Tíminn - 05.01.1938, Blaðsíða 3
TÍM INN
3
slíkri einingu móti sameiginleg-
um og sterkum andstæðingi.
Með setningu minni frá 1923
var slegið á þá strengi að Fram-
sóknarflokkurinn væri miðflokk-
ur. Hann ynni með verkamönn-
um að hóflegum framförum, en
jafnskjótt og verkamenn færðu
sig yfir á rússneska grundvöll-
inn, væri samstarfinu lokið. Þá
stæði Framsóknarflokkurinn á
grundvelli laga og réttar, jafnvel
við hlið hinna hörðustu and-
stæðinga úr íhaldsliðinu.
Vígorð Tr. Þ. 1926 var mótað
af augnablikskringumstæðum.
Það flutti honum ekki sigur í
það sinn og sjálfur fylgdi hann
því ekki þegar á reyndi, seinna
meir á æfinni. En engu að siður
hefir þessi stutta setning átt
meginþátt í að halda við and-
stöðu milli Framsóknarmanna
og íhaldsins fram á þennan dag.
íhaldið færðist mjög í aukana
1932, er það náði kverkataki á
Framsóknarflokknum við mál-
efnasvik Ásgeirs Ásgeirssonar og
Jóns Jónssonar og við stofnun
hins svonefnda Bændaflokks.
Var það von og trú kaupsýslu-
leiðtoganna í Rvík, að þeir gætu
með hjálp Bændaflokksins, náð
varanlegu taki á stjórn landsins
og beygt undir sig verkamenn og
samvinnumenn. Þetta mistókst
þó algerlega í kosningunum 1934
og þó öllu meira 1937. En meðan
Framsóknarflokkurinn var að
rétta sig við eftir hin miklu
innri svik, sem Jón Jónsson stóð
fyrir, var vígorð Tr. Þ. frá 1926
að mörgu leyti gagnlegt, enda
talsvert haldið á lofti. Meðan
íhaldið hafði von og vilja og við-
leitni til að gera sig að kúgunar-
flokki í landinu, var sannarlega
tilefni til að minnast þess á eft-
irminnilegan hátt.
En í kosningabaráttunni 1937,
spyr einn af leiðtogum socialista
Eystein Jónsson um framtíðar-
stefnuna, og fékk það svar í út-
varpinu, sem byggt var á sam-
þykktum nýafstaðins flokks-
þings, að Framsóknarflokkurinn
myndi vinna eftir málefnum. Þá
var aftur komið inn á þann
grundvöll, sem ég hafði lagt
1923. Framsóknarflokkurinn
hætti að telja samstarf við nokk-
urn lýðræðisflokk alveg útilok-
að. Þvert á móti var bent áj að
málefnin væru fyrir öllu. Og með
tilliti til vaxandi erfiðleika, kom
þessi viðurkenning á réttum
tíma.
V.
Sjálfstæðisflokkurinn hafði á
síöasta kjörtímabili haldið uppi
mjög harðri málefnabaráttu á
þingi og í blöðum sínum, móti
umbótamálum Framsóknar-
manna, bæöi í afuröasölumálinu,
réttarfarsmálum, landhelgis-
gæzlu o. s. frv., en þó hafði
smátt og smátt nokkuð dregið úr
baráttuhörkunni, eins og sér-
staklega verður rakið í sambandi
við meðferð fjárlaganna. En þeg-
ar Héðinn Valdemarsson og
Finnur Jónsson knúðu fram
kosningar, með því að taka upp
byltingaraðstöðu á Alþingi, kom
nýtt fjör í Sjálfstæðisflokkinn.
Hann gerði fullkomið bandalag
við Jón Jónsson og Þorstein
Briem, tók upp nafnið „Breið-
fylking" um sameininguna og
hafði að því er menn halda, yfir
að ráða allt að 300 þús. kr. í
sameiginlegum kosningasjóði.
Framsóknarmenn höfðu um
6000 kr. til sameiginlegra þarfa,
og í einu kjördæmi mun auk
þess hafa verið eytt í bílferðir
og skrifstofu um 2000 kr. Var því
ólíku saman að jafna um stríðs-
kassann. Breiðfylkingin lét mik-
ið yfir sér. Var allmikið þjóðern-
isyfirlæti í sambandi við nafnið
og varð ekki annað séð, en að
andstæðingar Sjálfstæðis- og
Bændaflokksmanna tilheyrðu
ekki íslenzku þjóðinni. En með
þessu átaki var gerð svipuð sókn
og Þjóöverjar reyndu á Vestur-
vígstöðvunum sumarið 1918, rétt
áður en hrunið kom.
