Morgunblaðið - 18.02.1919, Blaðsíða 1
Priðarfundurinn.
Þcssar myndir eru frá friðarfundinum í París, sem nú er háður í Quai d’Orsay, en verður fluttur til Versailles þegar ftilitrúar Þjóð-
verja koma þangað. Bfst til vinstri má líta þá Lloyd George, Olemenceau oy Baker, hermálaráðherra Bandaríkjanna. Haigra megin við
þá er mynd aí því, þá or friðarfulltrúarnir koma til utanríkisráðuneytis Prakka á Quai d’ Orsay og liermenn halda þar heiðursvörð fyrir
iraman. — Að neðan er mynd frá sjálfum friðarfundinum. Meðal þeirra, sem þar eru. má þekkja Poincare forseta, sem stendur hjá arn-
inum, vinstra megin við haun er Wilson forseti og stendur, en hægra megin situr Lloyd George. — Síðasta myndin er tekin þá er Poin-
care flutti setningarræðu friðarfundarins.
........_____________________9»
Flestir þeirra, sem landsímann
uota að nokkrnm mun, munu nafa
rekið sig á það, að hann er ekki
jafn þögull og hann á að vera.
Komi inaður og' sími út á land, get-
ur maður verið hér um bil hand-
viss um ]>að, að næsta dag veit all-
ur bærinn um hvað talað var — því
er slöngvað framan í mann uppi á
Bauðarárstíg og vestur á Holts-
götu og alt ],ar í milli.
Nii er það svo, að símþjóuar eru
eiðsvarnir. Þeir mega ekki segja
t'eitt einasta orð af því sem þeir
heyra. Þrátt fyrir ]>að fer varla svo
orð um símann, að ],að sé ekki á
allra vörum. Og se það satt, sem
sagt er, að á einni millistöð land-
símans hafi frúin og' vörðurinn boð-
ið gesti sínum að hlusta á skraf
annara sér til dægrastyttingár, ],á
er ekki við góðu að búast.
Annars getur það oft komið sér
illa fyrir ýmsa menn, ef símtöl
þeirra fara út á meðal almennings.
En menn eru nú einu sinni ,svo
gerðir, að þeir væna ekki aðra um
ódrengskap að óreyndu. Verði eg
samt aftur var við það, að shna-
stöðin slúðri, þá mun eg reyna —
d)æði vegna mín og annara — að
tá hana til þess að þegja.
jáfsóun
hermanna- og verkamannaráðsins’
í Berlín.
Á^tandið í Þýzkalandi, síðan
byltingin varð í nóvembermánuði.
hefir að mörgu leyti verið verra en
símskeytin bera með sér. Stjórn
Eberts festulítil mjög, verkamanna-
ráðið og H'amkvæmdaráðið skipað
verstu bófum og stjórnin eigi ver-
ið þess megnandi að halda þeim
niðri.
Talandi vottur um framferði
verkamannaráðsins er hin gífur-
lega f járeyðsla þess. Fyrstu 14 dag-
ana., sem það sat að völdum, hafði
það farið með 800 miljónir marka.
Eru það tveir þriðju hlutar þess
fjár, seni Þýzkaland varði ti! hers
og flota fyrir ófriðinn. „Lokalan-
zeiger'* telur npphæðina miklu
íneiri, eða 1800 milj. mörk. Undir-
skrifararnir í ráðinu höfðu hærri
byrjunarJaun en embættismeim eru
vanir að fá eftir 20—30 ára þjón-
ustu. En sjálfir meðlimir ráðanna
skömtuðu sér 1200—1500 mörk á
mánuði, og gat stjórnin ekki setG
néinar skorður við þessu. Skynsam-
ari menn sáu hvert stefndi með
þessu ráðlagi og reyndu að sýna
fram á að þetta yrði til niðurdreps-
fyrir þjóðina, en það virtist ekki
liafa nein áhrif.
t
H. B.