Vísir - 14.11.1917, Blaðsíða 3

VlSIR
A uglfsing
nm sérstakan tímareikning.
Samkvæmt fyrirmælum stjórnarráðsins, skal
tímareikningurinn breytast þann 16. nóv. þ. á.
þannig, að sá dagur skal teljast enda einni klukku-
stund eftir miðnætti og ber klukkunni þá að
seinka samkvæmt því.
E»etta birtist hér með til eftirbreytni.
Bæjarfógetinn í Reykjavik, 14 nóv. 1917.
Vigfús Einarsson
aettnr.
Reykjavík oq mundi ekki hœkka í
námni jramtíð nema þá á stöku
stað utan Beykjavílcur.
Stjórnin sagði þannig víavit
* n d i ósatt, tii þess eins afl koma
«ér nndan ámæli af því að hafa
sýnt hUtirægni.
Hún hafði beðið með verðhækk-
nnina þangað til hún haffli birgt
alt landið, efla þvi sem næst, að
sykri, sem verðhækknnin átti
ekki áð ná tii. Tilgangnr henn-
ar sýnilega sá, að hækknnin kæmi
niðnr á Reykvíkingnm einnm, þó
hún þyrði ekki að knnnast við
það.
Þess-i „dýri“ íslands-sykurfarm-
nr kom hingafl í september, og
eftir það var mikið af sykri sent
út nm land, t. d. með Steriing síð-
ast. Til þeirra sendinga var
hækknnin ekki látin ná. Og svo
ætiar stjórnin að láta það heita
svo, að sýelumenn hafi keypt
birgðir þær, sem þeim vorn send-
ar þá og hjá þeim era! Sn það
era iíka vísvitandi ósannindl.
Sýslnmenn annftat að eins nm
söln á sykrinum sem öðrum vör-
um fyrir hönd stjórnarinnar, en
ka*p» ekki birgðirnar. Það vita
allir.
Kf stjórnia hefði ætlað sér að
láta hækknnina ná til ftllralands-
manna jafnt, þá átti að sjálfsögðn
að hækka verðið áður en vetrar*
birgðirnar vorn sendar út nm
landið. Ea þ&ð var ekkl gert.
Og afleiðiagin verður oú, að i
stað þess að fyigja íyrirmtblnm
þing^ins um að selja þes*a vörn
sem aðrar. s a m a verði um Iand
ait, þá er eyknr seldir mikln
hærra verði Ji Reykjavík en ann-
arsstaðor.
Það akal tekið fram, að Yísi
er knnmgt ím að syknr faefir
verið afgreiddar með hærra verð-
ioa til eins héraðs ut*n Reykja-
víknr (Mýrasýsln) eftir 19. f. m.
En það er fallyrt að kaapendnr
hafi “mótmælt hækkaninni og þá
hafi stjórnin þegar fallið f*á
henni.
Það er þvi aagljóst og ómót-
mæianlegt, að skyknrverðið er nú
sama og áðar nm ait land nema
hér í Reykjavik.
Grottskálkur grimmi.
Fjármálaráðherrann byrjaði ræðn
sina á íandinnm í föstnd.kvöldið
á því að likja kaupmönnum við
Galdra-Loft þegar hann ætlafli að
ná Ranðskinnn af Gottskáiki
grimma. Kanpmennirnir ætla að
hana dómi að véU verslnnina úr
höndam kndsstjórnarinnar, en hún
verður þá Gottskálkur grimnai í
samiíkingnnni Og almenningi
finst lika sykurverslanin vera í
höndum Gottskálks grimma á
þeasnm tímwn.
Grímmr.
Til þess eru vltin
að varast þau.
Undirritaður leigði piano til 6
mánaða af mngfrú Ingibjörgu Jóns-
dóttir, Sp'talastig 9, fyrir 10 kr.
á mánuði(borgunfyrirfram). Ung*
frúin ósbaði þess, er eg Ieigði
hljóðfærið, að hún fengi að láná
það 1. jóladsg og 3—4 sinnnm
seinna og gekk eg inn á þetta.
Hljóðfærið fékk eg þ. 17. f. m. og
á lámgardaginn var, 3 vikmm eft-
ir að eg haffli leigt þafl, kom
sendisveinn frá henni (kl. hálf átta
afl kvöldi!) og sagði að mngfrúin
þyrfti að halda á hljóðfæri það
kvöld. Eg gaf sendisveininnm
það svar, að ef hún ekki ætlaðl
eér að senda mann til að „stemma“
það hið bráðasta og láta hann
lagfæra hljóðfærið, eins og hún
hefði lofað þann dag, sem eg
Ieigfli það, mætti hún taka það
fyiir fmlt og alt. Hér um bil 10
min. seinna var hún sjálf komin
mpp til mín með 4 röska drengi
til þess að sækja hijóðfærið. Þessi
„hysteriska“ aðferð hennar, að
leigja út hljóðfæii i óbrúhlegm
ástandi, vilja sjálf hafa afnot af
því í hvert skifti sem hún þarf á
hljóðfæri að halda og láta sækja
það seint am kvöid með litlum
fyrirvara, ætti að verða kann
þeim, sem ætla sér að leigja hljóð-
færi af henni framvegis.
