Lesbók Morgunblaðsins - 29.03.1980, Blaðsíða 22

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
Mfil. (?VK Sinon ffÍKI- OXMl Rúfi m ÍT-em. í INJ Fatt Þn*p IO HíoML1*-
F A T A F £ L L A ■¥■ Á 1 'o
Dta- | £ (t T u ft tÍll'. Jí.Ml A L L T S s
fiuft SftKDl 'o Æ> 1 N N JfilDC í R Skaði V 'a
M o £> 1 £> KnfP- klAJPP te ■T> 1 u í> A £> l R
e R K flffi A K \ UXAR © 1
ÍIHC- AfLIO
l?UPP AR H R O T T A K ÓCÆTU A £> A M'fNMl P Ú i R
Rucai R o R R 1 HXtíð tXTfifi J ’b L íerAt íufvr- K o A R SKfift- toMOft ÓH»- eiw- AR.
Ktpx- SNftu E K K A X ***T| ÍTÚL^ H o F A R ■ri- s fJ A T A
K A R yi Æ B A Mjam T1L A K A :r- R o T
K Æ bJ HuiA* (»IPU> K \ K KW— ÍT/fVI K Æ R A F A
SftM- V £> íAro* KEHftft A R F As«A* HftF N ro A R KuRT- .e.i.J- P R ú í>
íl««» 'i R A N 37T5T A 5 A N N M A U L A
7'; 5 A K N A R Æ £> Drkí- UR N 7 ’A L 4 U R
S N A T T A R H R Á 1 L L A ft

lAKABf?.
] Fofc-
INHI
IF LoKl(
|ftRNi.R

Ý
r»*'
íeirnft
urr'h6J
KÍU. .
M6Ð

h

l'lÚT-
l>4
HftFH
HUtHftH
B1
HNOUif

HiTft
HltÓm
ug.
FÍ.HN
N\e®;©
ELD-
/MMS

>vCþí.i
MANNJ
A/ftFN
gLAHPAg
4w£)
I iA&IHu
-V-
Keyk-
\<L
WRKÐ
RfVN-
I N N
' >
Ki?í1Ft-
UP.
5KX
M:
HNOTT-
UR IHW
LÆl?0l
lo'
EMD
/MG<
KÍFHR
HftHO
íAftfll
H^S-
O
FeR-
FerN.
VEliLfl
Loac.

