Tíminn - 14.06.1964, Blaðsíða 14

CLEMENTINE
KONA CHURCHILLS
eina heigi í næði á Chequerssetr
inu. Á ieið þeirra þangað, var
bifreiðinni snúið af leið til Ux-
bridge, Beaconsfield og Ayles-
bury, þar sem allir íbúarnir söfn
uðust sa.nan til að taka á móti
þeim. í Uxbridge lá við að æstur
múgurinn rifi þau út úr bifreið
inni, enda hafði fólkið beðið
þeirra meira en tvær stundir.
Fólkið þyrptist að til að taka í
hönd þeirra, og um tíma var nær
ógerlegt að halda áfram förinni.
Winston var spurður, hvort
hann vildi snúa aftur. ,,Nei, haldið
áfram“, var svarið og áfram var
haldið.
Hann stóð á fætur og veifaði
hattinum, en á meðan sat Clemen
tine í sæti sínu og veifaði til mann
fjöldans.
Skyndilega .rak mannfjöldinn
upp allsherjaröskur og ruddist á-
fram. Einhver þreif jafnvel vind
ilinn úr hendi Winstons. Winston
ljómaði . .þau vissu þegar úr-
slitin í Uxbridge!
Þegar bifreiðin stanzaði til að
hann gæti sagt fáein orð, mælti
hann: „Það var ekki að minni ósk,
að kosningar þessar yrðu haldn
ar, en okkur er nauðsynlegt að
leita eftir vilja fólksins við og við,
Guð blessi ykkur öll, hvar í flokki
sem þið annars standið."
Bifreiðin hólt áfram förinni' til
High Wycombe. þar sem 15000
manns biðu fyrir utan Hótel
Rauða Ljónið, þar sem Disareli
hélt fyrstu stjórnmálaræðu sína
sem frambjóðandi fyrir Wycombe
árið 1832.
Winston púaði nýjan vindil.
,,Hvar talaði Disraeli?“, spurði
hann.
Honum var sýndur staðurinn.
Hann gekk inn í hótelið, klifraðist
léttilega út um svefnherbergis-
gíugga og eftir steinbrík, þangað
til hann stóð við höfuð stóra ljóns
ins, en þar hafði Disraeli staðið
fyrrum.
Af óskeikulli dómgreind sinni
vissi Clementine, að stærsta ósk
fólksins er sneri heim úr her-
þjónustu í styrjaldarlokin, svo og
þeirra er misst höfðu eignir sínar
í sprengjuárásunum, væri heimili.
Hún talaði um þetta við Winston
og varaði hann við. Með þetta í
huga, talaði hann til mannfjöldans
í Wycombe á þessa leið: „Við
verðum að eignast heimili. Hálf
milljón ungra manna vilja ganga
í hjónaband og hálf milljón ungra
kvenna, sem vilja eignast hálfa
milljón barna, til að byrja með.
Það væri hræðilegt ef brezki kyn
þátturinn hætti að tímgast eðli-
iega. Eg mun gera allt, sem í
mannlegu valdi stendur, ef mér
vexður falið það vald, til að koma
upp hámarksfjölda húsa á lág-
markstíma.
Og ef skrifstofubákn, hringir
eðá einkasölur standa í vegi fyrir
okkur, munum við ryðjast í gegn
um allt slrkt án þess að skeyta
því nokkuð, á sama hátt og her
deildir okkar hafa flykkzt yfir
stórfljót og traustar varnir óvin-
anna.
Eg mun fara í snögga ferð tíl
Berlínar til að hitta þar Truman
og Stalín. Vegna þess að kosning
ar standa yfir, og þar sem ég hefi
engan rétt til að ætla, að ég muni
ná endurkjöri, að mér muni veit-
ast sá ncíður, að verða fulltrúi
þjóðar minnar — þá sagði ég við
samstarfsmann minn Atlee:
,,Komdu með mér sem vinur og
ráðgjafi" og hann svaraði: „Já,
það mun ég gera“.
Eg get ekki gert mér í hugar-
lund að hvaða leyti við gætum
verið á öndverðri skoðun. Nú hef
ég frétt mér til mikillar furðu, að
hann muni ekki hafa þar frjálsar
hendur, að her manns sé á bak
við hann sem segi honum fyrir
um, hvað hann eigi að gera.
Við veiðum að geta talað með
traustan grundvöll undir fótum,
og hver sem talar, verður að tala
í nafni þjóðar sinnar.“
Eftir helgardvölina á Chequers
hófst þúsund mílna för þeirra.
