Alþýðublaðið - 08.06.1939, Blaðsíða 2

PIMTUDAGINN 8. JONI 1939.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
UMRÆÐUEFNI
Breytingin á Austurvelli er
til mikilla bóta. Hraunhell-
urnar breyta svip miðbæjar-
ins og skapa hlýju, sem áður
hefir ekki verið þar. Nú þarf
að breyta Arnarhóli. Stelp-
urnar í erlendu skipunum og
það, sem þarf að gera. Hús-
mæðurnar kvarta yfir
slæmri mjólk. Örvar-Oddur
í Rauðhólum.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
AUSTURVÖLLUR er orðinn
prýðilegur, mér finst hann enn
sveitarlegri en nokkru sinni áður,
síðan hraunhellurnar komu á
hann. Völlurinn verður allur hlý-
legri við hellurnar, einangraðri í
hugum okkar og finst mér jafnvel
að ég gæti setið á bekkjunum í
innilegum samræðum við yndislega
mey, án þess að nokkur sæi okkur.
ÞETTA FINST MÉR og það er
alt af nokkuð, þó að það hafi ann-
ars ekkert við raunveruleikann að
styðjast. Ég þakka garðyrkjuráðu-
naut bæjarins fyrir starf hans, og
ráðamönnum bæjarins fyrir að
lofa honum að starfa. Þetta er í
raun og veru í fyrsta sinni, sem
eitthvað er í alvöru unnið að því
að prýða borgina.
JÁ, AUSTURVÖLLUR er nú
orðinn allgóður. Nú er bæjarbúa
að sjá svo um, að alt verði ekki
eyðilagt, útsparkað og troðið. Ég
hefi þá trú, þrátt fyrir alt, að því
meira sem gert er að því að prýða
bæinn, því betur gangi bæjarbúar
um hann. Með umbótunum verður
hægt að skapa borgarmenningu
hér, öðruvísi ekki.
EN NÚ ER Arnarhóll eftir. Hann
er til vansæmdar, eins og hann er,
og það er auðvitað sjálfsagt, að
taka hann fyrir til hreinsunar og
fegrunar. Fyrst og fremst þarf að
lagfæra girðinguna, hún er ljót og
hefir alt af verið ljót. Menn muna
hvað ég skrifaði um þessa girðingu
í fyrra og hvaða áhrif það hafði.
Gaddavírsgirðing hafði verið sett
umhverfis hólinn með ærnum
kostnaði og rifin upp nokkru síðar,
en steinarnir, svo félegir sem þeir
eru, voru látnir standa óhreyfðir.
Það þarf að setja umhverfis hól-
inn lága trégirðingu. Annars veit
ég að Matthías Ásgeirsson garð-
yrkjuráðunautur bæjarins er svo
mikill smekkmaður, að hann kann
góð ráð við þessu öllu saman.
ALLIR MEKTARBOKKAR í
bæjarfélaginu hafa nú skrifað al-
inlangar greinar um stelpugreyin,
sem flækjast um hafnarbakkann
og læðast um borð í erlend skip.
Þeir hafa nú skrifað sína greinina
hver: Jónas frá Hriflu, Valtýr í
Mogganum, séra Sigfús í Illviljan-
um og Jónas minn í Alþýðublað-
jnu. En skrifin þýða ekki neitt.
Stelpurnar eru vitlausar í útlendu
DAGSINS.
„rónana“ og íslenzku strákarnir
standast alls ekki samkeppnina. Ef
ég væri ungur og áliti að ég hefði
verið sleginn svona út, þá myndi
ég safna að mér mörgum ungum
mönnum, hafa með mér fulla dós
af tjöru og taka stelpurnar og mála
þær um leið og þær færu um borð
í erlendu skipin.
ANNARS ER ÞETTA bölvað á-
stand og verður að taka fyrir það.
