Haukur - 01.05.1914, Blaðsíða 6
HAUKUR.
degi. Svo liðu mörg ár, er Uglan vissi ekkert um
barnið, hvort það var lífs eða liðið; en fyrir hjer
um bil hálfum öðrum mánuði rakst hún allt i
einu á það í Cité-hverfinu. Telpan var þá orðin
fulltíða stúlka, og var hún ýmist kölluð Sólskríkj-
an eða Maríublóm. Nokkrum dögum áður en
þær hittust þarna, hafði áður nefndur Tourne-
míne, sem Skólameistarinn hafði kynnzt á galeið-
unum, sent Rauðarmi nákvæma skýrslu um barn
það, sem hann hafði komið fyrir hjá Uglunni. —
Rauðarmur þessi er ákaflega einkennilegur og dul-
arfullur náungi — einka-trúnaðarmaður fanganna,
bæði þeirra, sem eru á galeiðunum og í hegning-
arhúsinu, og sömuleiðis þeirra, sem látnir hafa
verið lausir, og á hann sí og æ heimulleg brjefa-
viðskifti við þá.
í þessu brjefi Tournemínes er sagt, — og ber
því saman við framburð Uglunnar, — að einhver
maddama Serafín, sem var bústýra hjá skjalaritara
einum, Jakob Ferrand að nafni, — hafi árið 1827
falið Tournemíne á hendur, að leita uppi einhverja
konu, sem fengist til þess að taka að sjer og ala
upp 5—6 ára gamalt barn, sem menn — eins og
áður er sagt — vildu losna við, og mátti hann
bjóða henni 1000 franka í meðgjöf með því. Ugl-
an gekk að þessum kostum, svo sem áður er sagt.
Tilgangur Tournemínes með að senda Rauðarmi
þessa skýrslu var sá, að gera hann færan um að
kúga fje út úr maddömu Serafín, með því að hóta
henni að öðrum kosti að Ijósta upp þessum gamla
og löngu gleymda atburði, og áskildi Tournemine
sjer þriðjung þess Qár, er Rauðarmi tækist á þennan
hátt að hafa út úr henni.
Tournemíne fullyrðir, að maddama Serafín
liafi rekið þetta erindi fyrir einhverja aðra. —
Brjef þetta hafði Rauðarmur Iánað Uglunni, er
um langan tíma hefir verið lagskona Skólameist-
arans og hans önnur hönd í öllum hans glæpa-
verkum. Þetta nægir til að skýra orð þau, er
Uglan mælti við Sólskríkjuna, þegar hún rakst á
hana í drykkjukránni »Hvíta kanínan«: »Við vit-
um hverjir foreldrar þínir eru, en þú skalt aldrei
fá vitneskju um það!«
Nú lá fyrst fyrir að grafast fyrir það, hvort
efnið í brjefi Tournemínes væri sannleikanum
samkvæmt. Það hefir komið í Ijós, að bæði mad-
dama Serafín og Jakob Ferrand eru til. S'kjala-
ritarinn á heima í Sentierstræti nr. 41, og er talinn
ákaílega siðavandur og guðhrséddur maður; hann
fer að minnsta kosti oft í kirkju. í viðskiftum er
hann frábærlega aðgætinn og nákvæmur, svo að
sumir álíta hann jafnvel sínkan. Maddama Sera-
fín er enn þá bústýra hjá honum,
Þessi Jakob Ferrand var bláfátækur maður,
en keypti skjalaritarasýslunina fyrir 150,000 franka,
er maður einn, Karl Róbert að nafni, lánaði hon-
um. Karl Róbert er einn af æðstu foringjunum í
þjóðverði Parísarborgar, ungur maður, sjerlega lag-
legur, og hrókur alls fagnaðar í samkvæmum
kunningja sinna. Hann á ákveðinn hluta af tekj-
um skjalaritarans, sem gizkað er á að sjeu um
50,000 franka á ári; en auðvitað skiftir hann sjer
ekkert af störfum skjalaritarans. Sumir halda, að
skjalaritarinn og Karl Róbert hafi átt i ýmisleg11
kauphallar-gróðabralli, og grætt stórfje á því, sV°
að Jakob Ferrand gæti nú auðveldlega borgaó
Karl Róbert að fullu kaupverð sýslunarinuar, ^
hann vildi. En slíkt getur auðvitað verið tilbun'
ingur. Hitt er víst alveg áreiðanlegt, að maddama
Serafín, bústýra þessa göfuga og guðhrædda manns<
getur gefið mikilvæga vitneskju um ælterni Sól'
skríkjunnar«.
»Þetta er ágætt, kæri barón, ágætt!« rn®'11
Múrf, er hinn hafði lokið lestrinum. »IJað er svo
að sjá, sem sögusögn þessa Tournemínes sje sönn
og áreiðanleg. En hvað er að frjetta af syn*
Skólameistarans? Hvers hafið þjer orðið fróðaP
um hann?«
»Vel nákvæmar skýrslur um hann hefi je$
ekki fengið enn þá, enn nokkurn veginn fuIlnægJ'
andi«, svaraði baróninn, og hjelt svo áfram lestf'
inum:
5. k a |> í t u 11.
Skýrsla um Franz Germain.
»Fyrir hjer um bil hálfu öðru ári kom ung°r
maður, Franz Germain að nafni, frá Nantes tb
Parísarborgar. í Nantes hafði hann verið í þjoir
ustu bankhafanna Nóel & Co.
Það sjest á játningu Skólameistarans, og a
ýmsum brjefum, sem fundust hjá honum, að þ°rP'
ari sá, sem Skólameistarinn hafði falið uppel^1
sonar sins í þvi skyni að freista hans til gl®Pa''
verka, er þeir löngu áður höfðu komið sjer sama°
um, hafði skj'rt piltinum frá áformum þeirra, °$
stungið upp á því við hann, að hann yrði þei'n
hjálplegur með þjófnað og víxlafölsun, er þeir setP
uðu að reyna að koma í framkvæmd hjá hus'
bændum hans, þeim Nóel & Co.
Franz Germain afsagði með öllu að taka þatj
í þessu athæfi þeirra, og ljet jafnframt í tj°sl
megnustu gremju sína yíir því, að þeir skýl^u
ætlast til sllks af sjer. En vegna þess að hann
vildi ekki ákæra mann þann, sem hafði alið ham1
upp, skrifaði hann húsbændum sínum nafnlauS|
brjef, og sk5rrði þeim frá því, hverskonar sanis®rl
hefði verið myndað gegn þeim. Og svo hvar
hann á laun burt frá Nantes, til þess að forðast
menn þá, er ætluðu að gera -hann samsekan sjef
í glæpunum.
Pegar þessir þorparar komust að því, að Gftr
main var farinn burt, lögðu þeir af stað til Ear
isarborgar, fengu Rauðarm í lið með sjer, og tóku
þegar að leita að syni Skólameistarans, eílaust .
versta tilgangi, því að nú var þessum unga manUl
orðið kunnugt um áform þeirra. Fyrir bjer urtl
bil sex vikum heppnaðist þeim loksins eftir lan£a
leit og mikla fyrirhöfn að komast fyrir það> a
hann átti þá heima í Musterisgötu nr. 17. f’egar
hann eitt kvöldið kom heim að bústað sínum, satu
menn þar fyrir honum og rjeðust á hann, og slapP
hann með naumindum undan þeim (frá þessu ha
Skólameistarinn ekki skýrt hans konunglegu tign/‘
(Frnmli.).
107 —
108