Tíminn - 09.09.1938, Blaðsíða 3

TÍMINN
147
B. hefir síðustu missirin verið
að úthluta forgöngumanni sín-
um allt öðrum læknisdómi, eftir
því sem hentað hefir drengskap
þeirra og manndómi.
X
Það leiðir af sjálfu sér, að
maður sem vildi vera svo fyrir-
ferðarmikill í sínum eigin
flokki, eins og reynslan hefir
sannað um H. V., mundi ekki
vera með öllu heppilegur ferða-
félagi við menn í pólitískum
samstarfsflokki.
Nú er því ekki að neita, að
þar eru líka andstæður. H. V.
er í allri hversdagsumgengni,
ef ekki er um hagsmuni að
ræða, næsta kurteis og oft hlý-
legur í bezta lagi, og ef þeir
eiginleikar hefðu að öllum jafn-
aði fengið að njóta sín, myndu
metnaðardraumar hans hafa
átt auðveldara með að rætast,
heldur en raún ber vitni um. En
hvenær sem hagsmunabaráttan
fyllir hug H. V., gerbreytist öll
framkoma hans, eins og þegar
óveður skellur skyndilega á eftir
logn og góðviðri. í þessum ó-
veðursbyljum hefir H. V. skilið
frá sér í sínum eigin flokk, ná-
lega alla þá menn, sem reyna að
hafa persónulega skoðun, og
kennt Framsóknarmönnum, að í
pólitísku samstarfi flokkanna er
vissara fyrir gætna menn að
sofa í hringabrynjum.
Eftir kosningarnar 1927 varð
M. Kr. fjármálaráðherra í ráðu-
neyti Tr. Þ. Hófst þá mikil og
alhliða umbótastarfsemi í
landinu og stóð svo í tvö ár.
Eins og áður var sagt, hafði H.
V. óvenjulegar mætur á M. Kr.
og reyndist þá um stund allvel
í samstarfinu. Var þá einnig
sameiginlegur fyrir alla Fram-
sóknar- og Alþýðuflokksmenn
mikill fögnuður yfir því að hafa
brotiö fjötra kyrrstöðunnar.
Mörg almenn umbótamál náðu
fram að ganga, svo að langir
tímar munu líða þar til jafn-
miklu verki verður afkastað á
tveim þingum eins og gert var
1928—1929.
En með fráfalli M. Kr. gerð-
ust tveir atburðir og hvorugur
góður. Jón Jónsson í Stóradal
kom inn í þingið sem varamaður
M. Kr. og H. V. missti þá kjöl-
festu, sem hann hafði haft af
kynningunni við þann merkis-
mann. Hefir H. V. lýst því yfir
skriflega, að raunverulega hafi
samvinna Alþýðufl. við Fram-
sóknarmenn ekki staðið nema í
tvö ár og hafi verið lokið 1929.
Voru til þess þær ástæður, sem
nú skal greina.
H. V. sá strax það sem glögg-
lega reyndi á í kosningunum
1931, að Framsóknarflokkurinn
óx mjög að trausti og áliti í
landinu. Þótti H. V. þetta mjög
móti von og áætlun. Hann gerði
ráð fyrir, að Alþýðufl. hlyti að
verða meginflokkur fátæku
stéttanna í landinu, svo sem
orðið hefir í sumum löndum,
þar sem samvinnustarfsemi
miðstéttanna er veik eða lítil.
H. V. hefir lengi haft þá skoðun,
að Framsóknarflokkurinn sé
enginn flokkur, hafi enga stefnu
og engan tilverurétt. Hann álít-
ur ennfremur, að Framsóknar-
flokkurinn hafi ekkert eða sama
sem ekkert gert til gagns, en
mikið til skaðsemdar, svo sem
það að standa móti honum og
Ólafi Thors í kjördæmamálinu.
H. V. álítur að nálega allir kjós-
endur Framsóknarflokksins
gætu, ef rétt væri, að farið,
orðið socialistar og fylgt honum
að málum. Væri þá sá liðsauki
allmikill styrkur þeim manni,
sem lætur svo sem hann sé
fæddur til að fylkja öllum fá-
tæklingum móti auðvaldinu í
landinu.
