Alþýðublaðið - 08.07.1939, Blaðsíða 2

LACGARDAG 8. JÚLt 1939
ALÞY8UBLAÐID
— Nei, það get ég ekki, sagði Þumalína. —
Vertu sæl, litla, yndislega stúlka, sagði svalan
og flaug út í sólskinið.
Þumalína horfði á eftir henni og tárin komu
fram 1 augun á henni, því að hun saknaði
svölunnar. — Kvivit, kvivit, söng svalan og
flaug inn í grænan skóginn.
Þumaima.
Allan veturinn var svalan þarna niðri, og Þumalína hjúkr-
aði henni. Hvorki hagamúsin né moldvörpungurinn komust
á snoðir um þetta, því að þeim geðjaðist ekki að veslings,
fátæku svölunni.
Þegar vorið kom og sólin vermdi jörðina, Sólin skein svo notalega, og svalan spurði
kvaddi svalan Þumalínu og flaug upp um Þumalínu, hvort hún vildi ekki koma með
gatið, sem moldvörpungurinn hafði borað 1 sér, hún gæti setið. á bakinu á sér, þær gætu
þakið. flogið langt út í græna skóginn. En Þumalína
vissi> að það myndi hryggja ■ hagamúsina
gömlu, ef hún færi þannig.
Ungmennaféiögln f Borgarfirði
efna til íþrótíamóts við Hvítá n.
k. sunnudag. VerÓur þar eins og
aS undanförnu, fjölbreytt íþrótta-
keþpni milli ungmennafélaganna
í Borgarfirði. M. a. verður keppt
í reiptogi, stökkum, köstum, sundi,
hlaupum og fl. Einnig mun fara
fram handknattleikskeppni milli
kvennaflokka úr Borgarnesi og
Akranesi. í sambandi við íþrótta-
mótið flytur Sigurður Einarsson
ræðu, og Karlakór iðnaðarmanna
syngur.
Gjafir
tll Siysavarnafélags íslands til
reksturs björgunarskípsins fyrir
Faxaflóa. Frá m.b. „Straumur",
Innri-Njarðvík kr. 10,00, m.b.
„Brynjar", Siglufirði, kr. 22,00,
m.b. „Villi“, Siglufirði, kr. 16,00,
m.b. „Anna“, ÖlafsfirÖi kr. 5,00,
m.b. „Sæþór“, Seyðisfirði kr. 25,
00, m.b. „Vingþór", Seyðisfirði
kr. 16,00, m.b. „Þór“, Hrísey kr.
60,00, m.b. „Sæborg“, Grindavík
kr. 36,00, m.b. „Bragi“, Njarðvík
kr. 51,00, m.b. „Stuðlafoss",
Reyðarfirði kr. 65,00, m.b. „Vís-
ir“, Súgandafirði, kr. 75,00, m.b.
„Gyllir“, Sandgerði kr. 50,00, m.b.
„Muninn", Sandgerði kr. 50,00,
m.b. „Keilir", Sandgerði kr. 50,00,
m.b. „Björgvin“, Grindavik kr.
15,00, m.b. „Sæfari", Keflavík kr.
55,00. Samtals kr. 601,00. — Kær-
ar þakkir. — J. E. B.
Norska eftirlitsskipið
„Fridtjof Nansen“ er lagt af
stað í þriggja mánaða éftirlits-
ferð til íslands. Hefir skipið 70
manna áhöfn. F.Ú.
UMRÆÐUEFNI
Sólin hverfur, moldin fagnar,
og blómin brosa af gleði.
Bréfaruslið og sementspoka-
fjúkið. Dæmi um drengi. Er-
lendir gestir. Safnahúsið.
Þulirnir við útvarpið. Bað-
staðurinn við Skerjafjörð.
Skilaboð til „Dellu“.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
LOKSINS hverfur sólin bak við
skýin. Hún hefir bakað jörðina
lengi og vel, og í gærmorgun, þegar
ég kom á fætur, voru öll blóm og
grös með nýjum svip, alveg eins
og þau brostu framan í mann og
segðu: í dag líður okkur vel,
Hannes minn. Moldin þambaði
vætuna gráðugri en ég held, að ég
hafi nokkru sinni séð hana áður.
Oltkur þykir öllum vænt um að fá
vætuna núna, vonandi stendur hún
þó ekki of lengi, það er allt bezt
hvert með öðru. Jöfnuður í öllum
hlutum, þá fer vel.