Niðurstaðan er öllum kunn.
Breiðfylkingin leystist sundur
eins og vorsnjór. Bændaflokkur-
inn virtist verða að engu. Aðal-
foringinn, Þ. Briem, virtist hafa
komið með 50—60 atkvæði í Döl-
um inn í sameiginlegt bú. Þegar
fréttirnar komu utan af lands-
byggðinni, um sigra Framsókn-
ar og algert getuleysi Bænda-
flokksins, var engin ósk heitari
hjá Sjálfstæðismönnum, en að
Þ. Briem félli líka í Dölum. Það
varð ekki, eingöngu af því, að
lið Sjálfstæðismanna hafði fylkt
sér um hann betur en málefni
stóðu til.
Framsóknarflokkurinn kom út
úr eldrauninni með mikið lið og
vel fallið til félagsmálastarfa.
Hin mikla sókn hafði misheppn-
azt. Leiðtogum Sjálfstæðis-
manna varö það ljóst, að af
tveim ástæðum var óhugsandi
að flokkur þeirra gæti nokkurn-
tíma framar orðið yfirdrottnun-
arflokkur í landinu, eins og
suma hina ógætnari menn hafði
dreymt um, undanfarin misseri
og fyrir kosningarnar. í fyrsta
lagi hafði þjóðin sýnt, að hún
hafði óbeit á „Breiðfylkingar-
skrafinu". Henni stóð stuggur af
að láta einn flokk, með ógæti-
legt þjóðernisskrum á vörum
margra hinna æstari manna
hans, fá undirtök í stjórnmálun-
um. En hitt var þó áhrifameira,
að ástand atvinnuveganna gerði
yfirdrottnun eins flokks ófram-
kvæmanlega. Hin mikla dýrtíð,
hinar miklu kröfur yfirmanna
og undirgefinna, og ekki sízt hin
mikla fátækt útvegsins, eins og
högum hans er nú háttað, svifti
blæjunni frá augum Sjálfstæðis-
manna og þeir sáu að burgeisa-
tíminn og allir slíkir draumar
voru horfnir í reyk. Eftir var fá-
tæk, lítil þjóð í harðbýlu landi,
þar sem alvara lífsins kom í
stað skýjaborganna frá stríðs-
gróðatímanum, þegar annarhver
maður lifði eins og milljónamær-
ingur. Um leið og Sjálfstæðis-
flokkurinn hætti að líta á sig
sem aldagamalt stórveldi í land-
inu, hlaut aðstaða annarra
flokka til hans lika að breytast.
VI.
Viðskipti Framsóknarmanna
við socialista voru fjölbreyttari
af því að flokkarnir unnu saman
um stjórn, eftir ákveðnum
samningi. Hér skal ekki farið
lengra aftur í tímann enn til
síðustu mánuða ársins 1936. Þá
hélt Alþýðufl. flokksþing og
gerði tvær allmerkilegar sam-
þykktir. Aðra um að afneita al-
gerlega kommúnistum og öllu
þeirra athæfi, en hina þá, að
gefa Framsóknarfl. þriggja
mánaða frest til að snúast frá
samvinnufélagsskap yfir í þjóð-
nýtingu. Ef ekki yrði gengið að
þessum kostum, skyldi stjórnar-
samvinnan rofin þegar í stað.
Þessir úrslitakostir voru sendir
Framsóknarflokknum gegnum
útvarpið. Ruddaskapurinn og
kæruleysið gagnvart samstarfs-
flokknum gat varla komizt
lengra en í þessu framferði,
hvort sem litið var á hina fjar-
stæðu efniskröfu, eða hinn al-
gerða viðvaningshátt í tilkynn-
ingarforminu.
Framsóknarmenn tóku þessu
með enskriró.Þeir höfðu ekki um
það stór orð, en gáðu til veðurs.
að hugleiða það, að skólarnir
eins og nú er, hafa flestir
stærra verksvið en þaö eitt að
mennta börn og unglinga í þeim
skilningi sem almennt er lagð-
ur í orðið menntun. Þeir hafa
einnig að miklu ieyti tekið við
því, sem við köllum uppeldi
barna og unglinga, eða mennt-
un í þeim skilningi, sem St. G.