Af einhverjum mér óskiljan-
legum ástæðum, hefir H. V.
komizt á þá skoðun, að ég væri
meginþröskuldur á vegi hans í
þessu efni. Hann álítur að ég
hafi stöðvað straum samvinnu-
manna yfir í öreigaflokkinn til
hans. Að vísu er erfitt að skilja
hversu ég hefði mátt orka svo
ótrúlegum hlutum, að hindra
kjósendur í stærsta þingflokki
landsins frá því, sem H. V. tel-
ur vera þeirra náttúrlegu köll-
un, en það er að grípa stólfætur
og ganga fram í breiðfylkingu
undir hinu rauða merki hans.
Þessi lífsskoðun H. V. er að
vísu á mælikvarða mannlegs
veikleika mjög ánægjuleg fyrir
mig, en því miður fyrir hann
algerlega röng. Samvinnufólk-
ið á íslandi myndi fara allt aðr-
ar leiðir heldur en þær, sem H.
V. velur sér, ef það hætti að
standa saman í sínum eigin
flokki. En þetta dæmi sýnir hve
erfitt H. V. muni reynast sitt
æfintýrastarf eins og því er nú
háttað, þegar hann hefir svo
rangar hugmyndir um megin-
þætti í hugsunarhætti samlanda
sinna.
Haustið 1930 hóf H. V. hinn
ofsafengna hernað sinn í
garnastöð Sambandsins. Var
þar ekki fylgt neinum siðum
sæmilegra manna. Starfsfólkið
var rekið út úr stöðinni. Allir
aðflutningar stöðvaðir með
valdi. Brotizt var inn í húsið að
ræningjasið. Lið H. V. setti vörð
um húsið nótt og dag eins og
óvinaher hefði hertekið borg í
landi sigraðrar þjóðar. Vöru-
birgðir allar, sem til voru í hús-
inu, um 8000 kr. virði, voru eyði-
lagðar meðan her H. V. sat um
húsið og gætti þess. Þetta var
fyrsta opinbera herferð H. V. á
hendur samvinnumönnum. Sið-
an liðu ekki nema fáir mánuðir
til þingrofsins 1931.
XI.
Haustið 1930 hafði Einar Ol-
geirsson klofið Alþýðuflokkinn
og stofnað kommúnistafélags-
skap sinn. Var hann þá undir á-
hrifum íslenzkra stúdenta í Ber-
lín, sem höfðu orðið snortnir af
byltingarundirróðri Rússa, sem
var þá vel á vegi með að drepa
lýðveldið og skapa nazismann.
H. V. gerði áhlaup sitt á garna-
stöðina sem samkeppnisbragð
við kommúnista. Þeir reyndu að
ná fylgi verkamannanna með
yfirboðum í kaupgjaldskröfum
og með ofsafengnum vinnu-
stöðvunum. Ofbeldi er aðferð
kommúnista. H. V. fann að þeir
voru keppinautar hans, fannst
að hann þurfa að nota sömu að-
ferðir til að halda sínu í sam-
keppninni um atkvæði verka-
manna. Og þar sem M. Kr. var
nú ekki lengur til að sefa ofsa
skapsmunanna, var hann þegar
í stað orðinn alþýðuforingi með
kommúnistaaðferðir. Og þannig
starfar H. V. þann dag í dag.
Garnadeilunni lauk á þann
hátt, að samvinnumenn sáu, að
þeir gátu gert ráð fyrir tak-
markalausum yfirgangi og sið-
leysi við atvinnufyrirtæki þau,
sem þeir voru að stofna, hvar
sem H. V. og skoðanabræður
hans héldu sig hafa hag af slíku
framferði. H. V. leit hvorki til
baka eða fram á veginn. Hann
gleymdi, að hann hafði fengið
sitt fyrsta embætti og góðu fjár-
hagsaðstöðu fyrir vinnu Fram-
sóknarmanna, en ekki sina. Að
vegna þeirra hafði hann fengið
trúnað M. Kr. Að samvinnumenn
höfðu útvegað olíusambandið við
British Petroleum, komið á
landsverzlun með tóbak og olíu,
og lagt til allt meginaflið við
stofnun Olíuverzlunarinnar og
Tóbaksverzlunar íslands. H. V.
var ófús að viðurkenna hvaðan
honum hafði komið aðalhjálp til
að fá núverandi aðstöðu. Hann
var enn ófúsari til að viðurkenna
að hann hafði misnotað trúnað
Framsóknarmanna með því að
* gera olíuverzlunina að varanlegu
gróðafyrirtæki. Og það mun hafa
verið honum allra fjarst, að
skilja, að þann dag, þegar hann
sliti öll samstarfsbönd við sam-
vinnumenn, með því að gefa sig
endanlega á vald flokki, sem
hlítir erlendri stjórn, myndi sól
hinna ytri mannvirðinga mjög
taka að lækka á lofti.