Þetta var óformleg för vin-
margs pílagríms. Alls staðar, þar
sem mannfjöldinn safnaðist í
kringum þau, stönzuðu Churchill-
hjónin til að „rabba“ við fólkið.
Sarah var með í förinni.
Þau voru þegar orðin klukku-
stund'á eftir áætlun, þegar eilefu
ára gamall bæklaður drengur
hoppaði á hækjum sínum næstum
fyrir bílinn.
Um ieið og Clementine kom’
auga á drenginn skipaði hún bif
reiðarstjóranum að stanza. Bifreið
in rann upp að hlið drengsins,
þar sem hann stóð rjóður og æst
ur. Hann þrýsti stórum blóm-
vendi í hendur Clementine og
spurði siðan feimnislega, hvort
forsætisráðherrann vildi gefa hon
um eiginhandaráritun sína. Win-
ston dró lindarpenna úr brjóstvasa
sínum og drengurinn, sem hét Roy
Clarke rétti þá stoltur á svip fram
mynd af sér. Winston setti hana
á hné sér og skrifaði á blaðið,
sem límt var við myndina af Roy:
j„Winston S. Churchill.“
| „Hefurðu misst fótinn af völd
j um slyss?“, spurði Clementine, Roy
! svaraði, að hann hefði verið lam
aður frá fæðingu.
,,Það var mikil ógæfa1-, sagði
Clementine.
„Hefui allt venð gert, sem unnt!
er? Nýtur hann góðrar hjúkrun
ar?“ spurði hún móður drengs
ins, sém nú stóð við hlið hans.
Clementine brosti við drengnum
og sagði: „Þú hefur heyrt um
Roosevelt forseta. Hann fékk sama
sjúkdórrf' og þú og samt sem áður
sigraðist hann á sjúkdómnum.
Hvenær sem þú fyllist leiða yfir
því, sem bagar þig, skaltu hugsa
um þann mikla mann.“
Nú hafði fjöldi nágranna og
vina safnazt saman umhverfis bif
reiðina, en áður en Winston gaf
skipun um að halda áfram, bað
hann Roy að standa á fótbretti
bifreiðarinnar, svo að unnt væri
að Ijósmynda þá saman.
Fyrsta dag ferðarinnar óku þau
í gegnum miðlöndin — Rugby,
Leamington, Warwick, Coventry,
Birmingham — þau stönzuðu um
það bil fimmtán sinnum daglega
og Winston, Clementine og Sarah
ræddu við eins marga og kostur
var á. Næsta dag lögðu þau af
105
stað til Leeds, Halifax, Bradford,
Preston og héldu síðan áfram til
Glasgow og Edinborgar.
Sérstök lest fylgdi þeim eftir
á meðan á för þeirra stóð. Þau
sváfu í iestinni og í henni hélt
Winston áfram opinberum störf
um sínum. Ferðin reyndi mjög á
líkamskrafta hans, enda . bættust
stjórnarstörfin ofan á langar veg
ferðir og ræðugerð, svo að hann
vann alltaf til miðnættis og oft
langt fram á.nótt.
Clementine veitti því athygli,
hve óþolinmæði og gremja Win-
stons óx með hvefjum deginwfn
sem leið nær kosningum. Honum
gramdist, vegna þess að hann
taldi illa valinn tímann til að
gera hlé á styrjaldaraðgerðum.
Winston sendi kjósendum sín-
um varnaðarorð: ,,Við verðum að
endurreisa land okkar. 3. septem
ber 1939 hófum við hetjulega
krossferð fyrir frelsi og réttlæti.
Þessu erfiða verkefni okkar er
enn ekki lokið.
Við eigum enn eftir að sigrast
á Japönum, að starfa með banda
mönnum okkar að tryggja að
sigurinn sé grundvöllur að varan
legum friði, að endurreisa land
okkar.
Þar sem ég hélt að þjóðin
þyrfti að standa sameinuð um
Spónlagning
Spónlagning
og
veggklæðning
Húsgögn og innréttingar
Ármúla 20 Sími 32400
12
ur hún ergileg. Hefurðu tekið eft
ir því að þú sérð rústirnar úr
þessum glugga?
