Alþýðublaðið - 03.06.1939, Blaðsíða 3

LAUGARDAG 3. JÚNÍ 1939
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Jónas Guðmundsson:
Starfsaðferðir kommúnista.
--—..•+—...
MÖNNUM er nú að
verða það betur og
betur ljóst, hver hætta
vofir yfir þeim lýðræðisríkjum,
sem leyfa kommúnismanum í
einni eða annara mynd að festa
rætur í þjóðfélaginu. Hvergi ut-
an Rússlands hefir þessi hreyf-
ing sigrað, en allsstaðar þar,
sem einhver verulegur hluti
þjóðanna hefir glæpst til fylgis
við þessa óheillastefnu hefir
frelsi alþýðunnar verið afmáð
og fjöldi manna drepinn, sví-
virtur og kvalinn ver en til
dauða. í öllum þeim löndum
voru það kommúnistarnir, sem
rógbáru og svívirtu alþýðu-
hreyfinguna og forystu hennar,
sprengdu samtök verkalýðsins
og leiddu yfir hann glötunina í
mynd fasismans og einræðisins.
Og í Rússlandi, eina landinu
þar sem þessi stefna —- komm-
úni,sminn — hefir sigrað, er
ekkert frelsi til. Engar skoðan-
ir nema kommúnistanna eiga
rétt á sér, engin blöð nema
þeirra, fá að koma út og engir
flokkar aðrir fá að starfa þar
að stjórnmálum. Hafi einhver
áhrifamaður aðra skoðun en
einvaldsherrann og „flokkur-
inn“ er sá sami drepinn eða
hneptur í þrælkunarvinnu eða
fangelsi við hinar hörmuleg-
ustu pyndingar.
Allt eru þetta staðreyndir,
sem þúsundir sannana er hægt
að færa fyrir og hverjum með-
alupplýsturn manni eru kunnar.
Þetta breytist ekki né batnar
•fyrir því, þó hægt sé að benda
á að margvíslegar framfarir á
sviði framleiðslu, samgangna
og hernaðar hafi átt sér stað
í Rússlandi síðan þessi ógnar-
stjórn komst þar til valda. Saga
þjóðanna hefir að geyma marg-
ar slíkar hliðstæður, sem sýna
að alment frelsi og vellíðan þarf
ekki að vfera samfara miklum
framkvæmdum, sem þvert á
móti oft byggjast á fullkominni
þrælkun fólksins, og „sterkir
menn“ eða „sterkir flokkar"
geta jafnvel unnið mikil þrek-
virki á ýmsum sviðum hernaðar
og verklegra framkvæmda, þó
alþýða manna sé svift öllu því,
sem heitir persónufrelsi, frjáls-
ræði í hugsun og lífsþægindi.
Þegar menn dæma kommún-
istana, verða menn að hafa það
í huga, að hjá þeim ríkir ekki
á neinu sviði það frelsi, sem við
þekkjum, sem fædd og uppalin
erum í lýðræðisríki. Þar, sem
þeir ná völdunum, er alt slíkt af-
numið.
Dmmæli Stauninss.
Að hinum mætustu mönnum
sé það ljóst, hver hættá al-
mennu frelsi stafar af kommún-
istum, vil ég tilfæra hér í þýð-
ingu ummæli Staunings for-
sætisráðherra Dana, er hann við
hafði í ræðu er hann flutti 1.
maí s.l. í Kaupmannahöfn. —
Hann segir þar:
„Sögu tveggja kynslóða
þekki ég af eiginni raun, og
þess vegna veit ég hver ógæfa
bíður hins vinnandi fólks, ef
gefið er eftir, og ef sundrungin
nær að festa rætur. Það er aftur
haldið, sem vinnur, þegar sam-
heldni alþýðunnar bilar.
í 20 ár hefir illkynjuð simdr-
ungarhreyfing lifað sníkjulífi á
danskri alþýðuhreyfingu.
í 20 ár hefir þessi hreyfing
svívirt flokk okkar og félags-
skap til þess að brjóta niður
lýðræðið og greiða götu einræð-.
isins. Ekkert annað en.illt eitt
hefir þessi hreyfing skilið eftir
á liðnum árum, og þó virðast
vera til verkamenn, sem fylgja
henni, í stað þess að sýna heið-
arlegt samstarf, heiðarlegt fé-
lagslyndi til stuðnings þeirri
framþróun, sem sýnt hefir frá
ári til árs árangur á öllum
sviðum þjóðlífsins.
