Tíminn - 19.03.1940, Blaðsíða 3

31. blað
TÍMIM, þrigjjndaglim 19. marz 1940
127
ÍÞR0TT1R
Thnlemótið.
Thulemótið var háð í Hvera-
dölum um helglna, síðastliðinn
laugaxdag og sunnudag.
18. km. skíðagangan.
Á laugardaginn fór fram 18.
km. skíðaganga í tveim flokk-
um. Var skipt í flokka, A og B,
eftir þeim afrekum, er keppend-
ur höfðu áður leyst af höndum
í þessari grein skíðaíþróttar.
Voru keppendur 12 í A-flokki
og 10 i B-flokki fxá fimm félög-
um.
Úrslit í A-flokki urðu þau,
að Guðmundur Guðmundsson
(Skíðafélag Siglufjarðar) varð
fyrstur á 1 klst. 5 min. 14 sek.,
annar Magnús KTistjánsson (í-
þróttaráð Vestfjarða) 1 klst.
7 mín 37 sek., þriðji Jóhannes
Jónsson (Skíðaborg) 1 klst. 9
mín. 18 sek, og fjórði Jónas Ás-
geirsson (Skíðaborg) 1 klst. 9
mín. 55 sek.
í B-flokki varð hlutskarpast-
ur Ásgrímur Stefánsson (Skíða-
félag Siglufjarðar) á 1 klst. 10
mín. 44 sek og annar Georg
Lúðvíksson (K. R.) á 1 klst. 10
mín 46 sek.
í skíðagöngunni var keppt um
Thulebikarinn. Vinnur hann það
félag, er fær samanlagt beztan
tíma, miðað við fjóra beztu menn
er það teflir fram í báðum flokk-
um. í þetta skipti sigraði Skíða-
félag Siglufjarðar. Það vann
bikarinn einnig, er keppt var
um hann í fyrsta skipti, en
Skíðaborg hefir tvívegis unnið
hann.
Veðurskilyrði á laugardaginn
voru sæmileg. Fyrri hluta dags
leit illa út um veðurfar, en rætt-
ist betur út, er fram á daginn
kom, heldur en á horfðist.
Göngufæri var í góðu meðallagi.
Áhorfendur voru fáir, því að
örðugt var að komast upp eftir
þann dag.
Svigkeppnin.
Á sunuudaginn var ágætis veð-
ur framan af degi, en brá til
sunnanáttar með úðaregni, er
leið á daginn. Áhorfendur voru
þann dag yfir 1000.
Skíðakeppni hófst með svigi
og var keppt í þrem flokkur,
A og B, er kepptu á hinni sömu
braut, og C-flokki, er keppti á
sérstakri braut, er var auðveld-
ari.
Úrslit í tveim hinum fyrri
flokkum urðu þau, að Helgi
Sveinsson (Skíðaborg) varð
hlutskarpastur og fór tvær um-
ferðir á 95 sek. samanlagt. Ann-
ar varð Jón Þorsteinsson (Skíða-
félag Siglufjarðar) 100 sek.,
þriðji Jónas Ásgeirsson (Skíða-
borg) 100,1 sek. og fjórði Gísli
Ólafsson (K. R.) 100,6 sek.
í svigi var keppt um bikar, er
hið svokallaða Litla skíðafélag
gaf á sínum tíma. Vann Skíða-
borg hann, en í fyrra vann K. R.
bikarinn. Samanlagður tími
hinna fjögurra beztu manna úr
Skíðaborg var nú 413,1 sek., K.
R. 423,9 sek. og Skíðafélagi Siglu-
fjarðar 443,2 sek. Alls voru kepp-
endur í þessum tveim flokkum
31.
í C-flokki kepptu 29. Þar varð
sigurvegari Ásgrímur Stefánsson
Skíðafélag Siglufjarðar) á 77
sek, næstur Jóhannes Jónsson
(Skíðaborg) á 77,6 sek, og Stefán
Stefánsson (Ármann) 83,5 sek.
Stökkin.
í stökkum voru keppendur
alls 16 úr fimm félögum. Keppt
var í tveim flokkum, skipt eftir
sömu reglum og í öðrum grein-
um skíðakeppninnar.
