Vísir - 23.10.1920, Blaðsíða 3

V í S 'I R
Ippmenn og iaupfélog
'U bestan og óclánröbötSLEi 'brióstsyfetEur frá, hiimi al-
þektu ísleasku Terksmiðju
Magu. Blöndahl Lækjargöta 6 B, Reyhjavik
fcSÉmi 81. J8imueíni „Candy®
aelur Jónas H. Jónsson Bárukúsinu (útbyggingin). Sími 970
Capstan, Three-Castle
Gold-Flake ódýrast í
j9L.
Ef „jafnaðarmennirnir", sem að
jDlaðinu standa, ætla ekki að fær-
ast meira í fang, þegar þeir komast
til valda, en að taka eitt. hús og
gera það að þjóðareign (hvort sem
J>að er nú hús ritstjóra Vísis, eða
eitthvert annað, jafnvel stærra
hús!), þá er „munurinn" augljós
og þýðingarmikill, hæði fyrir hús-
eiganda og stóreigna-eigendur, sem
eiga að borga skattana! pá væri
iíka um tiltölulega meinlausa „jafn-
aðarmensku“ að ræða, sem ólíklegr
er að þyrfti að heyja harða baráttu
til að koma í framkvæmd, ef alUr
gætu sæst á að láta ]?ar við lenda!
— En munurinn verður miklu
minni, ef j?að er markmiðið, að
taka öll framleiðslutæki allra lands-
manna og aðrar stóreignir eignar-
námi og ef borga á andvirðið „með
fé, sem fengist með því. að.leggja
skatt á stóreignir, fastar og iaus-
I “
ar!
Hiti og þetta.
---O—i
! í stru-belgir.
J
Nýlega er látin feitasta kona í
heimi, Lucy Moore, frá Banda-
ríkjunum, 43 ára gömul. Hún vóg
um 600 pund, hafði farið víða um
heim til að sýna sig og sagt var,
að margir hefðu orðið til að biðja
hennar.
Feitasti maður, sem sögur fara
' af, var Englendingurinn Daniel j
’ Lambert. Hann var 5 fet og 11
þuml. á hæð og vóg 738 ensk
pund. Hann dó 1809.
! ,
Hátt fall.
i Undirforingi úr flugliði Banda-
ríkjanna, lét nýlega fallast úr fiug-
vél, sem var rúm 20 þúsund fet
yfir jörðu, og var 12 mínútur til
jarðar á fallskermi. Ekki vita menn
til, að nokkur maður hafi reyht
slíkan glæfraleik, enda hafði hann
nær látið lífið, því að fallskermur-
inn þandist ekki út strax og bilaði
auk |>ess í fallinu, en )?að varð
manninum til lífs, að hann kom
niður í skógi, og rendur skermsins
festust í greinum trjánna, er^ sjálf-
ur slapp hann ómeiddur.
Anatole France,
kunnasti rithöfundur, sem nú er
uppi í Frakklandi, er að ganga
í hjónaband í elli sinni. Hann er
77 ára og brúðurin npkkru yngri
og þó af æskuskeiði. Hann hefir
verið sjúkqr í sumar, en er að rétta
við, — segist ekki lengi hafa verið
frískari en nú.
Dýragarðar Hagenbecks.
Dýragarður Hagenbecks í Stel-
lingen við Hamborg var heims-
frægur í sinni röð á blómaöld
pýskalands. Hann mun tæplega
hafa átt sinn líka, og þaðan voru
hin sjaldgæfustu dýr seld út um
víða veröld. En nú er syo komið,
að þessum merkilega dýragarði var
lokað snemma í þessum mánuði,
vegna þess að fóður skorti handa
dýrunum, og höfðu J>au þó stórum
fækkað hin síðari ár.
Dýragarðurinn var stofnaður
1848. pá voru nokkrir selir og ís-
birnir fluttir þangað á hvalveiða-
skipi. — Hagenbeck eldri stofnaði
dýragarðinn, en sonur. hans stækk-
aði hann um allan helming. 1875
fór hann að halda j?ar fjölbreyttar
sýningar dýra úr öðrum löndum,
og úr því hófst dýraverslun hans,
sem jókst ár frá ári. Hagenbeck
andaðist 1913, 69 ára gamall. —.
Víst má pjóðverjum vera mikil.
eftirsjá að þessum dýragarði. jró að
]?eir hafi nú látið það, sem meira
er. —
Eundur
verðnr í Ökafélagi Reybjavíkar
sd. g4. þ. m. kl, 4 «íðd. i húsi
alþýðufélagsins.
Stjórnin.
Sendiherra Þjóðverja í París.
Sendiherra pjóðverja^ í Parí»
heitir Mayer. Hann fékk fyrsta sinn
áheyrn hjá Leygues'), stjórnarfor-
manni Frakka 2. október og þótti
sögulegt. pýskur sendiherra hafði
þá ekki hitt utanríkisráðherra
Frakka að máli, síðan er barón von >
Schön beiddist vegabréfs síns 2.
ágúst 1914.
Herra Mayer vottaði M. Leyg-
ues hamingjuóskir sínar og sat lengi
á tali við hann. Lét hann þess
marg getið, að pjóðverjar hefðu
allan vilja á að halda Versalafrið-
inn í öllum greinum.
