Alþýðublaðið - 26.08.1939, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
LAUGARDAGÚR 26. ígúst 1939
t'-ö' ci
Hans Maoli.
— Sósuna hefi ég í vasanum, sagði Hans klaufi. — Og ég
hefi svo mikið, að ekkert sakar, þótt eitthvað fari til spill-
is. Svo hellti hann leðju úr vasa sínum.
— Þetta líkar mér, sagði konungsdóttirin. — En veiztu, að hvert orð, sem þú segir, er
— Þú kannt að svara fyrir þig, og þig vil skrifað niður og kemur á morgun í blaðinu?
ég eiga. Við hvern glugga eru þrír skrifarar og einn
dómari.
—- Og’ dómarinn er sá allra versti, því að Og allir skrifararnir hlógu og slettu bleki
hann skilur ekkert. Og þetta sagði hún til á gólfið.
þess að gera hann hræddan.
Minar vinsæln hraðVerðir
fll Akureyrar una iikranes eru
Frá Eeykjavík: Alla mánudaga miðvikudaga
föstudaga og sunnudaga.
Frá Akureyri: Alla mánudaga, fimtudaga
Jaugardaga og sunnudaga.
Mgrelðsla okkar á Akareyri er á blf"
relðasfoð ðddeyrar,
M.s. Fagraues annast sjéleiðlna.
Nýjar upphitaðar bifreiðar með útvarpi.
Allar okkar hraðfeiðir eru um Akranes.
telndór.
Eaglaaðskaaki hækkar
forvexti úr 2°|« upp i 4%
OSLO í gærkveldi. FB.
Englandsbanki hefir hækkað
forvexti úr 2°/o upp í 4°/o» 'Og er
tilkynnt, að þetta sé nauðsynleg
ráðstöfun vegna núverandi á-
stands og horfna. Enn fremur
hefir ríkisstjórnin ráðlagt fólki
að flytja ekki fé úr landi. For-
vextir Englandsbanka hafa verið
óbreyttir þar til nú frá þvi 1932.
NRP.
Kaupum tuskur og strigapoka
Húsgagnavinnustofan
Baldursgötu 30. Sími 4166.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
UMRÆÐUEFNI
DAGSINS.
Dansplöturnar
Á ríkisútvarpið
í útvarpinu.
ekki nenía
20—30 plötur? Bréf frá
Kristjáni Bergssyni um á-
ætlunarferðir bifreiðanna.
Verkefni fyrir sérleyfis-
nefndina. Hitaveitan og
vinnan við hana.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
ÞAÐ ERU ALLIR að skammast
út úr dansplötunum í útvarpinu.
Það er engin nýjung. Ég féltk
bréf nýlega frá S. G., þar sem
hann eða hún gerir fyrirspurn um
það, hvort útvarpið eigi ekki nema
20—30 dansplötur, þær séu alltaf
spilaðar og allir séu orðnir hund-
leiðir á þeim. Ég hlusta sjaldan á
danslögin, en þar sem danslögin
eiga að vera nokkurs konar sæl-
gæti fyrir útvarpshlustendur, þá
væri æskilegt, að í þeim væri höfð
dálítil fjölbreytni.
