Alþýðublaðið - 20.09.1939, Blaðsíða 2

Lokið íþróttavell-
inum fyrir óvið-
komandi.
í sumar var hér í blaðinu (og
einnig í öðru blaði) gert að um
umtalsefni, hve bagalegt það væri,
að íþróttavöllurinn er opinn hverj-
um, sem hafa vill.
Þar eð þessi skrif virðast ekki
hafa haft nein áhrif, verða þau
að nokkru leyti ítrekuð hér. Þessi
völlur, sem er talinn afar lélegur,
er með núverandi fyrirkomulagi
ólíkt verri, en hann þyrfti að vera.
Allur sá óviðkomandi skari, sem
þarna veður um, gerir svo mikið
ógagn bæði á vellinum sjálfum og
með því að valda þeim ónæði,
sem eru að æfa íþróttir, að menn
almennt gera sér ekki grein fyrir
því. Ungir drengir eru alls staðar
sparkandi knöttum, (en það gætu
þeir eins vel gert utan girðingar-
innar og innan). Þeir hlaupa og
hjóla á hlaupabrautinni, trampa
í stúkunni og klifra upp um hana,
og að lokum bíða íþróttafélögin
árlega tuga króna tjón fyrir áhöld,
sem hverfa af vellinum. Ef allir
þessir óviðkomandi drengir fengju
ekki að vaða þarna um hvenær
sem þeir vilja, þá myndu þeir
áreiðanlega fá meiri virðingu fyrir
vellinum — og betri regla yrði
þar, þegar keppnir fara fram. Þá
yrði öllu ónæði létt af íþrótta-
mönnunum, og þá yrði viðhald
vallarins auðveldara og sennilega
fengizt betri regla á íþróttamótum.
Ef vellinum yrði lokað, yrði ó-
hjákvæmilegt að hafa dyravörð,
sem hleypti hinum útvöldu inn.
Slíkt hefði með sér kostnað, sem
ég tel, að eigi að vinna upp með
því, að taka smá þóknun af þeim,
sem æfa sig á vellinum. Sú tilhög-
un er höfð alls staðar erlendis, og
una allir vel við. Hví skyldi ekki
mega selja inn á völlinn eins og
t. d. í Sundhöllina? fþróttamenn
skora á vallarstjórnina, að taka
þetta til rækilegrar tmeðferðar
fyrir næsta sumar, því að það
verður að loka vellinum.
Zeus.
IÞROTTIR
Magnús Guðbjörnsson hefir
nú keppt í hlaupum í 19 ár.
.-------
Hann verður fertugur 22. september n. k.
Úr Sportmanden:
„Úrvalslið Essenborgar hefir
sigrað landslið íslands með 4—2.
íslendingarnir hafa leikið á nokkr-
um öðrum stöðum í Vestur-Þýzka-
landi.“
Magnús Guðbjörnsson, hlaupa-
garpur, verður fertugur 22. þ. m.
Hann hefir um 19 ára skeið verið
okkar mesti langhlaupari og jafn-
an látið til sín taka, allt fram á
þennan dag í öllum löngum
hlaupum og víðavangshlaupum.
Tíðindamaður blaðsins gerði
sér nýlega ferð inn að Kirkjuhvoli
við Lauganessveg, þar sem Magn-
ús Guðbjörnsson, bréfberi, býr nú.
Þegar vér göngum inn í stofu
Magnúsar, sést strax, að hér býr
mikill íþróttamaður, því að í her-
berginu gefur að líta fjölda
verðlaunagripa, sem Magnús hefir
unnið á sínum langa ferli.
—- Hvenær byrjaðir þú að iðka
hlaup? _ ■
,,Ég keppti í fyrsta sinn á
gamla vellinum hér í Reykjavík
1920. Hljóp ég þá meðal annars á
móti dönskum lyfjafræðingi. Ár-
angurinn varð allur annar en glæsi-
legur, því að ég varð lang síðastur."
— Og næstu árin?
„Næstu árin gekk lítið betur.
Ég hljóp og hljóp, en árangurinn
varð lítill. Fékk ég oft að sjá á
hælana á Guðjóni Júlíussyni, Þor-
keli Sigurðssyni, Magnúsi Eiríks-
syni og fleirum.“
— Starfaðir þú alltaf í K.R.?
