Alþýðublaðið - 10.05.1927, Síða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Bezta Cigarettan í 20 stk. pökkum,
sem kosta 1 krónu, ers
Westminster, . Virginia
Clgnpeftiir.
§m Fást í öllum verzlunum
Haröfiskur, riklingur, smjör,
tóig, ostur, saltkjöt; alt bezt og
ódýrast í Kaupfélaginu.
Ódýrt, gott herbergi til leigu.
Á sama stað óskast 10—12 ára
telpa fyrri hluta dagsins. Uppl.
fejá Þórarnl Kjartanssyni, Lauga-
vegi 76.
Varahlutir til reiðhjóla ávalt
fyrirliggjandi í Örkinni hans Nóa
á Klapparstíg 37.
að hans væri minst sem neinnar
stjörnu, en ummæli Káins um vit-
lausasta sögufjandann hafa al-
ment þótt hitta naglann á höfuðið,
rétt eins og sagan um bjúgað
hérna um árið. Þetta hefði þó
ekki verið rifjað upp nú, ef hann
hefði haft vit á að þegja um
skáldskap, en það væri honum
hentast nú og framvegis.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kransaborða, erfiljóð og alia
smáprentun, sími 2170.
3 herbergi og eldhús til leigu tii
1. október. Verð kr. 100. Uppl.
í verziuninni á Bjargarstíg 16.
Hús jafnan til sölu. Hús tekin
í umboðssölu. Kaupendur að hús-
um oft til taks. Helgi Sveinsson,
Aðalstr. 11. Heima 11—1 og 6—8.
Fasteignastofan, Vonarstræti 11
B, annast kaup og sölu fasteigna
í Reykjavík og úti um iand. Á-
berzla lö.gð á hagfeld viðskifti
beggja aðilja. Símar 327 og 1327.
Jónas H. Jónsson.
EinkasaEai á Islandi
soðinn dálitið með FLIK-FLAK, þá losna
óhreinindin; þvotturinn verður skír og failegur og hin fina,
hvita froða af FLIK-FLAK gerir sjálft efnið mjúkt.
"LIK-FLAK varðveitir létta, fína dúka gegn
og tallegir, sundurleitir dúkar dofna ekki.
FLIK-FLAK er það þvottaefni, sem að öllu leyti er hent-
ugast til þess að þvo nýtízku-dúka. Við tilbúnirg þess
eru teknar svo vel til greina, sem framast er unt, allar þær
kröfur, sem nú eru gerðar til góðs þvottaefnis.
TM hreingen’Bamga er Gold
Dust þvottaefnið tilvalið.
Verzliö viö Vikari Þad verdur
notadrýgst.
Rjómi fæst allan daginn i Al-
þýðubrauðgerðinn.__________________
Ritstjón og ábyrgöaraiBOui
Hallbjöni Haildórsaea.
Alþýðuprentsmiðjan.
IF'-''-"'
Um sumarnám barna.
Eftír Arngrirn Kristjánsson kennara.
(Frii.)
Ég veit. að oft munu börn vera
iátin erfiða urn of við sumarstörf
é sveit og geta bví ekki notið
sumardvalar sinnar á sama hátt
og þau eiga að gera. Úr þessu þarf
að bæta. Menn mega því ekki aö
eins bafa það í huga’, hvab börnin
afkasta miklu verki og hvað hátt
má meta það í k-rónam, heldur
verður það að vera fyrsta og
æðsta böðorð þeirra rnanna, er
hafa börn með höndum yfir sum-
arið, að leikir barnanna og störf
séu þroskandi og uppalandi fyrir
börnin sjálf.
En nú fjölgar með hverju ár-
litiu ■ þeim hópnum, sem dvelur i
bæjunum alt sumarið. Það ec
injög eðlilegt, að svo sé. Kauptún-
in og hæirnir eldast. og stækka.
Heilar ættir ílengjast í kaupstöð-
snuiii, ættir, sein hvorki vináttu-
eða sifja-bönd tengja víð sveit
eða sveitabúa.
Nú fyrst er sá tími kominn í
sögu þjóðar vorrar, að hægt er að
tala um reglulega kaupstaðarbúa
með öllum séreinkennum bæjar-
lífsins. En þó hafa borgir og þorp
þessa lands ekki enn náð að móta
sinn greinilega, sérkennilega svip
eða merki á íbúa sína. Sá svipur
mun fyrst og glegst sjást á börn-
um vorum og harnabörnum.
Það er að nokkru leyti á valdi
þesðarar kynslóðar, hvernig Ja
svipur veröur. Muh þá sá svipur
bera vott ani andlega og líkam-
iega úrkynjun fólksins eða heil-
brigða þróun og vellíðan? Ef
nokkrir hafa svar við þessari
spurningu á reiðum höndum, þá
e.ru það helzt þeir, er nú sitja
við völd á islandi og ráða því,
hvort mikil eða iítil rækt er iögð
við appeidi og fræöslu komandi
kynslóðar. —
Gft heyrist þetta, að mest ríði
þjóðinni á, að eignast þjóörækna
sóna og dætur, er beri ást og
traast til iandsins síns. En mér
er saurn. Hvemig er hægt að æti-
ast tii, að vakni ættjarðarást eóa
þjöðræknistilfinning í brjósti
þeirre barna, er aldrei hafa tæki-
færi eða ástæður íil að stíga fæti
sínum á gróið !and, njóta sjaldan
eða aldrei ísienzkrar náttúrufeg-
urðar og eiga aldrei kost á að
kynnast neinu því, er þjóðlegt er
tatið í fari Iskndinga?
1 þessu sambandi er vert að
athuga hvernig félagsskapur þró-
ast eða b’.ómgast i bæjum á Is-
landi, því þróun og efling fé-
lagsskapar er háð mentun og
þroska einstajdinganna.
Vér höfum mýmörg félög, en
a.llu? þorri þessara félaga eru sér-
félög. Félagarnir fylkja sér um
einhverjar sérgreinar sérgrelnanna,
ganga upp í því eins og það er
kallað, og virðast ekki sjá neitt
aimað en það mark, sem sérgrein-
in heinitar aÖ keppt sé að.
Ég hefi veitt því athygli hér í
höfuðstað landsins, að það má
heita undantekning, að fóik komi
saman til að syngja ættjarðar-
söngva sða dýrðaróð til íster.zkr-
ar náttúru. — En hvers vegna
eru Reykvíkingar að hætta að
sýngja þessi fögru Ijóð, ijóðin,
sem kveikja þó i brjóstum allra
góðra Islendinga ást og traust tií
landsins. Hér er alvörumálið
miesta. Reykvíkingar eru að hætta
að :æra Ijóðin, hætta að syngja
þau. Það er bitur sannleikur þetta,
en hann er sannur og meira að
segja ofur eðlilegur. Eða hvern-
ig er hægt að ætlast til þess, að
börn 'æri og syngi af sönnum
skilningi: „Fífilbrekka, gróin
grund, grösug hlíð með herjalaut-
írn," ef þau hafa aldrei setið 1
fífiibtekku og notið þess að sjtja
þar. Þau finna það ekki, að þau
séu böm landsins síns, jafnvel þó
að það takist að kenna nokkrum
þeirra utan að: „Hér skaltu, #3-
larrd! jarni þínu vagga,“ og það
er hieldur engin von íil þess að
þau finni það. (Frh.)
„Höfuðóviuurinn“.
Bókin, sem fræðir alþýðu urn
hann, fæst í afgreiðslu Alþbl.