í A-flokki sigruðu Helgi
Sveinsson (Skíðaborg) og Jón
Þorsteinsson (Skíðafélag Siglu-
fjarðar) og hlutu 17,8 stig.
Stökk Helgi 25 m. í fyrra skipti,
og 24,5 í seinni umferð, en Jón
22 m. og 26,5 m. Þriðji varð
Jónas Ásgeirsson úr Skíðaborg
með 17,6 stig, stökk 23 m. og
25,5.
Var í þessum flokki keppt um
bikar, er Andvaka hefir gefið og
veitist fyrÍT einstaklingsafrek.
Jón Þorsteínsson var áður hand-
hafi bikarsins, en nú hlutu þeir
Jón og Helgi hann í sameiningu.
í B-flokki varð sigurvegari
Björn Blöndal (K.R.), stökk 21
m. og 24,5 m. og hlaut 18,1 stig.,
annar Erlendur Stefánsson
(Skíðaborg) 17 og 22 m„ hlaut
15,7 stig, og þriðji Stefán Stef-
ánsson (Ármann) stökk 17 m.
og 17,5 m. og hlaut 14,3 stig.
Badimntoukeppni.
Kappleikir í badminton inn-
an 2. flokks karla og kvenna fóru
fram í í. R.-húsinu á sunnudag-
inn. Voru fimm keppendur í
hvorum flokki.
í karlaflokknum urðu úrslit
þau, að Guðjón Einarsson oð
Þórhallur Tryggvason fengu
hæsta stigatölu og unnu þar
með sæti í 1. flokki.
Úr kvennaflokknum komust í
1. flokk, að loknum sigri í viður-
eigninni, Halldóra Guðmunds-
dóttir og Þorgerður Þorvarðar-
dóttir.
Að liðnum páskum er fyrir-
hugað að fram fari keppni til
meistaratignar innan 1. og 2.
flokks, en í 3. flokki er slík
keppni ekki ráðgerð.
Kopar,
aluminium og fleiri málmar
keyptir í LANBSSMIÐJUNNI.
Vinnið ötullega fyrir
Tímtmn.
sitt, vegna utanaðkomandi of-
beldis eða yrði tekíð herskildi,
sem við að sjálfsögðu vonum að
verði ekki. Má hér t. d. benda á
jafnréttisákvæði 6. gr. sam-
bandslaganna.
En þó menn vilji ekki fallast
á það, að kringumstæður séu nú
þegar svo breyttar, að þær heim-
ili fyrirvaralausa uppsögn samn-
inga okkar við Dani, finnst mér
rétt að benda á það, að slíkar
breytingar geta hér á orðið í
skjótri svipan, að þær heimili
slíka uppsögn, og þá er gott að
hafa búið sig undir það, að geta
sagt honum upp fyrirvaralaust.
Fyrir mér hefir það aldrei verið
neitt vafamál, að íslendingar
eigi að sækja fram til fullkomins
sjálfstæðis, með öllu því harð-
fylgi, sem þeir hafa yfir að ráða.
En nú geta þau atvik borið að
höndum, áður en nokkurn varir,
sem krefjast skjótra ákvarðana
í þeim efnum.
Ég þykist nú vita, að margur
muni segja, að þetta sé ekki
komið svona langt ennþá, og að
alltaf sé nógur timi til stefnu,
þegar þar að kemur. En að mínu
áliti er það ekki víst, að síðar
verði nægur tími til að koma
þessum málum í lag, auk þess,
sem það skaðar ekki að gera sér
þetta ljóst í tíma.
II.
í umræðum þeim, sem nú þeg-
ar hafa orðið um sjálfstæðis-
málið, hefir komið fram einn
maður og andmælt því, að nokk-
uð yrði aðhafst í málinu meðan
stendur yfir ófriður sá, sem nú
geisar. Til gamans má geta þess,
að á fundi í fyrravetur, meðan
allt var með tiltölulega kyrrum
kjörum í veröldinni, eftir því,
sem það getur verið í okkar óró-
lega heimi, viðhafði þessi sami
maöur þennan sama málflutn-
ing. Ekki vegna þess, að slíkur
ófriður og nú er, réttlæti nokk-
urn drátt á málinu, heldur vegna
hins, að ófriðarblika vegna
Tékkóslóvakíu, var þá nýliðin
hjá, og það land fallið fyrir
róða, og taldi ræðumaður það
ekki rétt, að við létum á okkur
kræla á meðan sá atburður værj
í minni manna.
