Alþýðublaðið - 05.12.1939, Blaðsíða 2

MöÐJUDAGUB 9. DES. 1939.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
9) Og ferðamenn komu frá öllum löndum heimsins til þess að
dást að höll keisarans og garðinum hans. 10) En þegar þeir heyrðu
til næturgalans sögðu þeir: — Hann syngur dásamlega. 11) Og
ferðamennirnir sögðu frá þessu, þegar þeir komu heim, og lærðu
mennimir skrifuðu margar bækur um höllina, garðinn, vatnið
og næturgalann. 12) Og skáldin ortu kvæði um næturgalann í
skóginum við djúpa vatnið.
HjAkrunarnðmskeið
kf enf élags Alpýðu-
flokksins.
KVENFÉLAG Al'þýðuflokksins
hefir nýlega gengist fyrir
tnárnskeiði í hiúkrun fyrir félags-
kanur við allgóða þátttöku. —
Kennari var frk. Siigríður Bach-
mann hjúkrunarkona.
Námskeiðið var að öllu leyti
hið prýðilegasta, og vorum við
koinurnar, sem tókum þátt í því,
mjög ánægðar með það. Var það
auðvitað fyrst og fremst að
þakka hinni ljósu og ágætu til-
sögn frk. Bachmann, sem við
kunnum hinar beztu þakkir fyrir.
Kvenfélag Alþýðuftokksins verð
skuMar einnig mikið þakklæti fyr
ir að koma þessu ágæta máli
í framkvæmd. Ég álít að einmitt
ýmisleg hagnýt fræðsla muni
vera eitthvað það nauðsynlegasta
og jafnframt vinsælasta, semslík
félög geti starfað að, enda er
það trú mín áð þetta eigi eftir
lað sannast í framtíðinni.
Giuðný Helgadóttir.
i j
Þérður Krlstlelfsson:
Náttfötj
Náttfataefni
j*
51.1 r
ur
Ok«
au(i Jaqiá

f
mm
Ftteyr,
mánaðarblaiÞum landbúnað,
gefið út af Búnaðarfélagi íslands,
nóvemberhefti yfirstandandi ár-
gangs er nýkomið út. Efni: Á.
E. G.: Strið, sami: Lækkuð segl?
Nýr búnaðarskóli, Veðrið 'og
mjóMn, Að treysta tíðinni. P. Z.
Æiljók. Gíslí Kristjánsson: Þang
og þammjöl til fóðurs, Sveinn
Tryggvason: Flokkun mjiólkur,
Ól. Sigurðsson: Smáu bergvatns-
árnar og göngubleikjan o. m. fl.
Útbreiðið Alþýðublaðið.
TénlisíarœeiB
T* AÐ eru raunalega litlar bók-
menntir til um tÖnlist hér á
landi, og er það ekki með öllu
vanzalaust, þegar um er að ræða
eina af hinurn æðstu listum, ef
ekki þá æðstu. Þessi bók Þórðar
Kristledfssonar er því gleðilegur
vottur um vaknandi áhuga manna
á þessari tegund listar.
1 bókinni em fimm ritgerðir
um tönlistannenn, þau tónskáldin
Beethoven og Brahmis, oigel-
meistarann Pfannenstiehl, sænsku
ópemsöngkonuna Jenny Lind og
ítalska lóperusöngvarann Camso,
söngmeistara allra tima.
Ýtarlegust er ritgerðin umi
Beethoven, enda ómögulegt að
gera hionum nokkur skil í stuttri
grein. Þá em og bæði skemmti-
legar og fræðandi ritgerðir um
Jenny Lind og Caruso.
Greinarnar em prýðilega
skrifaíar, stíllinn látlaus og nota-
l^gur, og er göður femgur að
þessari bók. En ennþá vantar
okkur margar bækur um tóinlist
og þá ekki sízt tónfræði.
