Æskan - 01.12.1985, Blaðsíða 6

-fc Jólasaga
Pað eru til margar fallegar jólasögur og œvin-
týri. Eg heyrði einu sinni sögu um grenitréð sem
mig langar til að segja ykkur. Sagan heitir:
JOSEF OG GRENITRÉÐ
Litla Jesúbarnið svaf í jötunni.
María, móðir þess, lá á moldargólf-
inu við hlið þess og hallaðist upp að
öxlinni á Jósef sem sat uppi og vakti
yfir barninu litla. Andartak blundaði
hann og dreymdi um hlýja heimilið
sitt í Nasaret en hrökk skyndilega
upp þegar litla barnið fór að gráta.
Það var dimmt í fjárhúsinu. í gegn-
um rifu á þakinu skein stjarna og
varpaði birtu yfir jötuna þar sem ux-
inn og asninn voru að snapa til sín
síðustu heyviskunum úr jötunni. Jós-
ef stóð upp og sá að jatan var tóm og
barnið hafði ekkert hey til að liggja
á. Jósef reiddist og sló til uxans:
„Gastu ekki beðið til morguns,“
sagði hann höstugur. „Sjáðu hvað þú
hefur gert. Barnið deyr úr kulda! Nú
vaknaði María: „Jósef,“ sagði hún,
„sláðu ekki dýrin, þau eiga þetta
hey. Og ef þau eru svöng þá mega
þau borða það. Réttu mér barnið.
Ég get vafið sjalinu um það“. Jósef
þusaði eitthvað og tók barnið upp úr
jötunni og rétti Maríu. En sjalið,
sem María hafi breitt til þerris á
vagnhjól í einu horni fjárhússins var
gagnslaust. Það var enn blautt og
kalt af snjónum sem féll á það þegar
hún og Jósef flýðu inn í fjárhúsið um
kvöldið. Jósef leit á sofandi barnið
og var sár og hryggur. „Enginn vill
hjálpa okkur," sagði hann beisklega.
„Maðurinn vildi ekki hleypa okkur
inn í gistihúsið. Dýrin vilja ekki lána
okkur hey til að hlýja okkur og barn-
inu. Allir eru á móti okkur.“ „Eng-
inn er á móti okkur,“ svaraði María
og vaggaði barninu. „Gistihússeig-
andinn lánaði okkur þetta fjárhús af
því að við vorum svo þreytt og húsið
hans var svo fullt að þar var ekkert
rúm. Dýrin lánuðu okkur jötuna sína
af því að hér var engin vagga fyrir
barnið. Fólkið og dýrin eru búin að
hjálpa okkur. En kannski vilja trén
hjálpa. Elsku Jósef, segðu þeim að
okkur sé kalt og vanti nokkrar grein-
ar til að kveikja eld.“ Jósef fór út í
snjóinn. Það var hætt að snjóa og
stjörnubjart. Trén teygðu berar
greinarnar út í loftið og á stöku stað
voru lítil grýlukerti á grein. Fíkjutré,
ólífutré, eikur og visið greni. í þá
daga var grenið ekki sígrænt heldur
felldi barrið á haustin. Og það var
svo ljótt og visið að Jósef leit ekki
einu sinni á það.
„Þégar sólin skín ber fíkjutréð svo
mikla ávexti að það munar ekkert
um nokkrar dauðar greinar. Ég ætla '
að spyrja það.“
En fíkjutréð var sármóðgað.
„Veistu hvað þú ert að fara fram
á?“
6