Vér höfum unnið oss frelsi,
pólitískt jafnrétti og meðráða-
rétt á vinnustöðvunum og í
bæjarfélögunum, sveitarfélög-
um og ríkinu. Vér eigum í landi
voru það málfrelsi, prentfrelsi
og það samtakafrelsi, sem kom-
múnistarnir afnumdu, þar sem
þeir fengu völd, og aðrir
síðan fetuðu í fótspor þeirra
með að gera. Milljónir manna
lifa nú án þessa frelsis. Póli-
tísk og trúarleg ánauð varð af-
leiðingin af moldvörpu- og
sundrungarstarfsemi kommún-
istanna.
ALDREI ÆTTU VERKA-
MENN AÐ GLEYMA HVERT
NÍÐINGSVERK KOMMÚN-
ISTARNIR HAFA UNNIÐ.“
Allir, sem þekkja til komm-
únistanna að nokkru ráði munu
sammála þessum ummælum
Staunings. Og alla, sem fengið
hafa opin augu fyrir starfsemi
þeirra, mún furða á því, að til
skuli vera í lýðfrjálsu þjóðfé-
lagi nokkur svo gersamlega
steinblind mannkind, að hún
geti fengið sir til að fylgja slíkri
stefnu, sem kommúnisminn er.
En þegar þetta er betur at-
hugað, kemur í ljós, að það eru
starfsaðferðir kommúnistanna,
sem eiga allan aðalþáttinn í því
að fólk glæpist til fylgis við þá.
Jafnvel sæmilega menntaðir
menn vaða í villu og svima, sak-
i-r hinna lævíslegu starfsaðferða
þeirra. ♦
Ég mun nú víkja að þessum
starfsaðferðum, eins og ég
hefi reynt sjálfur að þær
eru þau rúm 10 ár, sfem ég hefi
átt því láni að fagna að v.era í
andstöðu við þessa skaðræðis
hreyfingu í hvaða mynd sem
hún hefir birst hér á landi.
Takmark kemmðBista.
i in ft —11 srug
Áður en lengra er haldið, er
nauðsynlegt að gera sér ljóst
hvert takmark kommúnista er.
Flestum, sem þeim flokki fylgja,
er það óljóst, hvað þá öllum
þorra af fylgjendum annarra
flokka.
„Takmark okkar er að út-
rýma auðvaldsskipulaginu og
koma skipulagi hins fullkomna
kommúnisma á í staðinn,“ segja
þeir. En allir eru raunar jafn-
nær fyrir þessu. Hvernig á
þetta að gerast, og hvað er
hinn fullkomni kommúnismi,
sem í staðinn á að koma?
Auðvaldsskipulaginu verður
ekki útrýmt nema með blóð-
ugri byltingu, að dómi komm-
únistanna.
„Að slík tímamót (þ. e. valda-
taka kommúnista) muni ekki
falla saman við venjulegar
kosningar, þingsetu eða þess
háttar, nema fyrir tilviljun
eina, mun flestum ljóst, svo það,
sem úrslitum ræður, verður
meirihluti handanna — „liand-
aflið“ — segir í málgagni kom-
múnista.
Ein af málpípum þeirra, —
Einar Olgeirsson, hefir látið
svo um mælt, að sá verkalýður,
„sem ætlar að afnema þetta
auðvaldsskipulag“ eigi „enga
aðra Ieið“ en vægðarlausa bar-
áttu, háða með verkföllum og
„hvaða öðrum ráðum, sem
duga“ og sem „leiðir til sífelt
skarpari árekstra“ og „nær að
lokum hámarki sínu í vopnaðri
uppreisn verkalýðsins.“ Hér er
ekki myrkt talað, svo enginn
getur um villst hvaða leiðir kom
múnistarnir ætla sér að mark-
inu.
Þessi leið var reynd í Þýzka-
landi — og hvernig fór þar? —
Hún var líka reynd á Ítalíu og
nú síðast á Spáni og allsstaðar
varð niðurstaðan sú sama.
Þegar „byltingin” er unnin
og kommúnistamir teknir við,
hefst „uppbygging sósíalism-
ans,“ segja kommúnistarnir. Sú
„uppbygging“ byrjar með „al-
ræði öreiganna“, þ. e. að hrein
ógnarstjórn sezt við völd og
ræður þar enginn neinu nema
sá sem valdamestur er í Kom-
múnistaflokknum í Rússlandi,
því allir . aðrir kommún-
istaflokkar úti um heim
lúta boði hans og banni.
