Tíminn - 18.06.1936, Blaðsíða 4

TIMINN
98
- VEIT ÉG ÞAÐ, en þad
er þó að minnsta kostí eítt
sem má reyna tíl að bæta
og blíðka skapíð með og pað
er REGLULEGA GOTT KAFFI
En eS pú villt búa tíl óað-
finnanlegt kaffi þá verðurðu
blessuð góda að nota
Hítar, ilmar, heíllar drótt,
hressir, styrkir, kætir.
Fegrar, yngir, Særir fjrótt
Freyju kafifibæti.

'sJnEíM

NOTUÐ ÍSLENZK FRlMERKI
kaupi ég- hæsta verði. Sendið
nierki yðar í ábyrgðarbréfi, þá
\rerður andvirði þeirra sent yð-
ur um hæl.
Ásgrímur Ágústsson
Postbox 73. Hafnarfirði.
NÝJA ÞVOTTAHUSIÐ
Grettisgötu 46 Símí 4898
Fullkomnustu vélar — Fljót og góð vinna.
Bráðum byrjar
heyskapurinn.
Þig vantar hrífur, bóndi sæll.
Þú getur komizt af með ó-
dýrar hrífur, en — sparar þú
nokkuð með því? Ekki nema
vinnukraftur fáist ókeypis og
aðgerðimar, tafimar og erg-
elsið sé þér einkis virði.
Líklegast ertu ekki svo rík-
ur, að þú hafir efni á að kaupa
ódýrar hrífur.
Logsoðnar aluminiumhrífur
eru þær einu, sem eru nægilega
léttar og sterkar.
Eftirfarandi umboðsmenn
hafa þær til sölu:
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu
50 Reykjavík.
Sigurður Símonarson, Akra-
nesi.
Jón Björnsson, Borgarnesi.
Sigurður Ágústsson Stykkis-
hólmi.
Aðalsteinn Baldvinsson
Brautarholti Dalasýslu.
Jóhann Jónsson Eyfirðingur
ísafirði.
Bræðumir Eyjólfsson Ön-
undarfirði.
Ari Jónsson Patreksfirði.
Steingrímur Davíðsson
Blönduósi.
Sigurður Jónsson Hólanesi
Skagaströnd.
Sigurður Pálmason Skaga-
strönd.
Sigurður Jónsson Dalvík.
Snorri Þórðarson Syðri-Bæg-
isá, Öxnadal.
Jón Bjarnason Grýtubakka
Höfðahverfi.
A. B. Benediktsson Húsavík.
Jón Haraldsson Einarsstöð-
um Reykjadal.
Kaupfélag Austfjarða Seyð-
isfirði.
óskar Tómasson Eskifirði.
Sigfús Sveinsson Norðfirði.
Elías Guðmundsson Péturs-
ey Mýrdal.
Guðlaugur Þórðarson á
Tryggvaskála.
Eyjólfur Ásberg Keflavík.
Steini Guðmundsson Valda-
stöðum Kjós.
og hjá undirrituðum.
Áluminiumverkstæðið
Hverfisgötu 67
Reykjavík.
minna að selja kjöt til Rvíkur,
og ekkert hérað gat útilokað
önnur frá hlutdeild í þeim
markaði.
VII.
En Pétur Ottesen og Kol-
l:einn 1 Kollafirði áttu að stríða
\ ið innri meinsemdir heima
fyrir, sem þeir gátu ekki sigr-
azt á, af eigin ramleik. Ann-
ars vegar var sundurþykkja
og los víða á félagssvæðinu.
Fleiri og íleiri félagsmenn
seldu vörur sínar utan við fé-
lagið, og þeir, sem slyngastir
voru, gátu komið óeðlilega
miklu af kjöti sínu í sumar-
sölu. Þegar Ottawa-samningur-
inn kom 1932 og þrengist um
kjötsölu til Englands byrjaði
slóraukin keppni um innlenda
markaðinn. Menn eins og Otte-
sen og Kolbeinn stóðu ráð-
þrota. Þorsteinn Briem og
Magnús Guðmundsson gerðu
bókstaflega ekkert til að bæta
úr vandræðum bændanna.
Bezta kjöt var sumstaðar á
landinu 52 kg. 1932. Ef svo
hefði haldið áfram mörg ár er
ekki sýnilegt annað en Sf. Sl.
hefði lent í stökustu vandræð-
um, þar sem víða var los á fé-
lagsmönnum, en kaupmenn í
Fceykjavík gráðugir að spilla
íyrir því með samkeppni.