Það er hægt með röggsamlegum
aðgerðum og sterku almennings-
áliti í verki. Ég held jafnvel að
stelpugreyin viti ekki hvað þær
eru að gera. Þær langar í æfintýri
og finst íslenzku strákarnir ekki
nógu rómantiskir. Tvær stelpur
voru með tveimur erlendum mönn-
um. Alt í einu kallar önnur til
hinnar: „Skilurðu þinn?“ Hin
svarar: „Jú, ég skil minn, nema
það sem hann segir.“
ÉG HEFI EKKI FRIÐ fyrir hús-
freyjunum. Þær skrifa mér og þær
hringja út af mjólkinni. Hún er
miklu verri en í fyrra, segja þær.
Hún súrnar miklu fyr og það er
ómögulegt að geyma hana í einn
dag eða svo. Um daginn vildi
Mjólkursamsalan ekki viðurkenna
að mjólkin væri þrá, heldur væri
hér um að kenna vélarbragði að
nokkru leyti, en annars breyttist
bragð mjólkur alt af á vorin og
sumrin. Ég veit ekkert hvernig á
þessu stendur, en það er sjálfsagt
að reyna að fá þetta lagfært hjá
réttum aðilum.
ÖRVAR-ODDUR Þjóðviljans
talar mikið um ágang búfjár í
landi verkalýðsfélaganna í Rauð-
hólum. Er það kannske vegna
þess að 'nann eða piltungar hans
hafi verið einhvers staðar nálægt,
þegar girðingin var slitin og rifin
upp, til þess að hleypa fénaði inn
í landið? Eða hefir hann einhverja
hugmynd um innbrotið í skálann,
fyrst að orðið „þjófstolið" fellur
svo auðveldlega úr penna hans?
Hannes á horninu.
Hveiti í 10 lb. pokum 2,25
Hveiti í 20 lb. pokum 4,25
Hveiti í lausri vigt 0,40 kg.
Strásykur 0,65 kg.
Molasykur 0,75 kg.
Spyrjið um verð hjá okkur.
BREKKA
Símar 1678 og 2148.
Tjarnarbúðin. — Sími 3570.

..I >, I . 11 ■. . I ■ I I " •IIIH.
En Óli og Gerða leiddust og það var vor og blóm og
grænt gras. Kirkjuklukkurnar hringdu, og þau þektu háu
turnana og stóru borgina, því að þau áttu heima í þessari
borg.

Og þau gengu inn í borgina og að dyrum Og úrið sagði ,,íikk-tikk“ og vísarnir sner-
ömmu gömlu, upp þrepin og inn í stofuna, úst, en um leið og þau fóru inn úr dyrunum
þar sem alt var eins og áður fyr. urðu þau þess vör, að þau voru orðin full-
orðin. Rósirnar á þakinu blómstruðu og ilm-
inn lagði inn um opna gluggana, og þarna
stóðu litlu barnastólarnir, og óli og Gerða
settust í sinn stólinn hvort og héldust í hend-
ur. Þeim fanst dvöl þeirra í hinum köldu
sölum Snædrottningarinnar líkjast ljótum
draumi.

Amma gamla sat í hinu bjarta sólskini guðs og las hátt í
biblíunni: „Þið komist ekki í ríki guðs, nema þið séuð börn.“
Og Óli og Gerða horfðust í
augu. Og þarna sátu þau bæði,
fullorðin og þó börn, og það
var sumar, hið hlýja og bless-
aða sumar.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
Hraðferðir B. S. A.
Alla daga nema mánudaga.
um Akranes og Borgarnes. — M.s. Laxfoss annast sjó-
leiðina. Afgreiðsluna í Reykjayík Bifreiðastöð íslands,
sími 1540.
Blfreiðastöð Akureyrar.
Bindindismaniamót
að Laupm.
SAMKVÆMT samþykt, er
gerð yar á þingi Umdæm-
isstúkunnar nr. 5, er haldið var
á Siglufirði síðastl. haust, hefir
það nú verið ákveðið fyrir
nokkru, að bindindismannamót
verði haldið að Laugaskóla, er
hefjist 17. júní n.k. kl. 2 e. h.
og standi til sunnudagskvölds
18. júní.