Þannig eru alltaf til reiðu ýms
rök hjá þeim mönnum, sem and-
vígir eru fullkomnu sjálfstæði.
En þessi málflutningur þessa
ræðumanns virtist koma nokk-
uð flatt upp á suma áheyrendur
hans, og er það nokkuð vork-
unnarmál, því að við viljum
helzt til oft gleyma því, að þeir
menn eru til og hafa alltaf verið
til, sem ekki óska eftir full-
komnu sjálfstæði þjóðar sinnar,
og hafa vitanlega fyrir því ýms-
ar ástæður. En við viljum helzt
til oft gleyma þessu, því okkur
finnst í raun og veru, að slíkur
málstaður og málflutningur eigi
yfirleitt engan tilverurétt. Og
ég skal játa það, að mig hefir
furðað á því hugrekki, sem þor-
ir að halda því að þjóð sinni, að
hún eigi ekki að kjósa sér sjálf-
ræði til handa um málefni sín,
heldur fela þau náð annarrar
þjóðar, þegar þjóðin loksins, eft-
ir heillar aldar baráttu, á það
við sjálfa sig eina, hvort hún vill
fullkomið sjálfstæði eða ekki.
En þessir andófsmenn fullkom-
Húðir og skinn.
Ef bændur nota ekki til eigin þarfa allar HÚÐIR
og SKINN, sem falla til á heimilum þeirra, ættu þeir
að biðja KAUPFÉLAG sitt að koma þessum vörum
í verð. — SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA selur
NAUTGRIPAHÚÐIR, HROSSHÚÐIR, KÁLFSKINN,
LAMBSKINN og SELSKINN til útlanda OG KAUPIR
ÞESSAR VÖRUR TIL SÚTUNAR. — NAUTGRIPA-
HÚÐIR, HROSSHÚÐIR og KÁLFSKINN er bezt að
salta, en gera verður það strax að lokinni slátrun.
Fláningu verður að vanda sem bezt og þvo óhreinindi
og blóð af skinnunum, bæði úr holdrosa og hári, áður
en saltað er. Góð og hreinleg meðferð, á þessum vörum
sem öðrum, borgar sig. — r
Auglýsing
um verðlagsákvæði.
Verðlagsnefnd hefir sainkvæmt heimlld í
lögiun nr. 70 31. des. 1937 sett eftirfarandi
ákvæði um hámarksálagningu á sokka í heild-
sölu:
Álagningin má ekki vera hserri en hér segir:
Sokkar ár ull, bómull og ísgarni . . 20%
Sokkar ár gerfisilki og alsilki ... 25%
Brot gegn þessum verðlagsákvæðum varða
allt að 10,000 kr. sektum, auk þess sem ólög-
legur hagnaður er upptækur.
Þetta birtist hér með þeim, sem hlut eiga
að máli.
Samstarl Norðurlanda
(Framh. af 2. síðu.)
leggja verzlun íslands með
stærsta útflutning síns lands.
Þegar íslandi lá á, og dauðlá á
láni í hitaveitu Reykjavíkur og
leitað var láns í Svíþjóð, þá
neituðu auðmenn Svía alger-
lega. Og þó voru bankar þeirra
og sjóðir þá svo fullir af pen-
ingum, að þeir urðu að láta stór-
mikinn auð liggja nálega vaxta-
lausan í fjárhirzlum sínum.
Merkur íslendingur spurði þá
einn af þekktustu mönnum Svía,
hvað norræn samvinna væri.
„Hún er málæði,“ sagði hinn
hreinskilni Svíi. Að síðustu lán-
uðu danskir gróðamenn í hita-
veituna en með verri kjörum
heldur en ísland hefir nokkurn-
tíma haft á lánsfé síðan þeir
voru í höndum selstöðukaup-
manna og einokunarinnar. Einn
af valdamönnum Dana sagði við
íslending, þegar búið var að taka
þetta neyðarlán, að eftir fáein ár
yrði lánið boðið út, og aðallega
i Svíþjóð. Svíar myndu þá leggja
fé 1 fyrirtækið. En það yrði gert
fyrir Dani, en ekki fyrir íslend-
inga.