„Nei,“ segir Magnús og brosir
við. „Það er nú saga að segja frá
því. Fyrstu árin, 1920, ’21, ’22 og
’23 hljóp ég fyrir Ármann. En svo
vor'ið 1924 sendi Ármann ekki
sveit í Víðavangshlaupið. K.R.
hugðist aftur á móti að senda —
og fékk til þess lánaða tvo Ár-
menninga, mig og annan. Ég hafði
staðið mig sæmilega vel í undan-
förnum hlaupum, en svo brá við,
að ég varð næst síðastur — að mig
minnir, af 10—20 manns.
Ármenningum þótti ekki meiri
sómi af þessum lánaða hlaupa-
garpi en svo, að þeir sögðu, að
K.R. gæti haft þennan skussa á-
fram. í 17. júní mótinu sama ár
vildu Ármenningar svo ekkert
með mig hafa, og þá fyrst byrjaði
ég að ,,að vera með á nótunum“, og
síðan hef ég allt af hlaupið fyrir
K.R.“
—> Hefurðu aldrei iðkað aðrar
íþróttir en hlaup?
„Nei, ekki svo talizt geti. Þegar
Magnús Guðbjörnsson með nokkuð af verðlaunagripum sínum.
ég var unglingur, lenti ég í sjáv-
arháska og mátti upp frá því ekki
synda í sjó. Þá fóru öll kappsund
fram í sjó, svo að ég gat ekki lagt
það frekar fyrir mig.“
— Var það fyrir það, sém þú
fékkst Carnegie verðlaunin?
„Já, segir Magnús, en vill sem
minnst um það tala. Þó dregur
hann fram bók og sýnir oss. Við
nánari athugun kemur í ljós, að
þetta er aragrúi af úrklippum úr
íþróttablöðum, sem Magnús á af-
armikið af. í Reykvíking, nóv.
1928 skrifar Ól. Friðriksson ýtar-
lega lýsingu á því, er Magnús bjarg
aði 2 unglingum frá drukknun í
Reykjarfirði 1919. Fékk hann að
launum gullverðlaun Carnegie-
sjóðsins og 1300 kr. í peningum.“
— Hverju þakkar þú aðallega
getu þína í hlaupunum?
„Engu nema þreki, sem mikil
vinna í æsku hefir látið eftir sig.
Ég hefi orðið að vinna fyrir mér
frá því ég man fyrst eftir mér.“
— Hvernig stóð á því, að þú
kallaðir þig Magnús G. Björnsson
um tíma?
„Það var af því, að faðir minn,
sálugi, hafði framan af mikið á
móti þessum hlaupum mínum •—
og taldi þau draga úr vinnukrafti
mínum. Tók ég þá upp á því, að
geyma hlaupaklæði mín hjá konu
Merkilegt mót í
Gautaborg.
Merkilegt íþróttamót var hald-
ið í Gautaborg s.l. sunnudag.
Kepptu þar aðallega norskir og
sænskir íþrótamenn, en þó voru
þátttakendur víðar að. Helztu úr-
slit urðu þessi:
4X1500 m. boðhlaup:
1. Finnland 15:54,8 mín.
Nýtt heimsmet.
2. Svíþjóð 16:07,4 mín.
3. Noregur 16:07,6 mín.
Þrístökk:
1. Kaare Ström, Noregi 15.82 m.
einni í Bergstaðastræti, en hljóp á
mótum undir nafninu Magnús G.
Björnsson. Vissi faðir minn
faðir minn þannig í heilt ár ekkert
um að ég væri að hlaupa. Síðar
lagaðist þetta — og hann horfði á
hvert hlaup, sem ég tók þátt í.“
Að svo búnu kveðjum vér
Magnþs Guðbjörnsson, þennan
elzta íþróttamann, sem hefir tek-
ið þátt í meistaramóti hér á landi,
og óskum honum til hamingju með
f er tugsaf mælið.
B.
Norskt met og Norð-
urlandamet.