St. vill kalla sanna menntun.
Og þar að auki tekið við þeim
vanda, að vinna gegn ýmsum
skaðlegum erlendum áhrifum,
sem við verðum að vera á verði
gegn. — Með langdvölum barna
frá heimilunum í skólum
minnka áhrif heimilanna. —
En það mun mörgum vera
minnisstætt, ef þeir hugsa um
það, hvernig lifsbaráttan á
heimili með foreldrum og
vandamönnum jafnhliða nám-
inu, mótaði þá í bernsku.
Hvernig starfið, sem oft kost-
aði mikla hugkvæmni, skyldu-
rækni, sjálfsafneitun og vilja-
þrek, smátt og mátt byggði upp
skapgerð sem síðar i lífinu gerði
þeim broslega létt að mæta
þeim erfiðleikum og yfirstíga,
sem aðrir töldu mikla og jafn-
vel lítt yfirstíganlega. Þennan
þátt í okkar uppeldi getum við
ekki misst og ekki raskað til
muna án þess að þjóðin bíði
varanlegt tjón — e. t. v. meira
en hún fær yfir komizt.
Samþykktin virtist hafa verið
gerð í flaustri, af ókunnugum
og óundirbúnum mönnum. Hinir
reyndari og gætnari menn Alþ.-
flokksins virtust varla muna eft-
ir að samþykkt þessi var gerð.
En þegar kom fram á þingið,
kom i ljós, að Alþfl. var tvískipt-
ur, og að þingmönnum nálega í
tvo jafna hluta. Jón Baldvinsson
og nokkrir menn með honum,
vildu halda áfram rólegu um-
bótastarfi með Framsóknar-
flokknum. En hinn helmingur-
inn, með Finn Jónsson og Héð-
inn Valdemarsson, vildu knýja
fram kosningar í heitu æsinga-
máli, sem væri vinsælt fyrir so-
cialista en óhentugt fyrir Fram-
sóknarmenn. Eftir sigursælar
kosningar vildu þeir Héðinn og
Finnur að aftur byrjaði um
stund samstarf milli sömu flokka
undir forustu socialista og með
þjóðnýtingu sem höfuðmál. —
Kveldúlfsmálið var í augum
þessara manna hentugt ófriðar-
efni. Þaö var vitað, að Jón Árna-
son, formaður bankaráðs, gat
fengið allt að einnar milljónar
kr. virði upp í skuldir Kveldúlfs,
ef ekki yrði gengið að félaginu.
Það var ennfremur vitað, að
Framsóknarmenn myndu ekki
neita þessu boði. Félagið var
hinsvegar óvinsælt fyrir marg-
háttaða ágalla á rekstrinum.
Héðinn Valdemarsson mun þess
vegna hafa talið sig hafa góða
fótfestu í viðleitni sinni að láta
Framsóknarflokkinn setja niður
í meðferð þessa máls. Hann bar
síðan fram frv. um að láta gera
Kveldúlf upp, eftir Alþingissam-
þykkt. Slíkt nýmæli var bylting
og annað ekki. Ef farið var inn
á þessa leið, þá gat enginn at-
vinnurekandi í landinu strokið
um frjálst höfuð. Hver óvin-
veittur þingmeirihluti gat sam-
þykkt að allt skyldi af slíkum
manni tekið. Byltingin hafði þá
haldið innreið sína í landið.
Framsóknarflokkurinn gekk á
móti þessu frv. meö Sjálfstæðis-
flokknum, og gerði þannig að
veruleika yfirlýsingu mína frá
1923, að þegar socialistar tækju
upp byltingarstefnu, þá stæðu
Framsóknarmenn í vörninni við
hlið Ólafs Thors. Frv. Héðins var
fellt, en samvinnan með stjórn-
arflokkunum var rofin. Fram-
sóknarflokkurinn átti annars-
vegar í höggi við „Breiðfylking-
una“, en á hinn bóginn við so-
cialista. í því kjördæmi, þar sem
Til hafa verið skólar, sem
hafa rækt þessar skyldur og
hafa skorið sig úr, án þess að
nokkur sé nefndur. En það næg-
ir ekki — það á að vera og verð-
ur að vera almennt. Hér á eng-
inn einn maður eða menn sök —
og það þarf margra manna sam-
eiginleg átök til þess að valda
breytingu. Ég bendi ekki á leið-
ir, enda er tíminn of stuttur til
þess og ég er ekki einfær um
það, — en ég bendi hér á mál,
sem ég tel einna mestu skipta
nú, að rétt og vel verði á tekið.
