Alþýðublaðið - 03.08.1939, Blaðsíða 2

FIMTUDAGINN 3. águst 1939.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
UMRÆÐUEFNI
Lúðrasveit Reykjavíkur og
landleysi hennar. Bæjarráð
samþykkir að leyfa henni að
spila á Austurvelli. Smálet-
ursrithöfundar og laun
þeirra. Áhugi almennings.
Grasið á Suðurgötunni.
Garðarnir og garðeigendum-
ir. Ógirta lóðin við Suður-
götu. Fíflið, sem kastaði
sprengjunni.
ATHUGANIR
HANNESAR A HORNINU.
—o—
BEZTA kvöldskemmtun bæjar-
búa hefir marga kvöldstundina ver-
ið, þegar Lúðrasveit Reykjavík-
ur hefir leikið á horn úti undir
berum himni. En nú, síðan girðing-
in var tekin af Austurvellinum,
hefir lúðrasveitin ekki fengið að
leika þar, og síðan hvergi fengið
sæmilegan stað, þar sem fólk gæti
óáreitt af bílum og annarri götu-
umferð hlustað á lúðrasveitina. —
Hún hefir verið við Lækjargötu,
á Landakotstúni og Arnarhólstúni
með hljómleika sína, en enginn
þessara staða jafnazt á við Austur-
völl.
RÉTTILEGA HEFIR bæjarbú-
um verið hælt fyrir góða umferð
og umgengni við Austurvöll í sum-
ar — og er tæplega við því að bú-
ast að hún versni nokkuð, þótt
lúðrasveitin leiki þar á sínum
gamla stað. Þá gætu Reykvíking-
ar alltaf vitað. hvar lúðrasveitin
léki sína miðvikudagshljómleika, í
stað þess, að nú er aldrei hægt að
vita, hvar hún muni leika næst.
EF Lúðrasveit Reykjavíkur
væri leyft þetta, en hún hefir sótt
um leyfi til bæjarráðs, þá myndi
það verða góður prófsteinn — og
æfing — fyrir umgengnissiðmenn-
ingu Reykvíkinga. Lúðrasveitin
myndi vitanlega standa með
hljáðfæri sín við fótstall Jóns
Sigurðssonar og engir aðrir mættu
fara út á völlinn.
SÍÐAN þetta var ritað, hefir
bæjarráð samþykkt að leyfa
Lúðrasveit Reykjavíkur að leika
á Austurvelli til reynslu. Er það því
undir bæjarbúum sjálfum komið,
hvort þeir fá að hafa þá ánægju
framvegis, að hlusta á hljómleika
lúðrasveitarinnar af Austurvelli.
Svo virtist sem allt færi sæmilega
fram í gærkveldi.
SVOKALLAÐIR petit-dálkar
blaðanna virðast vera mjög vin-
sælir hvar sem er í heiminum,
enda munu þeir vera mest lesnir
af öllu efni blaðanna og jafnt af öll-
um lesendum blaðanna, án tillits
til menntunar þeirra, stéttar og
áhugamála. Tveir danskir blaða-
menn að minnsta kosti eru kunnir
fyrir petitdálka sína. báðir starfa
þeir við Politiken. ,.Den Gylden-
blonde“ (eða Glókollur) og Carlo
Cartophelmoos (eða Karl Kartöflu-
mauk). (Eitthvað finnst mér nafn-
DAGSINS.
ið mitt vera betur valið!) Þetta
virðist vera talið ómissandi efni í
blöðunum, því að Den Gylden-
blonde fær 30 þúsund krónur í árs-
laun og Cárlo Cartophelmoos fær
40 þúsund krónur í árslaun.
EN ÞÓ að smáletursdálkarnir
séu hvorki stórpólitísks eðlis eða
leysi vandasöm þjóðhagsleg við-
fangsefni, þá eru þeir ómissandi.