KRISTJÁN BERGSSON, forseti
Fiskifélags íslands, skrifar mér á
þessa leið fyrir nokkru: ,,Um leið
og ég þakka yður fyrir margar
þarflegar athugasemdir, sem þér
hafið gert í dálkinn yðar, og
flestallar hafa verið réttmætar, þá
vildi ég biðja yður að upplýsa mig
um, hvernig stendur á margs kon-
ar óreglu í sambandi við ferðir
sérleyfisbílanna á ýmsum stöðum
á landinu.“
„í MÖRGUM TILFELLUM haga
þeir ferðum sínum eins og þeir,
sem eru alveg sjálfráðir með þær,
fara aukaferðir úr leið, bíða eftir
fólki og leggja oft litla áherzlu á
að komast á áætlunarstað á réttum
tíma, og er slíkt einkum bagalegt,
þegar þarf að nota þá í sambandi
við ferðir annarra sérleyfishafa,
sem eru stundvísari og þá ef til vill
farnir. Enn fremur styttir þetta
dvalartíma manna á þeim stöðum,
sem þeir ætla til, ef þeir hafa ekki
yfir miklum tíma að ráða.“
„VERST AF ÖLLU er, þegar bíl-
arnir taka upp á því að fara mörg-
um tímum á undan áætlun, án
þess að það sé vel auglýst og al-
menningi tilkynnt breytingin, eins
og t. d. er með ferðirnar úr Stykk-
ishólmi í Borgawaeg, Samkvæmt
prentaðri áætlun eiga bílarnir að
fara þaðan kl. 15, en nú fara þeir
suma daga kl. 9, án þess að það sé
tilkynnt eða á nokkurn hátt aug-
lýst, að breyting hafi verið gerð.“
„SÍÐASTLIÐINN FIMMTUDAG
t. d. (fyrra fimmtudag) fór bíll-
inn frá Stykkishólmi kl. 9 (átti að
fara kl. 15), kom til Borgarness
kl. 12, þrátt fyrir töf vegna ben-
zínleysis, og varði sérleyfishafi
sig með því, að breytingin væri
gerð vegna breytingu á áætlun
m/s. „Laxfoss", en samkvæmt á-
ætlun skipsins þann dag mátti það
ekki fara fyrr en kl. 18. Þeir 6
tímar, sem ranglega voru teknir af
dvalartíma farþeganna í Stykkis-
hólmi, voru þeim gefnir í Borgar-
nesi.“
„EIGA SÉRLEYFISHAFAR að
ráða því, hvar farþegarnir eru sett-
ir niður? Eða er ástæðan sú, sem
einn farþeginn gat sér til: að Borg-
nesingar væru orðnir leiðir á ,,að
lifa hver á öðrum“, og væru far-
þegarnir því nokkurs konar fóður-
bætir fyrir plássið?"
ÉG ER HRÆDDUR UM, að ég
geti litlar upplýsingar gefið um á
stæðurnar fyrir þessari óreglu. Sér-
leyfin . eru veitt með því sltilyrði,
að öllum fyrirframákveðnum á-
ætlunum sé stranglega framfylgt.
Ég tel alveg sjálfsagt af sérleyfa-
nefndinni að taka þetta mál til at
hugunar.
„EINN AF ÞEIM, sem staðið
hefir fyrir framan stóra skrifborð-
ið og fengið loðin svör“, skrifar
mér á þessa leið: „Aðeins örfáar
línur viðkomandi hitaveitunni.
Það er undarlegt, hvað hljótt er
yfir því mikla atvinnufyrirtæki.
Maður veit ekkert hvað gerist þar,
blöðin nefna það varla, maður
heyrir við og við frá þeim, sem
maður hittir á götunni, að nú vinni
40, að nú vinni 50 o. s. frv. Svo
spyr maður: Hvenær á að fjölga?
Ekkert svar, enginn veit neitt. Það
er sagt, að það séu gefnar upplýs-
ingar um vinnu við hitaveituna Vi
tíma einu sinni í viku, en það hefst
ekki mikið upp úr því að fara
þangað. Þar situr maður við stórt
skrifborð svo sorglegur á svipinn,
að maður gæti trúað því að hann
bæri mikinn hluta af vonbrigðum
alls heimsins. Svo fer maður að
spyrja eftir, hvort hægt sé að fá
vinnu og þá hvenær. — Hann
svarar engu beint, annaðhvort veit
hann ekkert eða hann gerir sig
svo merkilegan, að ekkert ér upp
úr því að hafa, sem hann segir.
Svör hans eru vanalegast eitthvað
á þessa leið: „Jú, ég hugsa það,
ætli það ekki, líkast til, býst við
því,“ o. s. frv.“
„ÞAÐ ER EKKI mikið á slíkum
svörum að græða. Væri það til of
mikils mælzt, að þessir háu herrar,
sem hafa tekið að sér að koma á
hitaveitunni, hefðu á skrifstofunni
mann, sem væri það hressilegur,
að hann gæti að minnsta kosti sagt,
að hann vissi ekki nokkurn skap-
aðan hlut, og væri ekki aðeins
látinn hanga þarna til þess að
segja ekki nokkuð það, sem neitt
væri hægt að byggja á, hvorki um
atvinnu eða atvinnuvonir? Það má
náttúrlega bjóða atvinnulausum
mönnum allt, sem standa fúsir til
að vinna, ef nokkurt handtak fæst.