MENN KVARTA mjög undan
rykinu á götunum og alls konar
bréfarusli. Vinkona mín hringdi til
mín í gær og sagði, að hús hennar
væri alveg að fara í kaf af bréfa-
rusli og þar á meðal sementspok-
um. Það á auðvitað ekki að þola
það, að þeir, sem vinna við bygg-
ingar, kasti sementspokunum frá
sér og þeir f júki síðan að húsadyr-
um, inn í garða og upp um glugga.
Það verður að setja strangt eftir-
lit með þessu.
TVÖ DÆMI: Ég gekk nýlega
framhjá grasgötu við Hringbraut.
Tveir drengir á sendisveinahjólum
óku yfir þvera götuna meðan ég
gekk þennan litla spöl. Ég sagði við
þann, sem fyrst fór yfir götuna:
„Þetta máttu ekki gera, grasið
treðst niður og gatan eyðileggst.
Þykir þér ekki gatan falleg?" —
Svarið, sem ég fékk, var svona:
„Haltu helv. . . . kjafti, þér kemur
þetta ekkert við.“ Við hinn dreng'-
inn sagði ég nokkurn veginn sama.
Hann steig af hjóli sínu, horfði um
stund á götuna og leit svo á mig
og sagði: „Ég gerði þetta í hugsun-
arleysi. Ég bið þig um að fyrirgefa.
Ég geri þetta ekki oftar.“ Þetta var
sendisveinn hjá Pétri Kristjánssyni
kaupmanni. Svona geta piltar ver-
ið misjafnir. Ég veit, að piltar eins
og sá seinni spilla ekki fyrir þeim
fyrirtækjum, sem þeir vinna hjá.
MARGT ERLENDRA GESTA
hefir verið hér undanfarna daga,
og ég hefi haft tækifæri til að tala
við marga þeirra og kynnast þeim.
Maður, sem kunnur er um öll
Norðurlönd, sagði við mig: „Mér
finnst eins og stúlkurnar hér í
Reykjavík séu eins og' dúkkur. Þær
mála sig of mikið. Þær eiga að
vera hispurslausari í framgöngu
og einfaldari. Þær mega ekki „búa
sig til“, því að þær eru mjög fal-
legar. Karlmennirnir hafa allt ann-
DAGSINS.
an svip en konurnar. Þeir eru karl-
mannlegir og sterklegir, frjáls-
mannlegir og djarfir á svip.“ Ég
sendi þetta áfram rétta boðleið.
LANDSKUNN KONA skrifar
mér um Safnahúsið. Henni finnst
það ljótt að útliti og krefst þess að
þð sé múrhúðað eins og Þjóðleik-
húsið. Má vel vera að þetta sé
sanngjörn krafa, að minnsta kosti
hljóta allir að vera sammála um
það, að húsið er ljótt með sitt
skáldaða útlit, það er alltaf flekk-
ótt mestan hluta ársins og aðeins
sæmilegt að útliti nokkrar vikur
eftir að það hefir verið málað eða
kalkborið. Það er ekki vanzalaust
fyrir okkur að hafa útlit þessarar
myndarlegu byggingar þannig leng'
ur, og það yrði áreiðanlega fallegt
ef það yrði múrhúðað að nýju.
ÉG HEFI FENGIÐ allmörg bréf
upp á síðkastið um nýju þuluna
og útvarpið. Erfitt er að gera svo
öllum líki, og menn eru algerlega
ósammála um hina nýju þulu.
Sumum finnst hún alveg prýðileg,
en öðrum finnst hún alveg ómög'u-
leg. Mér finnst hún mjög sæmileg,
og ég vil heldur háfa kvenmann
við þulstækið en karlmann i öllu
léttara hjali. Hins vegar vil ég
gjarnan játa það, að ég hefi ekki
notið erlendu fréttanna nærri eins
vel síðan Sigurður Einarsson hætti
að lesa, og ég veit, að þetta er
yfirleitt skoðun allflestra útvarps-
hlustenda. Annars get ég ekki ver-
ið að birta fleiri bréf um útvarps-
þulina. Maður kemst ekkert áfram
með það mál, skoðanirnar eru svo
skiptar.