Á vetrarþingi 1931 kom H. V.
og félagar hans fram með kröfu
um breytta kjördæmaskipun í þá
átt að auka vald bæjanna. Var
rætt um þetta mál í Framsókn-
arflokknum. Vildum við Tr. Þ.
mæta kröfum bæjanna með
nokkurri tilslökun, með því að
fjölga þingmönnum á vissum
stöðum, þar sem þéttbýlið hafði
aukizt mest. En þeir menn, sem
síðar brugðust mest í kjördæma-
málinu, svo sem Ásgeir Ásgeirs-
son, Jón Jónsson og Hannes
Jónsson, vildu enga sanngirni
sýna. Ég sagði Jóni Baldvinssyni
hversu málum væri komið og að
ekki myndi eins og þá stóð, vera
hægt að fá allan Framsóknar-
flokkinn til fylgis við breytingu
í kjördæmamálinu á því þingi.
Þegar H. V. fréttir þetta, gengur
hann rakleitt yfir til íhalds-
manna og býður þeim bandalag
móti Framsóknarflokknum. —
Skyldi fella stjórnina með
skyndiáhlaupi, skapa sameigin-
lega stjórn fyrir báða flokka,
samþykkja stjórnarskrá, rjúfa
þing, kjósa um stjórnarskrána
og samþykkja breytinguna á
sumarþingi 1931.
H. V. gekk að þessu bandalagi
undirbúningslaust, eins og kaup-
um og sölum á dauðum hlutum.
Ef hann hefði viljað vinna póli-
tískt saman við Framsóknarfl.,
var ekkert eðlilegra en að gera
málið að samningsatriði í sam-
bandi við stjórnarmyndun. En
H. V. lifir í félagslegum efnum
aöeins fyrir líðandi stund. 1931
gerði hann jafn innilega og ein-
læglega málefnasamning við Jón
Þorláksson og Ólaf Thors, móti
margra ára samstarfsmönnum,
eins og hann nú gerir vináttu-
samning við Einar Olgeirsson og
Brynjólf Bjarnason, móti Jóni
Baldvinssyni og Haraldi Guð-
mundssyni.
Framkoma H. V. í kjördæma-
málinu var miðuð við það tvennt
að auka valdaaðstöðu hans sjálfs
i landsmálum, og að minnka
Framsóknarflokkinn. Helzt var
svo að sjá, sem H. V. langaði
mest til að skaða þá menn, sem
alveg sérstaklega höfðu sýnt
honum að fyrra bragði tiltrú og
drengskap.
H. V. hélt áfram vináttusamn-
ingi sínum við íhaldið þar til
kjördæmamálið var komið í höfn
1933. Þegar Jón Jónsson og Þor-
steinn Briem rufu Framsóknar-
flokkinn, lét H. V. sér það vel
líka. Hann bjóst við að kosning-
arnar 1934 hlytu að leiða það í
ljós, að socialistar kæmu lið-
sterkir til þings, en Framsóknar-
flokkurinn eins og skuggi af því
sem áður var. Mátti auðveldlega
búast við slíku, þar sem bæði var
búið að breyta landslögum í því
skyni að brjóta þann flokk niður,
og auk þess sækja hann, ef svo
mátti segja, með eldi og vopnum
alla vegu, með innri svikum, með
ofsóknum frá hálfu stjórnar Ás-
geirs Ásgeirssonar gagnvart
helztu baráttumönnum flokksins
og síðast en ekki sízt með þeim
tökum, sem Jón Jónsson hafði
á Kreppusjóði fyrir og eftir
kosningarnar. Hin glæsilegu úr-
slit kosninganna 1934, að því er
snerti Framsóknarflokkinn, urðu
H. V. sár vonbrigði.
XII.
Fyrir kosningar 1934 hafði H.