— Ég get að vísu bent á og
spurt: Hvar er sú lærdómsbók í
siðfræði utan kversins, sem
kennurum er ætlað að styðjast
við til þess að ala upp hjá börn-
um þá skyldurækni og skap-
gerð, sem á að leggja áherzlu á
að þroska hjá sérhverjum upp-
vaxandi þegni? — Hvar eru
leiðbeiningar um það fyrir börn
til hvers þau læra og stunda í-
þróttir? Hvar er kennslubók
fyrir börnin um skaðsemi á-
fengis og tóbaks? — Þess væri
þó tæpast vanþörf, ef litið er
til æskunnar. Við eigum að vísu
sem betur fer mikið af þrótt-
mikilli og fallegri æsku, einkum
íþróttaæskuna, sem sýnir hve
ættstofninn er tápmikill og
hraustur, og til hve mikils er að
vinna með því að leggja rækt við
uppeldið, og þá jafnframt hve
ég var í kjöri, var frammistaða
fulltrúa Alþýðuflokksins mest
blandin siðleysi og vöntun á
mannasiðum. En víðast hvar
annarsstaðar var baráttan hörð-
ust milli Framsóknarmanna og
liðsmanna Mbl.stefnunnar.
Kveldúlfsmálið á þingi varð
afleiðingaríkt í íslenzkum
stjórnmálum. Það sprengdi
þriggja ára stjórnarsamvinnu.
Það leiddi til kosninga. Það
sannaði að meirihlutinn af for-
ráðamönnum Alþfl. voru bylt-
ingarsinnaðir. Það neyddi Fram-
sóknarmenn til að vinna með
íhaldinu í ógeðfelldu máli. Það
færði Framsóknarmönnum mik-
inn kosningasigur. Það braut
valdadrauma heitustu íhalds-
mannanna, um yfirdrottnunar-
skilyrði flokksins, af því að það
sannfærði Mbl.menn um, á ó-
mótmælanlegan hátt, að þeir og
aðrir sem höfðu í tuttugu ár
haldið því fram, að Framsóknar-
menn væru grímubúnir bylting-
armenn, höfðu algerlega haft á
röngu að standa. Framsóknar-
menn höfðu fjölmörgum sinnum
sýnt í verki, að þeir skárust í
leikinn, ef íhaldsmenn ætluðu að
beita verkamenn ranglæti. Nú
sást, að Framsóknarmenn létu
socialistum ekki haldast uppi að
beita Mbl.menn ódrengskap. —
Byltingardraumurinn til beggja
hliða var orðinn að endurminn-
ingu. Mbl.menn vissu, að Fram-
sóknarmenn myndu aldrei líða
þeim ofbeldi við verkamenn. Og
nú sá öll þjóðin, að hinir sömu
menn slitu félagsskap um stjórn
við socialista, og gengu út í erf-
iðar og óhagstæðar kosningar,
til að hindra það, að Alþfl. leysti
hið íslenzka þjóðskipulag og
réttarfar upp í siðleysi og ó-
menningu.
Flokksþingið, sem undirbjó
kosningarnar fyrir Framsóknar-
flokkinn, hafði látið fenna yfir
kjörorð Tr. Þ. frá 1926. Nú var
Framsóknarflokkurinn orðinn
miðflokkur, með skyldur til
beggja handa. Þetta kunnu kjós-
endur að meta. Kösningasigur
Framsóknarmanna var fyrst og
fremst því að þakka, að kjósend-
um fannst framkoma flokksins
heilbrigð og eðlileg. En þeim
þótti byltingarbrölt socialista og
„breiðfylking allra íslendinga“
hvorttveggja vel fallið til nokk-
uð eftirminnilegrar áminningar.
miklu er að tapa, ef það er
vanrækt.
En íþróttirnar vantar einnig
forystu, sem verður að koma.