2. Bert. Jonsson, Svíþj. 15,09 m.
110 m. grindahlaup:
1. Hákan Lidman, Svíþj. 14,5 sek.
Kringlukast:
1. Reidar Sörlie, Noregi 47,67 m.
2. Gunnar Berg, Svíþj.
Hástökk:
1. Lauri Kalima, Finnland 1,94 m.
2. Áke Ödmark, Svíþj. 1,94 m.
Kúluvarp:
1. Bj. Thoresen, Noregi 15,15 m.
2. Gunnar Berg', Svíþj. 14,73 m.
3. Reidar Sörlie, Noregi 14,73 m.
Langstökki:
1. Bertil Jonsson, Svíþj. 7,31 m.
2. Áke Stenquist. Svíþj. 7,28 m.
100 m. hlaup:
1. Hákon Trandberg, Nor. 10,4 sek.
2. Henning Nilson, Svíþj. 10,8 sek.
3. Ivar Nilson, Svíþj. 10,8 sek.
3000 m. hindrunarhlaup:
1. Lars Larson, Svíþj. 9:22.0 mín.
400 m. grindahlaup:
1. Virta, Finnland 53,6 mín.
Spjótkast:
1. Matti Jarvinen, Finnl. 75,67 m.
2. Lenn. Atterwall, Svíþj. 69,30 m.
Sleggjukast:
1. Veirilá, Finnl. 53,81 m.
Svípjóð vann Noreg
í báðum leikunum.
í Norðurlandakeppninni í
knattspyrnu voru leiknir tveir
leikir s.l. sunnudag. Svíþjóð vann
Noreg' í Oslo með 3—2 og Dan-
mörk vann Finnland með 8—1(1!)
B-lið Svía vann B-lið Norð-
manna með 4—1. Eftir þessa leiki
er staðan í Norðurlandakeppninni
þessi:
Noregur 11 stig eftir 8 leiki
Svíþjóð 10 stig eftir 8 leiki
Danmörk 9 stig eftir 7 leiki
Finnland 2 stig eftir 9 leiki.
í leiknum milli Svía og Norð-
manna skoruðu Norðmenn fyrsta
markið úr vítisspyrnu, þegar 8
mín. voru af leik. Þegar 20 mín.
eru liðnar, kvittar Johannensen,
og staðan helzt þannig, þar til
18 mín. eru af seinni hálfleik. Þá
skorar Svíinn Nyberg, annað
mark. Þegar 36 mín. eru liðnar,
skora Svíar enn, hið þriðja í röð-
inni, en Norðmenn setja sitt ann-
að mark, þegar 5 mín. voru eftir.
Danir eru almennt taldir hafa
bezt lið í ár, og sennilega vinna
þeir keppnina. í október fara
þessir leikir fram: Svíar — Danir
í Stokkhólmi, og Danir — Norð-
menn í Kaupmannahöfn.
Norðmenn.
Norski kúluvarparinn Bjarne
Thoresen hefir nýlega sett norskt
met í kúluvarpi. Kastaði hann
15,43 m.
Norski stangarstökkvarinn Er-
ling Kaas hefir nýlega stokkið 4,18
m. í stangarstökki.
400 m. hlaupið á
meistaramótinu.
—o—
Þessi mynd sýnir fyrri riðil 400
m, hlaupsins á meistaramótinu um
síðustu mánaðamóta. Sigurgeir Ár-
sælsson kemur fyrstur í mark á
undan Sveini Ingvarssyni. Tími
Sigurgeirs var 53,2 sek., en tími
Sveins 53,6 sek. íslenzka metið,
52,6 sek., setti Sveinn í fyrra.
Þetta var lang mest spennandi
keppni mótsins, því að í boðhlaupi
áður á mótinu hafði Sigurgeir
sýnt, að hann gæti einnig látið til
sín taka á 400 m., en aðal vega-
lengdir hans hafa verið 800 og
1500 m. Tími Sigurgeirs í þessu
hlaupi er sá bezti, sem náðst hefir
af íslending, að undanskildu meti
Sveins. Þriðji maður í riðlinum
var Ólafur Símonarson. Hann sést
ekki á myndinni.
Maki setur enn
heimsmet.
