Alþýðublaðið - 01.07.1939, Blaðsíða 2

LAUGARDAGINN 1. JÚLI 1939.
ALÞÝ0OBLAÐIÐ
En það kærði Þumalína sig ekki um, hún vildi ekkert hafa
saman við nágrannann að sælda, því að hann var moldvörp-
ungur. Hann kom í heimsókn og var í flauelsfeldinum. Haga-
músin sagði, að hann væri ríkur og lærður. En hann þoldi
ekki blómin og sólina og talaði illa um hvorttveggja, því
að hann hafði aldrei séð það.
Hann hafði nýiega grafið sér löng göng niðri í jörðinni frá sínu húsi til húss hagamúsar-
' innar. í þessum gangi fengu þær að ganga sér til skemtunar Þumalína og Hagamúsin. — En
hann sagði þeim, að þær þyrftu ekki að vera hræddar við dauða fuglinn, sem lá í ganginum.
Þúmalína varð að syngja og hún söng: „Svíf þú nú fugl“ og: „Fífilbrekka gróin grund“ og
þá varð moldvörpuunginn ástfanginn af henni, en hann hafði samt ekki vit á því, því að
þetta var moldvörpungur, sem kunni sig.
Bindindisiálafnnfe
að Strðfid i Bang-
ánðliiH.
i • ri , mmmmm |
BINDINDISMÁLAFUNDUR'
J.NN, sem stúkan Frón nr.
227 hér í bænum boðar til að
Strönd á Rangárvöllum, hefst
með guðsþjónustu í Oddastaða-
kirkju á morgun kl. 12Va- —
Fundurinn verður settur kl. 3V2
aö Strönd, Þar fara fram um-
ræður um ástandið í áfengismál-
unum; auk þess sem flutt verða
tvö fræðsluerindi. Kl. 8 hefst
fjölbreytt kvöldskemtun, og síðan
verður danz fram eftir kvöldi.
Kl. 11 verður mótinu slitið. Kl.
8Vé á sunnudagsmorgun halda
bílar stúkunnar Frón af stað frá
Góðtemplarahúsinu hér í bænum,
og þurfa þeir menn, sem sækja
ætla þetta mót, og óska að fá
far austur með bílum stúkunnar,
að vitja farmiða í Góðtemplara-
húsið í dag kl. 2—4 síðdegis.
Margir hafa þegar tilkynt komu
sína til mótsins, bæði Reykvík-
ingar, Hafnfirðingar og menn úr
sýslunum austan Hellisheiðar, og
'má því vænta þess, að fundurinn
verði fjölsóttur.
Geri við saumavélar, allskon-
ar heimilisvélar og skrár. H
Sandholt, Klapparstíg 11. sími
2635.
Póstferðir 1. júlí:
Frá Reykjavík: Mosfellssveitar-,
Kjalarness-, Reykjaness-, ölfuss-
og Flóa-póstur, Þingvellir,
Þrastalundur, Hafnarfjörður,
Austanpóstur, Grimsness- og
Biskupstungna-póstur, Akranes,
Borgarnes, Stykkishólmspóstur,
Norðanpóstur, Álftanespóstur. —
Goðaíoss frá Hull og Hamborg.
Súðin að austan frá Siglufirði.
Til Reykjavíkur: Mosfellssveitar-,
Kjalarness-, Reykjaness-, Ölfuss-
og Flóa-póstur, Þingvellir,
Þrastalundur, Hafnarfjörður,
Fljótshlíðarpóstur, Austanpóstur,
Akranes, Borgarnes, Álftanespóst-
ur, Norðaonpóstur, Snæfellsness-
póstur, Stykkishólmspósíur.
Drfðjl parturinn af lairon-
nm tefctnn upp i skatta!
——
Slæm reynsla dansks sjóinaims, sem
réði sig til vinnu í þriðja ríkinu.
D\NSKUR verkumaður gaf
nýlega í suðurjózka blaðinu
,,Hejmdal“ lýsingu á reynslu
sinni í Þýzkalandi. Hann réði
sig sem kyndara á einn af hin-
um stóru togurum, sem gerðir
eru út frá Cuxhayen. Eftir
þriggja vikna vist á togaranum
hafði hann mist alla löngun til
þessa starfa og bað um launin
sín. Hann fékk greidd 29,85
mörk. Hitt hafði verið tekið í
skatta og tryggingar. Þegar
hann auk þess varð að bíða í
nokkra daga eftir því að fá
vegabréf sitt, eyddust launin
hans þannig, að hann átti að-
eins fyrir heimförinni.