íslendingar fluttu út í mitt
Atlantshafið, af því þeim þótti
ekki fara nógu vel um sig í þeirri
norrænu samvinnu, sem þá var
á boðstólum. Og þessi staður út
í hafinu hefir úrslitaáhrif á líf
og störf íslendinga. Við höfum
gott af, með okkar litlu kröftum,
að taka þátt í hinni litlu sam-
vinnu, sem stendur til boða og
er framkvæmanleg með okkur
og frændþjóðunum á Norður-
ins sjálfstæðis eru til, og því
heppilegt að fá þá sem fyrst
fram á sjónarsviðið, svo þjóðin
fái kynnzt málflutningi þeirra,
því að við þykjumst þess fullviss,
að hún muni ekki ljá þeim mál-
stað fylgi, ef hún fær að kynn-
ast honum í tíma.
Það er fróðlegt að bera sam-
an þær aðstæður, sem íslending-
,GnIlfo^s4
fer til Breiðafjarðar og Vest-
fjarða á Þriðjudagskvöld 19.
marz.
Farseðlar óskast sóttir fyrir
hádegi sama dag.
Jörðin Bæjarstæði í Seyðis-
fjarðarhreppi.Norður-Múlasýslu,
re laus til ábúðar á næstkom-
andi fardögum. Nánari upplýs-
ingar gefur
ÞÓRARINN SIGURÐSSON
Þórarinsstöðum,
Seyðisfjarðarhreppi.
Hreinar
léreftstuskur
kaupir
Prentsmiðjan Edda
Lindargötu 1 D.
löndum. En við verðum í allri
smæð okkar og lítilleik að taka
undir með Ryti forsætisráðherra
Finna, sem segir við heiminn
um stefnu þjóðar sinnar: „Við
byrjum að reisa við land okkar
með sverðið í annarri hendi en
múrskeiðina í hinni.“
íslenzka þjóðin hefir nú séð
þess glögg og ótvíræð dæmi, að
þó að mikil frændsemi tengi
norrænu þjóðirnar saman, þá
verður þó hver þeirra um sig að
berjast sinni eigin baráttu,
treysta á sig en ekki á tálvonir
um hjálp í nauðum frá framandi
frændþjóðum. J. J.
.íSk. ...
Viðskiptamálaráðuueytiö, 16. marz 1940.
Eysteúra Jónsson.
Torfi Jóhannsson.
Sakadómaraskriistoiurnar
eru fluttar á Frískirkjuveg 11, og verða símar skrifstofanna
eftirleiðis þessir:
5921 Rannsóknarlögreglan.
5922 Sveinn Sæmundsson, yfirlögregluþjónn.
5923 Guðlaugur Jónsson, lögregluþjónn.
5924 Sigurður Magnússon, löggæzlumaður.
5925 Sigurður Gíslason og Kristján Jónasson.
5926 Baldur Steingrímsson, skrifstofustjóri.
5927 Valdimar Stefánsson, fulltrúi.
5928 Ragnar Jónsson, fulltrúi.
5929 Sakadómari.
Reykjavík, 15. marz 1940.
Sakadómari.
Póithólf
Tímans, Miðstjórnar Framsóknarflokksins og
Sambands ungra Framsóknarmanna verður
framyegis
1044
en ekki 961 cins og að undanförnu.
TÍMINN er víðlesnasta auglýsingablaðið!
ar hafa nú, til þess að fara með
sjálfstæði sitt, eða þeir höfðu
1874 og 1918 og hafði þá mikið
breytzt til batnaðar á þeim tíma.
1874 var þjóðin allslaus í fátækt
sinni eftir sex alda óstjórn er-
lendra þjóða á landinu. Atvinnu-
vegirnir voru úreltir og í kalda-
koli, og hvenær, sem eitthvað á
bjátaði, varð hallæri í landinu
og fólkið hrundi niður. Engar
stofnanir voru þá til í landinu,
sem nauðsynlegar voru sjálf-
stæðri þjóð og allt varð að byggja
frá grunni. Þá mun mannfjöldi
á öllu landinu hafa verið undir
60 þúsund manns.