Er því hvert það land, sem
kommúnistar þannig kynnu að
vinna, fyrsí og fremst orðið
rússnesk nýlenda. Það er kom-
múnistanna sjálfra að ákveða
hvenær „alræði öreiganna"
hættir og ,,þingstjórn“ tekur
við. Nú er „alræðið“ búið að
vera í Rússlandi í rúmlega 20
ár og ekkert sýnist benda til að
það verði afnumið fljótlega.
Þvert á móti er það stöðugt að
verða blóðugra og blóðugra.
Skrípaþingið, sem þar er nú, er
svipað og í Þýzkalandi Hitlers,
einskis ráðandi og aðeins haft í
blekkingarskyni. Meðan komm-
únisminn er á fyrra stigi sínu
heitir hann „sósíalismi", en eft-
ir að hann kemst á síðara stigið
— lokastigið — heitir hann
kommúnismi, segir blað komm-
únista 14. maí þ. á. Þar segir
líka, að meðan auðvaldsþjóðirn-
ar eigi við vaxandi örðugleika
að stríða „halda þjóðir sósíal-
ismans ótrauðar áfram braut
sinni til fullkomins kommún-
isma“. Sést bezt af þessu hver
blekking liggur í nafni þess
kommúnistaflokks, sem hér á
landi starfar nú, og að það er
rétt hjá Brynjólfi Bjarnasyni,
að það er aðeins um „þáttaskifti
í lífi flokksins að ræða“, en ekki
hitt, að hann hafi horfið frá
kommúnismanum. Af framan-
sögðu er auðsætt, að takmark
kommúnistanna er útrýming
alls lýðræðis og í stað þess ein-
ræðisstjórn eins flokks — kom-
múnistaflokksins —, sem með
vopnum og fangelsunum og
dauðadómum heldur völdunum
meðan hægt er.
Smátt og smátt verða komm-
únistarnir í skjóli einræðis
síns yfirstétt, eins og nú
þegar er sýnt orðið í Rússlandi,
sem í öllu skilur sig frá alþýð-
unni, og hin gamla saga stétta-
skiftingar og stéttabaráttu hefst
á ný og endurtekur sig.
Þessu takmarki er í lýðræðis-
landi ekki unt að ná nema með
vopnaðri uppreisn, eins og Ein-
ar Olgeirsson hefir líka tekið
fram.
Þetta verður að nægja, og þó
aðeins sé hér drepið á aðalatrið-
in, ætti öllum að vera ljóst
hvert er hið raunverulega tak-
mark kommúnistanna. Skal nú
vikið að helztu starfsaðferðum
þeirra.
Róprian.
Það vopnið, sem kommúnist-
ar beita með hvað mestum ár-
angri í starfsemi sinni, er róg-
urinn. Enginn er talinn liðtæk-
ur í kommúnistaflokkinn nema
hann sé boðinn og búinn til þess
að flytja allan þann róg, sem
honum er fyrirskipað af yfir-
boðurunum, út til almennings.
Rógstarfseminni er þannig hag-
að, að „foringjarnir“ koma sér
saman um hvern nú skuli
rægja, búa til rógsögurnar og
koma þeim á framfæri við á-
hugasama flokksmenn, eða
segja þær til gamans á sellu-
fundum. Hinir óbreyttu liðs-
menn bera svo róginn út. Alls
staðar — á vinnustöðvunum, á
'samkomum, á fundum og i við-
tölum við einstaka menn koma
þeir rógnum að. Þetta er ekki
alt af pólitískur rógur, heldur
miklu frekar persónulegur róg-
ur til þess gerður að draga þann
mann niður í áliti almennings.
Þannig eru þessar sögur jafnvel
sjaldnast um pólitík, heldur
fjárbrall, svik, óreglu og annað
úr einkalífi manna, sem ýmist
er fótur fyrir eða alveg logið
upp. Síðan heldur rógsagan á-
fram, þessi segir hinum og hann
svo öðrum og svo flýgur sagan
frá manni til manns. Því miður
er mannlegt eðli ennþá svo
lágt, að menn trúa oftast því,
sem ilt er sagt um náungann,
og vara sig ekki á rógnum, og
því er þessi aðferð einna áhrifa-
mest af starfsaðferðum komm-
únista.