LOKS SKRIFAR „Baðgestur"
mér á þessa leið:
„Mig hefir oft langað til þess,
Hannes minn, að ræða við þig um
baðstaðinn við Skerjaíj'rð. Nú,
þegar sól er yfir öllu landi, hiti og
grózka, þá leitar bæjarfólkið suður
að Skerjafirði til þess að njóta
sævar og sólar. Um nauðsyn sliks
og hollustu er óþarfi að ræða hér,
það víta allir — það er jafngott
fyrir unga sem aldna, heilbrigða
og sjúka.“
„ÞAÐ ÆTTI því í rauninni að
vera kappsmál fyrir bæinn, að sem
flestir sæktu þangað suður — og
bæjarstjórnin ætti að hef jast handa
og gera þennan stað að vistlegum
baostað, sem sæmir bænum og
fólkinu, sem notar hann. En því
miður er mikill brestur á, að slíkt
sé í viðunandi ástandi. — Hjá
„Shell“-tönkunu'm er prýðilegur
skjólgarður fyrir hendi að öðru
leyti en því, að hann er ekki nema
á einn veg. Ef einhver vindur er,
þá næðir hann oftast óhindraður um
fólkið. En til þess að fyrirbyggja
það þarf ekki annað en setja dá-
lítinn skjólgarð á „Shell“-fcryggj-
una. Það myndi ekki kosta mikið,
en vera til stórra bóta.“
„SÖMULEIÐIS þarf að hreinsa
að þrífa fjöruna og setja þar fram
,,búkka,“ sem næði fram í víkina.
Því að þarna er útfiri mikið og
þess vegna mjög vont að baða sig
um fjöru eins og nú er í pottinn
búið. Þetta er nú um víkina hjá
„Shell“. Nauthólsvík þarf líka að
laga til og hreinsa fjöruna og setja
þar upp skýli og skjólgarða. Það
er ekki vanzalaust fyrir bæinn, að
eiga svona góðan baðstað og sýna
honum engan sóma.“
„ÉG VONA, að þú minnist nú á
þetta við hlutaðeigandi yfirvöld,
að þau bæti úr þessu ástandi, því að
það er óþolandi. Ef þau sinna þessu
ekkert, getur ekki hjá því farið, að
okkur baðgestunum finnist okkur
lítill sómi vera sýndur. Kannske
væri rétt að skjóta þessu að bless-
aðri þjóðstjórninni til athug'unar.
Því að fyrst við höfum „þjóð-
stjórnarklukku", þá verðum við
líka að hafa tækifæri til þess að
nota sólina og sjóinn.
Þetta er skrifað áður en rigning-
in byrjaði, en bréfið hefir sitt fulla
gildi fyrir því.
DELLA! Ég hefi undanfarið ver-
ið að hugsa um þetta mál og mun
skrifa um það mjög bráðlega.
Hannes á horninu.
Geri við saumavélar, allsktn-
ar heimilisvélar og skrár. H.
Sandholt, Klapparstíg 11. sími
2635.
Hraðferðir B. S. A.
Alla daga nema mánudaga.
um Akranes og Borgarnes. — M.s. Laxfoss annast sjó-
leiðina. Afgreiðslan í Reykjavík á BifreiSastöð ís-
lands, sími 1540.
Bifreiðastðð Aknrejrap.
QHARLES NORDHOFF og JAMES NORMAN HALL:
Upprelsnln á Bounty.
17. Karl ísfeld íslenzkaði.
til þess, að skipstjórinn og einkaritari hans hefðu grætt fé á
matarkaupunum. Skammturinn var svo lítill, að skipverjar
börðust um hvern bita. Eftir að margir höfðu særzt, var það
ráð tekið, að hafa vopnaðan vörð við útbýtingu matarins.
Um 300 mílur frá strönd Brazilíu varð vindurinn norðlægur
og norðvestlægur. Þar lá Bounty í tvo daga. Þá byrjuðu skip-
verjar að fiska, Þeir voguðu saltkjötsbitunum sínum í þeirri
von, að einhver hákarlinn biti á öngulinn.
Menn álíta máske, að hákarl sé ekki mannamatur. En sjó-
menn, sem ekki hafa borðað nýjan mat í lengri tíma, borða
hann með beztu lyst. Hákarlinn er skorinn í stórar sneiðar, því
næst eru sneiðarnar steiktar á pönnu og stráð á þær pipar
og salti.
Ég borðaði hákarl í fyrsta skipti úti fyrir ströndum Brazil-
íu. Það var blæalogn. Seglin héngu niður. John Mills, önnur
skytta stóð við borðstokkinn með færi 1 höndunum. Hann hafði
verið lengi sjómaður, var í varðsveit Christians og var um
fertugt. Ég horfði með athygli á Mills. Tveir mötuneytisfélag-
ar hans stóðu við hlið hans, tilbúnir að veita honum aðstoð,
ef með þyrfti. Það voru þeir Brown, garðyrkjumaðurinn, og
Normann, annar timburmeistari. Þeir létu allt saltkjötið sitt á
öngulinn og ætluðu því að skipta með sér veiðinni, ef einhver
yrði. Ég teygði úr mér, svo að ég gæti séð yfir borðstokkinn.