Maðurinn, sem fékk að reyna
þetta launafyrirkomulag, heitir
Niels Pedersen. Hann segist
hafa tekið vinnunni samkvæmt
auglýsingu frá firma, sem kent
er við Clausen í Kaupmanna
höfn. Honum var lofað launum
að upphæð 167,50 mörk á mán-
uði, auk þess fæði og húsnæði
og V2 % ágóðahlut af afla togar-
ans og 3 mörkum af hverri lýs-
istunnu. Hann komst þó ekki á
sjóinn strax eftir að hann var
ráðinn, en varð að bíða í hálfan
mánuð eftir því að togarinn
legði af stað og þann tíma vann
hann að því að mála skipið. Frá
16.—30. maí var hann í veiði-
ferð. Það var erfið för, að því
er hann segir, og var hann bú-
inn að fá nóg eftir fyrstu veiði-
förina og bað um launin sín.
Það kom í ljós, að hann hafði
unnið fyrir 114,85 mörkum á
þessum þrem vikum. Þessa upp-
hæð fékk hann þó ekki útborg
aða, heldur var eftirfarandi
dregið frá:
Útsvar ........... 17,48 mörk
Kirkjusjóðsgjald . 0,75 —
Borgaraskattur .. 2,50 —
Örorkutrygging . . 5,00 —
Sjúkrasjóðsgjald . 4,42 —
Atv.leysistrygging 5,75 —
Samtals 35,90 mörk
Þar við bættist 30,75 marka
forgreiðsla og 18,75 mörk til
útbúnaðar.
Suk pessa átti að ðraga
lö Hörk frá.
— Fyrst vildu þeir láta mig
ganga að því að ég fengi 10
mörkum minna en ég var ráð-
inn upp á, segir Niels Peder-
sen. — En ég náði í trúnaðar-
mann ,,vinnufylkingarinnar“
svonefndu, mann, sem nýt-
ur mikillar virðingar. Hann
kom því til leiðar, að ég
fékk þessi tíu mörk og glaður
var ég. Ég gat þó að minsta kosti
komist heim til Danmerkur aft-
ur. En þá komu þeir erfiðleik-
arnir að fá aftur vegabréfið
mitt, sem var tekið af mér um
leið og ég réði mig til starfsins.
Það liðu nokkrir dagar, áður en
mér heppnaðist að fá vegabréf-
ið, og þessir dagar urðu til þess
að þð, sem eftir varð af laun-
Bslktur sæasknr í-
|rélte||ái!ari 1 Is-
lands í imnst.
Beðlð Mugað af Benedlkt
0. Waaie.
KAUPM.HÖFN í gærkv. FO.
SYDSVENSKA DAG-
BLADET“ skýrir frá
því, að forseti Iþróttasambands
íslands, Benedikt G. Waage, hafi
boðið einum af kunnustu íþrótta-
þjálfurum Svíþjóðar, Kreigsman
að nafni, að koma til Reykjavík-
lur í haust, til að vera með í
ráðum um lagningu og skipulag
nýs íþróttavalíar.
Fylgir það fregninni, að
Kreigsman hafi tekið boðinu.
unum, nægði ekki fyrir öðru en
förinni heim yfir landamærin!
Auk þess segir Niels Peder-
sen, að vinnuskilyrðin hafi ver-
ið fyrir neðan allar hellur, og
þegar hann er spurður að því,
hvort hann ætli til Þýzkalands
aftur, þá svarar hann:
— Nei, það verður ekkert af
því. Ég hefi fengið nóg af því.
Við urðum að vinna svo að segja
allan sólarhringinn.
Útbreiðið Aiþýðublaðiil
I Brunatry
| Liftrpggi
VátryiBiMsariferifitðfa
Sigfðsar Sigbvatssðasr.
ifraiferðir B.
Alla íiaga nemei œáauMdaga.
um Akranes og Borgarnes. — M.s. Laæfess aumsst s|é-
leiðina. Afgreiðsian í Ileykjavík á BMreiÍastiS ís-
sími 1540.
CHARLES NQBDHOFF og JAMES NQRMAN HALL:
Upprelsnin á IBouníy.
11. Karl ísfeld íslenzkaði.
Sólin skein frá skýlausum himni. Þ,i 5 var dásamlegur vetr-
armorgun — bjartur, en kuldabitur, og Bounty stefndi til hafs
með bramsegl við hún.
Um nóttina hvesti og gerðist þungur sjór. Daginn eftir var
veðrið hægara, svo að við fengum gott jólaveður. Við fengum
rommblöndu í aukagetu og matsveinarnir blístruðu meðan
þeir tíndu steinana úr rúsínunum, sem átti að nota 1 búðing
inn. Það var ekki vegna þess, að þeir væru svo mikið gefnir
fyrir bljómlist, heldur til þess að sannfæra okkur um, að
þeir stingju ekki rúsínunum upp í sig.