Þegar ég byrjaði á þessum skrifum
fyrstur íslenzkra blaðamanna, þá
grunaði mig alls ekki að svo mikil
þörf væri fyrir- svona ruslakistu
fyrir öll smááhugamál almennings
sem raun er á. Ég hafði þó hugsað
um þetta í tvö þrjú ár og langaði
til að koma svona dálk í blaðið
mitt til reynslu og sú reynsla, sem
ég hefi fengið, hefir sannarlega
verið góð. Það trúa því víst fáir
og þó er það satt, að það er léttara
verk að hafa þennan dálk góðan
með því að hafa hann á hverjum
degi heldur en að hafa hann ekki
nema annanhvorn dag. Ef maður
hefir rúm hvern dag, þá verður
dálkurinn eins og lífið sjálft, því
að maður þarf ekki annað en
ganga einu sinni um eina götu, eða
heyra tvo þrjá almúgamenn tala
saman einu sinni til að fá efni í
dálkinn. Auk þess hefir almenn-
ingur sjálfur svo mikinn áhuga
fyrir þessu efni, að hann leggur
til margt gott. Því miður er Al-
þýðublaðið ekki nógu stórt enn
sem komið er, en það kemur til
með að verða nógu stórt, það á
vaxandi vinsældum að fagna.
„ATHUGUULL“ er einn af beztu
og skynugustu samstarfsmönnum
mínum. Hann skrifaði mér í gær
á þessa leið: „Getur þú sagt mér
hver á að slá grasið á Suðurgöt-
unni? Ekki veit ég um neinn, sem
á rétt til beitilands á þeirri götu,
enda ekki gott fyrir umferð, ef kýr
eða kindur væru þar fjölmennar.
Rétt væri þó að einhver njóti
þeirra hlunninda, sem af slóðaskap
yfirvaldanna verður — en það er
grasið á Suðurgötunni.“
Því miður veit ég ekki hver á
að slá grasið á Suðurgötunni. Hvar
er þetta gras, blessaður? Áttu við
grasið, sem er meðfram götunni?
„MARGT HEFIR verið um
hreinlæti rætt í blöðum og manna
á milli. En hvers vegna beitir þú
þér ekki fyrir samkeppni milli
garðeigenda og veitir þeim verð-
laun, sem bezt hirtan garð hefir?
Ef til vill myndi það bera einhvern
árangur. — Annars væri gott ef
þú vildir birta nöfn þeirra, sem
garða eiga að fjölförnum götum
og sýna þeim enga rækt, en láta
óræktina hafa alveg yfirhöndina.
Einhvern árangur myndi það áreið-
anlega hafa.“
Það getur vel verið að ég geri
þetta bráðum, þegar ég er búinn
að laga garðinn minn, sem hefir
verið mér til skammar núna í heil-
an mánuð.
— Standið í kring, sagði prinsessan og hirðmeyjarnar skýldu þeim og svínahirðirinn kyssti
prinsessuna.
— Hvað ætli gangi á þarna hjá svínastíunni? .— Ég verð víst að fara niður til þeirra, sagði
sagði keisarinn, sem nú var kominn fram á hann og svo fór hann í tréskóna sína.
svalirnar. Hann setti upp gleraugun, rýndi og
sagði: — Það eru víst hirðmeyjarnar að leika
sér.
Hraðferðir Steindórs
fil Akureyrar um Akranes eru:
Fm Reykjavík: Alla máaud., miðvikud. og fösfcui.
Frá Akureyri: Alla mánudaga, fimtud. og laugardaga.
Afgreiðsla okkar á Akureyri er á bii-
reiðastðð Oddeyrar, simi 260.
M.s. Fagranes annast sjéleiðina.
Nýjar upphitaðar bifreiðar með útvarpi.
Bifreiðastðð Steindórs
Símar: 1580, 1581, 1582, 1583, 1584.
f nestið
Niðursuðuvörur alis konar.
Harðfiskur.
Steinbítsriklingur.
Lúðuriklingur.
Smjör.
Egg.
Tómatar
o. m. fl.
Komið eða símið!
BREKKA
Símar 1678 og 2148.
rjarnarbúðin. — Sími 3570.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
Og svo varð hirðmeyjan að fara inn aftur. — Hann vill fá
hundrað kossa hjá prinseásunni, annars geti hver átt sitt.
H.C.ANDERSEN
SvínahMinn.
„VEIZTU, hver á ógirtu lóðina
við Túngötu og Garðastræti? Viltu
ekki benda eiganda (bæjarsjóður
Reykjavíkur?) á, að girðingin er
farin veg allrar veraldar og væri
rétt að bæta úr því?“
Ég geri það hér með. Þetta horn
er alltaf fyrir mér og til stórra.
leiðinda.