Framkvæmdanefnd Umdæm-
isstúkunnar undirbýr mót
þetta, og hefir boðið ungmenna-
félögum á Norðurlandi þátt-
töku, þannig, að þau sendi
nokkra fulltrúa hvert. Einnig
hefir bindindisfélögum skól-
anna verið boðin þátttaka, og að
sjálfsögðu taka allar stúkur í
umdæminu þátt í mótinu, þó
ekki sé gert ráð fyrir sérstök-
um fulltúum frá þeim, heldur
óskað eftir almennri þátttöku
allra templara.
Stórtemplar og nokkrir aðrir
meðlimir framkvæmdanefndar
Stórstúkunnar ráðgera að koma
norður, og er það von allra
templara að það bregðist eigi.
Rædd verða ýms mál, er
snerta samstarf bindindismanna
og baráttu út á við og ályktanir
gerðar. Verða í upphafi hvers
máls flutt framsöguerindi af þar
til kjörnum mönnum og málin
síðan sett í nefndir, er skili til-
lögum og greinargerð síðar á
fundinum.
Bindindis- og ættjarðarljóð
verða sungin, guðsþjónusta
haldin, ávörp flutt og sérstakar
kvöldskemtanir haldnar, þar
sem fram fara stutt erindi, upp-
lestur, söngur, dans o. fl.
Norðlenzkir áhugamenn um
bindindismál gera sér miklar
vonir um árangur þessa móts
til samstarfs og kynningar, og
að voröldur fagurra hugsjóna
muni rísa og ryðja sér braut,
svo að unnendur menningar og
siðfágunar megi sjá góðan ár-
angur af starfinu fyrir þesei
vandasömu velferðarmál.
Eiríkur Sigurðsson
U.-Rit.
Norrænn bankamannafundur
stendur yfir í Kaupmannahöfn
og taka íslendingar einnig pátt
í fundinUm. Fundurinn ræ'ðir um
samvinnu banka á Norðurlönd-
um, starf- og launakjör bánka-
manna og ýmislegt fleira, er að
störfum þeirra lýtur. F.U.
JLffAÐURINN SEM HVARF
51.
í annað sinn stóð Jim Blake á fætur og byrjaði að ganga
um gólf. Þegar röddin heyrðist aftur í símanum, nam hann
staðar.
„Já, — jú ... Charlotta Hope. Já, ég er lögfræðingur. —
Nei, ég hefi engin sambönd vi ðverjandann. Segið ríkisstjór-
anum, a ðég geti upplýst málið til fulls.“
Hún brosti til Blakes.
„Ég held að ríkisstjórinn sé að gefa eftir. Einkaritarinn er
orðinn svo ástúðlegur í málrómnum.“
Jim Blake þurkaði svitann af enni sér.
„Halló! — Já, — halló! — Ætlar hann að veita mér viðtal?
Þökk, — kæra þökk. Segið þér ríkisstjóranum, að ég leggi
samstundis af stað í flugvél.“
Og augnbliki síðar hringdi hún til flugvallarins og fékk
leigða litla flugvél.
„Svo panta ég bifreið til að sækja okkur til Albny,“ sagði
hún brosandi við Blake.
Ó þau hefðu hraðan á eins og þeim var unnt, var klukk.
an farin að ganga eitt, þegar þau komu að skrifstofu
ríkisstjórans. Einkaritarinn tók á móti þeim og bað þau að
bíða augnablik. Þau lituðust up. Gömul málverk hengu hér
og þar á veggjunum, sögulegar endurminningar. í þessu her-
bergi höfðu ýms mikilmenni Bandaríkjanna lifað og starfað,
Theodore Roosevelt, Charles Hughes, A1 Smith og nú síðast
Franklin Roosevelt. — Margar heimskulegar spurningar og
málileitanir höfðu hér verið bornar fram fyrir þá og tafið tíma
þeirra. En mörg flókin viðfangsefni höfðu líka verið leyst hér
og mörgum stórmálum ráðið til lykta við þess þungu og dýru
skrifborð. — Og hversu oft hafði ekki ríkisstjórinn orðið að á-
kveða hér á þessum stað líf eða dauða, bæði karla og kvenna.
