Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1931, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
226
Einnar vorvertíðar lijá pabba
um sjóferðir undir Eyjafjöllum og
Vestmannaeyjum.
Eftir Svein Jónsson.
Niðurl.
Sjötti formaðurinn var Sigurður
í Hrútafellskoti. Jeg reri aldrei
hjá honum og hefi því engar sögur
af lionum að segja. Yfirleitt var
hann.talinn meðai allra efnileg-
ustu manna undir Fjöllunum. —
Hann var mjög vel hagur, eign-
aðist fyrstur ungra og jafnvel
eldri manna vasaúr. Það var líka
talað um, hvað pabbi hans Ólafur,
þurfti oft að spyrja hann að, hvað
klukkan væri. Sigurður var líka
góð skytta, og það var hann, sem
var með byssuna á Goðalandi þeg-
ar jeg átti við tófuna.
Sjöundi formaðurinn var Jón
hreþpstjóri í Eystri-Skógum. Alt
sem jeg heyrði og man um hann
var þettít: Hann hafði afskaplega
stóran neftóbaksbauk og ljet hann
ganga böðleið á skipinu, og svo
stór var hann, að hann þraut ekki
allan daginn. Auðvitað var bauk-
úrinn fullur á hverjum morgni.
Þetta kom sjer mjög vel, því
margir komu þurfandi.
Attundi formaðurinn hjet Magn-
ús á Rauðsbakka. I huga mínum
ei hann laglegur og góður maður,
jeg minnist líka að hafa verið á
skipi hans einu sinni, líkast til senr
hálfdrættingur, en það var í Vest-
mannaeyjum. Jeg man eftir þess-
um róðri út af því sem hjer fer
á eftir. Það var hálfvont sjóveður
og enginn fiskur. Frammímenn
voru sem jeg man, pabbi og Hró-
bjartur á Ra.ufarfelli, báðir mestu
æringjar. Pabbi var allra manna
físknastur, og þarna var hann bú-
inn að draga lítinn þorsk, án þess
nokkur eiginlega veitti því eftir-
tekt. Svo voru þeir frammímenn,
þabbi og Hróbjartur, eitthvað að
bauka niðri í barkanum og rjett
,á eftir kemur pabbi með stút-
unginn innreifaðan eins og barn
og segir að þessu hafi hann nú
tekið á móti, og nii liggi Hró-
bjartur á sæng í barka skipsins.
Þetta vakti mildnn hlátur, og
sjálfsagt hefir þetta verið stysta
sængurlega, því þarna stóð Hró-
bjartur strax upp gallfrískur.
Níundi formaðurinn var Jón á
Leirum, faðir minn. Þag var helst
á vorin að hann var formaður.
Skipið sem hann var formaður á
var kallað Hlíðarjölið. Aðaleig-
andinú að því var Guðmundur
Jónsson í Hlíð. Hann dó hjer í
Reykjavík og var giftur frú Guð-
rúnu, sem nú býr í Tjarnargötu
5. Guðmundur reri ávalt sem eðli-
legt var hjá pabba og var bita-
maður, Jeg minnist margs frá
veru minni á því skipi, því þar
reri jeg lang oftast. Alla stráka
langaði að stýra í land og mig
auðvitað líka, en formenn voru
tregir til þess. Þó áræddi jeg að
biðja pabba um að lofa mjer það,
og einn dag þegar sjór var dauð-
ur, var mjer leyft það. Þegar inn
á leguna kom, var mjer sagt áð
fara undir stýrið og stýra í land.
A bitunum sátu þeir pabbi og Guð-
mundur (hann sat þar ávalt og
var taJinn góður sjómaður). Ann-
ar hafði hnall og hinn öxi og átti
það að vera til að berja mig með
ef illa færi. Þetta fór þó svo, að
jeg var ekki barinn. Pabbi kallaði
iagið. Það kom fát á mig og stýrði
jeg hálfskakt í land. í annað sinn
fjekk jeg að stýra í land, og kall-
aði lagið sjálfur og stýrði rjett.
Mikið kapp var hjá Helga bróð-
ur mínum og mjer, að draga eins
marga fiska og pabbi, en það
tókst okkur aldrei. Einu sinni var
kappið sjerstaklega mikið, það
munaði víst litlu hjá mjer og
pabba, svo dró jeg, en þegar upp
kom þá var það háfur, sem ekki
var talinn. Jeg reif hann af öngl-
inum og fleygði honum í sjóinn.
Pabba þótti mikið miður, eins og
hann sagði, að fleygja framan í
gjafarann aftur því sem hann
gæfi. Yið bróðir urðum þá eins og
vant var að láta í minni pokann
með fiskatöluna.
minnist jeg sem hinnar ailra
skemtiiegustu og aflabestu vor-
vertíðar. Við rjerum dag eftir dag,
veðrið var mjög gott, sjór dauður
og góður afli, svo góður að við
urðum að seila áður en lent var.
Það var eins og áður er minst á,
að hver kippti fram fyrir annan,
og allir fiskuðu vel. A kvöldin
kom útræna — dálítill vindur á
vestan — svo siglt var heim
beggja skauta byr. En það sem
gerði mesta lukkuna. hjá okkur,
var að gamall maður, Olafur í
Hrútafellskoti var hjá okkur. —
Hann var faðir Sigurðar for-
manns. Olafur var svo gamall orð-
inn, að' enginn vildi hann hafa
fyrir háseta; hann gekk eiginlega
með skipum og bjóst auðvitað við
að fá að róa hjá syni sínum. Það
var sagt að hann bæði son sinn
með þessum orðum: „Ætli þú, Sig-
urður Ólafsson, lofir ekki karlin-
um að róa í dagf‘ Það var sagt
að Sigurður væri orðinn leiður á
grobbinu í pabba sínum, og þetta
vor neitaði hann honum um far,
svo að hann kom til pabba. Jeg
man ekkert. hvort karlinn gat
nokkuð gert, en jeg man að hann
reri hjá okkur alt vorið, og var
mikið hreykinn af að fiska vana-
lega betur en Sigurður. Það sánn-
aðist þá eins og oftar, að gamall
maður verður tvisvar s'nnum
barn. Okkur var öllum vel ti'
gamla mannsins, og hann var okk-
ur líka mikið þakklátur.
Jeg læt svo iitrætt um formenn-
ina, jeg skrifa þetta eins og jeg
man best og sannast.
Aðdragandi róðranna og fyrir-
komulag þeirra.
Það er æði ólíkt undir Fjöllun-
um og t. d. í Vestmannaeyjum,
þar sem hver og einn getur sofið
vært og rótt, þar til hann er kall-
aður af formanni sínum.
Undir Eyjafjöllum verður hver
og einn og vera vakandi á sama
hátt og formáðurinn í Eyjum;
hver og einn þar á að kalla sjálf-
an sig.
Það voru ka.llaðar sjóvomur þeg-
ar veður var gott, áttin norðlæg og
lítið brim, en frá engum bæ sást
þó hvort sjór væri dauður eða