Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 15

Jólagestur
Sönn saga, G. S. þýddi úr ensku.
Þegar við erum lengi að heiman, grípur
okkur stunduin áköf heimþrá og löngun
eftir fjölskyldu okkar og vinum. Þannig
var ástalt fyrir mér, eftir 4 mánaða dvöl í
Suður-Ameríku, þar sem ég var að leita
að sjaldgœfum jurtum í safnið mitt.
Ég hallaði mér aftur á bak í bátn-
um og lét mig dreyma, yndislega
drauma um heimili mitt og um land,
þar sem náttúran er lögð undir yfirráð
mannsins. Pedro, leiðsögumaður minn,
innfæddur maður á þessu svæði, babl-
aði við mig á mállýzku sainsettri úr
ensku og lítt skiljanlegri spönsku, á milli
þess sem hann gutlaði letilega með ár-
inni sinni. Hann var að segja mér frá
þorpi á bökkum Mulatto-fljótsins, Cispatia
að nafni. Þar byggi fólk af Carib kyn-
flokki, sem væri alveg sérstaklega elsku-
legt. En þeir byggju svo langt frá öðr-
nm mannabyggðum, að t. d. liefði enginn
hvítur maður stigið þar fæti síðustu 20 ár.
„1 dag er aðfangadagur, — aðfanga-
einkennilegasta bátt saman við bugsanir
hans um jólagleðina. Á aðfangadagskvöld
fékk kennslukonan jólakort frá litla
drengnum. Á því var þessi vísa, sem
hann hafði sjálfur ort:
„Nú faru jólin að nálgast,
nú eiga allir að' gleðjast.
I kotunum hörn eru kútust,
þó kertin hjá þeim logi daufast“.
Drengurinn ltafði, þótt ungur væri,
þegar fundið þann sannleika, að jóla-
gleðin getur engu síður búið í kotunum
við fátækleg kjör en í allsnægtum og
veizlufagnaði.
dagskvöld verðum við í Cispatiu, og ég
verð jólagesturinn þeirra“. Það var ekki
laust við beiskjubros hjá mér við þá
tilhugsun.
Það var tekið að rökkva, þegar við
konnim auga á þorpið. Þar voru á að
gizka 20 kofar með grasþaki, og voru
margir þeirra byggðir á staurum, til
þess að' verjast villidýrum. Gamall mað-
ur stóð á verði og starði ákaft á okkur.
Því næst laust hann upp ópi, svo ein-
kennilegu, að ég hef aldrei lieyrt neitt
því líkt og hrópaði: „Komið allir hing-
að!“ Og samstundis flykktist fólkið út
úr kofunum. Það staðnæmdist skyndi-
lega þegar j>að nálgaðist okkur, þá féllu
allir á kné, beygðu liöfuð sín til jarðar
og gáfu um leið frá sér undarlegt söngl,
með sérkennilegri hrynjandi og fegurð.
Ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið,
og fylgdarmaður minn veitti enga skýr-
ingu. Þegar ég steig á land, stóð enginn
á fætur né gerði tilraun til jiess að gægj-
ast svolítið og horfa á mig. Það var
greinilcgt að þeir voru að biðjast fyrir.
„Segðu þeim, að við ætlum að vera hér
í nótt“, sagði ég við fylgdarmanninn.
Ég bafði ekki fyrr lokið orðinu, en jieir
þustu að mér. Ég hef aldrei séð í svip
manna aðra eins geðsbræringu og lýsti
sér hjá þeim. Þeir ltorfðu á mig með
svo mikilli athvgli og áfergju, að ég
fór allur hjá mér. Þegar ég leit á Jiá
til jiess að koma þeim í skilning um.
að ég vildi vera vinur Jieirra, féllu Jieir
mér til fóta. Þeir kysslti meira að segja
fætur inína. Framkoma Jieirra var mér
ineð öllu óskiljanleg. Það gat tæpast ver-
ið, að undrun þeirra yfir návist hvíts
HÚSFREYJAN 15