Hann hafði vonað að hún
gleymdi spurningum sínum, en
það dugði ekki. Hún stóð og
spennti greipar um brjóstið og
sagði með titrandi röddu:
— Ég .vil vita það og þú verður
að segja mér það Brett. Ég get
ekki haldið svona áfram — ég fæ
ekkert að vita um sjálfa mig. Það
er eins og að vera lokuð inni í
dimmum, loftlausum skáp! Hvers
vegna vildi hún ekki að ég fengi
einn af hvolpunum hennar?
Hann hafði ætlað að draga
— Vildi ÉG láta lóga honum,
vegna þess að ég nennti ekki að
gefa mér tíma til að hjúkra hon-
um?
Hún virtist hvorki reið né særð,
heldur alveg skilningsvana um
þetta.
— Þú hafðir góðar og gildar
ástæður fyrir því, Tracy. Þetta
var rétt áður en þú trúlofaðist
Mark og þú varst í sífelldum
veizlum. Það var mjög skiljanlegt.
En það hafði ekki verið skiljan-
legt þá, hugsaði hann mjög undr-
andi er hann uppgötvaði að hann
varði Tracy gegn henni sjálfri.
Það var næsta ótrúlegt og fárán-
HULIN F0RTÍÐ
MARGARET FERGUSON
gluggatjöldin fyrir, en nú hætti
hann við það og gekk hægt til
hennar. Svipurinn á andliti henn-
ar | og tónblærinn gerði hann
hræddan. Hún var í þann veginn
að fá alvarlegt áfall og'hann var
nógu skilningsgóður til að vita
hvers vegna.
— Vertu ekki hrædd sagði
hann rólega. — Auðvitað skal ég
segja þér það. Það var ósköp lítil-
fjörlegt. Þú áttir einu sinni hund
fyrir nokkrum árum . . . Hann
varð fyrir bíl og rifbrotnaði og
fótbrotnaði. Dýralæknirinn sagði
að hann mundi ná sér að fullu, ef
vel væri annazt um hann. En þú
. . . ja, þú varst mjög upptekin
um þessar mundir og fannst þú
ekki hafa tíma til að hugsa um
hann, þess vegna vildir þú láta
lóga honum. Nan sem er fanatísk
þegar dýr eiga í hlut vildi ekki
samþykkja það. Hún annaðist
hann unz hann var orðinn frískur
og gaf hann þá vinkonu sinni. Það
var allt og sumt, Tracy. Nan
gerði of mikið úr þessu, vegna
sinnar niiklu ástar á öllum skepn-
um.
— Sagði ég . . .það? skaut
Tracy inn í, og botnaði hvorki
upp né niður.
legt. Það gat ómögulega verið
nokkuð áfall fyrir hana að komast
að því hvernig hún hafði komið
fram, hún var að sjálfsögðu sama
manneskjan þótt hún hefði misst
minnið. Hún sá fyrir sér augna-
ráð litla hvolpsins, þegar hann
hafði horft biðjandi og hjálpar-
vana á hana og rödd hans varð
kuldalegri.
— Það var að minnsta kosti
þetta sem gerðist. Og það er ástæð
an til þess, að Nan kærir sig ekki
um að gefa þér neinn af hvolpum
Betsýar, ef eitthvað svipað kynni
að koma fyrir. En nú verð ég að
fara fram og ná í bakkann.
Þegar hann hafði lokað dyrun-
um að baki sér sneri Tracy sér
að glugganum og starði út án
þess að sjá nokkuð. Hún fékk
hjartslátt af skelfingu, þegar hún
sá einhverja veru koma í ljós úti
í garðinum. Það liðu nokkrar sek-
úndur áður en henni varð ljóst
að þetta var mynd hennar sjálfr-
ar, er speglaðist í rúðunni. En
þótt hún skildi missýninguna þá
varð hún samt að grípa um stól
til að hníga ekki niður. Það var
eitthvað ógnandi við þessa veru,
sem horfði á hana. Hún var eins
og ókunnug vera, sem væri lokuð
úti í nóttinni og reyndi í örvænt-
ingu að komast inn í húsið . ..
— Halló! Er þér sama þótt ég
komi þessa leið . . .?
Eitt voðalegt andartak hélt Tra
cy að það væri hennar eigin spegil
mynd, sem talað hefði, svo greip
hún andann á lofti, þegar hún
uppgötvaði að önnur kona hafði
ýtt upp frönsku gluggunum og
kom inn.
— Ó! Halló. Nei, komið þér
bara inn. Hin eru að hita kaffið.