Þegar ríkisstjórinn skömmu síðar kom inn, sáu þau Char-
lotta og Blake að hann var mjög þreytulegur. Langir og erf-
iðir vinnudagar og vökur höfðu markað djúp spor í andlit hans.
Hann var hávaxinn maðúr og þreklegur, en lítið lotinn í herð-
um. Nú hafði hann vakð nokkurn tíma til að bíða eftir þeim,
en hann var eins og Blake hafði sagt, maður mjög blátt áfram
og drenglundaður. Hann heilsaði þeim mjög tígulega, en af
mikilli prúðmensku og rétti Charlottu hendi sína. Vingjarn-
leg augu hans og hlýtt brosið létu hana gleyma því eitt
augnablik, hve erfitt það hlutverk var, sem þau Blake höfðu
með höndum. ,
„Ég verð að biðja yður að fyrirgefa mér þetta mikla ónæði,“
sagði hún, „aðeins það réttlætir það, að ég er viss um að þér
munið sjálfur gleðjast yfir því, að geta bjargað lífi saklausrar
konu.“ l
Svipur ríkisstjórans harðnaði.
„Eruð þér komin til að biðja mig að náð hana?“
„Nei, ég er komin til að sanna sakleysi hennar.“
Ríkisstjórinn snéri sér að Blake og rétti honum hendina.
„Þetta er James Blake,“ sagði Charlotta nú.
Ríkisstjórinn kippti að sér hendinni og snéri sér að henni:
„James Blake? — Hvaða James Blake?“
„Eiginmaður frú Ilku Blakes, — maðurinn, sem hún er ákærð
fyrir að hafa myrt,“
Ríkisstjórinn stakk hendinni í vasann og beiskjubros lék
um varir hans.
„Ég verð, því miður, að láta yður vita, að ég þekkti James
Blake persónulega, — þetta er ekki hann.“
„Herra ríkisstjóri,“ greip Jim Blake ákafur fram í. „Ég
bað ungfrú Hope að koma hingað með mér til þess að sanna
hver ég væri. Ég vissi að þér hlytuð að rengja framburð mínn
og hinar stórfeldu breytingar, sem gerðar hafa verið á ytra
útliti mínu, hlýtur að villa yður sýn. En til að byrja með,
ætla ég að leyfa mér að minna yður á, hvar og hvenær við
höfum hizt um dagana og hvað við þá höfum talað um.“
Ríkisstjórinn gekk þegjandi til dyranna og gaf til kynna
með handhreifingu, að viðtalinu væri lokið.
„Lögfræðingar frú Blake eru nú búnir að reyna svo mörg
klækjabrögð til þess að fá viðtal við mig, að ég hélt að þeir
væru orðnir uppgefnir á því. Frú Blake er líka búin að segja
svo margar ólíkar sögur, að venjulegt mannlegt hugmyndaflug
ætti að vera fyrir löngu þrotið. En ég get ekki nnað en dáðst
að þessari síðustu uppfinningu svo frumleg er hún. En sök-
um þess hve nú er orðið áliðið, vil ég leyfa mér að draga mig
í hlé.“
"D LAKE virtist ekki heyra orð ríkisstjórans. Hann gekk
ofurrólega að djúpum skinnklæddum legubekki og sett-
ist á hann.
„Herra ríkisstjóri, ég kom til þess að segja yður hina æfin-
týralegu sögu mína, og þar sem um líf konu minnar er að
tefla, get ég ekki farið héðan fyr en þér hafiö hlustaö á mig.
Ég ætla að leggja fram sannanir og benda yður á staði, þar
sem þér getið fengið þær staðfestar, strax og tími vinnst til.