en að bjóða þeim að fá engin svör
við sínum spurningum, að láta þá
ekkert fá út á sínar vonir og sínar
þrár, það er að gefa steina fyrir
brauð,“
„ÞAR SEM það er nú auðséð á
skrifum þínum, Hannes, að þú ert
með þitt stóra nef niðri í hverri
kirnu og hverjum kopp, þá vildi
ég nú allra þegnsamiegast biðja
þig að reyna nú að fara að komast
eitthvað eftir því, hvernig starfs-
tilhögun á að vera við hitaveituna,
Á að taka marga menn til vinnu í
sumar og næsta vetur, eða á að
dóla með nokkra menn, og vinna
svo aðalverkið næsta sumar. og
taka þá eins marga menn og hægt
er að fá og taka ekki neitt tillit
til þess, þó að þeir verði teknir frá
íðrum atvinnugreinum í landinu
Þetta og margt fleira þessu við-
komandi vona ég, að þú fræðir
okkur um í næsta blaði.“
ÉG HELD, að enginn viti eigin-
lega neitt um þetta, sem þú þráir
svo mjög af skiljanlegum ástæðum
að fá að vita um. Alþýðublaðið hef-
ir nýlega spurt verkfræðingana frá
Höjgaard & Schultz um þetta, og’
þeir hafa ekki gefið ákveðin svör,
ekki getað það, að eigin sögn. Það
mun allt vera komið undir því,
hvernig gengur með efnið til hita-
veitunnar. Hins vegar verður að
líta svo á, að aðalkrafturinn í fram-
kvæmdunum verði næsta sumar og
þá verði allur sá fjöldi við vinnu,
sem hægt er að koma að.
Hannes á horninu.
Póstfcrðir á mánudaginn.
Frá Reykjavík: Mosfellssveitar-,
Kjalarness-, Reykjaness-, Ölfuss-
og Flóapóstar, Þingvellir, Laug-
arvatn, Þrastalundur, Hafnarfjörö
ur, Austanpóstur, Akranes, Nor'ð-
anpóstar, Dettifoss til Grimsby
og Hamborgar. Til Reykjavíkur:
Mosfellssveeitar-, Kjalarness-,
Reykjaness-, ölfuss- og Flóapóst-
ar, Þingvellir, Laugarvatn, Hafn-
arfjörður, Grímsness- og Bisk-
iipstungnapöstar, Norðanpóstur.
Skrlftarkennsla.
Námskeið byrjar bráðlega.
Tækifæri fyrir skólafólk
að fá kennslu áður en
skólar byrja.
Guðrún Oeirsdóttir
Sími 3680.
Hraðferðlr B. S. A.
Alla daga nema mðnudaga
um Akranes og Borgarnes. — M.s. Laxfoss annast sjé-
leiðina. Afgreiðslan í Reykjavík á Btfreiðastki í«-
lands, sími 1540.
Eifreiðastði Aknreyrar.
•BH9
CHARLES NORDHOFF og JAMES NORMAN HALL:
Uppreisnln á Bounty.
53. Karl ísfeld ísleKKkaði.
Þegar rönd af sólinni gægðist upp fyrir sjóndeildarhring-
inn, var orðið albjart. Þá stóð ég á fætur, og án þess að ferða-
fólkið tæki eftir mér gekk ég vestur yfir tangann í áttina að
stóru ánni, sem rann í sjóinn á vesturhluta tangans. Rétt við
árósinn var djúpt, tært vatn, þar sem gott var að synda —
það var friðsæll og fallegur staður, langt frá bústöðum eyj-
arskeggja; Það voru rúmir tuttugu metrar þvert yfir vatnið,
og svo djúpt, að stór bátur gat farið nokkur hundruð metra
upp eftir ánni.
Stór, gömul tré lutu út yfir vatnið og hinar kræklóttu ræt-
ur þeirra mynduðu ágæt sæti fram með baðstaðnum.
Ég hafði fyrir löngu valið mér sæti hátt yfir vatns-
fletinum, dálítinn spöl frá vatninu. Oft sat ég þarna einn eða
tvo klukkutíma eftir hádegi á daginn og hlustaði á þytinn í
skóginum og horfði á litlu ferskvatnsfiskana vaka í poll-
inum og gleypa flugurnar. Ég hafði nefnt þennan stað Withy-
combe eftir heimili mínu í Englandi. Þetta landslag var svo
líkt ensku landslagi, að þegar ég sat þar, lét ég mig dreyma,
að ég sæti við einhvern silungapollinn heima í Englandi í
rökkrinu.