íslenzkt skip,
sem mýlega kom öl Þýzka-
lamds þurfti áð fá vistir þar til
heimferðarlmnar. En svo illagekk
að fá vistimar að það gat aðeins
fengið 10 mjólkurdósir. Skipið
hafði í fyrstu ætlað til Englands
og hafði verið beðið fyrir svo-
lítið af hangikjöti þangað, en þar
sem það hætti við að fara þang-
að gátu skipsverjar étið hangi-
kjötið á heimleiðinni og vildi
þeim það til. — Skipsverjar urðu
áþreifanlega varir við það, að
mikill skortur er á mat í Þýzka-
landi.
Hjónaband.
Nýlega vom gefin saman í
hjömaband unigfrú Kristín Bjarna-
idóttir frá Brún í Austux-Húnia-
vtatnssýslu og Guðmundur Ög-
mundisson bifreiðastjóri frá Syðri
.Reykjum í Bisklupstungum. Heim-
ili ungu hjónanna verður á Vifils-
götu 10.
Oscar Clausen:
AÐ em hinar skemmtileg-
ustu sögur, sem Oscar Clau-
sen sagnaritari hefir safnað og
skráð um íslenzku prestana fyrr
á tímum.
Þar er sagt frá ýmsium prest-
um, merkum og ómerkum, sem
að einhverju leyti vom ekki eins
og fólk er flest. En langflestar
sagnirnar eru úm presta, sem
dmkku meira en góðu hófi
gegmdi og hefðu því þessi ein-
kunnarorð séra Gunnars Pálsson-
ar í Hjarðarholti, sem hann
mælti við biskupinn, mátt vera
einkunnarorð bókarinnar:
prakk ég í jgær og drekk ég enn,
quia — því að — sumus — erum
— homines — menn.
Oscar Clausen er oxðinin af-
kastamikill rithöfundur og hefir
ágætt auga fyrir því, hviað ©r
frásagnarvert og hvað ekki.
Póstferðir á miðvikudag.
Frá Reykjavík: Mosfellssveitar-,
Kjalamess-, Reykjaness-, Ölfuss-
og Flóapóstar, Laugarvatn, Hafn-
arfjörðiur, Álftanesspóstur. Þing-
vellir. Til Reykjavíkur: Mo'sfells-
sveitar-, Kjalarness-, Reykjaness-,
Ölfuss- og Flóapóstar, Laugar-
vatn, Hafnarfjörðtfi', Þinjgvellir,
Snæfellsnesspóstur, Húnavatns-
sýslupóstur, Skagafjarðarsýslu-
póstur. Borgames, Akranes.
Matrósfötin
úr
FATABÚÐINNI.
Frú
Curie
Bókin um frú Curie hefir á örskömmum tíma
verið þýdd á fjöldamörg tungumál, og alls stað-
ar verið talin meðal beztu bóka ársins.
Nú er bókin komin út á íslenzku í ágætri
þýðingu eftir frú Kristínu Ólafsdóttur
lækni.
Frú Curie var ein þeirra fáu manneskja, sem
offraði öllu lífi sínu til þess að bæta hag mann-
kynsins. — Hún starfaði við hlið manns síns,
meðan honum entist aldur til, og að honum
látnum, með þeim árangri, að milljónir manna l
hafa fengið bót meina sinna. Og á ókomnum
tímum munu þeir margfaldast, sem blessa minn-
ingu hennar.
Menn eru ekki að jafnaði vanir því, að vera
fljótir að skilja mikilmenni og viðurkenna þau.
Þó fékk frú Curie tvisvar verðlaun Nobels, og er
hún eina manneskjan, sem þann heiður hefir
hlotið.
