfti hann að ávíta einhverja, þá myndi hann
ekki hraða því svo mjög«.
»Er ekkert nýtt að frjetta, kæri barón? Hefir
ekkert vitnazt enn þá? — Heimullegu æfintýrin
okkar . . . .«
»Eru öllum hulin enn þá. Þennan tíma, sem
hans konunglega tign hefir dvalið hjer í Parísar-
borg, hafa þessir fáu menn, sem hann hefir heim-
sótt, orðið að venjast því, að sjá hann að eins mjög
sjaldan. Menn halda, að hann vilji helzt vera
sem mest einn út af fyrir sig, og að hann bregði
sjer oft út um sveitir að gamni sínu. Það var
hyggilega gert af hans konunglegu tign, að losa
sig í bili við herbergisþjóna sina og annað þjón-
ustulið, því að nú veit enginn, að hann hefir not-
að dulargerfi, nema Sara Mac Gregox-, greifafrú,
og Tom Seyton, bróðir hennar, og þau kæra sig
víst hvorugt um að kjafta frá því«.
»Það eru Ijótu ólukkans vandræðin«, mælti
Múrf brosandi, »að þessi bölvuð greifafrú skuli
vera orðin ekkja — einmitt nú!«
- 103 -
»Var það 1827 eða 1828, sem hún giftist?«
»Það var 1828, skömmu eftir að telpan henn'
ar andaðist; ef hún hefði lifað, þá væri hún nu
orðin eitthvað sextán eða seytján ára. Hans kon-
unglega tign syrgir hana enn þá, þó að hann tal*
aldrei um það«.
»Það er eðlilegt, einkum vegna þess, að hans
konunglegu tign varð ekki barna auðið í siðara
hjónabandinu«.
»Nú fer jeg að skilja það, hvers vegna hans
konunglega tign lætur sjer svona einstaklega annt
um veslings Sólskríkjuna. Auðvitað eru það brjóst-
gæði hans og meðaumkvun með öllum bágstödd'
um, sem ráða þar mestu. En samt get jeg l'
myndað mjer, að umhugsun hans um dóttur sina
auki áhuga hans, því að dóttir hans væri nú ein-
mitt á sama reki og Sólskríkjan; og hann harmar
hana sárt, þótt hann hafi audstyggð á móður
hennar, greifafrúnni«.
»Það er í sannleika hrapallegt, að þessi Sara,
sem við hjeldum að við værum lausir við að fufin
og öllu, skuli vera orðin laus og liðug aftui', ein-
mitt nú, hálfu öðru ári eftir að hans konungleg®
tign missti konu sína — eftir ástúðlega, en þvl
miður allt of stutta sambúð — hún var regluleg
fyrirmynd kvenna. Jeg er sannfærður um þad,
að greifafrúin álítur það bendingu fi’á forsjóninnb
að hún skyldi verða ekkja og hann ekkjumaður
svo að segja á sama tíma«.
»Það hefir vakið á ný þessar heimskulegu
vonir hennar, svo að hún er nú áfjáðari en nokkru
sinni áður, jafnvel þótt henni sje vel kunnugt um
það, að hans konunglega tign hefir megnustu and-
styggð á henni, sem ekki er að orsakalausu. Var
það ekki henni að kenna, að--------já, kæri barón«,
mælti Múrf, án þess að ljúka við setninguna;
»Þessi kona veldur sorg og gremju, hvar sem bun
fer og flækist. Bara að guð gefi, að hún steýþ1
okkur ekki í einhverja óhamingju!«
»Það þarf ekkert að óttast hana framar, kserl
Múrf. Áður hafði þessi brögðótta kona ill og skað'
samleg áhrif á hans konunglegu tign. En blin
hefir sjálf ónýtt öll þau áhrif með hinni svívirði'
legu breytni sinni, og þó einkum með hinum
hræðilega atburði, sem hún var völd að . . • -<(
»Talið þjer lágt!« mælti Múrf. »Hann nálgas*
,óðum, ólánsdagurinn mikli, þrettándi janúar, og
jeg er ætíð dauðhræddur við hann, vegna hans
konunglegu tignar«.
»Mjer finnst þó, að synd hans ætti að vera
honum fyrirgefin fyrir löngu, svo framarlega, sem
auðið er að afplána misgerðir með einlægri iðrun
og yfirbót«.
»Fyrir alla muni, við skulum ekki tala men-3
um þetta, kæri barón .... það yrði til þess að
gera mig dapran i bragði allan daginn«.
»Eins og jeg sagði, álít jeg markmið það»
sem greifafrúin hefir sett sjer, ákaflega heimsku-
legt, því að dauði vesalings litlu telpunnar, sem
við minntumst á áðan, skar í sundur síðustu taug"
ina, sem hefði getað tengt hans konunglegu tign
við þessa óræstis konu. Það væri reglulega asna~
legt af henni, ef hún gerði sjer nokkrar vonir«*
— 104 —