Alþýðublaðið - 21.12.1939, Blaðsíða 2

FIMMTUÐAG 21. DES. 1939.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Næturgalinn.
58) Nú geta þeir sungið saman tvísöng. 59) Og svo urðu þeir
að syngja saman, en það gekk nú ekki vel, því að hinn raun-
verulegi næturgali söng með sínu nefi, en hinn söng alltaf eins.
60 — Hann er ekki í sökinni, sagði hljómleikameistarinn, -
hann er mjög taktfastur. 61) Og svo átti tilbúni fuglinn að syngja
einsamall. Og menn urðu miklu hrifnari af honum, því að hann
var skrautlegri.
0-
Hnetur
og margs konar
jólasælgæti.
5*>.t pðtilun
lekfuafjqanyuH efjlvi ahlb
kaupfélaqid
Fenfngagjafir til Vetrarhjálpar-
innar:
N. N. 5 kr. X. & Y. 100 kr.
Starfsfélkið hjé Geysi 23 kr. G.
G. 20 kr. S. T. 500 kr. Starfsfólk
hjá Eggert Kristjánssyni & &o.
103 kr. N. N. 2 kr. Geir Thor-
steinsson 50 kr. Garðar Porsteins-
son 100 kr. J. G. 20 kr. G. F. 15
kr, Starfsfófk i Braunsverzliun 17
kr. G-. J..; .40 kr. Þórður Svein s-
s-on & Co. 100 kr. K. G. G. 10
kr. E. A. J. 50 kr. S. Þ. 5 kr. J. B.
10 kr. Starfsfóikiö í Freyju 100
kr. X. X. 20 kr. N. N. 5 kr.
Starfsf ólkið hjá Andersen & Lauth
13 kr. V. A. 5 kr. A. K. 10 kr.
Verzlunin Brynja 50 kr. Júlíus
Guðmundsson 50 kr. Frá göml'um
hjónum í sveit 100 kr. Magnús
G. GuÖnason 10 kr. Starfsfólk í
Björnsbakaríi 51 kr. D. 2 kr. X.
5 kr. Kærar þakkir. F. h. Vetrar-
hjálparinnar. Stefán A. Pálsson.
Hðlogaland
eftir Eivind Berggrav, bisknp.
‘E1 ÁAR bækur hafa fallið Is-
lendingum betur í géð en
vel ritaðar ferðalýsingar. Fer þá
oft saman frásagnaflist, skarp-
legar athuganir á mönnum, mál-
efnum og atburðum, og loks
fjölþæjttur fróðleikUr í auðskiljanr
anlegri framsetningu.
Þessa íkosti sýnist mér bókin
Háiogaland eftir Eivind Berg-
grav, biskup, hafa í xíkUm mæli.
Þó er hún ekki ferðasaga í venju-
iegum skilningi, heldur kallar
höf. hana „leifturmyndir frá vísi-
tazíuferðum í Norður-Noregi“.
En biskupsdæmi hans, nyrzti
hluti Noregs eða Finnmörkin,
sem venjulega er kölluð, hefir
jafnlanga strandlengju og vega-
lengdin er frá Alpafjöllum og
suður á Sikiley eða eftir endi-
langri Italíu, að því er höf. seg-
ir. Og hann bætir við: „Og eftir
því eru lífskjör öll margvísleg'
og öfgarnar miklar, bæði í hugs-
un og hversdagslífi. Sumir ferð-
ast hér í sumarbirtu með strönd-
um fram til þess að „auka þjóð-
armetnað ,sinn“, og það er gott
og blessað. En það, að kynnast
Norður-Noregi í júlímánuði er á-
líka og að hafa séð Roald
Amundsen í „smoking“. Lífið hér
er miltlu auðugra og sérmótaðra
hina mánuðina.“
Þessi orð úr formála bókar-
innar lýsa hispursleysi og raun-
hyggju biskUps. Hann kynnist
fólkinu og skilur lífsbaráttu þess.
Og þótt Lappar séu af öðrum
stofni en við, er auðséð, hversu
mannlegt eðli er sjálfu sér lískt.
Hann kiemur með margar skarp-
legar athuganir um forna hírð-
ingjamenningu Lappanna og ótt-
ast hvemig fari um hana, þegar
tæfenin ryður sér braut til yztu
norðurmarka mannabyggðar.
Bókin er í senn „spennandi“,
stórfróðleg og full af lumhugsunr
arefnum, enda seldist hún mest
állra bóka í Nonegi það ár, er
hún kóm út þar.