Það er óhætt að mæla með þessari bók til jóla-
gjafa og við önnur tækifæri. Hún er svo skemmti-
lega rituð og vel þýdd, að óblandin ánægja er
að lesa hana. Enskur ritdómari sagði um bók-
ina: „Æfi frú Curie er svo fögur fyrirmynd, að
frásögnin um hana vekur og glæðir það bezta í
hverjum manni.“ — Dr. Símon Jóh. Ágústsson
sagði: „Þetta er ógleymanleg bók um eitt hið
göfugasta mikilmenni, sem nokkru sinni hefir
lifað.“ — Kristinn Björnsson læknir segir: „Þetta
er að minni hyggju merkasta bókin, sem þýdd
hefir verið á íslenzku á þessu ári; hún er hríf-
andi og skemmtileg aflestrar og hún skilur eftir
hjá lesandanum að lestrinum loknum hvöt til
starfs og dáða.“
Bókin fæst hjá öllum bóksölum.
Bókaverzlun fsafoMarpreaBt@£iiI5|ii
Athygli skal vakin á því. að vegna pappírsleysis var upplag af bókunum María Antoinetta og
Frú Curie mjög lítið, svo að þeir, sem hefðu hugsað sér að gefa þær í jólagjöf, ættu að hafa
fyrra fallið á að kaupa þær.
1---------------------------------------------------------------■------♦
JOHN DICKSON CARR:
fea.
HorðiB í vaxnyfldasafiiifl.
mmMim
I. KAFLI
DRAUGUR MEÐ BRÚNAN HATT
—o—
Ipg E N C O L I N var ekki kvöldklæddur, svo að allir vissu,
að engin hætta var á ferðum.
Því að það ganga sögusagnir um þennan mannaveiðara, sem
er slægasti maður Parísarlögreglunnar og þekkir hvern krók og
kima í öllum næturknæpum Parísarborgar. Hann sást oft á
kvöldin sitja yfir vínglasi og hlusta á danslög 1 einhverri knæp-
unni. Og hann segir, að sér geðjist ágætlega að þessu. Hann
talar ekki mikið við slík tækifæri. Hann bara situr brosandi
og reykir alla nóttina.
Sagt er, að þegar hann er í sínum venjulegu fötum, þá sé
hann úti að skemmta sér. Og þegar eigendur knæpnanna sjá
hann ósamkvæmisklæddan, hneigja þeir sig djúpt. hvort sem
þeim geðjast að honum eða ekki og bjóða honum kampavín.
En þegar hann er í samkvæmisfötum, þá er hann á manna-
veiðum og eigendur knæpnanna bjóða honum aðeins eitt staup
af koníaki.
Ég hefi str Jfi^Innum fylgst með honum á þessum kvöldferð-
um hans, £ |PJg| ns einu sinni, þegar hann var samkvæmis-
klæddur. Það mikið á þessa nótt, þangað til hann hafði
komið handjárnunum á sökudólginn. Það voru komin tvö
skotgöt á nýja silkihattinn minn, ég formæltí, en Bencolin hló.
Þessa októbernótt gengum við eftir strætinu, þangað til við
komúm að Porte St. Martin. Um miðnætti sátum við inni í
næturknæpu, þar sem drukkið var fast. Meðal útlendinga er sú
skoðun ríkjandi, að Frakkar verði aldrei drukknir. Það er hin
furðulegasta skoðun. Við Bencolin settumst við eitt borðið og
báðum um brennivín.
Það var mjög fjörugt þarna inni.
—• Hvers vegna er þessi staður valinn fremur en einhver
annar? spurði ég.
Bencolin leit ekki upp, þegar hann svaraði: Líttu ekki upp,
en taktu eftir mannlnum, sem situr þarna í horninu, mann-
inn, sem varast að líta á mig,
Ég leit t \ hornið. Það var svo dimmt þar, að ég sá aðeins
ógreinilega. Þar sat maður milli tveggja kvenna og hló og gerði
að gamni sínu. Hár hans var gljákembt og fituborið. Hann
hafði bogið nef og sterklega kjálka. Ég þóttist þess fullviss, að
ég þekkti hann aftur.
