Alþýðublaðið - 13.07.1939, Blaðsíða 2

FIMTUDAG 13. JÚLÍ 1939
ALÞÝÐUBLAPIÐ
— Þvættingur, sagði hagamúsin — vertu nú ekki þrjózku-
full, annars bít ég þig með tönninni minni. — Þetta er bezti
maður, sem þú færð, og kóngurinn sjálfur á ekki fallegri
loðfeld. Hann á eignir bæði í eldhúsi og kjallara. Þú mátt
þakka fyrir að fá hann
Svo átti brúðkaupið að standa. Moldvörpungurinn var þegar kominn til þess að sækja
Þumalínu, hún átti að búa hjá honum langt niðri í jörðunni. Veslings Þumalína var svo
sorgbitin.
— Vertu sæl, fagra sól, sagði hún og rétti — Vertu sæl, litla sóley, sagði hún — og
hendurnar upp í loftið. Svo gékk hún út fyrir berðu svölunni kveðju mína, ef þú sérð hana.
hús hagamúsarinnar.
Alþýðuflokksfélagið.
Stjórn Alþýðuflokksfélagsins
biður alla félaga sína að muna
eftir,, að skrifstofa félagsins í Al-
þýðuhúsinu verður framvegis op-
in daglega frá 5,15—7,15, sími
5020, alla daga nema laugardaga.
Þar er tekið á móti ársíillögum
félagsmanna og gefnar ýmsar
upplýsingar um félagsstarfsem-
ina. Serstaklega biður stjórnin
hverfisstjóra félagsins að setja
sig í samband við skrifstofuna
nú næstu daga — helzt að koma
til skrafs og ráðagerðar um ým-
islegt varðandi starfsemina.
„Arbeidérbladet“ í Oslo
flytur grein um norrænu iista-
sýninguna í Gautaborg og segir,
að íslenzka deildin veki rnikla at-
hygli sýningargesta. Hinni sér-
kennilegu íslenzku náttúru sé
faguriega lýst í hinum íslenzku
verkum og oft af hörku og
þrótti, en það, „sem einna helzt
bresti á hjá íslendingum, sé
meiri tilfinningasemi og ákveðn-
ari persónueinkenni. Mestu lofs-
orði er lokið á myndir Gunnlaugs
Schevings og Jóns Stefánssonar.
FO.
Málmrannsóknin I Drápuhlðar-
fjalli.
Magnús Magnússon, skipstjóri
frá Boston, hefir nú lokið seinni
rannsóknum sínum á málmgrjóti
í Drápuhlíðarfjalli. Undanfarnar
vikur hefir hann látið bora í
fjallið á tveimur stöðurn og rann-
sakað sýnishomin jafnóðum með
tækjum, sem hann lét setja upp í
Stykkishólmi í þeim tilgangi. —
Fyrst var borað 85 fet beint inn
í fjallið og síðan lóðrétt niður
á líkum stað, neðan til í hlíðum
fjallsins. Efnið í fjallinu reynist
svipað og á yfirborðinu, en um
árangur rannsóknanna vill Magn-
ús annars ekkert láta uppi að svo
stöddu. Hann tekur með sér sýn-
ishorn af málmgrjótinu til Ame-
ríku, og fer þar fram fullnaðar-
rannsókn á því. FÚ.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
UMRÆÐUEFNI
Síldarfréttirnar. Bréf frá
sjómanni á flotanum. Laug-
arnessvegur er illur yfirferð-
ar. Kettir valda skemmdum
í görðum. Þeir eru réttdræp-
ir. Kvenbaðgestur skrifar
um feimnismál í Sundhöll-
höllinni,
ATHUGANIR
HANNESAR Á HORNINU.
