Tíminn - 05.01.1962, Blaðsíða 6

— Það er hægt að eiga tvo
hesta fyrir það, segir Bergur.
Við hjónin eigum fjóra.
Þorlákur tottar sígarettuna.
— Það eru alltaf að verða
fleiri og fleiri, sem eiga hesta,
segir Þorlákur. Og það er gott.
Unglingarnir hafa mikinn
áhuga á hesfum. Við ætlum að
reyna að koma upp reiðskóla til
þess að kenna þeim að fara með
hestana. Ef til kemur verður
hann á svæðinu hérna fyrir ut-
an. Félagið er búið að sækja
um styrk til ríkisins, svo að
hægt sé að koma skólanum á
fót.
— Hver á að kenna?
— Rosemary.
— Kannske fáið þið styrkinn.
— Ég veit það ekki. Við höf-
um alltaf verið sfyrklausir, en
þetta gæti verið mikilsvirði
fyrir börnin. Það er hollt að
umgangast skepnur.
— Hvernig fólk er það, sem
á hesta?
i — Það er alls konar fólk.
Allt frá verkamönnum til ráð-
herra.
Hestasveinarnir eru komnir
aftur með spónapoka, ganga í
stíurnar og hvolfa úr þeim, og
hestarnir reka flipann í spæn-
ina og sperra eyrun. Þeir
kunna því vel að fá nýtt lak í
rúmið!
— Er steingólf í stíunum?
— Nei, það er rauðamöl.
Vatnið síast niður í jarðveginn,
en taðinu er mokað í vagn, sem
er rennt eftir ganginum.
— Er mikið af gæðingum
fFramhalri á 11 síðu)
Hestar á stalli
Hesthús Hestamannafé-
lagsins Fáks við skeiðvöll
félagsins hjá Elliðaánum
standa í höm undir lang-
vegg hesthúshlöðunnar,
sem gnæfir yfir þau eins og
hryssa yfir folöld. Frostið
hefur dregið hélutjöld fyrir
glugga hesthúsanna, svo að
hvorki sér inn eða út, og
nepjan læðist um smugur
og göt inn til gæðinganna,
sem eru stolt reykvískrar
hestamennsku.
• — Þetta er einn af hirðinga-
mönnunum. Gunnar heitir
hann.
— Hafið þið hirðingamenn?
— Já, og þrjá frekar en einn.
Það dugar ékki minna til þess
að hugsa um alla þessa hesta.
Það er ekki hægt að ætla ein-
um manni að hirða um fleiri en
50—60 hesta. Það er alveg há-
mark.
— Hvað hafið þið marga
hesta á fóðrum?
— Það eru 167 hérna og svo
hundrað inni á Laugalandi, og
þar eru tveir hirðingamenn.
— Hvernig fellur þér starfið,
spyrjum við hestasveininn, þótt
við vitum, að slíka spurningu á
aldrei að bera fram nema undir
fjögur augu. — Hestasveinninn
er snöggur upp á lagið:
— Vel, segir hann.
— Og þér semur vel við hest-
ana?
— Já, hvernig á annað að
vera? Mér fellur vel við skepn-
ur, enda umgengizt þær frá því
að ég man eftir mér.
Og þar með er hann rokinn,
hver veit hvað.
Svartur og loðinn hestur klór-
ar hvítum hesti á hálsinum, og
það skellur í tönnum hans. Sá
hvíti stendur hreyfingarlaus
eins og líkneski og þykir klórið
gott. Kannske geldur hann í
sömu mynt seinna.
— Heyið þið sjálfir handa
þeim?
— Nei, við kaupum allt hey
hingað heim að hlöðunni.
— Hvað er hlaðan stór?
— Hún tekur tvö þúsund
hesta, og það er auk þess nægi-
legt rúm fyrir hnakkageymslur
í henni. Hver maður hefur sina
hnakkageymslu. Það er mikill
munur, að þurfa ekki að drag-
ast með hnakkana hingað inn
eftir.
— Er ekki dýrt að eiga hest?
— Það læt ég nú allt vera,
segir Bergur. Það er hægt að
eiga tvo hesta fyrir það, sem
einn maður reykir á ári.
Þorlákur glottir og tottar
sígarettuna sína.
■— Bergur segir, að það sé
ekki gott að reykja. Hann reyk-
ir ekki sjálfur.
Það sér líka á, því að þessir
hestar þurfa ekki að standa úti
í frosti og hríðum og krafsa í
gaddfreðna jörð í leit að nokkr-
um gulnuðum stráum eins og
forfeður þeirra urðu að gera
og margir skagfirzkir frændur
þeirra gera enn í dag. Þetta eru
eins konar yfirstéttarhross, sem
lifa aðeins sjálfum sér og eig-
endum sínum til skemmtunar
og hafa ekkert samneyti við
vagnhesta og aðrar lágstéttir
hestalifsins. Menn eru á þönum
kringum þá frá morgni til
kvölds til þess að sjá um, að
þeim sé ekkert að vanbúnaði.
Þorlákur Ottesen formaður
Fáks og Bergur Magnússon,
sem báðir eru gildir hesteig-
endur, lóðsa okkur inn í eitt af
þeim sex hesthúsum, sem fé-
lagið hefur byggt á undanförn-
um þremur árum. Við göngum
eftir rúmgóðum gangi eftir
miðju húsinu og beggja vegna
við okkur eru stiur. í hverri
stíu eru tveir hestar. Sumir
þeirra verða dálítið undrandi á
svipinn, þegar þeir sjá okkur.
reisa makkann og horfa á okkur
stórum augum undan ennis-
toppnum. Aðrir láta sér fátt um
finnast, standa eða liggja hreyf-
ingarlausir, niðursokknir í
hesthúsdrauima sina. Hestarnir
eru lausir í stíunum, sem eru
svo rúmar, að þeir geta snúið
sér á alla vegu, enda er auðséð,
að þeir kunna að notfæra sér
þau fríðindi, því að þeir snúa
ýmist aftur eða fram eða til
hliðanna, allt eftir behag.
Nokkrir teygja fram hausana,
sníkjulegir á svip, eins og
krakkar, sem eru að biðja um
tyggjó. Og sumir halda auðsjá-
anlega, að við séum gangandi
rúgbrauð, og kroppa í okkur til
þes-s að fé sér bita, en verða
vonsviknir á svip, þegar þeir
fá ekkert nema fatabragðið upp
í sig. Einum verður svo mikið
um, að hann fýlir grön í lang-
an tíma á eftir. Það er greini-
legt, að þeim hefur einhvern
tíma verið hyglað einni skorpu
eða svo. Við göngum með fram
stíunum og virðum þá fyrir
okkur með reiðmennskusvip og
reynum að geta okkur til um
kosti hvers og eins, en verður
lítið ágengt.
Skyndilega skýzt' maður inn
úr hesthúsdyrunum og hvolfir
úr spónapoka í eina stíuna.
— Hvaða maður er þetta,
spyrjum við lóðsana.
Efsta myndin á síðunni er
af hesthúsum Fáks. Á mið-
myndinni eru hestasveinarnir
þrír talið frá vinstrl: Gunnar
Tryggvason, Sigurður Sigurðs-
son og Gunnlaugur Jónasson.
Á neðstu myndinni sést inn
eftir fóðurganginum i elnu
hesthúsanna. (Ljósm.: TÍMINN
GE).
6
TÍMINN, föstudagurinn 5. janúar 1962,