Haukur - 01.07.1914, Síða 6

HAUKUR.
drukkinn kann var, og af meðfæddum ruddaskap,
hló hann dátt að því, hvernig þau engdust sundur
og saman af kvölum, þegar hnútasvipurnar væru
látnar leika um líkami þeirra bera. — Jeg gleymdi
sem sje að segja yður það, að Sesselju hafði líka
verið varpað í dýflissu, er hún neitaði með öllu
að þýðast ástaratlot húsbóndans. — Við ijetum
það í ljósi, að við tryðum því ekki að hann mis-
þyrmdi þrælum sínum svona hrapallega, og lil
þess að sannfæra okkur, brölti hann á fætur,
skjögraði frá borðinu fram að dyrunum, og kall-
aði á þræl einn og skipaði honum að ná í ljós-
ker og koma með okkur ofan í dýflissuna.
Aldrei á æfi minni hefi jeg sjeð aðra eins
hryggðarsjón. Náföl, mögur, hálfnakin og öll blá
og blóðrisa, lágu þau Davíð og Sesselja, tjóðruð
við gólfið með gildum járnhlekkjafestum. Þau voru
Iíkust vofum. Þegar við komum inn fyrir dyrnar,
kallaði Vilhjálmur til Davíðs með grimmúðugum
hæðnishlátri og mælti: »Nú, nú, læknir! Hvernig
líður þjer nú? Bjargaðu nú sjálfum þjer — þú,
sem ert svo lærður og vitur!« — Davíð svaraði
engu, en benti með vísifingrinum til himins og
sagði í lágum hljóðum: »Guð minn góður!« —
»Guð?« hafði bóndinn upp eftir honum, og rak
aftur upp hæðnishlátur. »Segðu þessum guði þín-
um, að hann megi rífa þig úr klónum á mjer, ef
hann geti. Geri hann það ekki, þá neita jeg til-
veru hans með öllu!«
Okkur varð afveg orðfall. Við fórum burt úr
dýflissunni, kvöddum bónda í snatri og hjeldum
um borð i skip okkar. Klukkan eitt um nóttina,
þegar allt var kyrrt orðið, fór hans konunglega
tign aftur á land, og hafði með sjer átta vopnaða
menn. Hann fór beint til dýflissunnar, braut hana
upp, og tók þau Davíð og Sesselju með sjer út á
skip okkar. Því næst bað hann mig um að koma
með sjer á land. Við hjeldum heim að bústað
Vilhjálms, komumst auðveldlega inn og alla leið
inn í svefnherbergi hans. Þar logaði á náttlampa.
Vilhjálmur vaknaði, þegar við hristum hann til,
og settist upp í rúminu; en það var svo mikið
r}'k í honum eftir ölvunina um kvöldið, að hann
gat auðsæilega ekki áttað sig á neinu.
»Þjer hjelduð í gærkvöld, að guð mundi ekki
geta hrifið veslings fangana yðar burt úr klónum
á yður; en nú hefir hann gert það!« mælti hans
konunglega tign. Því næst fleygði hann poka á
rúmið, er í voru 25 þúsundir franka í gulli, og
svo fórum við út, án þess að kveðja hann, flýtt-
um okkur um borð í briggskipið, undum upp segl,
og sigldum af stað.
Davíð og Sesselja lágu fyrstu dagana eins og
milli heims og helju. Þeim var hjúkrað með mestu
alúð, og á þriðja degi fóru þau að hressast smám
saman. En langur tími leið, áður en þau voru að
fullu gróin sára sinna. Síðan hefir Davíð verið
sem læknir í þjónustu hans konunglegu tignar, og
ætíð sýnt honum fölskvalausa hollustu og hug-
látsemi«.
»Og þegar þið komuð til Norðurálfunnar,
gekk Davið að eiga Sesselju?«
»Já, hjónavígslan fór fram í hallarkirkju hans
konunglegu tignar, og það var öll ástæða til að
ætla, að hjónaband þeirra yrði farsælt, samvistif
þeirra hinar beztu. En þau höfðu ekki verið leng1
saman í hinni óvæntu, góðu stöðu, þegar fór að
bera á hverflyndi hennar. Hún virtist hafa gley®*
þvi, hve óendanlega miklar kvalir og hörmunga1”
Davíð hafði orðið að þola hennar vegna og
hún hans vegna. Hún virtist — þegar hún fór að
kynnast hvítu fólki — blygðast sín fyrir það, að vera
gift Svertingja. Manni einum heldri stjettar, senti
reyndar var drykkjuræfill og svallari mesti, tókst
að tæla hana og afvegaleiða. Það var fyrsta hrös-
un hennar. En sjaldan er ein bára stök. Það vaf
eins og illar eðlishvatir hennar hefðu einung19
legið í dvala og beðið þess, að einhver vekti þ®1-'
til þess að þær gætu þróast og magnazt á sköm®'
um tíma, og náð fullum tökum á henni. Eft11*
þetta rak hvert hneykslisathæfið annað. Síðasta
brot hennar er yður kunnugt um. Davíð komst
fyrst að þessu svívirðilega háttalagi hennar fullum
tveim árum eftir að þau giftust, því að hanD
hafði elskað hana innilega og borið fullt traust
til hennar«.
»Það var sagt, að hann hefði ætlað að drepa
hana?«
»Já, en hans konunglega tign fjekk hann til
þess að fallast á það, að hún yrði sett í æfilangt
fangelsi í kastalanum«.
»í hreinskilni sagt, þá stórfurðar mig á þvú
að hans konunglega tign skuli hafa ákveðið að
hleypa henni nú út aftur, einkum vegna þess, að
kastalavörðurinn hefir hvað eftir annað vakið at-
hygli hans á því, að kona þessi láti aldrei sjá a
sjer nein iðrunarmerki«.
»Jeg er alveg á sama máli, kæri barón minn
góður! — En það er farið að verða framorðið>
og hans konunglega tign óskaði þess, að hrað'
boðinn yrði sendur af stað sem allra fyrst«.
»Hann skal verða kominn af stað innan
tveggja klukkustunda!« svaraði hr. v. Graun, °é
tók hattinn sinn. »Jæja, við sjáumst aftur í kvöld
á dansleik N.-N.-ska sendiherrans!«
»Já, við sjáumst aftur í kvöld, kæri barón*
En það verður Iíklega ekki fyr en nokkuð seint í
kvöld, því að jeg ímynda ipjer, að hans konung'
lega tign vilji nú þegar í dag líta á húsið nr. ^
í Musterisgötu, og ef til vill semja um Ieigu á
auða herberginu«. (Framh.)
■'-fc^aStSSál!—
cTÍQÍsíar.
Dæm þú aldrei, fyr en að vel íhuguðu máli. Það ef
betra, að bíða með að segja meiningu sína, heldur en a®
vera neyddur til að afturkalla hana.
Örvæntu aldrei, jafnvel þótt þjer virðist fokið í öll skjól*
Þegar guð lætur það viðgangast, að trje sje fellt, þá sjeí
hann ætíð svo um, að fuglar hans geti byggt sjer hreiðiU
f öðru trje.
— 131 -
— 132 -