Haukur - 01.09.1914, Blaðsíða 1

HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNOUM.
£eynðarðémar parísarborgar.
Saga eftir Eugene Súe.
Með myndum eftir frakkneska dráttlistarmenn.
<Framh.)
8. kapítuli.
Húsið í Musterisgötunni.
Til þess að gela haft gagn af skýrslum þeim,
sem v. Graun barón hafði safnað um þau Sól-
skrikjuna og Franz Germain, varð Rúdólf að fara
bæði yflr i Muster-
>sgötu og til Jakobs
Ferrand; því að hjá
kústýru Jakobs Fer-
rands átli hann að
geta fengið vitneskju
ætt Sólskríkj-
unnar, og hjá »Hlát-
nrdúfunni« um heim-
ili Germains.
Sama daginn, sem
baróninn og Múrf
úttu tal saman i gisti-
Höllinni í Plumet-
stræti, lagði Rúdólf
stað til Musteris-
gótimnar. Klukkan
^ar þá orðin nærri
þrjú síðdegis, og það
^ar kalt úti, dimm-
''iðri og þoka.
Húsið nr. 17 í
Musterisgölu var ekk-
e*t einkennilegt út-
Hts eða sjerlega frá-
Hrugðið öðrum hús-
»m í götunni. Verzl-
•marhúðir ýmiskonar
^oru þar í flestum
húsum, og í þessu
oeðsta gólfi. Húsið
hæðir, og þakskotsherbergi voru á efsta lofti.
Pröngur og dimmur gangur lá inn í ofurlítið
port bak við húsið, og ægði þar saman alls konar
sorpi og óþverra, svo að naumast var líft þar
fyrir óþef og illu lofti.
Aðaldyr hússins voru á bakhliðinni. Þar var
stiginn upp á næstu hæð, svartur af sagga og
öhreinindum, og rjett hjá stiganum var herbergis-
Hola dyravarðarins, og var hún jafnvel enn svart-
ari en stiginn, bæði af sagga og Ijósreyk, því að
Pröngur og diramur gangur lá inn í ofurlítið port
bak við lhisið.
húsi var brennivínsbúð á
var lítið um sig, en fimm
þar var svo skuggsýnt inni, að loga varð á lampa
allan daginn, ef nokkuð átli að sjást til að gera.
Vjer skulum fylgja Rúdólf inn i herbergis-
kjdru þessa. Hann er nú klæddur sem verzlunar-
maður í liversdagsbúningi.
Hann fór inn lil dyravarðarins, til þess að
biðja um að lofa sjer
að líta á auða her-
bergið. Dyravörður-
inn — Pípelet hjet
hann — var ekki
heima í svipinn.
Rúdólf hitti konuna
lians. Hún stóð við
lítinn ofngarm, er var
á miðju gólfi, og
hlustaði alvörugefin á
suðuna í litlum potti,
sem var yfir eldinum.
Til þess að lesend-
urnir fái nú þegar
ofurlitla bugmynd um
dyravarðarkonuna,
verðum vjer að biðja
þá að hugsa sjer allra
Jjótustu, lirukkóttustu,
kjaftóðustu, úfnustu
og geðverstu dyra-
varðarkonuna, sem
til er í Parísarborg.
Þegar konan sá
Rúdólf, spurði hún
hvatskeytlega:
»Hvert ætlið þjer?«
»Er það satt, sem
jeg hefi lieyrt, maddama góð, að hjerna í húsinu
sje til leigu lierbergi með rúmklefa?« spurði Rúdólf
einstaklega vingjarnlega, og lagði sjerstaka álierzln
á orðið »maddama«.
Kerlingin varð ákaflega upp með sjer af því, að
vera kölluð maddama, og varð því undir eins skárri
í skapi.
»Já, það er hjer uppi á fimmtu hæð«, svaraði
hún; »en það er ekki hægt að líta á það núna,
því að hann Alfreð skrapp eitlhvað frá«.
»Er það sonur yðar, maddama? Hann kemur
víst bráðum aftur, eða er ekki svo?«
IX. BINDI
Nr. 19.—21.