Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 11

þessum mönnum og vann Asgrímur á
sama verkstæði og hann. Þrátt fyrir
allstrangt nám og starf, bjó alltaf með
Engilberti þörfin að festa myndir á
eFt. og á efri árum minntist hann ávallt
með mikilli ánægju gönguferða þeirra
vinnufélaga með málaratrönurnar i
nágrenni Kaupmannahafnar, úti i
Úlfadali og að Furusjó.
Mikið félagslif var meðal islenzkra
iðnaðarmanna, sem dvöldust um
þessar mundir i Höfn viö nám og störf,
og getur Asgrimur þessa m.a. i
minningabók sinni. Stofnuðu þeir með
sér sérstakt félag iðnaðarmanna og
varð Engilbert ritari félagsins, sem
var all þróttmikið og gekkst m.a. fyrir
skógarferðum, stofnaði glimuflokk og
hélt fræðslu- og skemmtifundi fyrir
íslendinga.
I júni árið 1903, fór Engilbert alfari
úr Kaupmannahöfn. Það sama ár var
endursmiði Landakirkju i Vestmanna-
eyjum nýlega lokið og var fyrsta verk
Engilberts að loknu námi að mála
kirkjuna, en settist hann siðan að i
Reykjavik um hrið. Að eigin sögn
sakanaði hann bernskuvina, en þó
einkum náttúru og „mótiva” Vest-
mannaeyja og flutti aftur þangað árið
1910. Dvaldi hann i Eyjum upp frá þvi.
A Reykjavikurárum sinum þekkti
Engilbert Jón Helgason, siðar biskup,
en um margt er hlutur þessara manna
islenzkri málaralist likur. Fyrir Vest-
mannaeyjar er Engilbert hið sama og
Jón Helgason biskup er Reykjavik og
sögu hennar.
Engilbert stundaði siðan alla ævi iðn
sina i Vestmannaeyjum og var
viðurkenndur fyrir vandvirkni og
samvizkusemi, en sveinar þeir, sem
hann útskrifaði voru taldir með beztu
■ málurum. Enn þann dag i dag má sjá
fagurlega marmaramálningu Engil-
berts i nokkrum húsum i Vestmanna-
eyjum og Reykjavík. Allar fristundir
notaði Engilbert til að teikna og mála.
Voru það mestu ánægjustundir hans
að fara út i náttúru Vestmannaeyja
með teiknibókina og leggja frumdrög
að myndum sinum og málverkum. Fór
hann þá iðulega með alla fjölskylduna
á góðviðrisdögum. Sumar beztu
myndir sinar málaði hann eða vann
frumdrög að i morgunsárið, áður en
almennur vinnutimi hófst. Hann var á
manndómsárum sinum ávallt knúinn
eldmóði listamannsins.
Heimilis- og fjöiskyldúlif Engilberts
var ánægjulegt og til fyrirmyndar.
Hann kvæntist hinn 8. nóvember 1914,
Guðrúnu Sigurðardóttur frá Borg á
Mýrum i A-Skaftafellssýslu. Bjuggu
þau saman i ástriku hjónabandi i yfir
50 ár, en Guðrún andaðist 7. mai 1965.
Þau hjón eignuðust 7 börn, komust 4 til
fullorðinsára og eru: Gisli málara-
meistari og kaupmaður, kvæntur
Elinu Loftsdóttur, Asta gift Bent
Jensen bakarameistara og eru þau
búsett i Danmörku, Berta gift Eyjólfi
Daviðssyni skrifst.manni búsett i R-
vik, og Ragnar málarameistari, sem
býr ókvæntur i Vestmannaeyjum. Þeir
bræður, Gisli og Ragnar, sem báðir
lærðu iðn föður sins, reka saman vax-
andi verzlunar- og málningarfyrirtæki
i Vestmannaeyjum.
Daglegur gestur á heimili þeirra
Engilberts og Guðrúnar, bernskuvinur
barna þeirra, sagði, að þar hefði ávallt
rikt andi gleði og hljóðlátrar men-
ningar húsráðenda. Hafa þau
systkinin tekið þá lifsháttu i arf og
naut Engilbert vel ellinnar hjá þeim.
Með hógværð sinni og hlédrægni var
Engilbert i framkomu hreinn og beinn
og sagði sina meiningu, sem hann stóð
fast á. Af öllum virtur og vel látinn.
Hann var heiðursfélagi i Iðnaðar-
mannafélagi Vestmannaeyja og árið
1965 sæmdi Landssamband islenzkra
Iðnaðarmanna Engilbert gullmerki
sinu.
A elli árum sinum var hann m jög vel
ern, fylgdist ávallt vel með, las og
horfði á sjónvarp, þó að hann væri
kominn langt yfir nirætt. Fótavist
hafði hann fram til hins siðasta er
hann andaðist 94ra ára gamall. Engil-
bert kunni vel að gleðjast i vinahópi og
á niræðisafmæli hans 12. október 1967,
sótti hann heim fjöldi ættingja og vina
og nutu þar góðs fagnaðar. Til dæmis
um óvenjumikinn lifsþrótt og elju, má
geta þess, að i verzlun sona sinna
afgreiddi hann til 88 ára aldurs, en 92ja
ára heimsótti hann dóttur sina og
tengdason i Danmörku, mun slikt
fátitt um svo aldraðan mann. Er talið
barst að málverkum, og hans yngri
árum lifnaði Engilbert allur við.
Á æsku- og unglingsárum minum
opnuðu myndir Engilberts Gislasonar
mér sem fleiri Vestmannaeyjingum
nýja ævintýraheima, og allir i bænum
þekktu hann sem málara og mynd-
listarmann. A siðustu æviarum hans
kynntist ég honum persónulega og
þakka ég honum fróðlegar stundir og
vinarþel.
Blessuðsé minning hans.
Guðjón Ármann Eyjólfsson.
Axel Guðmundsson
frá Grímshúsum
>ú minntir á himbrimann.
Léku þér ljóð á tungu.
Ég lifði sem þögull fugl.
Frá hjarta þínu hljómar
af gleði sungu.
Ég hýsti mitt fánýta rugl.
Þín harpa ómaði vindblæ frá
vori ungu,
min vetrarins élja þrugl.
Á fjallið við störðum,
sem stundum er kennt við ljóðin.
þú stefndir að tindum þess hám,
sem roðaði sólskinið.
Hugar- og hjartaglóðin
var helguð æskunnar þrám.
Ég sporum á hæla þér beindi,
en brött var slóðin,
og tyllti þar aðeins tám.
Með þér og hörpu var sannlega
fagnaðarfundur,
og flýði hvert hríðarél.
í hillingum draumanna
birtust þér öll þau undur,
sem yljuðu löngum vort þel,
unz reiddust þér nornir og
stýfðuð þá strengi sundur,
er stilltirðu forðum svo vel.
Hví brást þér svo gæfan,
er varst oss þó fremri flestum
á framans torgengu leið?
Ég minnist þín, gáfaða sveinsins,
í langferðalestum,
sem lostinn varst harmi og neyð.
Mig dreymir, að mætumst við
seinna á hvítum hestum
og hleypum glaðir á skeið.
Janúar 1972.
Þóroddur Guðmundsson.
islendingaþættir
11