Og rógsagan er ennþá þýð-
ingarmeiri fyrir þá sök, að þeg-
ar hún kemur út til almennings
veit hann ekki að hún er frá
kommúnistunum komin, af
þeim tilbúin og útbreidd í á-
kveðnu augnamiði, og geldur
því ekki varhuga við henni. Sem
dæmi upp á þessa aðferð vil ég
skýra hér frá eftirfarandi at-
viki:
Síðastliðið sumar voru fjórir
ráðamenn núverandi kommún-
ista hér úr Reykjavík staddir í
herbergi einu á hóteli á Akur-
eyri. í herberginu við hliðina á
því bjó Alþýðuflokksmaður,
sem var á ferð fyrir norðan. Ó-
mögulegt var fyrir hann að
komast hjá því að heyra hvað
sagt var í herbergi kommúnist-
anna, því einföld hurð var milli
herbergjanna. Þegar kommún-
istarnir höfðu komið sér vel
fyrir, barst tal þeirra að klofn-
ingunni í Alþýðuflokknum, sem
þá var nýlega um garð gengin.
Allir voru þeir á einu máli um
að nú þyrftu þeir að vinna vel
tiT þess að „slá niður Skjald-
borgina“ og nefndu ýmislegt,
sem gera þyrfti. Eitt af því, sem
þeim öllum kom saman um að
bezt dygði, væri það að taka á-
kveðna menn, sem þeir til-
nefndu, breiða út um þá alls
konar sögur og svívirðingar
sannar og lognar og svívirða þá
sem allra mest persónulega.
„Það mun duga, ef ég þekki
fólkið rétt,“ sagði einn af kom-
múnistunum. Skyldi þar ekkert
látið ónotað og sá rógur rekinn
bæði opinberlega og í leyni.
Töldu þeir að þetta myndi bezt
duga, því á öllum mætti ein-
hvern höggstað finna,
Voru nú talin upp nöfn þeirra
Alþýðuflokksmanna, sem mest
höfðu staðið gegn kommúnist-
unum og athugað hvaða rógur
mundi bezt bíta á hvern þeirra.
Þegar leið á nóttina leystist hin
kommúnistiska glaðværð upp,
en ekki var annað að heyra en
fullnaðarákvörðun um þetta
væri tekin.
Nú vil ég spyrja lesendur:
Hvort finst ykkur ekki dyggi-
lega hafa verið unnið á þessari
„línu“ frá Akureyri? Hafa þeir
menn, sem nú standa fremstir
í flokki alþýðusamtakanna, far-
ið varhluta af róginum? Ég
spyr ykkur, verkamenn á
vinnustöðvunum, sjómenn á
skipunum, verkakonur og iðn-
aðarfólk: Er ekki á vinnustöð
ykkar „Héðins-maður“, eða
kommúnisti, sem rógborið hefir
þessa menn leynt og ljóst? Hug-
leiðið þetta og svarið ykkur
sjálf. Allir þekkja þá rógsher-
ferð, sem hið stolna blað
Nýtt land og Þjóðviljinn
hafa farið opinberlega
gegn einstökum forystumönn-
um Alþýðuflokksins. Ekkert
blað mun hafa komið svo út af
þessum blöðum s.l. ár, að þar
væri ekki ein eða fleiri níðgrein
eða rógsgrein um Stefán Jóhann
Stefánsson.
Skipulagning rógsstarfsem-
innar er ekki hér með búin.
Kommúnistarnir vita að ekki er
hyggilegt að rægja marga menn
úr sama flokki í einu. Það yrði
of áberandi og því yrði síður
trúað. Þess vegna eru menn
„teknir“ einn eða tveir í senn
og höfuðáherzlan lögð á að
rægja þá til hlítar, og þegar
árangurinn er sýnilegur orðinn
að dómi foringjanna er dregið
úr og annar nýr tekinn í stað-
inn. Kommúnistarnir vita að
lygin, nógu oft endurtekin,
verður oft að sannleika í hugum
þeirra, sem lítið hugsa eða jafn-
vel langar til að hún sé sönn.
Vel skipulögð rógstarfsemi er
ekki þýðingarlítil. Og þess
,munu engin dæmi, að beinlínis
skipulagðri rógstarfsemi hafi
verið beitt af neinum flokki fyr
hér á landi í stjórnmálabarátt-
unni. Enda er það svo, að í
kommúnistaflokkinn veljast
nær því undantekningarlaust
misindismenn eða menn, sem
líta á starf sitt sem eins konar
„trúboðsstarf“, sem heimilt sé
að beita „hvaða ráðum sem
duga“ til að ná tilætluðum ár-
angri eða vinna „flokknum“
gagn;
Visvitandi ðsannindi.
Til þess að notfæra sér róg-
inn út í æsar þurfa kommún-
istarnir vel skipulagða starf-
semi eins og áður er á minst.