SÍLDARFRÉTTIRNAR síðustu
daga hafa glatt marga, ekki
aðeins sjómennina á síldveiðiflot-
anum, heldur einnig okkur, sem
heima sitjum og þekkjum varla
sporð frá síldarhaus. Þetta er eðli-
legt, afkoma þjóðarinnar veltur á
síldinni, ef síldin bregzt, verður
þröngt í búi hjá ríkinu og þegn-
unum.
DAGSINS.
ustu. Þeir rífa upp moldina, krafsa
allt upp og rífa. Eru þeir ekki rétt-
dræpir, hvar sem þeir sjást og
hvar sem þeir hittast?“
ÉG LOFAÐI að rannsaka þetta
mál — og ég g'et fært honum og
öllum öðrum kattaféndum þau
gleðitíðindi, að kettirnir eru rétt-
dræpir. Svo nú geta menn búið
sig vopnum — og farið á veiðar í
sínum eigin görðum.
KVENBAÐGESTUR í Sund-
höllinni skrifar mér í gær eftirfar-
andi: „Ef þú ferð einhverntíma í
Sundhöllina, þá gakktu upp stigann
í neðsta hægra horni laugarinnar
og vittu bara til, hvort þú sjáir
ekki dálítið. Stiginn er beint á
móti dyrunum inn að baðklefa
karlmannanna, og er hann yfir-
leitt langmest notaður, jafnt af
kvenfólki sem karlmönnum. Nú
hefir Sundhöllin látið gera svo
asnalegt byrgi fyrir dyrnar, að ein
„sturtan“ blasir alveg við manni,
ef maður varar sig ekki í tíma —
og horfir í aðra átt, þegar maður
fer upp úr.“
„ÉG TREYSTI ÞÉR, Hannes
minn, að setja þetta í dálkinn þinn
og skora á Sundhallarstjórnina að
breyta innganginum, því að þetta
er mjög óskemmtilegt fyrir okkur
kvengestina — og án efa líka fyrir
karlmennina.“
ÉG ER NÚ BÚINN að setja þetta
í dálkinn minn. En ég neita því
alveg, að fara að kíkja þarna inn
í klefann, enda hef ég nóg með öll
mín mörgu horn. En það er sjálf-
sagt að undirstrika áskorun bréf-
ritarans. f þessu fagra húsi er ó-
sæmilegt, að slíkt fyrirkomulag
skuli viðhaft, sem hér hefir verið
lýst.
Hairnes á horninu.
SJÓMAÐUR á síldveiðiskipi
sendi mér bréf í gær. Úr því
klippi ég þessar setningar: „í
dag, sunnudag, höfum við fengið
mikinn afla, og svo lítur út, sem
næg síld sé víðast hvar fyrir Norð-
urlandi. Við vorum orðnir smeykir
um, að nú myndi síldin bregðast,
og algert vonleysi var búið að
grípa suma, sem var þó auðvitað
alveg óþarfi. Það er glatt hér um
borð núna, við erum á leiðinni inn
með ágætan afla.“
„ÞAR SEM SÍLD ER, er krökt
af skipum, ég held að ég hafi
aldrei fyrr séð jafnmörg skip að
veiðum saman, eins og í nótt á
Grímseyjarsundi, enda hafa víst
aldrei jafnmörg síldveiðiskip og
nú farið á síld. Þess vegna er það
líka, að verksmiðjurnar fyllast svo
að segja strax, ef mikil hrota kem-
ur, — og nú er hrota, en ekkert
reyni ég' verra en það, að híma við
bryggju og fá ekki afgreiðslu —
með fullt skip. Hins vegar verður
víst ómögulega hægt að byggja svo
margar og stórar verksmiðjur, að
það geti ekki komið fyrir, að lönd-
unarstöðvun verði.“
Uts
á snmarhðttnm
er í fullum gangi. Hattar frá 5 krónum.
latta- og Stenabiðii
Austurstræti 6.
Ingibjðipg BJarnadétfli**
Allar okkar hraðferðir til Akureyrar eru um Akraeies.