Síðastliðinn Jsunnudag setti
Taisto Máki í Helsinki nýtt heims-
met í 10 000 m. hlaupi. Hljóp
hann á 29:52,6 mín.
Fyrra metið átti hann sjálfur,
30:02.0 mín. Er hann þannig fyrst-
ur manna til þess að hlaupa þessa
vegalengd undir 30 mín. á . opin-
beru móti. Taisto Máki er finnsk-
ur hlaupagarpur, sem í sumar
hefir slegið því föstu, að hann er
mesti afreksmaður í lengri hlaup-
unum. Þótt ekki hafi hann hlotið
þá frægð, sem Nurmi, konungur
hlauparanna, hlaut, hefir hann
hlaupið á betri tímum en Nurmi
gerði á sínum tíma.
Frá móti 1 Oslo.
-—o---
Laugardaginn 9. og sunnudag'-
inn 10. þ. m. hélt íþróttasamband
Noregs alþjóða mót í Oslo. Náðust
margir góðrir árangrar, sem sýna,
að Noregur er að vinna sig fram í
fremstu röð í frjálsum íþróttum.
Mótið í Gautaborg s.l. sunnudag
sannar það svo enn betur.
110 m. grindahlaup:
1. Hákan Lidman, Svíþj. 14,6 selc.
Frh. á 4. *fbu.
GHAB&Bff NORDHOFF eg JAMES NORMAN HALL:
UpprelsiBin á Bounty.
74. Karl ísfeld íslenzkaði.
handjárnin, ef þér viljið endilega eiga þau, en þér náið þeim
aldrei á þennan hátt.
Parkins svaraði þessu ekki með öðru en því að sleppa
hlekkjunum snöggt, svo að Ellison datt og sló höfðinu í gólfið.
Augu Parkins ljómuðu af ánægju, þegar Ellison settist upp
og néri höfuðið. Hann skipaði Ellison að rétta aftur fram
hendurnar. En í þetta sinn var Ellison viðbúinn. Þegar Park-
ins sleppti hlekkjunum, datt hann á öxlina, en kom ekki við
með höfuðið.
—• Þarna lék ég á yður, sagði Ellison brosandi.
Liðsforinginn stundi þungan — ekki vegna erfiðisins, heldur
af reiði. Hann þoldi það ekki, að óbreyttur háseti, og auk
þess uppreisnarmaður og sjóræningi, ávarpaði hann.
— Leggizt niður, skipaði harn.
Óttinn var sýnilegur í augum Ellisons, en hann hlýddi þó.
Hann réttí fram hendurnar og bjóst við því, að Parkins ætlaði
að reyna hlekkina ennþá einu sinni. En í þess stað sparkaði
Parkins i gíðuna á honum. Það var grimmdarlega gert við
varnarlausap mann.
— Ég skal kenna yður, hvernig á að ávarpa liðsforingja,
sagði hann, meS sinni mjúku, blíðu rödd. Ryðmeistarinn var
vottur að þessari grimmdarlegu meðferð. í hamingju bænum,
liðsforingi, hrópaði hann. Það vildi svo til, að Parkins stóð ná-
lægt Morrison. Hann hóf upp hlekkjaða höndina og sló Parkins
svo að hann reikaði í áttina til mín. Ég gat komið á hann
öðru höggi, svo að hann féll við. Höfuð hans lenti á eínum
járnboltanum. Parkins stóð hægt á fætur og horfði á okkur
þegjandi. Loks snéri hann sér að ryðmeistaranum:
— Þér megið fara, Jackson, sagði hann. — Ég veit, hvernig
á að temja þessa pilta,
Ryðmeistarinn gekk upp stigann, og Parkins horfði á Elli-
son, sem lá á grúfu og þrýsti höndunum að síðunum.
— Fyrirlitlegu þorparar, sagði hann, eins og hann væri
að tala við sjálfan sig. Ég gæti látið hýða ykkur til bana fyrir
þetta, en ég vil ekki neita mér um að fá að sjá ykkur dingla
— munið það! Hann klifraði upp stigann, og hlerinn var opn-
aður fyrir honum.
