Haukur - 01.07.1914, Blaðsíða 2

HAUKUR.
hagur markgreifans hafi aldrei verið betri en nú,
og auður hans aldrei tryggari«.
»Þegar hans konunglega tign hafði á ótal
vegu reynt að komast fyrir það, hvers vegna
markgreifinn virtist ætið vera svo þunglyndur og
raunamæddur, án þess að komast að nokkurri
niðurstöðu um það, þá datt honum að lokum í
laug, >að það væru ef til vill peningavandræði, sem
ömuðu að markgreifanum. Og ef svo hefði verið,
þá mundi hann hafa hjálpað honum svo að lítið
bar á, og með sinni venjulegu nærgætni. En úr
því að honum hefir skjátlazt í þessu, þá verður
hann líklega að gefast upp við að leysa þessa
þraut, þótt honum falli það eðlilega mjög þungt,
því að honum þykir innilega vænt um mark-
greifann«.
Það er eðlilegt. Hans konunglega tign gleymir
því aldrei, hvað faðir hans átti föður markgreif-
ans mikið að þakka. þjer vitið það máske ekki,
kæri Múrf, að þegar þýzka sambandið var mynd-
að, vorið 1815, þá lá við sjálft að faðir hans
konunglegu tignar yrði strykaður út af skránni
yfir þá, sem ríkjum rjeðu á Þýzkalandi, vegna
samúðar þeirrar, er hann hafði haft með Napó-
leon? Gamli d’Harville sáiugi, sem var alúðar-
vinur Alexanders Rússakeisara, gerði þá föður
hans konunglegu tignar ómetanlegan greiða, með
því að hafa áhrif á Alexander keisara, því að
Alexander bæði gat haft og hafði mjög mikil áhrif
á það, sem gerðist á Vínarfundinum«.
»Var það ekki sama árið, sem gamli d’Harville
var við hirðina í Gerolstein?
»Jú, og þeir voru þá leikbræður, d’Harville
yngri og hans konunglega tign, og minnast ætíð
síðan þessara sælu æskudaga sinna með fögnuði«.
»Já, hans konunglegu tign þykir innilega vænt
um d’Harville og alla þá ætt. Hann vill allt fyrir
liana gera. Þannig var því varið með veslings
maddömu Georges. Hún á ekki velgerninga hans
eingöngu að þakka óláni sínu og mannkostum,
lieldur einnig því, að hún er af d’Harville-ættinni«.
»Maddama Georges, kona Duresnels, galeiðu-
þrælsins, sem kallaður er Skólameistari?«
»Já, móðir Franz Germain, sem við erum að
leita að, og vonum að finna . . . .«
»Er hún af d’Harville-ættinni?«
»Hún er bróðurdóttir gömlu frú d’Harville,
móður d’Harville yngra, og var alúðarvinkona
hennar«.
»En hvernig í ósköpunum gat d’Harville-ættin
látið hana ganga að eiga þennan óþokka?«
»Faðir maddömu Georges, herra v. Lagny,
var fyrir sljórnbyltinguna yfirvistfangastjóri í
Languedoc, og stórauðugur maður, en slapp þó
við það, að vera gerður útlægur. Þegar friður
og ró var kominn á aftur eftir þessa skelfingar-
daga, fór hann að hugsa um að gifta dóttur sína.
Duresnel bað hennar, og vegna þess að hann var
af góðum og mikils virtum ættum — sumir
frændur hans voru meiri háttar stjórnmálamenn
og nafnkunnir þingmenn — og vegna þess að
liann var stórefnaður maður, og hafði lag á því
að dylja hinar illu tilhneigingar sínar með upp-
gerðar-háttprýði, smjaðri og fagurgala, var bon'
orði hans tekið, og hann látinn kvongast ungfr1*
v. Lagny, jafnvel þótt foreldrar hennar þekktu
hann ekkert sjálfan. En það var að eins skamma
stund, sem maður þessi gat dulið sinn rjetta innri
mann. Hann var eyðsluseggur mesti og iðjuleýs'
ingi, sólginn í fjárhættuspil, og viðbjóðslegasti
drykkjuræfill. Konu hans leið þess vegna afar-illa'
En hún kvartaði ekki. Hún bar harm sinn í hljóðv
og þegar maðurinn var orðinn henni með öfiu
óþolandi, og faðir hennar var látinn, flutti huU
sig á búgarð einn, sem hún átti, og bjó þar bul
sínu — stjórnaði því sjálf, til þess ,að reyna að
gleyma raunum sínum. Maðurinn hennar eyddi a
skömmum tíma öllum eignum þeirra beggja i
fjárhættuspilum, drykkjuskap og alls konar svalh>
og að lokum var búgarðurinn seldur til lúkningaf
skuldum. Hún fór þá með son sinn til föðursystur
sinnar, markgreifafrú d’Harville, sem unni henrU
eins og systur sinni. Þegar Duresnel hafði farið
með öll auðæfi sin og konu sinnar, varð hann að
finna einhver ráð til þess að hafa ofan af fyffr
sjer, og þá var glæpabrautin auðveldasti vegurinn-
Hann varð víxlafalsari, þjófur og morðingi, og var
að lokum dæmdur til æfilangrar galeiðuþrælkunar-
Hann stal meira að segja syni sínum frá konunn1
sinni, og fól hann á hendur sams konar bófa og
hann var sjálfur. — Þegar farið var með Duresnel
í fangelsið, tók kona hans sjer nafnið Georges*
Frænka hennar, gamla markgreifafrú d’Harvine'
var þá dáin, og hún lifði við mestu örbyrgð og
eymd. Hún gat um langan tíma ekki fengið það
af sjer, að biðja ættingja sína um hjálp; en að
lokum svarf svo að henni, — hún hafði þá ulU
tíma legið sjúk, og ekki liaft neitt til neins —, að
hún neyddist til að leggja af stað í þeim erinduiflf
og var förinni heitið til d’Harville frænda hennai’'
Af tilviljun komst hans konunglega tign að þvl'
við hvílík eymdarkjör veslings konan átti að búa>
því að hann var þá staddur í París, og var ein'
mitt þennan sama dag á leið til d’HarviIle, vinar
síns. Hann hitti hana á götu og tók hana tali, °&
fjekk hana til að snúa heim aftur. Daginn eftfr
tók hann mig með sjer heim til hennar, og bág'
ari ástæður hefi jeg sjaldan sjeð. Hann hjálpað*
henni, eins og yður er kunnugt, — fjekk henní
til fullra umráða búgarð einn úti í Bouqueval
með allri áhöfn, og þar býr hún nú búi sínu og
hefir nú Sólskríkjuna hjá sjer. Þeim líður vel, Þv^
að þar hafa þær ró og frið, og þess þurflu þ*r
báðar með. — Til þess að særa ekki maddömu
Georges, og vegna þess að hann vill aldrei láta
bera nema sem allra minnst á góðverkum sínum,
hefir hann ætíð haldið þvi leyndu fyrir d’HarviHe
markgreifa, að hann hefir bjargað einum af ætt'
ingjum hans úr hinum óttalegustu vandræðum«>
»Hans konunglega tign hefir þá fleiri en eina
ástæðu lil þess, að láta sjer annt um að finna son
þessarar veslings konu«.
»Já, og nú sjáið þjer, kæri barón, hve afar'
annt liann lætur sjer um alla ættina, og skiljið,
hve sárt honum fellur það, að markgreifinn
sem virðist hafa alla ástæðu til að vera sæll og
— 123 —
— 124 —