Haukur - 01.09.1914, Blaðsíða 4

HAUKUR.
»Aldrei?«
»Nei; takið þjer nú eftir, herra minn: í fyrsta
skiftið kom höfuðsmaðurinn lafmóður, syngjandi
og blístrandi og ákaflega gleiðgosalegur. Hann beið
í tvær klukkustundir, en — engin kom. Höfuðs-
maðurinn var auðsæilega bæði sneyptur og reiður,
þegar hann ætlaði að skjótast fram hjá herbergis-
dyrunum okkar, og til þess að sjá betur framan
í hann, kallaði jeg til hans og sagði: »Heyrið
þjer, herra höfuðsmaður, það hetir enginn kven-
maður komið hingað til að spyrja um yður«. —
»Það er gott, það er gott!« svaraði hann vand-
ræðalega og flýtti sjer út. Skömmu áður en hann
kom í annað skiftið, kom sendisveinn með brjef
til hans. Mig grunaði undir eins, að stefnufundur-
inn ætlaði að farast fyrir í þetta skiftið lika, og
við hlógum okkur máttlaus að þessu. Þegar höf-
uðsmaðurinn kom, sagði jeg við hann: »Hjerna
er brjef til yðar, herra höfuðsmaður. Það lítur út
fyrir, að þjer ætlið að koma erindisleysu enn þá
einu sinni!« — Hann rak upp stór augu, reif
brjefið upp, !as það, og varð dreyrrauður út að
eyrum. En hann reyndi að stilla sig, og sagði
eins og ekkert væri um að vera: »Jeg vissi það
vel, að enginn mundi koma i dag. Jeg kom bara
til þess, að biðja yður að hafa nákvæmar gætur
á öllu«. En við sáum það vel, að hann sagði
þetta ekki satt. Hann var bæði hryggur og reiður,
þótt hann vildi ekki láta á því bera«.
»En í þriðja skiftið? Hvernig fór þá?« spurði
Rúdólf.
»í þriðja skiftið hjelt jeg að í raun og veru
ætlaði að verða eitthvað úr þessu. Höfuðsmaður-
inn kom í vagni, uppstrokinn og ilmandi frá
hvirfli til ilja. Hann tók við lyklinum, og meðan
hann var að fara upp stigann, sagði hann ofur
yfirlætislega: »Segið hlutaðeigandi kvenmanni, að
dyrnar sjeu beint á móti sliganum, og að hurðin
falli inn«. Við lofuðum því. Og til þess að sjá til
hennar, þegar hún kæmi að dyrunum, fólum við
okkur bak við hurðina í ganginum. — Nú kom
litill blár vagn, með tjöldum fyrir gluggunum, og
nam staðar við húsið. Ökumaðurinn fór ofan úr
sæti sínu og opnaði vagndyrnar. Við sáum, að
þar inni sat kona með svarta slæðu fyrir andlit-
inu og handtösku í kjöltunni. Hún hjelt vasaklút
fyrir munninum, og var svo að sjá, sem hún væri
að gráta. En nú skuluð þjer bara taka eftir: í
stað þess að fara ofan úr vagninum, hvíslaði hún
nokkrum orðum að ökumanninum, og varð hann
þá auðsæilega forviða og lokaði vagndyrunum
aftur«.
»Fór kvenmaðurinn þá ekki ofan úr vagninum?«
»Nei, herra minn. Hún hallaði sjer aftur á bak
í sætinu og huldi andlitið í höndum sjer. Jeg
hljóp úr fylgsni mínu áður en ökumaðurinn
komst aftur upp í sæti sitt, snaraði mjer að hon-
um og spurði: »Hvað er þetta, góðurinn minn?
Ætlið þjer undir eins að snúa við aflur?« —
»Já!« svaraði hann. — »Og hvert ællið þjer nú?«
— »Til sama staðarins, sem jeg kom frá«. —
»Og hvaðan komuð þjer þá?« — »Frá St. Do-
minique-stræti, horninu á Belle-Chasse-stræti«.
Rúdólf varð bilt við, því að d’Harville mark'
greifi, einhver bezti vinur hans, átti einmitt heima
á þessuin stað. Var það hugsanlegt, að markgreifa-
frúin færi svona gálauslega að ráði sínu? Hafði
markgreifinn grun um það, að hún væri honum
ótrú? Var það orsökin til fáleika hans og þung'
lyndis?
Þessar spurningar vöknuðu allt i einu í huga
Rúdólfs. Reyndar þekkti hann flesta eða alla nán-
ustu vini og kunningja markgreifahjónanna,
minntist þess ekki, að hafa nokkurn tíma sjeð
þar nokkurn mann, sem líkzt gæti höfuðsmann-
inum, eftir því sem maddama Pípelet lýsti hon-
um. Auk þess þurfti kvenmaður þessi ekki uð
eiga heima á þessum tiltekna stað, þótt hún fsen
þar upp í vagninn. Rúdólf hafði engar sannanir
fyrir því, að þetta hefði verið markgreifafrúin. En
hann vissi ekki hvernig á því stóð, að hann ga1
ekki hrundið frá sjer óþægilegum gruni um, að
svo hefði verið. Dyravarðarkonan tók eftir á-
hyggiusvipnum á andliti hans.
»Um hvað eruð þjer nú að brjóta heilann>
herra minn?« spurði hún.
»Jeg er að hugsa um það, hvers vegna þess-
um kvenmanni muni hafa snúizt hugur svona
allt i einu«.
»Og sussu, herra minn! Það þarf ekki mikið
til þess — dutlungar, hræðsla eða hjátrú getur
hafa valdið því. Við erum svo huglitlar og lítil-
sigldar, veslings konurnar!« mælti þessi nauðljóta
kerlingarskrukka. »Jeg er viss um það, að ef jeg
hefði verið í hennar sporum, og haft i hyggju að
fara inn.... Nei, jeg hefði aldrei getað fengið það
af mjer, að vera blessuðum manninum minum ótrú!
Annars ælti enginn maður undir sólinni að hrósa
sjer af því, að . . . . «.
»Því trúi jeg vel, maddama Pípelet. En þessi
ungi kvenmaður ......
»Jeg veit ekkert um það, hvort hún hefir
verið ung. Maður gat tæplega sjeð blá-nefbrodd-
inn á henni. En það eitt er víst, að hún sneri
undir eins við aftur, án þess að gera vart við sig*
Þó að einhver hefði gefið okkur tíu franka, Þa
hefði okkur ekki þótt vænna um það, heldur en
um þessi málalok, og við ætluðum alveg a^
springa af hlátri, þegar við hugsuðum til þess,
hvernig höfuðsmaðurinn mundi verða i framao*
þegar hann kæmist að þessu. Og í stað þess
fara undir eins upp til hans, og segja honum a^
kvenmaðurinn hefði snúið við og farið heim aftur»
ljetum við hann bíða í fulla klukkustund, °$
heyrðum við að hann var allt af að ganga on>
gólf, mjög óþolinmóður. Loksins fór jeg svo upP
til hans. Jeg hafði ílókaskó á fótunum. Jeg keiu
að dyrunum, sem eru beint á móti stiganum "
opna þær; það marrar í hjörunum; það er svarta-
myrkur í stiganum, og sömuleiðis í ganginum*
Og hugsið yður bara — í sama bili og jeg op°a
dyrnar og ætla inn til hans, ríkur hann að mjer»
og faðmar mig allt í einu að sjer, þrýstir mjer að
brjósti sjer, kyssir mig í ákafa og segir með blíðr*
ávítunarröddu: »En hvað þú kemur seint, engfiÞ
inn minn!«
151 -
— 152 —