í sömu andránni sá ág hákarl sveima umhverfis agnið. Þarna
2r hákarlinn! hrópaði Normann.
— Hafðu þig í burtu, nöldraði Mills, — þú fælir hákarlinn.
í sömu andránni gleypti hákarlinn agnið.
— Þarna beit hann á, hrópaði Mills og dró inn færið. Inn-
byrðið veiðina. Þeir drógu hákarlinn upp úr sjónum og Mills
tók stóran gogg og krækti í hákarlinn. Þegar hákarlinn var
kominn inn á þilfarið, settust sex menn klofvega yfir hann og
tóku að skera. Það var spaugileg sjón. Eftir þrjár mínútur var
búið að skera hákarlinn í jafnmargar sneiðar og mennirnir
höfðu verið, sem á honum sátu.
Þilfarið var skolað og Mills var að tína saman sneiðarnar,
sem fallið höfðu í hans hlut. Þá kom herra Samúel á vettvang.
— Góð veiði, maður minn, sagði hann ísmeygilega. — Ég
fæ vonandi eina sneið, er ekki svo?
Mills hataði Samúel af öllu hjarta, eins og allir hinir skip-
verjarnir. Einkaritarinn drakk hvorki vín né romm, en hann
var grunaður um að selja sinn skammt af víninu í landi.
— Jæja, viljið þér fá eina sneið, sagði fallbyssumaðurinn.
Þá vil ég fá eitt glas af sterku rommi, ef þér viljið borða há-
karl í dag.
— Nei, heyrið mig, góði maður, verið nú skynsamur, þér hafið
hákarl handa heilli herdeild.
— Og þér eigið romm handa heilli herdeild!
— Ég ætla að bera hákarlinn á borð fyrir skipstjórann!
—• Þá getið þér sjálfur veitt hákarl handa skipstjóranum.
Þennan hákarl á ég. Hann fær hvort sem er það bezta, bæði af
kjötinu og brauðinu.
— Þér gætið ekki að yður, Mills! Gefið mér nú eina sneið>
þessa þarna og þá skal ég ekki minnast á þetta framar.
— Minnast á þetta! Farðu til helvítis! Sko til •— hérna fáið
þér sneiðina yðar! Um leið slengdi hann tíu eða tólf punda
sneið framan í smettið á Samúel. Því næst snérist hann á hæli
og gekk undir þiljur.
Herra Samúel brölti á fætur, gleymdi samt ekki að hirða
sneiðina, og rölti aftur eftir þilfarinu. Það var auðséð á augna-
ráði hans, að hann hugsaði Mills þegjandi þörfina.
Fréttin barst um allt skipið og nú fyrst varð Mills þess var,
að hann var vinsæll, enda þótt lítil von væri til þess, að hann
slyppi hjá refsingu. Bakkus gamli sagði um kvöldið: Það
minnsta, sem hann getur búizt við, er blóðflekkótt skyrta.
Samúel er fyrirlitlegur snákur — en agi er agi.
Ég held, að sá tími komi, að húðstrýkingar verði lagðar niður
á flota hans hátignar. Það er grimmdarleg hegning, sem brýtur
niður sjálfsvirðing manna, og gerir þá að verri mönnum.
Eins og við var að búazt, var Mills settur í járn og varð að
dúsa í hlekkjum alla nóttina. Allir mötuneytisfélagar hans
höfðu gefið honum rommblönduna sína, til að veita honum
mótstöðuafl, til þess að þola strýkinguna, sem í vændum var.
Klukkan sex kom Bligh upp á þilfar og bað Christian að skipa
öllum mönnum upp á þilfar, svo að þeir gætu verið viðstaddir
athöfnina. Allir voru þögulir.
— Setjið upp grindurnar, skipaði Bligh ruddalega.
Timburmeistarinn og aðstoðarmenn hans tóku grindurnar,
sem venjulega voru yfir lestaropunum og færðu þær aftur í
skut. Önnur grindin var lögð á þilfarið, en hin lóðrétt og báðar
bundnar.
— Grindurnar eru festar, skipstjóri, sagði Purcell, timbur-
meistarinn,
—- Jolin Mills, sagði Bligh •— gangið fram!
Mills var rjóður í kinnum af öllu romminu, sem hann hafði
drukkið. Hann var í sínum beztu fötum. Hann var harðgerður