Þrátt fyrir þetta allt var bjart-
sýni þeirra manna, sem þá stóðu
fremstir í sj álfstæðisbaráttunni
svo mikill, að þeir treystu þess-
ari allslausu þjóð, til að gæta
allra sinna málefna. Og þjóðin
sjálf, fólkið I landinu, lét aldrei
neinn bilbug á sér finna í sjálf-
stæðismálinu, heldur var þeim
mönnum rutt miskunnarlaust úr
vegi, sem einhverja linkind vildu
sýna sambandsþjóðinni í þeim
efnum. Þannig var hin heita
sjálfstæðisþrá þjóðarinnar, og
mættu þeir menn margt af henni
læra, sem nú vilja hlaupast und-
an merkjum.
(Framh. á 4. siðu.)
200 Margaret Pedler:
Colin kom aftur frá glugganum, nam
staðar við hlið hennar, hallaði sér upp
að múrpípunni og horfði á hana.
„Datt þér þetta aldrei i hug, Elizabet?
spurði hann. Nú var öll harðneskja horf-
in, bæði úr rödd hans og svip. Nú var
hann blíður en alvarlegur. „Mér finnst
það svo skrítið, að þér skyldi aldrei
detta þetta í hug. Ég hélt að það væri
alltof augsýnilegt, að ég lagði hug á
þig-“
„Nei, það var það alls ekki,“ svaraði
Elizabet vandræðaleg. „Og svo, — það
var engin sérstök ástæða til þess að þér
ætti að fara að þykja vænt um mig,
var það?“
Colin brosti.
„Ég geri ekki ráð fyrir því, að karl-
maður hafi nokkurntíma sérstlaka
ástæðu til þess að verða ástfanginn af
verður einhvernveginn tilefnislaust ....
verður einhvernvegin tilefnislaust ....
Ég gæti samt tilgreint þúsundir ástæðna
fyrir því, að ég fór að hugsa um þig,
og höfuðástæðan er, að þú er þú. Ef
þú vilt heyra fleiri ástæður ætla ég að
spyrja þig að einu. Gerðu þér í hugar-
lund hið tilbreytingalausa líf farlama
vesalings, sem gerir alls ekki ráð fyrir
að ungt, skemmtilegt og fallegt fólk taki
nokkurntíma framar eftir honum. Svo
senda örlögin honum einn góðan veður-
Laun þess liðna 197
og gáfu andliti hans milda og sérkenni-
lega fegurð. „En þú skalt ekki heyra mig
kvarta oftar. Ég er búinn að létta af
mér með því að segja þér frá þessu, og
þar með er það búið.“
Þannig leit út á yfirborðinu. Jane
sýndist þó Colin verða ókátari og þung-
lyndari, eftir því sem tíminn leið. Hún
sárvorkenndi bróður sínum. Líf hans
virtist dæmt til þess að vera þjáningar-
fullt og þýðingarlaust.
Elizabet tók jafnvel eftir hinu aukna
þunglyndi Colins, þótt hún væri gagn-
tekin af hinni nýju hamingju sinni. Og
einn daginn minntist hún á þetta við
hann. Þau voru inni saman tvö ein eitt
kvöld, og sátu við arininn í rökkrinu.
Eldsglæður og rökkur hafa sameigin-
lega blíð og tengjandi áhrif. Það voru
ef til vill'þessi áhrif, sem stjórnuðu
tungu Elizabetar. Þau sátu sitt til hvorr-
ar handar við arininn og hún leit á hið
alvarlega og þungbúna andlit hans, en
var sjálf mitt á milli þess að vera al-
varleg og glettnisleg.
„Segðu mér nú eitt „þverhaus" minn,“
sagði Elizabet að loknu. „Hversvegna
skrúfar þú ekki hugrekkið upp og talar
við hana, í stað þess að ganga, að
óreyndu með þennan þunga alvörusvip,
eins og hún sé þegar búin að hrygg-
brjóta þig. Ég geri annars ráð fyrir,“ —