Ég ,kom nú tiL Withycombí til þess að fá mér morgunbað.
Ég fleygði kápunni og spennti af mér kyrtlinum. í sömu and-
ránni steypti ég mér út í svalandi vatnið og synti hægt niður
eftir og lét strauminn bera mig, Hátt uppi yfir mér sat fugl
á kvisti og söng sín sólarljóð. Það var omaomao, sem syngur
fegur en næturgali.
Allt í einu kom ég auga á unga stúlku, sem var fögur eins
og hafmeyja, sitja á rótum eins trésins. Ég hefi sennilega
buslað í vatninu, því að hún hrökk við lítils háttar, vék höfð-
inu við og kom auga á mig. Ég þekkti hana þegar í stað, það
var Tehani, sem ég hafði séð löngu áður á Tetiaroa. Það sást
ekki á henni, að henni félli að neinu leyti illa nærvera mín,
því að stúlkur á Tahiti þurftu ekkert að óttast á þeim tímum,
hvort sem þær voru einsamlar eða 1 fylgd með öðrum. Ef
einhver hefði móðgað hana, hefði sá hinn sami verið myrtur
þegar í stað.
' — Megir þú lengi lifa, sagði ég að sið Tahitibúa og synti
upp að árbakkanum.
— Þú líka, svaraði Tehani og brosti. — Ég veit, hver þú ert,
þú ert Byam, taio Hitihitis.
— Það er rétt, sagði ég og vildi halda áfram samtalinu. —
Á ég að segja þér, hver þú ert? Þú ert Tehani, frænka Painos!
Ég sá þig á Tetiaroa, þegar þú dansaðir þar.
Tehani hló hátt: — Sástu mig? Dansaði ég' vel?
— Þú dansaðir svo vel, að ég hefi aldrei gleymt þessu kvöldi.
— Arero mona! hrópaði hún, því að hinir innfæddu kalla
þann, sem slær gullhamra, „sæta tungu“.
— Þú varst svo falleg, hélt ég áfram, — að ég sagði við
Hitihiti: — Hver er þessi stúlka, sem er fallegri en allar aðpar
stúlkur, sem ég hefi séð á Tahiti, og gjarnan gæti verið gyðja
dansins?
— Arero mona, sagði hún aftur, en ég sá, að hún roðnaði.
Hún var nýkomin upp úr vatninu, og ég sá, að hár hennar
hrundi vott niður um axlirnar. — Komdu, við skulum vita,
hvort okkar getur verið lengur 1 kafi. Tehani stakk sér svo
fimlega, að yfirborð vatnsins gáraðist naumast. Ég hélt mér
í rótina, sem hún hafði setið á, og beið. Það leið langur tími.
Bugða var á ánni um 50 metrum fyrir neðan mig. Loks heyrði
ég rödd Tehanis, en hún var í hvarfi bak við bugðuna. —
Komdu, hrópaði hún glaðlega, — nú ert þú næstur!
Ég stakk mér og synti um faðmi undir yfirborði vatnsins.
Vatnið var tært, eins og loítið. Ég sá torfur af smáfiskum
fyrir framan mig, Þeir urðu hræddir og földu sig bak við
stóra steina niður við botninn. Ég synti áfram ákveðinn í
því að láta engan kvenmann í heiminum sigra mig í kafsundí,
Straumurinn bar mig hratt áfram. Að lokum þoldi ég ekki
meira. Ég var viss um, að ég hefði unnið. Ég kom upp og
dró djúpt andann. Ég heyrði glaðan hlátur og þegar ég gat
opnað augun, sá ég hana sitja á rót við vatnið um tíu metrum
neðar. % .. , ■\
— Komstu þarna upp? sagði ég dapur í bragði.
— Ég hafði engin brögð í frammi, sagði hún.
— - Við skulum hvíla okkur ofurlítið og reyna svo aftur.
Tehani lagði höndina á rótina við hlið sér og sagði; —
Kpmdu og setztu hérna, sagði hún.