Haukur - 01.07.1914, Blaðsíða 5

HAUKUR.
kynntust betur. En Davíð vildi ekki biðja hús-
bóndann um samþykki hans til ráðahags þeirra,
fyr en þau gætu gift sig, og beið því rólegur eftir
þvi, að stúlkan yrði fullra sextán ára. Húsbóndi
þeirra vissi ekkert um ástir þeirra. Gerði hann
niargar tilraunir til að vinna hug Sesselju, og
gerðist stundum helzti nærgöngull við hana; mátti
segja, að hann ljeti hana hvorki í friði nótt nje
dag. Einu sinni kom hún þrútin af gráti til Davíðs,
°g sagði honum frá ofsóknum húsbónda síns. Hún
hafði í þetta skifti átt fullt í fangi með að verjast
ofbeldi hans. Davíð reyndi að hugga hana og
bughreysta, og fór svo undir eins á fund hús-
bónda síns, til þess
að biðja hann um
feyfi til að kvongast
henni . . . . «
»Nú versnar það,
Múrf minn góður!
það er auðvelt að
hugsa sjer, hvernig
þessi ameríski soldán
muni hafa tekið þeirri
málaleitun — hann
hefir auðvitað kveðið
þvert nei við þessu«.
»AIveg rjett; hann
kvað þvert nei við
því. Hann sagðist ætla
sjálfum sjer og engum
óðrum þessa ungu
stúlku. Davíð gæti
valið sjer einhverja
aðra meðal kynblend-
ingsstúkna þeirra, sem
hann hefði; það væri
um nógar að velja,
sem væru fullt eins
fallegar og Sesselja,
°g hlytu að geta orðið
Davíð eins geðfelldar
°g hún. Davíð skýrði
Vilhjálmi nú frá því,
að Sesselja og hann
hefðu lengi elskað.
hvort annað, þótt
Þau hefðu þagað um
það. Vilhjálmur yppti öxlum, og vildi eyða þessu
fali, en Davíð sat fastur við sinn keyp — ekkert
^fugði. Að lokum varð Davíð svo gramur í geði,
að hann Ijet falla einhver ógætnisleg orð í garð
húsbónda síns; en þá varð Vilhjálmur alveg
hamslaus af bræði, Ijet taka Davið, fjötra hann
v*ð staur, húðstrýkja hann með hnútasvipum og
fara með hann í dýflissu. En áður en farið var með
h>avíð, Ijet hann sækja Sesselju, og dró hana með
sjer inn í soldánshöll sína, fyrir augunum á Davíð.
Þelta háttalag bóndans var jafn heimskulegt,
e*ns og það var grimmúðlegt, því að hann gat
ekki án Davíðs verið, eins og sýndi sig bráðlega.
Hann varð sem sje að leggjast í rúmið þenn-
atl sama dag, yíirkominn af hitasótt, er hann liafði
hakað sjer sjálfur, bæði með hóflausum drykkjuskap
Náföl, mögur, hálfnakin og öll blá og blóðrisa, lágu pau
Davíð og Sesselja, ijóðruð við gólfið með gildum
járnhlekkjafestum. (Sjá 131. dálk.)
sínum og með sífelldum ærslum og ofstopa, því að
hann sleppti sjer alveg, þegar hann reiddist, og hann
reiddist oft. Hann sendi undir eins eftir lækni til næsta
þorps, en læknirinn gat ekki komið fyr en eftir hálf-
an þriðja sólarhring. Sóttin magnaðist óðum, ogVil-
hjálmur varð hræddur um líf sitt. Davíð var einí
maðurinn, sem gat bjargað honurn. En Vilhjálmur
var mjög tortrygginn, eins og öll illmenni eru, og
var sannfærður um, að Davíð mundi nota tæki-
færið til hefnda, og byrla sjer eitur. Sóttin ágerð-
ist og kvalirnar voru óþolandi, og þegar Vilhjálmur
taldi dauða sinn alveg vissan, hugsaði hann sem
svo, að úr því að hann ætti að deyja, mætti einu
gilda, hvert dauða-
meinið væri, og ekki
væri alveg óhugsandi,
að göfugmennska Da-
víðs mætti sín meira,
heldur en hefndar-
hugur hans. Og er
hann hafði lengi átt
í stríði við sjálfan
sig, ljet hann loks
leysa Davíð, og koma
með hann til sin«.
»ög Davíð bjargaði
honum?«
»Davíð vakti yfir
honum nótt og dag
og annaðist um hann
eins og móðir um
barn sitt. Vilhjálmifór
smám saman batn-
andi, og að nokltrum
dögum liðnum hafði
Davíð með einstakri
alúð og umhyggju-
semi tekizt að gera
hann albata. Læknir
sá, sem sóltur hafði
verið, varð alveg for-
viða á því, hve lækn-
ingin hafði gengið
fljótt og vel«.
»Og hvað gerði Vil-
hjálmur nú?« spurði
baróninn.
»Til þess að þurfa ekki sí og æ að bera
kinnroða fyrir þræli sínum, samdi hann við
lækni þann, er hann hafði látið sækja, og rjeð
hann lil sin gegn afar háu kaupi, en — varpaði
Davíð í dýflissuna aftur«.
»Helvízkur!«
»Skömmu eftir að atburðir þessir gerðust,
komum við til Ameríku. Við ferðuðumst undir
dulnefni á dönsku briggskipi, og fórum víða á
land til þess að litast um, þar sem við sáurn
bændabýli fram með ströndinni. Við fengum ágæt-
ar viðtökur hjá Vilhjálmi bónda, og dvöldum hjá
honum um nóttina og næsta dag. Þá um kvöldið
var Villijálmur ölvaður mjög, eins og hann var
víst ollar, og þá sagði hann okkur sögu þeirra
Davíðs og Sesselju, og bæði vegna þess, hve
— 129 —
— 130 —