AVojctuK
PútCAf
íl'ÍPAR
Heie-
URIKJW
m oe
5Kor-
IÐ

S-TeFf/fl
foí2-'
/VAPM
TuRTiH
&ftR-
jftai
NHNN
PRVKIC
tLftl
ICfARK

MAKlfJfJ
KftKL-
D v-g
VesÆL
ÍUÉfZ-

-V-
i^Ck
ur^'
p/CM'
foR'
íéTN-
i£á
4crr,
íflM
Hur.
Sl^o-
I Má
FLl«L-|
IHW
<3U£>
5mA‘.
oRj)
NflÐf VAÁ'
UR / t-iN
5ft5i.fi
Vl€
flU©'
UhSO
STCÍ
L/M
Aðalgeir
Kristjánsson
skrifar um
HLJOM-
PLÖTUR
Þrjár
Vínarsónötur
ráöa þeim einstæöa sefjunar- og hrifn-
ingarmætti, sem Kempff er gefinn, engu
aö síður er þetta mjög gott Schubert-
spil og hljóöritunin gerir sitt til aö allt
komi vel til skila. Þaö er EMI sem gefur
plötuna út og númeriö er ASD 3620.
Þaö sem helst mætti finna aö er, aö
ekkert nema sónatan er á plötunni,
enda spilar Zacharias allar endurtekn-
ingar, en þaö getur orkaö tvímælis þar
sem Schubert er ekki fyrir aö skrifa
verk sín í mjög samanþjöppuðu formi.
Hins vegar má segja að hér eigi viö þaö
sem segir í Faust: verweile doch, du bist
so schön — um þessa tónlist, en viö
lifum nú einu sinni á öld hraðans, þar
sem fáum er veitt þaö næði sem þarf til
aö njóta hluta eins og þessarar tónlist-
ar, sem hér er flutt.
Christian Zacharias er aðeins 30 aö
aldri. Hann hefir hlotiö menntun sína í
Vestur-Evrópu, hlotiö mörg verölaun og
mjög góða dóma. Leikur hans er
öfgalaus, tæknin frábær, túlkunin
hvergi yfirboösleg heldur hiö gagn-
stæöa, svo aö mikils er af honum að
vænta á komandi tímum.
G-dúr sónatan er til í nokkrum mjög
■ ■
Þegar þýski píanósnillingurinn Wil-
helm Kempff kom hér síöast og hélt
tónleika, hófust þeir á sónötu í G-dúr
D894 eftir Frans Schubert. Þaö er
efamál aö þýsk rómantík hafi í annað
skipti verið kynnt hér á landi af meiri
listfengi, enda er Kempff sennilega einn
síöasti fulltrúi þeirrar kynslóðar, sem
þar hefir gert garöinn frægan. Því er
þetta rifjað upp hér aö kynslóðir koma
og fara og hér á eftir verður getiö um
ungan píanóleikara Christian Zacharias,
sem hefir sent frá sér sína fyrstu
hljómplötu, þar sem hann leikur einmitt
píanósónötu í G-dúr eftir Schubert, þá
hina sömu sem Kempff lék. Þess er
varla aö vænta, aö hann hafi yfir aö
góöum hljóöritunum, þar sem engir
minni listamenn eru á feröinni en Alfred
Brendel, Ashkenazy og Radu Lupu, sem
allir eru hér af góöu kunnir. Þessar
upptökur hafa þaö sér til ágætis, aö auk
sónötunnar eru einnig önnur verk á
plötunni. Hjá Brendel — Philips 6500
416 — er önnur Schubertssónata, og
hjá Radu Lupu eru 2 Scherzi einnig
eftir Schubert — Decca ax1 6741.
Askhenazy leikur hins vegar einungis
G-dúr sónötuna eina eins og Zacharias,
en Askhenazy þykir samt tæpast gera
verkinu jafn góö skil og Brendel og
Lupu. Askhenazyplatan er einnig á
Decca 8x1 6602. Wilhelm Kempff hefir
leikið allar píanósónötur Schuberts inn
á hljómplötur, annaö kastiö hafa ein-
stakar plötur úr settinu veriö fáanlegar.
Þaö er DGG sem gefur verkin út og þar
er G-dúr sónatan á annarri hliöinni en
sónata í A-moll á hinni. Hljóöritunin er
e.t.v. ekki eins og best gerist í dag, en
þar á móti kemur, aö þaö er aöeins til
einn Wilhelm Kempff. Þaö þykir jafnan
tíöindum sæta, þegar út kemur hljóm-
plata, þar sem Sviatoslav Richter leggur
hönd aö. Ein þeirra er hljómplata meö
tveimur fiölusónötum eftir Ludvig van
Beethoven, þar sem Oleg Kagaan leikur
á fiöluna, en Richter á slaghörpuna.
Oleg Kagaan er frábær fiöluleikari,
enda hefir hann notið handleiöslu og
kennslu ekki lakari manna en Davids
Oistrakhs og sannast þar aö fjóröungi
bregöur til fósturs, því aö hann minnir
um margt á hinn látna meistara og
lærifööur, þó aö gamli maöurinn hafi
e.t.v. enn vinninginn, þegar allt er vegið
og virt. Um list Richters er óþarft aö
fara mörgum orðum. Leikur hans ein-
kennist annars vegar af mikilli spennu
og að hinu leytinu einstakri fágun og
ögun, samt er hann alltaf eins og
eldfjall, sem getur gosiö þegar minnst
varir, þó aö kyrrt sé hiö ytra.
Á þessari plötu leika þeir félagar
Vorsónötuna og sónötu nr. 4 í A-moll.
Hér leynir sér ekki aö miklir persónu-
leikar eigast viö, enda er árangurinn
eftir því. Þaö örlar á nokkrum ýkjum á
stöku staö, en allur hefir samleikurinn
mikiö yfirbragð. Fyrsti þáttur A-moll
sónötunnar er leikinn af miklum hraöa
og ákafa eins og taugaóstyrkur búi aö
baki. Þessi einkenni eru ekki í samræmi
viö eöli og inntak Vorsónötunnar, sem