Gesturinn var kona sem virti
Tracy fyrir sér með augljósri for-
vitni. Hún var klædd í hvíta ullar-
peysu og dökkgrænt pils. En samt
færði hún eitthvað lifandi og lit-
ríkt með sér inn í herbergið eins
og hún hefði verið klædd í rautt
eða appelsínugult. Kannski var
það dökkt glansandi hárið og
stóru ljómandi augum. Skyndi-
lega hrökk hún við.
— Hamingjan góða! Það ert
þú Tracy! Æ, elskan, þú verður
að fyrirgefa, hvað ég er treggáfuð,
en þú ert vissulega talsvert breytt.
En það er gaman að þú skulir
vera komin heim heil á húfi.
Hún rétti fram báðar hendur
og Tracy neyddist til að taka um
þær.
— Já, ég er Tracy. Mér er Ijóst
að ég hef breytzt harla mikið. Hún
dró aftur að sér hendurnar. —
Má ekki bjóða þér sæti? spurði
hún kurteislega og hin konan leit
hvasst á hana.
— Tracy, hvað á þetta að þýða?
Þú talar eins og þú hafir aldrei
á ævinni séð mig fyrr. Ég er Len-
ora!
— Mér þykir það mjög leiðin-
legt, ef ég virðist kjánaleg. Má
bjóða þér sígarettu? Tracy rétti
fram litla silfurskrínið. —- En ég
er hrædd um að ég . . . ég muni
alls ekki eftir þér.
— Manstu ekki eftir mér?
Lenora tók sígarettu og stakk
milli varanna, en tók hana fljótt
aftur. — Áttu við að þetta svo-
kallaða minnisleysi . . . ég meina
að þú hafir ekki fengið minnið
enn?
— Einmítt. Ég er sjálf aðeins
að byrja að venjast því, en það
er verra fyrir annað fólk .Og það
fær mig til að finnast ég svo
heimsk og kjánaleg þegar svona
kemur fyrir, að ég þekki ekki aft-
ur fólk — sem ég á að þekkja
mjög vel.
— Nan sagði mér að þú hefðir
ekki fengið minnið aftur, en ein-
hverra hluta vegna gat ég ekki al-
mennilega fest trúnað á það, það
virtist einhvern veginn svo fjar-
stæðukennt. Lenora kveikti í sígar
ettunni. Já þá er líklega bezt að
ég kynni mig. Ég er Lenora
Crayne, gamall og mjög góður
vinur fjölskyldunnar. Auk þess
var ég brúðarmær við giftinguna
þína, ég var í ferskjugulum kjól
með rós í hárinu.
— Þú hlýtur að hafa verið mjög
falleg í því! Tracy, kveikti sér líka
í sígarettu til að hafa eitthvað
milli handanna.
— Ekki eins falleg og brúður-
in! ÞÚ og Mark voru glæsilegt
par, þó að allir héldu fram á síð-
ustu stundu að það yrði . . . nú
jæja, en brúðkaupið vakti mikla
athygli í Avebury. Hún blés reykj-
arhringum upp í loftið. — Ég
geri ekki ráð fyrir að þú hafir
hitt Mark enn?
— Nei. Tracy velti fyrir sér,
hvað stúlkan hefði verið komin á
fremsta hlunn með að segja, þeg
ar hún gerði smá hlé á máli sínu.
— Hann kemur heim eftir mán
uð, er það ekki? Jæja, þú hlýtur
að þekkja hann aftur eftir lýsingu
fjöldskyldunnar og af myndum,
svo að þér þarf ekki að líða mjög
ónotalega.
Eitt andartak kom illgirnisleg-
ur glampi í augu Lenoru. Tracy
drap rólega í sígarettunni.
— Minnisleysið er ekki ævar-
andi, skal ég segja þér — ég er
viss um að ég hef fengið minnið
aftur löngu áður en Mark kemur
heim. Læknarnir segja það geti
gerzt á fáeinum sekúndum, bara
þegar eftirköstin eftir taugaáfallið
hverfa. Þarna kemur Brett.
Lenora sneri höfði og leit ástúð
lega á Brett sem kom inn með
þungan silfurbakka með bollum í
höndunum.
— Velkomin heim, Brett. Var
ekki allt í lagi þótt ég kæmi inn
frá garðinum?
— Sæl, Lenora. Auðvitað var
það í lagi. Hann setti bakkann
frá sér á borðið og leit á þær
til skiptis.
14
T f M 1 N N, sunnudanur 14. iúní 1964.