Hefði ryðmeistarinn ekki verið vitni að meðferð þeirri, sem
Ellison sætti, . er ég sannfærður um, að okkur hefði verið
refsað fyrir famkomu okkar. En Parkir^s var bersýnilega
hræddur um, að sannleikurinn kæmi í ljós, ef hann kærði
fyrir skipstjóranum. Að minnsta kosti var okkur ekki refsað,
og við sáum ekki liðsforingjann í nokkra daga. Ellison fann
til mikilla þrauta, en lífsfjör hans var svo mikið, að hann
náði sér mjög fljótt.
Strax þegar liðsforinginn var farinn, skýrði Morrison okkur
frá því, hvernig skútan hefði verið tekin. Þeir höfðu komið
við á Papora, til þess að taka Mc Intosh, Hilbrandt og Mill-
ward. Þar ætluðu þeir enn fremur að salta niður nokkrar
tunnur af svínakjöti. Þeir höfðu dvalið þarna 1 nokkra daga
við þetta starf.
Síðasta morguninn, sem þeir ætluðu að dvelja á Tahiti,
höfðu þeir tekið sér ferð á hendur langt inn í Papuadalinn til
þess að útvega sér birgðir. Morrison, Ellison og Norman urðu
eftir við skonnortuna. Um hádegið fréttist um sveitina, að
skip væri komið til Matavai. Áður en nokkuð væri hægt að
gera, var kominn þangað skipsbátur fullur af hermönnum.
— Við Normann dönsuðum af gleði, þegar við sáum ensku
einkennisbúningana, hélt Morrison áfram. — En þegar við
hugsuðum til hinna, féll skuggi á gleði okkar. Það var áreið-
anlegt, að þeir yrðu teknir, og ég hafði engan tíma til þess
að gera þeim aðvart. Skipsbáturinn var kominn til okkar
fimm mínútum eftir að hann fór fyrir oddann, Hann renndi
upp að hliðinni á okkur, og þið getið hugsað ykkur, hvað við
vorum undrandi, þegar við sáum að Thomas Hayward stjórn-
aði bátnum og var í liðsforingjabúningi.
— Þið hafið sennilega faðmazt, Morrison, skaut Stewart
inn í,
— Hann vildi ekki einu sinni tala við mig, heldur skipaði
hann mönnum sínum að leggja mig í járn. Hann varð eftir
í skonnortunni ásamt flestum mönnum sínum. Við vorum
sendir út 1 skipsbátnum.
— Hayward á erfiða aðstöðu, við verðum að minnast þess,
sagði Coleman.
— Hann virðist una vel sínu hlutverki, þorparinn, sagði
Stewart. — Hann veit, að við erum jafn-saklausir og hann.
— Munið þér, hvernig hann kjökraði, þegar Christian skip-
aði honum að fara í bátinn? spurði Morrison.
— Já, hann kjökraði, sagði Coleman. Bæði hann og herra
Hallet grátbáðu um, að fá að vera kyrrir um borð. Það gerð-
um við ekki.
Dramb Haywards gerði okkur öllum illt í skapi, sem ekki
höfðum tekið þátt í uppreisninni. Enda þótt við tækjum allt
til athugunar, fundum við enga afsökun.
Brátt var komið með hina frá Papua. Þeir voru sjö: Mc-
Intosh, Hillbrandt, Burkitt, Millward, Sumner, Muspratt og
Byrne. Nú var fangaklefinn ekki orðinn of stór. Ég var í
krók aftur í, og Muspratt var vinstra megin við mig. Ég var
heppinn að lenda á þessum stað. Nokkrum dögum eftir að ég
var fluttur á þennan stað, varð ég var við kvist, sem var að
losna í veggnum. Ég reyndi í nokkrar nætur að ná út kvist-
inum, án þess það heppnaðist. James Good, brytinn okkar,
kom mér til hjálpar. Hann ýtti inn til mín kvistinum, og
eftir það gat ég séð út á sjóinn og horft á himininn. Stundum
gat ég komið auga á hús Stewarts og sá fólkið, sem gekk
þar um. Ég sá ekki, hverjir það voru, en ég gat vel hugsað
mér, hverjir það væru.
Ég sá, að bátum var róið fram og aftur. Ég þekkti marga