Það vantar menn sem ferðast
milli íþTóttafélaganna og skól-
anna, ekki’til þess að kenna í-
þróttirnar, heldur til þess að
leiðbeina og opna fyrir mönn-
um leyndardóma íþróttanna,
gildi þeirra og tilgang. Án þess
ná íþróttirnar aldrei .marki sínu
sem uppeldismeðal fyrir þjóð-
félagið. —
Það má benda á það sem tal-
andi tákn þess hve fast svefn-
inn hefir sótt okkur á þessu
sviði uppeldismálanna, að
fyrst nú í vetur var verulegt
verklegt nám lögleitt á ný við
bændaskólana. Og í héraðs-
skólunum hefir aðalforvígis-
maður þeirra gert ítrekaðar til-
raunir til þess að lögð væri
meiri áherzla á verklegt nám,
án þess að það mætti verulegum
stuðningi. — Hann hefir nú í
vetur ásamt einum skólastjór-
anum gert á Alþingi nýtt átak í
þessu og vonandi verður þess
ekki langt að bíða, að þar verði
meira en áður, — jafnhliða
bóknáminu, — lögð áherzla á
að mennta „hjarta og hönd“.
Mér hefir orðið tíðrætt um
skólana, en mér er það þó vel
ljóst, að hér þurfa fleiri en þeir
að vera að verki. Jafnframt því
VII.
Eftir kosningaósigurinn rann
yfirlætiö mjög af þeim leiðtog-
um Alþfl., sem mesta óvild höfðu
sýnt Framsóknarflokknum. —
Vildu nú hinir gætnari menn
flokksins hverfa frá þjóðnýting-
unni og að almennum umbótum.
Héðinn Valdemarsson var illa
settur. Honum var kennt um ó-
sigurinn, ef til vill meira en rétt
var. Hann sá völd sín og áhrif
líkleg til að fjara út, ef ekki yrði
val góðra ráða. Jón Baldvinsson
var erlendis mestallt sumarið.
Héðinn notaði sér því tækifærið,
og tók upp á sig þá ábyrgð, utan
við miðstjórn flokksins, og þvert
ofan á samþykkt 13. flokksþings
Alþýðufl., að hefja sameiningar-
makk við kommúnista. Stóð sá
loddaraskapur allt sumarið og
snerist blað flokksins allan þann
tíma eins og vindhani i hvass-
viðri. Um haustið kom Alþingi
saman, og fulltrúar stjórnar-
flokkanna viku fyrr en Sjálf-
stæöismenn. Átti að nota þann
tíma til að freista að gera mál-
efnasamninga. Framsóknar-
menn stóðu saman um, þrátt
fyrir misjafna reynslu, að halda
áfram samstarfi enn um stund
og höfðu ítarlegan málefna-
grundvöll. En Alþfl. var eins og
sjúklingur með sótthita, hvergi
fær til starfa. í 6 vikur var beðið
eftir að Alþfl. héldi flokksþing
og næði nokkurnveginn heil-
brigði. Upp úr því tókst að fram-
lengja stjórnarsamvinnuna urn
nokkrar vikur. Framsóknarm.
komu í gegn nauðsynlegri breyt-
ingu á mjólkurlögunum, bættu
úr halla á rekstri ríkis og bæjar-
félaga og hjálpuðu socialistum
til að gera nokkrar breytingar á
tryggingarmálunum. Inn í alla
þessa erfiðleika kom svo doc-
entsmálið, eins og sprengikúla
frá hálfu socialista, og í þinglok-
in hin ódrengilega árás Finns
Jónssonar á Þormóð Eyjólfsson.
Þannig var ástandið, þegar þingi
var slitið. Héðinn Valdemarsson
hafði eyðilegt allan árangur af
vetrarþinginu 1937. Fyrir af-
brýðisemi hans við samstarfs-
flokkinn, komu nýjar kosningar.
Fyrir þessa byltingartilraun
hans varð að halda þing frá
hausti til jóla, og fyrir samein-
ingarbasl hans við kommúnista
urðu 6 vikurnar af þessu þingi
nálega gagnslausar. Engu að
síður hafði þingið afgreitt nokk-
ur allmerkileg mál síðustu vik-
að kenna börnum og ungling-
um skyldurækni og skapfestu
og þroska hugkvæmni þeirra
með áreynslu og starfi, verðum
við aö sýna það í lífi þjóðarinn-
ar, að þessir eiginleikar, en ekki
yfirborðshátturinn, séu virtir.