Frá Reykjavík: Alla mánud., miðvikud. ©g föstud.
„LAUGARÁSSBÚI" skrifar mér
bréf í gær og segir, að gagngerð
lagfæring þurfi að fara fram á
Laugarnessveginum. „Hann er svo
ákaflega slæmur yfirferðar, að örð-
ugt er að fara um hann á reið-
hjóli fyrir grjóti.“ Vonandi verður
þetta lagað fljótlega, þó að reynsl-
an sýni, að seint gangi að fá lag-
færingar á því, sem ábóta vant er í
úthverfum bæjarins.
Frá Akureyri: Alla mánudaga, fimtud. ®g laugardaga.
M.s. Fagranes annast sjóleiðina. Nýjar upphifaðar Ittfreifar
með útvarpi.
Steindó!

Símar: 1580, 1581, 1582, 1583, 1584.
KUNNINGI MINN hringdi til
mín í gær, og spurði mig að þvi,
hvernig hann ætti að snúa sér
gagnyart köttum, sem eru alveg að
eyðileggja litla blómagarðinn
hans. Hann lýsti á áhrifaríkan
hátt aðförum þessara skemmdar-
varga — og röddin var þrungin af
f jandskap til kattanna er hann sagði
frá: „Þeir hoppa upp í trén, þessi
kvikindi, og slíta þau og klóra,
þeir éta blómin og það er eins og
þeir sækist mest eftir þeim falleg-
Hraðferðlr B. S. A.
Alla daga aema mánnda^a.
um A-kranes og Borgarnes. — M.s. Laxfoss annast sjé-
leððma. AfgrÉSslan í Reykjavík á BMreiÍastiS ís-
lands, sími 1540.
QHARLES NORDHOFF og JAMES NORMAN HALL:
Uppreisnln á Bounty.
21. Karl ísfeld íslenzkaði.
— Komið axtur á og bindið herra Young við fallbyssuna
þarna. Berjið hann tólf högg með kaðalspotta.
Young var einn af yfirmönnum skipsins. Hann var hug-
rakkur piltur af góðri ætt. Enda þótt skipstjóri ætti rétt á því að
refsa honum, þá var það nærri því dæmalaust á skipum enska
flotans að strýkja slíkan msnn. — Morrison var einkenni-
legur á svipinn, þegar hann fékk skipunina, sem hann hlýddi
með svo bersýnilegri andúð, að Bligh hrópaði til hans ógnandi:
Reynið að hraða yður, herra Morrison! Ég lít eftir yður!
Ég skýri ekki nákvæmar frá strýkingu Youngs. Ég ætla ekki
heldur að lýsa bakinu á Skinner eftir þau tuttugu og fjögur
högg, sem hann fékk. Það er nóg að geta þess, að Young varð
allur annar maður eftir þetta. Hann vann skyldustörf sín þögull
og þungbúinn á svip og vildi sem minnst umgangast hin liðs-
foringjaefnin. Hann skýrði mér frá því löngu seinna, að ef allt
hefði farið á annan veg en fór, hefði hann haft í hyggju að
segja lausu starfi, þegar til Englands kom og draga Bligh til
fullrar ábyrgðar.
Þann fjórða september fengum við ágætan byr af norðvestri.
Við léttum akkerum og sigldum burt frá Adventure Bay. Sjö
vikum seinna sá ég fyrstu suðurhafseyjuna, eftir viðburðasnautt
rérðalag. En líðan okkar var hin versta sakir hungurs og skyr-
bjúgs. Fuglar sveimuðu yfir skipinu og flugfiskar þutu upp úr
sjónum í stórum torfum. Fyrir austan okkur sáum við lágar
kóraleyjar.
Eftir hádegi þennan dag þurfti ég engum skyldustörfum að
sinna og var að hagræða munum þeim, sem ég hafði keypt að
ráði Sir Joseps Bank, til þess að verzla með við eyjarskegga á
Tahiti. Þeim þótti mikið varið í að fá nagla þjalir og öngla.