„HVERS VEGNA birtu dagblöð-
in í Rvlk ekki nafn þess manns,
sem valdur var að illvirki á helg-
asta sögustað þjóðarinnar nú fyrir
nokkrum dögum? Er verið að gera
mannamun — eða er hér aðeins
um gleymsku að ræða?“
Þarna er ég þér alveg sammála.
Blöðin hefðu átt að birta nafn
fíflsins. Því að drukkið fífl var
þarna að verki.
Hannes á horninu.
Ferðafélag íslands
fer um næstu helgi skemmti-
ferð í Hvítárnes, Kerlingarfjöll
og norður að Hveravöllum, en
þar eru hin myndarlegu sælu-
hús félagsins. Er þetta 2 Vi dags
ferðalag. Lagt á stað kl. 3 e. h.
laugardag og komið heim aftur
á mánudagskvöld. Ekið austur
Hellisheiði og komið við hjá
Gullfossi, þá haldið norður yfir
Bláfellsháls og inn með vatninu
í Hvítárnes. Vegna gistinga fara
sumir í Kerlingarfjöll eða á
Hveravelli. Verður gist til skipt-
is í sæluhúsunum. Farið verður
í Karlsdrátt og þá ferjað á hest-
um yfir Fúlukvísl og tekin
aukaborgun fyrir hestalán. —
Verði gott skyggni, er skemmti-
legt að ganga á Bláfell og á
Hrútafell. Þá hafa Kerlingar-
fjöllin upp á mikið að bjóða,
jafnvel er hægt að fara á skíð-
um norðan í fjöllunum. Hver-
arnir á Hveravöllum eru dásam-
lega fallegir og skemmtilegt að
fara gönguför í Þjófadali, þar
sem nýjasta sæluhúsið á að
starida. Gistingu er hægt að fá
í sæluhúsunum, en svefnpoka
eða annan viðleguútbúnað þarf
að hafa með sér og þá líka mat.
Áskriftarlisti liggur frammi á
skrifstofu Kr. Ó. Skagfjörðs,
Túngötu 5, og séu farmiðar
teknir fyrir kl. 4 á föstudag,
verða annars seldir öðrum, því
að eftirspurn er þegar mjög
mikil.
C3L4RLES NORDHOFF og JAMES NORMAN HALL:
UppreisnMi á Bounty.
36. Karl ísfeld íslenzkaði.
um mínútum seinna gaf hann skipun um stefnuna og fór síðan
í klefa sinn.
. Veðurspádómur Fryers rættist þó ekki. Um miðnætti, þegar
við fórum af verði, var stilliiogn. Hafið var spegilslétt, og þar
spegluðust allar stjörnur himinsins. Þegar ég kom niður, var
þar alltof hlýtt, til þess að hægt væri að sofa. Við Tinkler
gengum saman um þilfarið, stóðum stundarkorn við borðstokk-
inn og ræddum um heimili okkar, og hvað við skyldum borða,
þegar við kæmum heim. Að lokum horfði hann með varkárni
í kring um sig og sagði:
— Byam, vitið þér, að ég er mesti þorpari? Það var ég, seir
stal einni kókoshnetunni hans Blighs.
— Svo að við eigum þá yður að þakka þessa ádrepu, sem
við fengum, sagði ég.
— Já, ég er tollheimtumaður og syndari. Ég gæti nefnt
nöfnin á hinum, en ég kæri mig ekki um það. Við vorum þyrst-
ir og alltof latir til þess að klifra upp í mastrið. Og kókos-
hneturnar voru svo freistandi, eins og þér getið skilið. Ég vildi,
að þær væru þar ennþá, þá skyldi ég stela einni. Það er ekkert
jafnhressandi og kókosmjólk. Skollinn hafi brauðávextina hans
Nelsons. Það eru þeir, sem halda okkur stöðugt þyrstum.