V. vonað að aðstaðan hér á
landi yrði lik og í Sviþjóð og
Danmörku, að flokkur socialista
yrði stærri en samstarfsflokk-
ur bændanna úr dreifbýlinu og
hefði höfuðforustu móti íhalds-
flokknum. Nú var þingflokkur
Frams.fl. þriðjungi stærri, og
sýnilegt að forustan hlyti að
verða þar. H. V. vildi sætta sig
við þetta í bili, en vonaði að geta
í samleiöinni lækkað Framsókn-
armenn svo, að þeirra vegur yrði
minni með ári hverju.
Framsóknarmönnum var
nauðugur einn kostur að semja
við socialista. Bændastéttin í
landinu var að sligast undir
verðfalli afurðanna. Úr því varð
að bæta með löggjöf, sem borin
var fram af Framsóknarmönn-
um og studd af Alþýðuflokkn-
um, gegn hjálp við framkvæm-
anleg umbótamál fyrir . verka-
lýðinn. H. V. og félagar völdu
sér að höfuðmáli lögþvingaðar
tryggingar og fengu þær. Á hinn
bóginn höfðu þeir af þeim litla
ánægju við kosningarnar 1937,
þar sem afurðasölulögin og
hinar margháttuðu umbætur
mæltu hvarvetna með Fram-
sóknarmönnum.
H. V. var aðsópsmestur sinna
félaga við samningaborðið. —
Hann kom þar eins og hrossa-
kaupmaður, sem hugsar aðeins
um augnabliks ávinning. Fram-
sóknarmenn fóru hægar í málin
en urðu drýgri er á leið. H. V.
var nýkominn úr þriggja ára
samvinnu við ihaldið, og vonaði
að geta haft gott af Framsókn-
arflokknum og veikt hann um
leið.
Tvö atvik sýna hug H. V. til
samstarfsmannanna um þessar
mundir. Hann lét prenta í Al-
þýðublaðinu málefnasamning
flokkanna með skírskotun til
kosningapésa socialista, hinnar
svonefndu fjögra ára áætlunar,
svo sem hvert orð væri þaðan.
Afurðasölulögin, landhelgis-
gæzlan, umbót hæstaréttar o.
s. frv., sem Framsóknarflokkur-
inn hafði byggt upp að öllu leyti
átti að vera komið úr kosninga-
pésa socialista. Mátti heita að
ekki væri mjög treyst á dreng-
skap og sanngirni í byrjandi
samstarfi. Þegar kom til að velja
menn í stjórn, kom fram mikill
skoðanamunur. H. V. vildi hafa
þar Ásgeir Ásgeirsson og aðra
menn honum líka. Skyldi þeim
vera stjórnað að utan frá af
mönnum eins og honum. Fram-
sóknarmenn sögðu vonlaust að
mynda ráðuneyti á krepputíma
og veikum þingmeirahluta með
liðleskjum einum. Sögðu sem
rétt var, að sín megin gætu þeir
bent á marga dugandi menn
bæði utan þings og innan. Varð
það úr, að í Framsóknarflokkn-
um vildi enginn líta við skoðun
H. V. um nýja stjórn steypta í
móti Ásgeirs Ásgeirssonar. Fór
svo sem Framsóknarmenn vissu,
að miklir erfiðleikar og vanda-
söm vinna hlóðst á ríkisstjórn-
ina og veitti ekki af að vel væri
vandað til þeirra, er þau rúm
skipuðu. Varð H. V. stjórninni
að vafasömum stuðningi. Fram-
sóknarmenn voru reiðubúnir að
taka olíumálið til meðferðar,
og láta útgerðarmenn og sjó-
menn fá aukin völd um þá
verzlun, en flokksbræður H. V.
gátu sig þar hvergi hreyft fyrir
hagsmunum hans. Framsóknar-
menn létu þá þar við sitja urn
sinn og snéru sér að þeim um-
bótum, sem framkvæmanlegar
voru, með því þingfylgi, sem stóð
til boða. En það er vitanlegt öll-
um landslýð, að H. V. hefir
mjög litla löngun til að olíumál-
in séu hreyfð, á þann hátt að
tekjur hans minnki við breyt-
inguna.
H. V. varð að sætta sig við að
ekki var mynduð Ásgeirsstjórn,
sem leikfang handa honum.
Kom hann þá þvi til leiðar, að
hann varð i skjóli Har. Guð-
mundssonar formaður í tveim
þýðingarmiklum nefndum,
skipulagsnefnd atvinnumála og
fiskimálanefnd. Var ég einn
vetur með honum í skipulags-
nefnd. Þótti mér hann þægileg-
ur og ánægjulegur i daglegri
umgengni, en mjög þýðingarlít-
ill sem leiðtogi í nefndinni.