■— Ég er að bíða hér eftir manni, sagði Bencolin. — Og
þarna kemur hann. Ljúktu úr glasinu.
Maðurinn, sem hann átti von á, var að brjóta sér braut gegn
um mannþröngina. Hann virtist mjög truflaður á svipinn. Þegar
grænu ljósin skinu í andlit hans, lokaði hann augunum. Hann
virtist mjög órólegur og taugaóstyrkur og leitaði að Bencolin.
Leynilögreglumaðurimn gaf mér merki og við stóðum á fætur,
og litli maðurinn elti okkur. Ég leit sem snöggvast á manninn
með bogna nefið. Hann hafði hallað vanga annarrar stúlkunnar
að brjósti sér og fingraði við hár hennar. Hann virtist fjar-
huga, en starði þó á eftir okkur. Rétt fyrir aftan hljómsveit-
ina voru dyr, sem Bencolin stefndi að.
Nú vorum við staddir í löngum, hvítkölkuðum gangi, sem
var lýstur með rafljósum. Litli maðurinn stóð fyrir framan
okkur, hallaði undir flatt og deplaði augunum.
— Ég veit ekki, hvað herrann vill mér, sagði hann skræk-
róma. — En hér er ég kominn. Ég er búinn að loka safninu.
— Þessi maður, Jeff, sagði Bencolin við mig — er herra
Augustin. Hann á elzta vaxmyndasafnið í París. ,
— Það er Augustin-safnið, sagði litli maðurinn til skýr-
ingar. — Ég bý til allar vaxmyndirnar sjálfur. Þér hljótið að
hafa heyrt getið um Augustinsafnið, er ekki svo?
Hann deplaði augunum ótt og títt framan í mig, og ég
kinkaði kolli, þó að ég hefði raunar aldrei heyrt þess getið.
— Það koma ekki jafnmargir að skoða safnið nú, eins og í
gamla daga, sagði Augistin. Það er af því að ég vil ekki flytja
það þangað sem umferðin er mest. En myndirnar eru lista-
verk. Ég vinn, eins og faðir minn, fyrir listina. Margir mikils-
virtir menn hrósuðu föður mínum fyrir listaverk hans.
Hann ætlaði að láta dæluna ganga, en Becolin tók í hand-
legginn á honum og leiddi hann eftir ganginum, þangað til
aðrar dyr urðu á vegi okkar. Bencolin opnaði hurðina.
Við komum inn í skuggalegt herbergi. Þar sat ungur maður
við borð og spratt á fætur, þgar við komum inn. Ungi maðurinn
hafði reykt vindlinga þangað til loftið var orðið nærri því
svart, og virtist ekki eiga heima í þessu umhverfi. Hann var veð-
urbitinn í andliti, dökkhærður og í hermannabúningi.
Þið verðið að afsaka það, sagði Bencolin, að ég verð að nota
þennan stað, til þess að ræða við ykkur. En ég þurfti að ræða
við ykkur leyndarmál. Leyfið mér að kynna, Chaumont liðs-
foringi, herra Marle, kunningi minn, og herra Augustin.
Ungi maðurinn hneigði sig alvarlegur á svip. Hann færði
hendina upp og ofan eftir hliðinni á sér. Hann horfði framan
í Augustin og gretti sig.
— Ágætt, sagði hann — þetta er maðurinn.---------Ég skil
ekki, sagði Augustin. — Þér talið, eins og ég hafi framið ein-
hvern glæp. Ég krefst þess, að þér gefið skýringu.
— Fáið yður sæti, sagði Bencolin. Við færðum stóla upp
að borðinu og settumst allir nema Chaumont liðsforingi, Hann
stóð kyrr og þreifaði á mjöðm sér, eins og hann væri að leita
að sverði.
— Jæja þá, sagði Bencolin. — Mig langaði aðeins til þess að
leggja fyrir yður fáeinar spurningar. Er yður það nokkuð á
móti skapi,