Það þarf að grafa upp eða búa
til „trúlegar“ sögur, setja menn
til að útbreiða þær, fylgjast
með árangrinum o. m. fl. Þess-
arar miklu fyrirhafnar þarf
ekki eins við aðferð nr. 2 hjá
kommúnistunum, en hún er vís-
vitandi ósannindi.
Það kemur ekki fyrir, að í
blaði þeirra eða blöðum sé rétt
sagt frá nokkru því máli, er Al-
þýðuflokkinn snertir. Fullkom-
l»ga vísvitandi ósannindi er
þar farið með um svo að segja
hvert einasta raál, sem hann
varða, Heilum sögum er skrökv-
að frá rótum og alt vísvitandi
rangfært. Þeim nægir ekki
heldur að nota ósannindin inn-
anlands. Þeir láta félaga sína er-
lendis koma þeim þar á fram-
færi, ef þeir halda að það geti
skaðað. Að telja upp öll ósann-
indi Þjóðviljans er engum
kleift, en á fátt eitt skal bent.
Þegar síðasta Alþýðusam-
bandsþing var háð, sögðu kcm-
múnistar að þingið hefði verið
„ólöglegt". Aðalrökin, sem fyr-
ir því voru færð, voru þau, að
kjörnum fulltrúum hefði verið
meinuð þingseta. —- Ekki ein-
um einasta manni eða konu, sem
rétt átti til þingsetu, var mein-
uð hún. Þeir, sem ekki fengu
réttindi, voru þeir einir, sem
neituðu að borga skatt til sam-
bandsms, en skattgreiðsla fé-
laganna hefir frá öndverðu ver-
ið skilyrði fyrir því, að fulltrúar
þeirra fengju þingsetu.
Af þessum ósannindum fædd-
ust svo sjálfrátt önnur, þ. e.
þau, að gerðir þingsins væru
ólöglegar. Alt eru það sömu ó-
sannindin og af sömu rótum
runnin. Ein ósannindin, sem
kommúnistar nú nota, eru, að
mörg félög hafi sagt sig úr Al-
þýðusambandinu. Sannleikur-
inn er sá, að aðeins í tveimur fé-
lögum hefir farið fram lögleg
atkvæðagreiðsla um það og var
felt í báðum. Hins vegar hafa
kommúnistar látið samþykkja á
fámennum fundum slíkar ,,úr-
sagnir“ og sjá allir að slíkt er
vitanlega hrein lögleysa.
Þannig má sanna með fjölda
dæma, að bein ósannindi eru
ekki þýðingarlítill þáttur í
starfi kommúnistanna. Að segja
aldrei satt orð um andstæðing
sinn, en fara sífelt með vísvit-
andi ósannindi um alt, sem
hann snertir, þarf meira en lítið
forherta lygara til.
Þetta gæti þó þolast hér inn-
an „landhelginnar“. En komm-
únistunum er það ekki nóg. Allir
vita nú að lygagreinin í „Man-
chester Guardian“ var af þeim
samin og send blaðinu. Allir
vita nú, að Einar Olgeirsson
sendi kommúnistablaði í Dan-
mörku skeyti með beinum ó-
sannindum um umræður og yf-
irlýsingar forsætisráðherra á
alþingi, er skaðað hafa málstað
íslands erlendis. Þetta varð
hann að meðganga á alþingi.
Allir vita enn fremur, að út af
deilunum við Alþýðuflokkinn
hér hefir verið reynt — og
stundum tekist — að koma al-
gerlega ósönnum frásögnum
inn í blöð Alþýðuflokkanna á
Norðurlöndum af íslenzkum
kommúnistum, sem hafa gefið
sig út fyrir „sósíaldemókrata“
erlendis.
Þess eru dæmi að kommún-
istar hafa rekið úr flokki sínum
menn fyrir það eitt að þeir neit-
uðu að segja ósatt þegar þess
var af þeim krafizt af flokkn-
um. Einna nærtækasta dæmið
þar um er um Ingólf Jónsson
fyrv. bæjarstjóra á ísafirði.
Hann birti leiðréttingu á lyg-
um, sem staðið höfðu í flokks-
blaði kommúnista um meðferð
þurfamanna á ísafirði. Fyrir
þetta var hann rekinn úr
flokknum með dæmafáum per-
sónulegum svívirðingum, sem
birtar voru í sama blaði og leið-
réttingin.
Þannig er ósannindastarf-
semin rekin sem annar aðal-
þáttur í áróðursstarfinu fyrir
tilveru þessarar aumkunar-
verðu flokksnefnu.
Frh. á á. síðs.