Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1997, Blaðsíða 10

Ólafur Laufdal náði því aldrei að verða aflakóngur, til þess var sjó-
mennskuferillinn of stuttur. Ungur lærði hann framreiðslu og varð seinna
veitingakóngur ár eftir ár. Ólafur hefur enn taugar tíl sjómennskunnar þótt
áratugir séu liðnir síðan hann hætti til sjós.
✓
n
Fylgist
enn með
aflafréttum
'lafur Laufdal er
fæddur í Vestmannaeyjum og
ólst þar upp. Eins og hjá
strákum í sjávarplássum vom
bryggjurnar aðal leiksvæðið.
í kringum bátana var alltaf
nóg að gera.
„Ég byrjaði að gella mjög
ungur og varð fljótt einn sá
harðasti í bransanum. Sex ára
átti ég minn eigin gelluvagn,
gekk í hús og seldi. Kílóið
kostaði krónu en hvert stykki
tíu aura,” segir Ólafur eða Óli
eins og hann er yfirleitt kall-
aður. „Þar sem ég lifði og
hrærðist í kringum bátana
lærði ég mjög fljótt að þekkja
þá á vélarhljóðinu.“
Óli fór fyrst á sjó fjórtán
ára gamall. Þá réði hann sig á
olíuskipið Kyndil sem fór á
hvert krummaskuð á landinu
með olíu og bensín. Annað
slagið var Iestað lýsi á höfn-
unum. Hann réði sig sem 2.
kokk og eyddi jólunum um
borð.
„Við fórum út á Þorláks-
messu og komum ekki aftur
fyrr en eftir þrettándann. Ég
man að tilfinningin að vera í
fyrsta sinn að heiman um jól
var blendin. Við fengurn jóla-
pakka frá kvenfélaginu sem í
voru sokkar, vettlingar eða
aðrir nauðsynlegir hlutir,“
segir hann. „Þessi jól voru
ekki rnjög hátíðleg eins og
maður hafði vanist. Menn
köstuðu rétt kveðju á hvorn
annan og héldu sig síðan inni
í klefa. Kannski að hugsa
heim til fjölskyldunnar."
Fyrsti túrinn á Kyndli var
unglingnum Óla nokkuð erf-
iður vegna sjóveiki. Hann
gafst samt ekki upp og hélt
áfram, skipstjóranum til
nokkurar furðu.
SÍLDARKOKKUR Á SUMAR-
VERTÍÐ
Næsta ár á eftir, eða árið
1959, réði ÓIi sig sem kokk á
Sjöstjömuna frá Vestmanna-
eyjum. Sjöstjaman var á síld-
veiðum og mikið happ að
komast á slíkan bát. Axel Sig-
urðsson, bryti á Kyndli, hafði
gefið honum meðmæli og í
þeim fólst að hann ætti að
vera fær um að kokka ofan í
kallanna á sumarvertíð.
„Við vorum flutt til Reykja-
víkur og ég kom út í Eyjar
með Herjólfi um vorið. Fyrsta
máltíðin í höfninni var bjúgu
og uppstúf. Kallarnir sögðu
mér síðar að þeim hefði of-
boðið matreiðslan og ætluðu
að losa sig við mig,“ segir Óli
og hlær. „Reyndar höfðu tvær
Reyndar höfðu
tvær konur boðið
sig fram í þetta
starf mitt og auð-
vitað fannst þeim
þær meira spenn-
andi en fimmtán
stráklingur.
Ég fékk fullan
kokkahlut eða
einn og kvart.
konur boðið sig fram í þetta
starf mitt og auðvitað fannst
þeim þær meira spennandi
en fimmtán stráklingur. Ég
fékk fullan kokkahlut eða
einn og kvart. Einn skipsfé-
lagi minn sem
hafði verið há-
seti í yfir 50 ár
sagðist aldrei
hafa orðið vitni
að öðru eins
óréttlæti eins og
því að óharðnað-
ur unglingur
bæri meira en
hann úr býtum.
Svona voru bara
samningamir og
ég held að ég
hafi bara staðið
mig nokkuð vel.
Mér tókst að þróa mig frá
bjúgunum."
Bátar þess tímar voru ekki
búnir neinum þægindum,
segir Óli. Engin sturta, ekkert
klósett og eldavélin í lúkarn-
um þar sem menn sváfu líka.
Engar matvælageymslur voru
um borð og þaðan af síður
kælar og frystar. Salt-
kjötstunnan var geymd rétt
við lúkarinn.
Hundruð kalla í bað
Helstu hafnir voru Siglu-
fjöröur og Raufarhöfn. í land-
10
Sjómannablaðið Víkingur