Móðir mín hafði gefið mér fimmtíu pund, til þess að kaupa
þennan varning og Sir Joseph hafði gefið mér fimmtíu pund í
viðbót og sagt mér, að það margborgaði sig að vera örlátur við
hina innfæddu. Þér megið aldrei gleyma því, sagði hann, að á
Suðurhafseyjum er samnefnari allra sjö höfuðsyndanna nízka.
Ég hefi munað eftir þessari vísbendingu, og þegar ég leit yfir
birgðir þær, sem ég hafði fengið fyrir þessi hundrað pund, þá
sá ég, að þær voru hreint ekki svo litlar. Ég hafði haft gaman af
veiðum frá því ég var lítill og önglar mínir voru af öllum stærð-
um og beztu tegundir, sem hægt var að fá fyrir peninga. Kistan
mín var hálffull af þessu glingri, ódýrum hringum, armbönd-
um og hálsfestum, hnífum, rakhnífum, allskonar speglum og
eirstungumyndum af Georgi konungi. Á botni kistunnar lá
flauelsfóðrað skrín. Þar lá hálsband, hinn haglegasti skartgrip-
ur. Ég var draumlyndur piltur á þeim árum og var ekki von-
laus um, að einhver hinna innfæddu meyja vildi ef til vill veita
mér blíðu sína. Þegar ég lít nú yfir farinn veg, get ég ekki annað
en brosað að þessum barnslegu draumórum. Samt sem áður
vildi ég gefa alla mína dýrkeyptu lífsreynslu fyrir að fá aS
njóta, þó ekki væri nema eina klukkustund, þeirra geðhrifa,
sem ég lifði í á æskuárunum. Ég hafði lagt munina aftur ofan í
kistuna, þegar ég heyrði hina hásu, grófu rödd Blighs. Klefi
hans var örskamt frá mér.
— Herra Fryer, hrópaði hann skipandi. — Gerið svo vel og
komið inn í káetu mína.
— Já, skipstjóri, heyrði ég stýrimanninn svara.
— Mig langaði ekkert til að hlusta á samtal þeirra, en ég
gat ekki komizt hjá því.
— Á morgun eða hinn daginn, sagði Bligh, munum við
varpa akkerum í Matavaiflóanum. Ég hefi látið herra Samúel
semja skrá yfir matarbirgðir okkar. Og hann hefir ennfremur
samið skrá yfir það, hvað miklu við höfum eytt hingað til. Ég
ætlast til þess, að þér lítið yfir skrána og skrifið undir haiia.
Nú varð löng þögn, en loks tók Fryer til máls: — Ég get
ekki skrifað undir þetta, sagði hann.
— Getið þér ekki skrifað undir þetta? Hvað eigið þér við?
— Einkaritara yðar hefir yfirsézt. Svona miklu af kjöti og
fleski hefir ekki verið útbýtt.
— Þér vaðið í villu og svima, sagði skipstjórinn reiður. Ég
veit, hvað flutt var um borð og hvað er eftir.
— Ég get ekki skrifað undir þetta, sagði Fryer ákveðinn.
— Og því í fjandanum getið þér það ekki? Allt, sem einka-
ritarinn gerir, er samkvæmt skipun frá mér. Skrifið undir þegar
í stað. Skollinn hafi það, ég er ekki þolinmóðasti maðurinn í
heiminum.
— Ég get ekki skrifað undir þetta, sagði Fryer og ltenndi
nú reiði í röddinni. Samvizka mín leyfir það ekki.
— En þér getið skrifað undir, æpti Bligh fokvondur — og
það sem meira er, þér skuluð skrifa undir. Hann gekk þung-
stígur upp á þilfar. — Herra Christian, kallið alla menn á
þilfar!
Skipunin var endurtekin. Þtgar við vorum allir komnir á