Önnur meinsemd sem vara-
liðsmennirnir í stjórn Sf. Sl.
voru ekki menn til að glíma
við, var það, að hús félagsins ,
og ýms tæki voru orðin meira j
á eftir tímanum, heldur en ’
hjá öðrum félögum út um '
land. Þetta var eðlilegt af því
að Sf. Sl. hafði riðið á vaðið '
með hið fyrsta kælihús, en |
ekki fylgst nógu vel með breyt-
ingunum. Þannig þarf t. d. að
bera skrokkana langar leiðir í
húsum félagsins og eru slík !
vinnubrögð dýr, með kauptaxta J
Reykjavíkur. Úr þessu þurfa j
Framsóknarmenn að bæta ef j
félagið á að geta haldið við ;
forna frægð. Hefir áður verið j
bent á í þessari grein, að kyr- j
stöðumenn félagsins hafa í j
mörgum sveitum lagt undir sig' |
íulltrúastöðurnar og að vonum
ekki haft mátt til að fylgjast
með nógu vel í framförum sam-
tíðarinnar.
VIII.
Þegar litið er á aðstöðu
þeirra svokölluðu leiðandi
íhalds- og varaliðsbænda á
landinu sunnan- og vestan-
verðu. ,sem hafa reynt að gera
það að árásarefni á samvinnu-
menn í öðrum landshlutum, að
þeir selja nokkuð af kjöti á
markaðinn í Reykjavík, þá
gætir þar lítillar þekkingar eða
kunnugleika. Þá er illa þakk-
að þeim sem brutu viðskipta-
bann bankanna af bændastétt-
inni, og vernd samvinnulag-
anna. Ekki er heldur gætt að
því, að nokkuð mikið af kjöti
úr nágrenni Reykjavíkur þolir
ekki samkeppni við kjöt úr
ýmsum fjarlægum héruðum,
og að kælihús og kæliskip
jafna aðstöðumun bændanna í
landinu. Auk þess borga allir
sem selja á innlenda markaðin-
um verðjöfnunargjald. Það eru
varaliðsósannindi, að það séu
nábúar Rvíkur einir, sem
gveiði verðjöfnunargjald. Það
gera allir sem selja innan-
lands.
Ef ihaldið hefði unnið kosn-
ingarnar 1934, myndi það hafa,
\egna kaupmanna, staðið á
móti allri skynsamlegri skipu-
lagningu á kjötsölunni innan-
lands, eins og það hafði gert
bæði stjórnarár Þorsteins
Briem. Neyðin gat aldrei orðið
meiri en þá. Kjötlögin björguðu
öilum bændum landsins írá
ófyrirsjáanlegum hörmungum.
En af því svæði, þar sem Sf.
Sl. hafði sitt veldi, voru þm.
Vestur-Skaftfellinga, Rangæ-
inga, Gullbringu- og Kjósar-
sýslu, Borgarfjarðar og Snæ-
fellsness fullkomlega óvinveitt-
ir skipulaginu, og gerðu allt
sitt til að fleyga það og spilla
því, þótt sumir þeirra greiddu
á endanum ekki atkv. móti lög-
unum, þar sem sigur þeirra
var öruggur.
Það er þess vegna býsna veik
undirstaða fyrir rógmælgi
þeii’ri, sem sumir af nánustu
samstarfsmönnum Ottesens og
Kolbeins í Kollafirði hafa
dreift út um aðra samvinnu-
menn í landinu fyrir að leyfa
sér að senda kjöt til höfuð-
staðarins. Sá siður er gamall
og verður tæplega breytt. í
stað þess að þessar þröngu og
lítilfjörlegu málpípur íhaldsins
reyna að sundra bændum,
reyna að dreifa kröftum þeirra
og ala á óvild sveitar móti
sveit, þá hafa allir hinir stóru
sigrar bændanna verið unnir
af þróttmiklum mönnum, sem
hafa sameinað hagsmuni allra
bænda og allra landsmanna.
En úr því íhaldsmenn á land-
inu sunnan- og' vestanverðu
liafa talið sér hag í að leggja
sem mest undir sig fulltrúa-
vald í Sf. Sl. og bola þaðan
umbótamönnum, þá hlýtur sú
spurning að vakna hjá fram-
faramönnunum, hvort ekki sé
ástæða til þess að byrja nýja
umbótaöld í Sláturfélaginu og
þá ekki sízt með því að þoka
bændum á félagssvæðinu meir
inn í störf þess, og jafnframt
að gera á rekstri félagsins
hagnýtar umbætur, sem íhald-
ið og varalið þess hefir ekki
þrótt til að gera. J. J.
Ef bændur nota ekki til eigin þarfa allar hlíðÍP og
skinn, sem falla til á heimilum þeirra ættu þeir ttð
biðja kaupfélag sitt að koma þessum vörum|í verð. —
Samband ísl. samvinnufélaga seldi naulgripahúðir,
hrosshúðíp, kálfskinn, lambskinn og selskinn síðast-
liðið ár til útlanda fyrir fullar 100 þús. krónur. Naui-
gripahúðir, hposshúðip Og kálfskinn er bezt að salta,
en gera verður það strax að lokinni slátrun. Fláningu
verður að vanda sem bezt og þvo ohreinindi og blóð af
skinnunum, bæði úr holdrosa og hári, áður en saltað er.