Stjórnarformaðurinn fullyrti, að
Frakkar mundu gera alt sem þeir
I gæti til að greiða fyrir viðreisn
pjóðverja og koma á sátt og sam-
lyndi, verslun og viðskiftum, eins
og áður, ef pjóðverjar léti sér ant
um að fylgja friðarskilmálunum.
peir skildu vinir og fétu báðir hið
besta yfir viðræðunni.
*) Skeyti það, sem skýrði frá
því að Leygues væri orðinn stjórn-
arformaður, var skilið svo, að
Clemenceau gamli væri flotamála-
r^ðherra í hinu nýja ráðuneyti. en
i svo er ekki, en Leygues gegndi
sjálfur því starfi í ráðuneyti Clem-
enceaus.
-■*
859
860
361
góðúr. að fara nieð mér á ný út i ,,Galathea“.
Malcolm er þar og' biöur okkar — og- viö
höldum sem leiö liggnr til Qtieenstown og
giftum okkur þar. Hér í landi er |>aö ómögu-
legt.
—■ Og hvaöi svo? spuröi hún.
— líg fer til Afriku, en þú heini, eöa hvert
sem þér Jjóknast.
— F.g skil. ()g þú ert svo lieimskur, að
halda aö þetta barnslega áform muni bæla
hneykslið niSur.
—- Já. livers vegna ekki?
—, Fn skilnaðurinn?
— l'aö eru smámunir. l'aö er ekki hægt
að skilja nema giftast fyrst. Þess vegna er
fyrst og fremst giftingin.
Beatrix jragði litla hrjð.
Reiði hennar var rénuð. Orð hans um
•xlrenglyndi höfðu sefað hana.
Hér var um mann að ræða, er barðist
urengilega, ekki fyrir sínum hag, heldur fyr-
ir velferð annara. Og til þess fórnaði hann
niiklu. Hún varð sjálf einhverju að fórna.
----: Má eg standa á fætur? spuröi hún ró-
lega.
— Gerðu svo vel, sagði hann og vék til
hJiðar.
Hún gekk upp að steingarðinum, lagðist
iram á hann. og horfði þögul út á stöðuvatn-
— Hafði húu beðið ósigur að lokum? —
ííafði ]>essi niaður sigrað hana, auk ]>ess aö
vinna ást hennar? Myndi það þá ekki liepn-
ast fyrir henni, að fá hann til þess að taka
þau orö aftur. sem svo mjög höfðu sært hana.
Jlaföi húti í ölltt orðið að láta í minni pok-
ann r Tárin komtt fram í augu hennar — en
aö eins eitt augnablik.
Húrt tók á öllu viljaþreki síntt, náði jafn-
vægi sínu aftur, og leit á Frankltn. llann
hafði ekki rótað sér. Hann gtóö grafkyp og.
lcit elcki út fyrir að vera maður, sem gengi
með sigur af hólmi. Raunar kom henni ]>að
ckki á óvart. Hann var ekki sá maður, ]>að
vissi hún.
—. Jíg hefi nokkuð að segia þér, sagði hfm,
líann gekk til* hennar.
— Ætlaðir þú að segja mér eitthvað?
— Já, eg ætla að spyrja þig einnar spurn-
ingar. Viltu svara henni ?
— Já, eí eg get, sagði liann.
Hún fann blóðið stíga sér til höftiös.
— llvers vegna var fda Larpent itini á
herberginu J>inu hérna um kvöldið?
Hann svaraði rólega og l>látt áfrani:
— Til þess að reykja vindling og skrafa.
við mig.
I’ungum steini Var af henni létt.
— 'Vilt J>ú viðurkenna, að þfi iðrist hinna
voðalegu orða, sem þú sagðir við mig. ttm
kofann og eyðieyna?
Hann hugsaði sig lítið eitt um„ mundi eft-
ir orðunum og brosti.
— Já, sagði hann. Mig iðrar þeirra.
línn létti henni i skapi. Þá var þriðja Jiraut-
in eftir, og hún ekki hvað minst.
Eg vil giftast þér, sagði hún. Stuna lei'ð
frá brjósti hans. Hann rétti út hendurnar, en
lét ]>æt' jafnskjótt falla niöur aftur.
Og nú sá hún aö þriðja Jirautin var líka •
leyst — sú, sem hún hafði mest kviðið fyrir
— ett var henni ]>ó alt.
Og af þvi að hún var kona. og auk |>ess
ástfangin kona, teygði hún sig á tá og kysti
hann.
— Gerðtt þetta ekki. næslum æjjti hann.
— Ilvers vegna ekki? sagði lutn blíðlega
og kom svo nærri honutn að anganin af höfði
hennar kom honum til Jiess að skjálfa. Neyðir
j>ú mig ekki til Jtess að verða konan þin?
Nek eg vil að eins fá þig til (>ess ;tð gift-
ast mér.
— Þá vil eg ekki giftast þér. sag'ði hún.
— Hvern skoJlann átl Jnt við?
I lún brosti að hinum ruddalegu orðum hans
og hóf úpp höfuð sitt. svo að hann gæti lesið
sannlcikann t augunt sínum. Hún rétti úr sér,
ung, beinvaxin. fögur — og þún ljóntaði öll
af ást, g'leði og" sigurhrósi.
Hann leit á haua. skildi hvað nú var að-
gerast, rak upp undrunar- og gleðióp. þrýsti
I