12. nóv. 1917.
Hjörtnr Þoreteinsson.
- 27 -
sagði Cocordasse. „En þór eruð þó víst
ekki á förum?“
„Jú, eg verð að flýta mér“, sagði Pey-
rolles og fór að sýna á sér fararsnið.
„Nei. hvað er að tarna! Og ætlið þér
ezki einu sinni að segja okkur hver það
er, sem við eigum að góma?“
„Mér finst ykkur megi á sama standa
hvað hann heitir“.
Cocordasse deplaði augunum og hinir
gerðu illan kur. Einkum virtist Passepoil
styggjast við þetta.
„Og án þess að segja okkur fyrir hvern
við gerum þetta?“
Peyrolles leit á Cocordasse og sýndist
bregða í andliti.
„Hvað varðar ykkur um það ?“ sagði
hann og reyndi að bera sig borginmann-
lega.
„Jú, það varðar okkur reyndar mikið
um. Peyrolles minn góður".
„Þið fáið góða borgun fyrir það“.
„dá, það gæti nú raunar hugsast, Pey-
rolles góður, að okkur þætti borgunin ekki
sem best úti látiu“.
„Hvað eigið þér við með því?“
Cocordasse hafði stutt olbogunum á
borðið, sem hann sat yið. Nú reis hanu
UPP °g hinir allir um leið.
„Jæja, við skulum nú tala um þetta
hispurslaust'1. sagði hann. „Yið erum allir
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 28 -
skilmingakennarar og aðalsmenn og sverð-
in okkar — hann sló á sverð sitt — láta
sór ekki á sama standa hver fyrir þeim á
að verða“.
„Viljið þér ekki gera svo vel að fá
yður sæti?“ sagði Passepoil og benti Pey-
rolles á stól.
Allir hnöppuðust utan um Cocordasse
og Peyrolles virtist vera allhikandi.
„Fyrst að ykkur leikur svona mikill
hugur á að vita þetta, þá er eins liklegt,
að þið getið sjálfir giskað á það, eða hver
á hölliua hérna?“
„Hana á Magnús de Caylus, fyrirmynd-
ar húsbóndi og konurnar hans verða ekki
ellidauðar. En hvað kemur svo?“
„Þá þarf ekki ueina sérlega skarpskygni
til að reikna það út, að þetta eigi að ger-
ast í hans þágu“*
„Já, einmitt það!“ sagði Cocordasse.
„En trúið þið þessu hinir?“ spurði hann
hrottalega.
„Nei“, svaraði Passepoil og tóku allir
hinir undir það.
Pað fór að færast roði í andlitii) á
Peyrolles.
„Hvað eruð þið að segja, tantarnir
ykkar?“ spurði hann.
„Yerið þér nú bara rólegur“, sagði Co-
cordasse, „en hafi eg ekki misskilið yður,
þá eru málavextir þessir, að de Caylus er
- 29 -
vel kunnugt um það, að ungur og örlynd-
ur aðalsmaður nokkur iaumast stundum
á nóttunni inn um litla gluggann. Er
ekki svo?“
nJÚ!“
„Honum er sömuleiðis kunnugt um það,
að dóttir hans, Aróra de Oeylus, elskar
þennan aðalsmann11.
„Alveg rótt“.
„Já, svo segið þér. En nú vita þessir
kunningjar minir alveg eins vel og eg, að
þessi næturgestur, sem verða á fyrir sverðs-
eggjum okkar, er hvorki meira né rainna
en fursti“.
„Fursti! F.kki nema það þó!“ sagði
Peyrolles og ypti öxlum.
„Já, fursti“, sagði Cocordassa. „Filipp-
us fursti af Lothrmgen og hertogi af Ne-
vers“.
„Þið vitið þetta þá miklu betur en eg“,
sagði Peyrolles. — „Það er alt og sumt“.
„Nei, það er ekki alt og sumt. Hór
kemur fleira til sögunnar, sem þessum vin,-
um mínum er ekki kunnugt um ef til vill.
Aróra de Caylus er nefnilega ekki fylgi-
kona de Nevers“.
„Á, ekki það?“
„Nei, en hún er eiginkona hans“,
sagði Cocordasse hiklaust.
„Hvernig vitið þór það?“ spurði Pey-
rolles og brá litum.