Góð og hreinleg meðferð, á þessum vörum sem öðrum,
borgar sig.
Kennarastaðan
í vefnaði, við Kvennaskóiann á Blönduósi, erlaus. Um-
aóknir sendist undirrituðum, sem einnig gefur upplýs-
ingar um launakjör.
Hjaltabakka, 5. júní 1936,
Þórarinn Jónsson,
(p. t, form. skólastj.)
Augnlækningaferðalog
um suðurland
verða í sumar sem hér segir:
Á Breiðabólsstað á Síðu 25. júní,
í Vík i Mýrdal 26., 27. og 28. júní.
Á Stórólfshvoli 29. júnf.
A Eyrarbakka 30. júní og 1. júlí.
Ferðirnar fer Sveinn Pétursson augnlæknir.
Á VlÐAVANGI.
Frh. af 1. síðu.
bílum sínum í Reykjavík. Hef-
ii oft verið vakið máls á því,
hversu óviðurkvæmilegt þetta
væri. Fáninn er sameign allrar
þjóðarinnar, og hafinn yfir
aiiar innanlandsdeilur. Út á
við er hann tákn um einingu
og sjálfstæði hinnar íslenzku
þjóðar. Enginn flokkur eða
stefna á að hafa rétt til þess
að nota fánann sér til fram-
dráttar í baráttu gegn öðrum
íslenzkum flokki eða íslenzkum
mönnum. Enda er það víst, að
hafi þessi frekja íhaldsmanna
og vöntun á velsæmistilfinn-
ingu gagnvart fánanum haft
nokkur áhrif, þá eru það
vafalaust þau, að draga eitt-
hvað úr þeirri hlýju, sem al-
þjóð manna ber til fánans. Og
er það hart, að ófyrirleitnum
skaðræðismönnum skuli hald-
ast það uppi, að draga úr vin-
sældum þjóðfánans meðal
landsmanna.
íhaldið og 17. júní.
En forkólfum íhaldsins næg-
ir ekki að svívirða fánann á
þennan hátt. Aftur hafa þeir
vegið í hinn sama knérunn.
íslenzka þjóðin á sér sam-
eiginlegan hátíðisdag einu
sinni á ári, sem helgaður er
frelsisbaráttunni og íslenzlcu
þjóðinni. Það er fæðingardagur
Jóns Sigurðssonar, 17. júní.
Ilingað til hefir flestum Islend-
ingum þótt vænt um þennan
dag, og það alveg án tillits til
skoðana eða flokka, því að
minningin um Jón Sigurðsson
hefir verið óumdeild og heilög
með þjóðinni.
En einnig hér koma nú for-
kólfar íhaldsmanna fram aem
vargar í véum. Nú reyna þeir
að nota 17. júní í auglýsinga-
skyní fyrir landsfund ainn. En
Eru sumír fieður vondir
við börn sín?
Frh. af 1. síðu.
bætt tún þitt og haft betur
hýsta jörð. En þessi verðlaun
eru ekki veitt til þess að þú
getir níðst á börnum þínum
og' barnabömum. Verðlaunin
eru veitt til þess að gera jörð-
ina betri og byggilegri, bæði
fyrir þig og alla þá, sem síðar
búa á jörðinni.
Þannig er þessi breyting á
jarðræktarlögunum. Ihaldið
vill gera ríkisframlagið að
þrælsbandi um fót þeirrar
ungu kynslóðar, sem á að erfa
landið. Framsóknarmenn hafa
fundið ráð til að hjálpa báð-
um, bæði börnum og foreldrum,
hjálpa bæði í dag og um langa
framtíð. Til að gera þessa um-
bót, þurfti ekkert nema þekk-
ingu og manndóm. J. J.
samkundu þessari varð að af-
lýsa sl. vetur, af því að menn
fengust þá ekki til að ’sækja
hana. Og ekki nóg með þetta.
Svo langt hafa þessir menn
gengið í frekjunni og ósvífn-
inni, að þeir fóru þess á
leit við útvarpsráðið, að setn-
ingarræða „landsfundar" þessa
yrði tekin upp í hátíðardag-
skrá útvarpsins á þessum degi!
Vitanlega vísaði útvarpsráð-
ið þessari ósvífni á bug þegar
í stað. Jafnvel Valtýr Stefáns-
son sá, að hér var gengið of
langt í ósómanum.
En ef svona á að halda á-
fram, er það fyllilega athug-
andi, hvort ekki þarf að gera
sérstakar ráðstafanir til að
vernda vé þjóðarinnar fyidr
frekju íhaldsins.
Ritstjóri: Gísli Guðmundsson.
Prentamiðjan Acta