Ég var ennþá að kynnast félögum mínum. Það voru alt
saman menn, sem vildu fara til Suðurhafseyja, eða menn,
sem stýrimaðurinn eða Bligh höfðu valið. Yfirmennirnir voru
allir reyndir sjómenn. Jafnvel grasafræðingurinn okkar hafði
fengið meðmæli hjá Sir Joseph Banks, vegna þess að hann
hafði verið í leiðangri Cooks til Tahiti. Bligh hefði getað
fengið hundrað liðsforingja-efni, ef hann hefði getað tekið alla,
sem sóttu um að komast með. Við urðum sex, liðsforingjaefn-
in, enda þótt ekki væri ætlast til þess, að skipið hefði fleiri
en tvö liðsforingjaefni. Stewart og Young voru ágætir sjó-
menn og mjög geðfeldir menn. Hallet var veiklulegur útlits,
fimtán ára gamall, hörfandi í augnaráði og með ólundarlegan
munnsvip. Tinkler, mágur herra Fryers, var tveim árum yngri,
enda þótt hann hefði verið á sjó áður. Hann var hinn mesti
æringi og vegna brellna sinna varð hann að láta fyrirberast
uppi á rá nærri því hálfa leiðina. Haward, laglegi, gagnorði
pilturinn, sem ég hafði hitt í fyrsta skifti, sem ég kom í ká-
etuna, var aðeins sextán ára, en þrekinn og sterkur eftir aldri.
Hann var dálítill harðstjóri, og reyndi að gera sig að húsbónda
í káetu liðsforingjaefnanna, vegna þess að hann hafði verið
á sjó í tvö ár á stærra skipi.
Við Hayward, Stewart og Young vorum saman í káetu á
lágþiljum. í þessum lítilfjörlega klefa hengdum við upp fjögur
hengirúm á nóttunni og þarna mötuðumst við. Við höfðum
kistu fyrir borð og kistu fyrir stóla. Alexander Smith háseti
varð káetuþjónn okkar gegn því að fá ríkulegan hlut í romm-
blöndunni okkar, sem úthlutað var hvert laugardagskvöld.
Yngsti sjómaðurinn á skipinu, Thomas Ellison, gerðist mötu-
neytisþjónn okkar, gegn greiðslu í sömu skipsvalútu. Herra
Christian var birgðavörður liðsforingjamötuneytisins. Ég, eins
og hinir, hafði fengið honum fimm pund, þegar ég steig á
skipsfjöl. Hann hafði keypt fyrir peningana kartöflur, lauk, hol-
lenzka osta, te, kaffi, sykur og ýmislegt smávegis. Þessar einka-
birgðir okkar urðu til þess að við gátum lifað góðu lífi í margar
vikur, enda þótt varla hefði verið hægt að finna meiri þrjót í
matsveinaembætti en Tom Ellison var. Skipshöfnin var svo vel
birg að víni, að Christian gerði engar ráðstafanir til þess að út-
vega okkur einkabirgðir af því. I nærri því mánuð fékk hver
maður um eina gallónu*) öls á dag, og þegar ölið var þrotið,
*) Gallóna: enskur lagarmælir, nál. 4 7/10 úr lítra..
fengum við sterkt, hvítt, spanskt mistelavín. Þegar það var á
þrotum, fengum við rommblöndu. Yið höfðum hinn furðuleg-
asta pípara á skipinu, hálfblindan írlending, sem hét Michael
Byrne. Honum hafði tekist að leyna blindu sinni, þangað til
Bounty var komin út á rúmsjó, en þá kom sannleikurinn í Ijós
Bligh til mikillar gremju. En þegar Byrne lék fyrir okkur
„Nancy Dawson“ í fyrsta skifti, sem hann gaf merki um það,
að rommblandan væri fram reidd, gleymdu allir sjóndepru
hans. Hann gat dillað tónum þessa gamla lags betur en við
höfðum nokkru sinni áður heyrt.
Við mistum fyrir borð mikið af ölinu í stinningskalda af
austri, en þá fékk skipið brotsjó yf'ir sig daginn eftir jól.
Margar tunnur losnuðu úr búlkanum og þeim skolaði útbyrð-
is. Sami brotsjór hrakti þrjá af bátum okkar úr stað og hafði
nærri því tekið þá líka. Ég hafði lausn frá varðstöðu, þegar
þetta bar við og sat í klefa læknisins aftur í skipinu. Það var
þröngur klefi, fullur af óþefjan. En það sakaði ekki Bakkus
gamla hið allra minsta. Læknirinn okkar hlýtur að hafa átt
eitthvert nafn í skjölum skipsins, en enginn félaga hans vissi
nokkru sinni, hvað hann hét. Hann var alt af sætkendur og
þess vegna var hann aldrei kallaður annað en Bakkus. Hann
var mjög einkennandi skipslæknir, með hinn fjörlega svip
sinn, snjóhvítt hárið og vínblá augun. Iiann hafði verið svo
lengi á sjónum, að hann mundi varla eftir því, hvernig það
var að búa í landi. Hann kveið þeirri stundu, er hann yrði
að láta af embætti sem skipslæknir fyrir aldurs sakir. Hann
vildi heldur borða saltkjöt en hina ljúffengustu steik. Og
einn daginn trúði hann mér fyrir því, að sér væri nærri því
ómögul&gt að f«eta sv*fn í rúmi. Fallby»iukóla ksu&í kipt