Þýðendur og útgefendur eiga
þakkir skildar fyrir að koma
henini á íslenzku.
Ingimar Jónsson.
Nýjar sljrsavaraa-
delldlr í Árnessýslo.
¥ÓN BERGSVEINSSON er-
^ indreki Slysavarnafélags
íslands kom heim um síðustu
helgi úr ferð um Árnessýslu,
þar sem hann hélt útbreiðslu*
fundi og stofnaði nýjar slysa-
varnadeildir.
Lagði hann af stað 10. þ. m,
austur. Fór hann fyrst að
Krossi í Landeyjum og sat þar
skemmtun hjá deildinni þar, en
sú deild var stofnuð í fyrra.
Með Jóni fóru um sýsluna
fjórir ágætir áhugamenn um
slysavarnir, þeir séra Jón Guð-
jónsson í Holti, Sigmundur Þor-
gilsson bóndi á Brúnum, Þórð-
ur Loftsson á Bakka í Landeyj-
um og Leifur Auðunsson í Dal-
seli.
Fóru þeir fyrst upp í Gríms-
nes og stofnuðu deild á Minni-
Borg.
Þá fóru þeir í Haukadal og
héldu útbreiðslufund í húsi í-
þróttaskólans í Haukadal.
Því næst fóru þeir að Flúð-
um 1 Hreppum og stofnuðu
deild þar. Stofnendur voru 25.
Þá fóru þeir að Ásum og stofn-
uðu deild þar. Næsta dag fóru
þeir í Hveragerði og stofnuðu
þar deild með um 30 félögum.
Enn fremur stofnuðu þeir
deild í Villingaholti og í Gaul-
verjabæ. í Gaulverjabæ voru 37
á fundi.
Loks voru stofnaðar slysa-
varnadeildir í Hraungerðis-
hreppi og að Brúarlandi.
Er mikill áhugi austur þar á
slysavörnum.
Jðlatorgsala
á blómum föstudag og laugar-
dag á Hótel Heklu og búðinni
Njálsgötu 11.
Ódýrt
Hveiti, bezta teg. 0,50 kg.
— 7 lbs. pokum, 2,00.
— 10 lbs. pokum, 2,50.
Flórsykur.
Skrautsykur.
Möndlur.
Súkkat.
Kókosmjöl.
Gerduft.
Gerið innkaup yðar í
Gerið innkaup yðar í
BREKKA
Slmar 1678 og 2148.
Tjamarbúðln. — Sími 3570.
Útbreiðið Alþýðublaðið.
Matsveina- og veitingaþjónafélag íslands.
Jólatrésskemtun
fyrir börn íélagsmanna, verður haldin að Hótel Borg 30.
desember klukkan 5 eftir hádegi.
Aðgöngumiðar fást hjá Janusi Halldórssyni, Hótel ís-
land og Henry Hansen, Hótel Borg.
Árshátíðin haldin síðar.
Skemmtinefndin. .
Úrvals jólahangikjöt
feitt og magurt.
KRON
(Kjötbúðirnar).
Beztu matarkaupin
til Jólanna
gera þeir, sem verzla við búðir vorar:
Matardeildin,
Hafnarstræti 5. — Sími 1211.
Matarbúðin,1 ]
Laugavegi 42. — Sími 3812.
Kjötbúð Austurbæjar,
Laugavegi 82. — Sími 1947.
Kjötbúðin,
Týsgötu 1. — Sími 4685.
Kjötbúð Sólvalla,
Sólvallagötu 9. — Sími 4879.
Pantið sem fyrst, því að af sumum tegundum teru
birgðir takmarkaðar.
Sláturfélag Suðurlands.
JOHN DICKSON CARR:
Horðin í vaxmjrndasafninn. I
14.
Durrand horfði innan í grímuna og bar hana upp að Ijósinu.
Hann rak upp undrunaróp:
— Þessa grímu hefir kona borið. Hér er varalitur. Liturinn
er að vísu daufur, en hann sést,
Bencolin kinkaði kolli. Já, það er kona, sem hefir borið
þessa grímu, en hvað um það?
— Bíðið við! Mér er að detta í hug, að hin látna hafi borið
grímuna.
—- Ég rannsakaði líkið nákvæmlega, sagði Bencolin. •—
Hún hefir borið lit á varir sér. En athugaðu betur. Þessi vara-
litur er mjög dökkur, eins og þér sjáið. En á líkinu var ljósari
varalitur. Auk þess ber gríman vott um, að konan, sem bar
hana, hafi verið með lítið andlit, en mikið hár. Það er auðséð
4 bandinu. Þetta er allt og sumt, sem hægt er að ráða af grím-
unni.