Hann virtist hafa nokkurn al-
mennan áhuga, en litla skipu-
lagsgáfu eða yfirsýn og var
reynslan hin sama í báðum
nefndunum. Fann hann sjálfur,
að honum lét ekki almenn og
víðsýn forusta um slík mál, og
lét af störfum í báðum nefnd-
unum af eigin hvötum. Þessi ó-
sigur H. V. við að leysa marg-
þætt vandamál á friðsamlegan
hátt varð til þess að hraða þeirri
ákvörðun, sem hann tók eftir
kosningarnar 1937. Hann afréð
að slíta samstarfi við umbóta-
menn landsins og vinna í þess
stað með byltingasinnuðu fólki
án ábyrgðartilfinningar. Ferða-1
lög hans um þessar mundir ut-
an við tjaldbúðir kommúnista
er fyrst og fremst sprottið af
því, að hann veit og skilur, að
hæfileikar hans muni njóta sín
betur í kröfugöngum, heldur
en við að plægja og rækta
ógróna jörð.
Svo sem áður er sagt lagði
H. V. miklu stund á að efla liðs-
kost sinn, og tók marga laus-
ingja, sem gætnari og fram-
sýnni maður myndi hafa neit-
að’ um samvistir. Fékk þessi
liðskostur lítinn aga og upp-
eldi. Tóku margir menn H. V.
sér mjög til fyrirmyndar, en
með þeim hætti að sem sízt
skyldi. Þeir gátu ekki líkt eftír
greind hans eða menntun, en
lögðu því meiri stund á ofsann
og hin ruddalegu vinnubrögð.
Þótti gömlum samvistarmönn-
um H. V. lítið ánægjulegt að sjá
ómenntað ruddamenni endur-
spegla í dagfari og framkomu
þá eiginleika Dagsbrúnarfor-
mannsins, sem jafnan höfðu
verið öðrum til leiðinda og ó-
þæginda.
Einn af þessum lærisveinum
H. V. var Jón erindreki Sigurðs-
son. Hann var að tilstilli H. V.
settur yfir síldarverksmiðjur
ríkisins. Þegar Jón kom til
Siglufjarðar og var orðinn
stjórnandi yfir milljónafyrirtæki
fann hann líkt til og Arabinn,
sem var kalífi einn dag. Jón Sig-
urðsson vildi sýna í verki að
kenning H. V. um Framsóknar-
menn væri rétt, að þeir hefðu
enga stefnu, enga skoðun, enga
fortíð, enga framtið og ættu að
þurkast sem fyrst út af yfir-
borði jarðarinnar. Gerði hann á
skammri stund þau hervirki i
verksmiðju ríkisins, sem helzt
má likja við það, sem Englend-
ingar kalla að sleppa nauti lausu
i glervörubúð. Hafði Jón Sig-
urösson innan stundar rekið
burtu eða brugðist og móðgað
alla leiðtoga Framsóknarmanna,
sem létu sér koma við málefni
verksmiðjanna. Dugandi menn
voru hraktir á burtu og óvirtir
fyrir það eitt að standa vel í
stöðu sinni, og vera taldir lík-
legir til að kasta atkvæðum
sínum á Framsóknarmenn, en í
þeirra stað voru settir spilagos-
ar og kögursveinar, sem hétu
H. V. fylgi sínu.
Ofbeldi þaö, sem Þormóði
Eyjólfssyni og Jóni Gunnarssyni
var sýnt af samstarfsmönn-
um Framsóknarmanna er án
fordæmis í skiptum vel siðaðra
manna hér á landi. En þessi
framkvæmd var algerlega í anda
H. V. og gerð 1 samráði við hann
og síðan varin og studd af hon-
um, í þingflokknum eftir því
sem hann hafði orku til. Aðferð-
in var hin sama og í tilefnis-
lausum vinnustöðvunum, þar
sem treyst er á fremsta hlunn
um að koma fram röngu máli
meö ofbeldi. Herferð Jóns Sig-
urðssonar miðaði að þvi að ná
verksmiðjunum undir socialista
sem flokksvigi, hrekja Fram-
sóknarmenn þaðan burtu, eyði-
leggja áhrif þeirra á Siglufirði.