Okkur var öllum illa við brauðávaxtaplönturnar, því að hvað
sem skeði, urðu þær að fá vatn. Til þess að spara vatnið, hafði
Bligh fundið upp mjög góða aðferð. Sá, sem vildi fá sér vatn
að drekka, varð fyrst að klifra upp 1 stórsigluna og sækja þang-
að pípu og fara með hana að vatnstunnunni og sjúga vatnið
gegn um pípuna. Því næst varð hann að koma pípunni aftur
á sinn stað. Og hversu þyrstur sem maður var, mátti maður
aldrei drekka nema tvisvar á vöku. Og þeir, sem voru þungir í
vöfunum, vildu heldur vera vatnlausir.
— Sem betur fór, slapp ég einu sinni við að vera grunaður,
hélt Tinkler áfram. — Getið þér skilið það? Ef hann hefði
spurt mig, hefði ég auðvitað neitað, en ég er hræddur um, að
samvizka mín, hefði komið upp um mig í það sinn. En ég k|nni
í brjósti um Christian.
— Vissi Christian, að þér höfðuð tekið af kókoshnetunum?
— Auðvitað vissi hann það. Hann sá okkur gera það, og eins
og hver annar heiðursmaður, var hann auðvitað neyddur til
þess að líta undan. Við stálum ekki nema fjórum kókoshnetum
af mörgum þúsundum. Og ég stal ekki nema einni.
Tinkler var eins og skipsköttur. Hann gat lagt sig út af og
sofið, hvar sem var. Nú lagðist hann niður hjá einni fallbyss-
unni, .lagði vangann á handlegg sér, og ég held, að hann hafi
brátt fallið í fastan svefn.
Klukkan var þá um eitt, og að undantekinni varðsveit-
inni voru engir aðrir á þiljum en við Tinkler. Peckover stóð
við borðstokkinn hinum megin. Ég sá móta fyrir honum í
tungsljósinu. Einhver kom í ljós á afturþiljum. Það reyndist
vera Christian. Þegar hann hafði gengið um gólf stundarkorn,
kom hann auga á mig, þar sem ég stóð rpilli fallbyssnanna.
— Ó, eruð það þér, herra Byam? Hann kom til mín, stað-
næmdist hjá mér og studdi olnbogunum á borðstokkinn. Ég
hafði ekki séð hann, frá því atburðurinn varð um daginn.
Að lokum sagði hann:
— Vissuð þér, að hann hafði boðið mér til kvöldverðar með
sér í kvöld. Getið þér skilið það? Eftir að hafa hrækt í andilt
mér og þurrkað af fótunum á sér á mér, þá sendir hann Samúel
til mín til þess að bjóða mér til kvöldverðar.
— Þér hafið ekki þegið það?
— Eftir það, sem við hafði borið? Nei, og aftur nei.
Ég hefi aldrei séð jafn svarta örvilnan og birtist í augum
Christians. Það leit svo út, sem hann gæti ekki þolað meira.
Það var nærri því Óskiljanlegt, að Bligh skyldi hafa boðið
honum til kvöldverðar eftir það, sem við hafði borið. Mér datt
í hug, að það bæri vott um samvizkubit Blighs, en ég áleit, eins
og Christian, að Bligh ætti ekki til neitt, sem héti samvizka.
— Við erum allir á valdi hans, bæði yfirmenn og hásetar.
Hann lítur á okkur eins og hunda, sem megi sparka í og kjassa
til skiptis. Og á þessu getur engin breyting orðið, fyrr en við
komum til Englands, hvenær, sem það verður.
Hann þagði stundarkorn og horfði út yfir stjörnuljómað hafið.
Loks sagði hann: — Byam, ég vildi gjarnan biðja yður að
gera mér greiða.
— Hvað er það?
—■ Það má vel vera, að það sé ástæðulaust, en maður véit
aldrei, hvað fyrir kann að koma á langferðum. Ef ég, einhverra
ástæðna vegna, skyldi ekki koma heim .aftur, vildi ég biðja
yður að bera fjölskyldu minni í Cumberland kveðju mína. Væri
það til of mikils ætlazt?
— Nei, það getið þér skilið, sagði ég.
— Þegar ég talaði síðast við föður minn, rétt áður en ég kom
hér um borð, bað hann mig að gera þessar ráðstafanir. Hann
sagði, að sér væri huggun í því að tala við einhvern af vinum
mínum. Ég hét honum þessu, og ég hafi látið tímann líða, án