Funduð þér nokkuð fleira?
— Aðeins þetta, sagði Bencolin. Hann tók umslag upp úr
vasa sínum og hellti úr því fáeinum glerbrotum á borðið.
Þetta fann ég í ganginum, sagði Bencolin.
Þér athugið þetta, lögregluumsjónarmaður. Nú fer ég og
Jeff og Chaumont með mér til herra Galants. Að því loknu
fer ég heim til mín og þér getið hringt til mín, ef þér þarfn-
ist mín. Sem stendur hefi ég ekkert sérstakt fyrir stafni.
— Ég þarf að fá heimilisfang hinnar látnu. Við þurfum að
láta vandamenn hennar vita, hvernig komið er.
— Það skulum við Chaumont sjá um, sagði Bencolin. En
látið mig vita niðurstöðu líkskoðunarinnar.
Lögregluþjónninn kom nú aftur og hafði húfuna í hendinni.
— Ég hefi litið á líkið, sagðí hann. Það er ekki konan, sem
ég sá úti fyrir safninu í kvöld.
Durrand og Bencolin litu hvor á annan. Bencolin sagði:
— Getið þér lýst fyrir mér konunni, sem þér sáuð?
— Það er ekki svo auðvelt. Hún var ekki að neinu leyti
sérkennileg. En hún var vel búin. Ég held, að hún hafi verið
ljóshærð, meðalhæð.
Durrand setti upp hattinn. — Hamingjan góða, sagði hann.
Hvað eru ekki margar konur hér, sem þessi lýsing getur átt
við. Nokkuð fleira?
— Já, herra, hélt lögreglumaðurinn áfram. Ég held, að hún
hafi verið með loðkraga um hálsinn og brúnan hatt.
Eftir langa þögn hneigði Bencolin sig hlægilega kurteis-
lega fyrir ungfrú Augustin og sagði:
— Það virðist svo, sem gamla þjóðsagan sé aftur komin á
kreik.
Við, Bencolin, Chaumont og ég gengum út á götuna.
V. KAFLI
SILFURLYKILLINN.
Þar eð ég þekkti Bencolin frá fornu fari, vissi ég, að hann
sveifst þess ekki að rífa mann upp úr fasta svefni, ef hann
þurfti að tala við hann, ekki aðeins af því, að hann þyrfti að
flýta sér, heldur vegna þess, að hann gerði engan greinarmun
á nótt og degi. Hann sofnaði þar sem hann var staddur, ef
hann gleymdi þá ekki alveg að sofa. Þegar hann gekk út,
sagði hann rösklega:
— Ef þér kærið yður um að koma með okkur, Chaumont,
þá erum við Jeff að fara í skemmtilega heimsókn. En fyrst
langar mig til þess að fá mér einn kaffibolla.
— Það væri gott, ef þér vilduð koma með, herra Chaumont.
— Ég kem, sagði Chaumont. — Ég vil allt annað en fara
heim og hátta. Ég vil vera á fótum í alla nótt.
Bencolin hafði skilið vagninn sinn eftir á horninu við Boule-
vard Montmartre. Þar rétt hjá var skuggaleg næturknæpa.
Gangstéttarborðin höfðu ekki verið tekin inn, enda þótt engir
gestir væru þar um þetta leyti sólarhringsins. Við brettum
upp krögunum og settumst við eitt borðið. f fjarska heyrðist
umferðarskarkali. Sölnuð blöð af trjánum í görðunum í kring
fuku um gangstéttina. Við vorum allir mjög taugaóstyrkir.
Þegar þjónninn færði okkur heitt kaffi með brennivíni út í,
gleyptum við það í okkur.
Chaumont hafði brett upp frakkakragann. Hann skalf.
— Ég er orðinn þreyttur, sagði hann skyndilega. Hvern
eigum við að heimsækja.
— Sá, sem við ætlum að heimsækja heitir Etienne Galant,
svaraði Bencolin. Eða að minnsta kosti er það eitt af nöfn-
um hans. Annars hefir þú séð hann, Jeff. Það er maðurinn,
sem ég benti þér á í næturknæpunni í kvöld. Hvernig leist
þér á hann?
Ég mundi aðeins óljóst eftir bogna nefinu. Það var þá Eti-