Haukur - 01.07.1914, Síða 3
HAUKUR.
ar>3egður — skuli vera svona þunglyndur og rauna-
fnæddurw.
»En hvað getur það verið, sem d’Harville
setur fyrir sig? Hann hefir allt, sem hann getur
0skað sjer; hann er af góðum og göfugum ætt-
Uln; hann hefir nóg auðæfi; hann er greindur og
^enntaður maður, og á fríða og gáfaða konu . . «
»Já, það er satt. Og hans konunglegu tign
^att ekki í hug að fá aðra til þess að reyna að
grafast fyrir orsökina til þunglyndis d’Harvilles,
en hann hafði árangurslaust gert allt, sem í
hans valdi stóð, til þess að finna hana. Mark-
8reifinn hefir ætíð verið hjartanlega þakklátur
honum fyrir góðvild hans, en hann hefir aldrei
viljað segja honum orsökina til þunglyndis síns«.
»Hann getur þó víst ekki verið ástfanginn í
eiöhverri annari konu?«
»Það skil jeg ekki. Og það er sagt að hon-
Uln Þyki innilega vænt um konuna sína«.
»Og hann er víst ekki hræddur um hana?«
»Hún hefir aldrei gefið honum minnstu átyllu
Þ' afhrýðissemi. Við höfum oft verið saman í
Samkvæmurn, þar sem hún, — eins og allar ungar
°8 laglegar konur, — hefir orðið fyrir því, að
aUir hafa ílykkst utan um hana, og á dansleik-
þar sem allir hafa viljað dansa við hana; en
aldrei hefir nokkur snefill af skugga fallið á mann-
0rð hennar. Og markgreifinn er ætíð hreykinn af
k°nunni sinni. Að eins einu sinni hefir þeim orðið
°fnrlítið sundurorða. Þau voru þá að tala saman
°m Söru Mac Gregor greifafrú«.
»Þekkir markgreifafrúin hana?«
»Til allrar ógæfu kynntist faðir markgreifans
^dru Seyton og Tom bróður hennar fyrir eitthvað
eða 19 árum. Þá átti hann heima hjer í Par-
1Sarborg, og hingað hafði enska sendiherrafrúin
komið með þau systkini. Og þegar markgreifinn
oeyrði, að þau ætluðu til Þýzkalands, þá gaf hann
taim meðmæli til föður hans konunglegu tignar,
er hann átti ætíð í brjefaviðskiftum við. Já, hr.
^e Graun, ef til vill hefðum við komizt hjá mörgu
°§ miklu óláni, ef þetta meðmælabrjef hefði aldrei
Verið skrifað, því að þá hefði hans konunglega
dgo sjálfsagt aldrei komizt í kynni við þennan
^venmann. Nú, þegar Sara greifafrú kom hingað
altur til borgarinnar, Ijet hún undir eins koma
sJer í kynni við markgreifann, því að henni var
konnugt um vináttu þeirra, d’Harvilles og hans
^onunglegu tignar, og bjóst við, að hún mundi
^llta hann þar. Hún er sem sje jafn áköf í því,
elta hann á röndum og ná fundi hans, eins
^8 hann að forðast hana«.
»Hún klæðir sig meira að segja í karlmanns-
til þess að elta hann inn í skúmaskot borgar-
lr>nar — jafnvel alla leið inn í Citéhverlið. Slíkt
8a;ti engum kvenmanni dottið í hug, nema hennil«
»Ef til vill heldur hún, að hún geti haft áhrif
a hann með þessu og öðru eins, og neytt hann
‘i' þess að veita sjer viðtal. — En svo við höld-
11111 áfram að tala um frú d’HarvilIe, þá get jeg
Sagt yður það, að maðurinn hennar, sem hans
'l0nirnglega tign hafði gefið greinilega lýsingu á
^°ri1, ráðlagði frúnni að hafa sem allra minnst
mök við þennan kvenmann. En markgreifafrúin
var þegar orðin heilluð af hræsnis-fagurgala greifa-
frúarinnar, og var þess vegna á öðru máli, og út
úr þessu varð þeim hjónunum eitthvað sundur-
orða. En það er með öllu óhugsandi, að þetta
geti verið orsök til ógleði og þunglyndis mark-
greifans«.
»Ó, þetta kvenfólk, þetta kvenfólk! Mjer þykir
það reglulega slæmt, kæri Múrf, að markgreifa-
frúin skuli umgangast þessa Söru, því að sam-
vislir við slíkan djöful í kvenmannslíki, geta ekki
haft önnur áhrif á markgreifafrúna, en ill og skað-
samleg«.
»Þegar þjer nefnið djöful i kvenmannsmynd,
þá dettur mjer einmitt í hug brjefið þarna, við-
víkjandi henni Sesselju, konuskrattanum hans
Davíðs«.
»Okkar í milli sagt, kæri Múrf minn, þá álít
jeg að hún — þetta guðlausa óþokkakvendi —
hefði átt skilið samskonar hegningu og Skóla-
meistarinn. Hún hefir líka úthelt blóði, eins og
hann, og hún er mesta úrhrak og gerspillt, eins
og hann«.
»Og þrátt fyrir allt er hún þó svo töfrandi
fögur. Það er satt sem máltækið segir, að það er
oft flagð undir fögru skinni; en það eru þau
ógeðslegustu kvikindi, sem jeg þekki!«
»Og Sesselja er að fleiru en einu leyti ógeðs-
leg. En jeg vona að brjef þetta afturkalli skipun
þá, sem hans konunglega tign gaf um daginn við-
víkjandi þessari konu«.
»Nei, það er öðru nær, barón góður!«
»Vill hans konunglega tign enn þá láta lijálpa
henni til þess, að strjúka brott úr kastalanum,
þar sem hún átti að vera æfilangt?«
»Já!«
»Og sá, sem á að »tæla« hana til að strjúka
með sjer, á að koma með hana hingað til Par-
ísarborgar?«
»Já, og þetta síðasta brjef er skipun um, að
koma flóttanum í verk sem allra fyrst, svo að
Sesselja geti verið komin hingað í síðasta lagi
áður en hálfur mánuður er liðinn«.
»Óskiljanlegt! Hans konunglega tign hefir ætíð
haft megnustu andstyggð á henni!«
»Og sú andstyggð hefir farið vaxandi!«
»Og samt sem áður lætur hann hana koma
hingað! Auðvitað hefir hans konunglega tign rjett
fyrir sjer í því, að það verður nokkurn veginn
auðvelt að fá hana framselda, ef hún óhlýðnast
boðum hans, eða brýtur skilyrði þau, sem hann
setur henni. Þjer vitið, að það er sonur fanga-
varðarins i Gerolstein-kastalanum, sem á að
strjúka með hana, og á hann að láta svo, sem
hann geri það af ást til hennar. Og auðvitað
verður allt gert til þess, að gera honum brott-
námið sem auðveldast. Konuskepnan verður eðli-
lega ákaflega fegin að fá þetta tækifæri til að
strjúka, og verður fús á að fylgja piltinum til
Parísarborgar — hvort sem henni geðjast að öðru
leyti vel eða illa að honum. Og hvernig sem allt
fer, þá á við hana eins og aðia hið fornkveðna,
að enginn má sköpum renna. Hegningu sína um-
— 125 —
— 126 —