Án þess fá kenningarnar ekki
staðizt. Þegar við dæmum um
framferði okkar í þessum efn-
um, erum við ekki áhorfendur,
og mönnum kvað oft ganga illa
að sjá bjálka í augum sjálfs sín.
Það hafa að minnsta kosti þrir
þekktir útlendingar ritað um
okkur bækur s. 1. ár. Þeir benda
allir á það, að í okkar nýju
menningu sé mikið los og yfir-
borðsháttur. Sumu af því sem
um þetta er sagt hljótum við
aö mótmæla, en við skulum
samt athuga sumt i þessum
dómum gestsaugans. Allir þessir
menn eru á einu máli um þaö,
að hin gamla menning sveit-
anna sé hrein og sterk. Við
skulum viðurkenna, að þessi
menning hafi líka sína galla,
en eitt er í senn sterkur og þýð-
ingarmikill þáttur í menningu
sveitanna, og það er hvernig
allur yfirborðsháttur heima
fyrir er svo að segja glottur í
hel, — og hve menn eru þar al-
mennt virtir eftir verðleikum.
Myndi ekki hollt að fylgja
þessari reglu almennara en
gert er?
— Og ég hygg að flestir
séu á einu máli um það, að
það sé þetta að sjálfsögðu ásamt
miklum meðfæddum hæfileik-
um, sem hefir skapað heims-
veldið og viðhaldið því. — Sann-
arlega brestur okkur ekki gamla
og nýja reynslu og sannanir
fyrir því, að mennirnir og þá
líka þjóðirnar, eru búnar eigin-
leikum, sem eru að sumu með-
fæddir — en einnig mótaðir og
tamdir. — Og við sjáum það
einnig daglega, að það er aðal-
lega undir þessum meðfæddu og
mótuðu eiginleikum komið,
hvernig þessum mönnum og
þjóðum vegnar — hve heillarikt
lífsstarflð verður þegar lýkur.
Getum við þá ekki, með þetta
í baksýn, orðið sammála um
það, þegar við byrjum hið nýja
starfsár, að við höfum í barátt-
unni fyrir hinum miklu fram-
förum, baráttu sem við þurfum
sannarlega að halda áfram,
vanrækt um of þann þáttinn í
okkar uppeldismálum, sem e. t.
v. sízt má vanrækja? — Og geta
þá ekki nægilega margir orðið
sammála og samtaka'í því að
reyna að skapa hér straum-
hvörf?
Ýmsir munu þó e. t. v. segja
sem svo: Við höfum lögleitt og
komið á nýtízku barnafræðslu,
reist marga héraðsskóla og
gagnfræðaskóla, eigum tvo góða
menntaskóla og háskóla, sem
við erum að reisa nýtt og veg-
legt hús fyrir. Við höfum jafn-
framt gefið æskunni betri skil-
yrði til íþróttaiðkana en nokk-
ur kynslóð hefir áður gert í
þessu landi. — Við höfum því
gert mikið í þessum efnum. Sízt
skal því neitað, að svo er, ekki
skal það heldur dregið í efa, að
kennaralið okkar er margt, gott
og vel starfhæft. En hinu
má heldur ekki gleyma, að
skólar okkar eru flestir ungir —
og þeir eru eins og allt annað
og sízt síður, börn síns tíma,
börn aldarandans. Okkur ís-
lendingum er sumum gjarnt að
vísa til ummæla góðskálda okk-
ar, og ég ætla að það sé góður
siður og í ýmsum málum góð
rök. Því skáldin sjá oft dýpra
inn í eðli málanna og lengra
fram en við hinir. Og einhvers-
staðar segir Stephan G. Step-
hansson það um skólana, að þar
sé sú menntun boðin, sem láti
sér umhugað um höfuðið, en —
„fátt sé skeytt um hjarta og
hönd“. En hann segist telja
þann einn menntaðan, sem
eigi fram að bjóða „Hvassan
skilning, haga hönd, hjartað
sanna og góða“. — Myndi ekki
einmitt í þessum orðum St. G.
St. vera bent á það, sem á
skortir í uppeldismálum og
skólamálum okkar? Við verðum