Erfa þar kjósendur þeirra,
fella Framsóknarþingmennlna í
Eyjafirði, minnka á þann hátt
þingflokk Framsóknarmanna,
og gera flokknum í heild sinni
álitshnekká um allt land, svo
sem jafnan verður hlutskiptl
þess sem tapar og ekki getur
rétt hlut sinn, þó að málstaður
hafi verið góður. Urðu um þetta
mál langar sviptingar og lá
jafnvel við borð , að sam-
starf stjórnarflokkanna rofn-
aði. Undu Framsóknarmenn ut-
an þings og innan ekki við
stjórnleysi og yfirgang H. V. í
þessu máli og hafa nú komið á
réttlátu jafnvægi allra flokka
um stjórn verksmiðjanna, svo
sem jafnan hefir verið stefna
Framsóknarmanna.
Áróður sá, sem Alþbl. hóf á
Framsóknarflokkinn með því að
láta svo sem öll mál Framsókn-
armanna væru tekin úr kosn-
ingaritum socialista, hélt áfram
bæði í almennum ádeilum á
Framsóknarflokkinn og einkum
í þeim tilgangi að einangra mig
í flokknum og gera mig tor-
tryggilegan. Bar einkum á
þessu ef ég var langdvölum fjar-
verandi utanlands. Var áróður
þessi á mig af sama toga spunn-
in og viðleitnin að fella þing-
menn Eyfirðinga. Var mér svo
sem fyr er getið.fullkunnugt um
að H. V. og ýmsir af nánustu
samstarfsmönnum hans töldu
að ég stæði mjög í vegi þeirra
um að geta sundrað Framsókn-
armönnum. Þótti þeim sök mín
að meiri þar sem vinir mínir og
samherjar í Suður-Þingeyjar-
sýslu höfðu bæði í kosningunum
1934 og 1937 haldið öllum and-
stæðingum í kjördæminu í skefj-
um án verulegrar aðstoðar frá
mér, svo ég gat í bæði skiptin
unnið fyrir allan flokkinn með
því að starfa að flokksblöðun-
um meðan á kosningahríðinni
stótð. Sýndi H. V. hug sinn til
mín í því, er hann sendi auðnu-
leysingja úr Þingeyjarsýslu
norður þangað í vor svo að hann
gengi þar bæ frá bæ til að bera
boðskap öfundarmanna minna
inn á heimilin. Á einni jörð var
tvíbýli. Sagði sendimaður H. V.
á öðru búinu, að ég væri hrum-
ur og svo að segja komin af
fótum fram, en hjá hinu fólk-
inu, að ekki væri nema þrír
verulega duglegir stjórnmála-
menn á landinu og var ég þar
settur við hlið oliukaupmanns-
ins. Þvilíkur söguburður var
hafður í frammi, eftir því hvað
hyggilegt þótti að framreiða á
hverjum stað. Auk alls annars
sýndi það smekk H. V. að hann
valdi til ferðar þennan mann,
sem var miður sín í andlegum
efnum, og sem ég hafði haldið
frá að verða mannaþurfi und-
anfarin þrjú ár.
Haustið 1936 ákveður flokks-
þing Alþýðumanna beinlínis að
tilhlutun H. V. að gera tilraun
um að auðmýkja Framsóknar-
flokkinn opinberlega. Samþykkti
flokksþingið og sendi síðan um
land allt gegnum útvarpið orð-
sendingu að annaðhvort yrði
Framsóknarfl. að fallast op-
inberlega undir stefnu socia-
lista innan þriggja mánaða, eða
slitið væri stjórnarsamvinnunni
þegar í stað. Þessi aðferð var
algerlega í anda H. V. þegar
hann setti á sig stormhúfu. And-
stæðingarnir eða keppinautar
eru á þeim augnablikum ofur-
seldir dutlungum og ósvífni, sem
ekki eiga heima nema langar
leiðir utan við alla mannasiði.
Framsóknarmenn tóku tilkynn
ingunni um „þriggja mánaða
víxil“ H. V. með rólegri lítils-
virðingu. Þeir lifðu og létu eins
og þetta fáránlega plagg hefði
aldrei verið til. Engu að síður
að nú væri H. V. að búa sig undir
kosningar og nokkuð með sama
hætti og þegar hann geröi laun-